Bombacci i inne wyjątki w PNF

Ten młody członek Narodowej Partii Faszystowskiej był członkiem CXII (112.) Legionu MVSN „Dell’Urbe” z siedzibą w Rzymie. Jedno z ważniejszych ostatnimi czasy pytań kierowanych w moją stronę brzmiało – czemu tutaj jest tak mało polityki?
Gdybym
chciał być zgodny z moim sumieniem, to o PNF (Partito Nazionale
Fascista) trzeba by było napisać: wielorasowa, wielonarodowa („biali”
Rosjanie, Austriacy uciekający przed
nazistami, Żydzi, intelektualiści z całego świata, np. Ezra Pound),
wielowyznaniowa, skupiająca szerokie spektrum poglądów (od skrajnego
nacjonalizmu po skrajnie lewe skrzydło z przyjacielem Lenina, Nicolą
Bombaccim na czele – o nim zaraz). Choć pamiętajmy – w omawianym okresie
miażdżąca większość Włochów to biali katolicy. Wyobrażacie sobie jaką
zadymę takie opinie wywołają w świecie dyktatury „politycznej
poprawności”? Ale przypominam, ja chętnie przyjmę i opublikuję teksty
nadesłane (i podpisane z imienia i nazwiska). Także o Palmiro Togliattim
i jego kolegach, jeśli ktoś ma odwagę.
No to zajmijmy się
chwilę Nicolą Bombaccim, doktrynologiem faszyzmu republikańskiego.
Artykuł z włoskiej Wikipedii (tłumaczyłem to kilka lat temu, jeśli ktoś
ma większą wiedzę to niech prostuje)
Nicolò Bombacci, znany
bardziej jako Nicola lub Nicolino (ur. Civitella di Romagna, 24
października 1879 – zm. Dongo, 28 kwietnia 1945), polityk i
rewolucjonista włoski pierwszej połowy XX wieku.
Socjalistyczny
lider podczas I WŚ i tuż po niej. Entuzjastyczny zwolennik Lenina i
rewolucji październikowej. W 1921 r. był jednym z założycieli Partito
Comunista d’Italia (włoskiej partii komunistycznej), razem z Amadeo
Bordigą, Bruno Fortichiarim, Umberto Terracinim, Onorato Damenim i
Antonio Gramscim. W tamtych latach był jednym z głównych i najbardziej
znienawidzonych wrogów politycznych faszystów, pomimo jego przyjaźni z
Benito Mussolinim, był uwielbiany przez swoich zwolenników.
Po
ustanowieniu dyktatury faszystowskiej pozostał we Włoszech i w latach
trzydziestych zbliżył się do reżimu, kierując magazynem „La Verità”
(Prawda). Brał udział w tworzeniu Repubblica Sociale Italiana, był
szczerze przekonany, że uspołecznienie gospodarki było realizacją
robotniczej rewolucji. Pod koniec wojny został złapany przez partyzantów
i jako zdrajca zastrzelony w Dongo wraz z Mussolinim i Pavolinim w
kwietniu 1945 r.
Lata socjalistyczne:
Nicola Bombacci
urodził się w Civitella, w prowincji Forli, 24 października 1879 roku.
Po krótkim epizodzie w seminarium, został nauczycielem w szkole
podstawowej. Od początku XX wieku działał w związkach zawodowych w
miejscowościach Crema, Piacenza i Cesena, gdzie w 1911 roku został
wybrany na członka Consiglio Nazionale della Confederazione Generale del
Lavoro (CGdL) [Krajowa Rada Generalnej Konfederacji Pracy].
W
Modenie, w okresie I WŚ miał swoje pole do popisu, by stać się lokalnym
liderem socjalistycznym, tak, że Mussolini, z którym znali się od 1906
r., kiedy obaj byli nauczycielami, nazwał go „il Kaiser di Modena”
(cesarzem Modeny). W okresie pomiędzy wojnami bałkańskimi i rewolucją
rosyjską był sekretarzem Izby Pracy, prowincjonalnym sekretarzem
Federacji Socjalistycznej w Modenie i redaktorem gazety „Socialista Il
Domani” (socjalista jutra).
W lipcu 1917 r. Bombacci został
nominowany członkiem dyrektoriatu i wicesekretarzem Partito Socialista
Italiano (PSI) [Włoskiej Partii Socjalistycznej]. Wspierał sekretarza
Costantino Lazzariego w opracowaniu słynnego okólnika skierowanego do
sekretarzy partii i redaktora dziennika socjalistycznego Giacinto
Menotti Serratiego, mówiącego o zdominowaniu ruchu robotniczego przez
nurt socialista massimalista (skrajnie socjalistyczny?).
W 1918
r. wraz z aresztowaniem Lazzariego w styczniu i Serratiego w maju,
praktycznie został przywódcą partii. W końcu sam został aresztowany za
„defetyzm”, pozostał na wolności do aresztowania 31 października 1918 r.
Został zwolniony 20 listopada tego roku. [Bladego pojęcia nie mam i nie
rozgryzę] Fautore di una politica fortemente anti riformista,
centralizzò e verticalizzò tutto il socialismo italiano: le federazioni
provinciali del partito e il Gruppo Parlamentare Socialista (GPS)
diventarono dipendenti direttamente dalla Direzione del PSI, alla quale
si collegavano anche le organizzazioni sindacali e cooperativistiche
rosse.
W październiku 1919 r. wraz z Serratim, Gennarmi i
Salvadorim wydał program frakcji skrajnej/maksymalnej (frazione
massimalista). Został zwycięzcą XVI Congresso Nazionale del Partito
Socialista Italiano (16-go narodowego kongresu PSI) [Bolonia 5-8
października 1919]. 11 października wybrany sekretarzem partii, a w
następnym miesiącu, w pierwszych powojennych wyborach powszechnych (16
listopada 1919) został wybrany do Camera nella circoscrizione di
Bologna (? samorząd okręgu bolońskiego), z ponad 100 tys. głosami był
jednym z bardziej widocznych przedstawicieli socialismo massimalista (w
okresie czerwonego dwulecia http://wojna-mussoliniego.pl/?page_id=1094).
W styczniu 1920 r. przedstawił projekt sowieckiej konstytucji we
Włoszech, która przyniosła mu niewiele pochlebstw, a wiele krytyki, ale
od kwietnia rozpoczęła się na ten temat teoretyczna debata na łamach
partyjnych periodyków. 25 lutego 1920 r. sowiecką konstytucję odrzucono,
Bombacci oddał stanowisko sekretarza PSI w ręce Egidio Gennariego. W
kwietniu został pierwszym włoskim socjalistą, który spotkał się z
bolszewikami w Kopenhadze. Latem był jednym z członków włoskiej
delegacji, która udała się do Rosji Sowieckiej, gdzie wziął udział w
obradach II. Międzynarodówki Komunistycznej.
Jesienią, wraz z
Antonio Gramascim, Amadeo Bordigą, Egidio Gennarim i Antonio Graziadeim,
założył Frakcję Komunistyczną. Był także naczelnym gazety „Il
Comunista” (Komunista). Na XVII Kongresie Narodowym PSI (Livorno, 15-2
stycznia 1921) opowiedział się za podziałem partii i został założycielem
Partito Comunista d’Italia (Włoskiej Partii Komunistycznej), włoskiej
sekcji III Międzynarodówki Komunistycznej, w której został członkiem
Komitetu Centralnego.
Komunista:
Wiosną 1921 r.
ponownie wybrany w wyborach powszechnych w circoscrizione di Trieste
(dzielnica/okręg Triest). Bombacci nie odnalazł odpowiadającego mu
frontu w nowej partii, znalazł się w opozycji do wiodącej grupy z takimi
nazwiskami jak Gramsci, Togliatti, Terracini i Tasca i do astensionisti
Bordigii (http://it.wikipedia.org/wiki/Astensionismo_strategico).
Usadowił się na prawym skrzydle PCI, wraz z Francesco Misiano, gotów
zbliżyć się do massimalisti (maksymalistów) [e contrario al partito
settario e ideologizzato voluto dal Bordiga – wbrew sekciarstwu
Bordigii???]. Komuniści wkrótce odsunęli go od władzy, począwszy od
Comitato Centrale del Partito (Komitetu Centralnego Partii). W
listopadzie 1923 r. powstały kontrowersje w wyższych sferach sowieckich,
wówczas Komitet Wykonawczy Komunistycznej Partii Włoch bez konsultacji
postanowił wystąpić z Międzynarodówki Komunistycznej. Oskarżono
Bombacciego, sekretarza Gruppo Parlamentare Comunista (Komunistycznej
Grupy Parlamentarnej), który w przemówieniu przed Izą Poselską 30
listopada 1923 r. zrobił aluzję na temat zjednoczenia obu rewolucji
(bolszewickiej i faszystowskiej).
Na zlecenie rosyjskiego
ambasadora w Rzymie, noszącego nazwisko Jordanski, zaproponował traktat
gospodarczy między Rosją a Włochami, który był bardzo wspierany przez
Kreml. W styczniu 1924 r. Bombacci był w Rosji, gdzie reprezentował
włoską partię na pogrzebie Lenina. Grigorij Zinowiew postanowił o jego
przywróceniu do PCI, zdziesiątkowanej przez aresztowania na zlecenie
rządu Mussoliniego.
