Opinie pułkownika Maltese
Carro Veloce 29 podczas ćwiczeń.
Fundamentalną postacią dla włoskiej broni pancernej był płk Enrico Maltese (potem gen. bryg.). W latach 1924-26 został szefem Reparto Carri Armati (oddziału czołgów). Jako pierwszy wyższy oficer we Włoszech pracował nad koncepcją użycia czołgów w walce. W 1924 r. opracował instrukcję przeznaczoną dla Centralnej Szkoły Wojskowej w Civitavecchia. Bazowała ona jednak na doświadczeniach z Wielkiej Wojny, dlatego przewidywała czołgom rolę wsparcia piechoty w czasie przełamywania obrony przeciwnika. