Wojna Mussoliniego

Gdzieś nad środkową Italią, spadochroniarz testuje nowy rodzaj spadochronu. Czasza ma kształt tulipana, co zwiększa szybkość opadania. Kiedy pozostało kilka sekund do lądowania, istniała możliwość zmniejszenia prędkości, należało wówczas pociągnąć za linkę kontrolną, która przywracała czaszy kształt parasola.

Italo Balbo natychmiast zrozumiał jaki potencjał drzemie w nowym rodzaju sił zbrojnych. Jego rozważania obejmowały oczywiście atak z zaskoczenia, dzięki któremu spadochroniarze mogliby zająć wybrane cele. Jako, że Włochy były krajem kolonialnym, okupującym słabo rozwinięte kraje o wielkich powierzchniach, to Balbo uwzględniał w swoim myśleniu także możliwość wysłania spadochroniarzy jako wzmocnienie izolowanych garnizonów, które znalazłyby się w zagrożeniu, a dla klasycznego wojska były osiągalne dopiero po kilku dniach marszu, nawet przy użyciu pojazdów. Spadochroniarze i ogólnie wojska przewożone drogą lotniczą, jawili się jako element o decydującym znaczeniu militarnym.

Balbo chciał przezwyciężyć bezczynność włoskich władz wojskowych, które ustawą nr. 220 z lutego 1937 r. powierzyły Regia Aeronautica zadanie stworzenia szkoły spadochronowej, jednaj w tej sprawie nie działo się nic. W końcu gubernator Libii postanowił utworzyć jednostkę złożoną z tubylców, w ten sposób nie narażał się na weto ze strony Rzymu, zwłaszcza Regio Esercito (armii). Dostępne środki były bardzo skromne, można było polegać tylko na środkach, które Regia Aeronautica z pewnością dostarczyłaby jej cenionemu założycielowi. Oprócz długiej serii skoków testowych, posiadano także doświadczenie ze zrzutem amunicji oraz żywych owiec dla wysuniętych kolumn w Etiopii w 1936 r., przy których użyto zwykłych spadochronów indywidualnych. W tym okresie rodziła się także specjalizacja lotnictwa transportowego, które miało wiele punktów stycznych z lotnictwem bombowym i zwykłymi lotami liniowymi. Doskonałym przykładem jest tu Ju 52, który właśnie zapisywał piękną kartę w Hiszpanii. Demontując wyposażenie bombowe, na pokłady SM.81 i Caproni Ca.133 można było zabrać pewną ilość spadochroniarzy. Sześć Savoi „Pipistrello” zostało przydzielonych do szkoły spadochronowej w libijskim Castel Benito, która oficjalnie powstała 1 marca 1938.

Potrzeba było oczywiście także wyposażenia indywidualnego, to modyfikowano parokrotnie. Balbo ściągnął z Włoch inżyniera Prospero Freri, który w Regia Aeronautica doczekał się stopnia tenente colonnello (ppłk), pioniera włoskiego spadochroniarstwa, twórcy serii spadochronów Salvador, której ostatnim przedstawicielem był Salvador D/37, w końcu przyjęty także w Libii. Spadochron tego typu urodził się jako sprzęt ratunkowy, używany w przypadkach awaryjnych przez osoby nieposiadające specjalistycznego szkolenia. Jego powierzchnia wynosiła ledwie 45 metrów kwadratowych. W większości przypadków stosowano jedwab, bardziej porowate materiały syntetyczne pojawiły się później. Intensywne i systematyczne używanie spadochronu pokazało niektóre jego ograniczenia, występowały silne drgania, a także problemy z jako prawidłowym otwarciem. Powodowało to słabe wyszkolenie personelu, który musiał sobie jakoś radzić z problemem złożenia spadochronu przy seryjnych skokach. Nie był to więc sprzęt idealny i niebawem zastąpił go model D/39, jednak tak w Libii, jak i później we Włoszech, nadal zdarzały się bardzo liczne wypadki podczas użycia Salvadorów.

Włoski spadochroniarz ubrany w wiatrówkę, na której opięta jest uprząż spadochronowa. Widoczne skórzane ochraniacze, rękawiczki i daszek przy hełmie miały chronić kolana, kostki palców i nos przy uderzeniu o ziemię.

Spadochron, wynalazek, który projektował już Leonardo da Vinci, doczekał się swojej praktycznej realizacji w czasie I Wojny Światowej. Najpierw jako środek ratunkowy dla obserwatorów artyleryjskich, którzy pełnili swoją niebezpieczną służbę w balonach, później także ratował życie lotnikom. Pierwszy udany skok wykonał Niemiec w 1916 r., opuszczając balon, rok później z samolotu uratował się w ten sposób Francuz. Pierwszy kontakt żołnierzy włoskich ze spadochronem miał miejsce latem 1918 r. Wówczas czterech oficerów, doraźnie poinstruowanych o zasadach działania spadochronu, bez oddania skoków próbnych, dysponując tylko czterema egzemplarzami brytyjskiej produkcji, nawet bez wiedzy, jak należy je prawidłowo złożyć, dokonało pierwszego skoku w historii włoskiej armii. Oficerów zrzucono za wrogie linie, by tam w cywilnych przebraniach wykonali niebezpieczną misję szpiegowską.

Kolejnym bodźcem do rozwoju włoskiego spadochroniarstwa było powstanie Regia Aeronautica w 1923 r. Od razu ważną postacią w jego rozwoju został Italo Balbo, rok wcześniej kwadrumwir w czasie Marszu na Rzym. Za techniczne przygotowanie pierwszego włoskiego spadochronu odpowiadał inżynier Freri, bardzo aktywny w projektowaniu i testowaniu nowych osiągnięć. To on zaprojektował spadochron serii „SALVADOR” , bezpośrednio wykonując wiele demonstracji, we Włoszech i zagranicą. Wkrótce jego spadochrony zaczęły ratować życie setek lotników. Jednak istniały problemy przeszkadzające utworzeniu struktury szkół spadochronowych, głównym były spory pomiędzy armią i lotnictwem. Rywalizacja ta doprowadziła do zapóźnień, pomimo to włoscy prekursorzy walczyli o swoją specjalizację z wielką determinacją. W końcu z inicjatywą wyszedł ówczesny gubernator Libii – Italo Balbo.