Po powrocie do Włoch Bombacci pracował w
rosyjskiej ambasadzie w Rzymie. W 1925 r. założył gazetę „L’Italo-Russa”
(włosko-rosyjską), a następnie spółkę import-eksport o identycznej
nazwie, które jednak nie przetrwały długo. W 1927 r. został wyrzucony z
partii komunistycznej, proste uzasadnienie brzmiało: „Niccola Bombacci
został usunięty z partito comunista d’Italia z powodu niezgodności
politycznej”.
Brak aktywności politycznej:
W
„latach milczenia” Bombacci mieszkał z rodziną w Rzymie. W okresie do
1930 r. współpracował z rosyjską ambasadą. Problemy finansowe i stan
zdrowia jego syna Wladimiro, który potrzebował kosztownego leczenia,
zmusiły go do poszukiwania pomocy u przywódców reżimu: Leandro
Arpinatiego, Dino Grandiego, Edmondo Rossoniego i w końcu u samego
Benito Mussoliniego, z którym znali się od czasów rządu Giolittiego.
Duce przeznaczył środki finansowe na pomoc dla jego dziecka i dał mu
pracę w Istituto di Cinematografia Educativa della Società delle Nazioni
a Roma (Instytut Kinematograficzno-Edukacyjny Ligii Narodów).
Od roku 1933 Bombacci coraz widoczniej zbliżał się do faszyzmu, tak, że
od 1935 r. można uznać, że do niego przynależał. Na początku 1936 r.
Mussolini pozwolił mu wydawać pismo ponownie nazwane „La Verità”
(prawda), zgodnego z poglądami reżimu, które z przerwami z powodu
protestów przedstawicieli „faszyzmu nieprzejednanego” – Farinacciego i
Starce, wydawano do lipca 1943 r. Przy tworzeniu pisma współpracowali
inni byli socjaliści jak Alberto i Mario Malatesta, Ezio Riboldi, Arturo
Labriola, Walter Mocchi, Giovanni i Renato Bitelli oraz Angelo
Scucchia.
Przynależność do RSI:
„Towarzysze!
Spójrzcie mi w twarz. Towarzysze! Teraz pytasz czy jestem tym samym
agitatorem socjalistycznym, założycielem partii komunistycznej,
przyjacielem Lenina, którym byłem kiedyś. Tak, proszę Pana, jestem taki
sam! Nigdy nie sprzedałem ideałów, dla których walczyłem i za które
zawsze będę walczył. Byłem obok Lenina w dniach rewolucji, wierzyłem, że
bolszewizm był awangardą ludu pracującego, ale później zdałem sobie
sprawę z oszustwa”. (Nicola Bombacci, 15 kwietnia 1945 r.)
Bombacci nigdy nie był członkiem Partito Nazionale Fascista (PNF –
Narodowej Partii Faszystowskiej). Po obaleniu Mussoliniego (25 lipca
1943 r.) i jego uwolnieniu z Gran Sasso oraz utworzeniu RSI dobrowolnie
dołączył do RSI, gdzie stał się „pewnego rodzaju” doradcą Mussoliniego.
W okresie wrzesień 1944-marzec 1945 r. nie przestawał wspierać
rewolucji faszystowskiej jako jedynej prawdziwej rewolucji i realizacji
triumfu pracy, te opinie promował poprzez spotkania i wykłady dla
robotników w północnych Włoszech.
Od tego czasu były
założyciel partii komunistycznej mógł ciałem i duchem poświęcić się dla
faszyzmu, wykorzystując swoją elokwencję i bliskość klas pracujących,
opublikował kilka broszur o niebezpieczeństwie bolszewizmu i
stalinowskiej negacji komunistycznych ideałów. Uczestniczył w Kongresie w
Weronie [http://wojna-mussoliniego.pl/?page_id=815].
Bombacciemu przypisuje się projekt uspołecznienia przedsiębiorstw i
środków produkcji, szeroko reklamowany przez republikański faszyzm i
zatwierdzony przez RSI w lutym 1944 r.
Bombacci pozostał u
boku Mussoliniego do końca. Partyzanci pojmali go nad Jeziorem Como, w
tym samym pojeździe, gdzie znaleziono także Duce. 28 kwietnia
zastrzelono go nad brzegiem jeziora w Dongo. Jego ostatnie słowa przed
rozstrzelaniem brzmiały: „Viva l’Italia! Viva il Socialismo!” lub „Viva
Mussolini! Viva il Socialismo!” [Niech żyją Włochy! Niech żyje
Socjalizm! lub „Niech Żyje Mussolini, Niech Żyje Socjalizm!”], które to
wykrzyczał w obliczy plutonu egzekucyjnego. 29 kwietnia zawisł nogami do
góry na stacji benzynowej wraz z faszystowską świtą. W dokumencie
potwierdzającym jego śmierć zapisano jedynie: „Supertraditore”
(Superzdrajca).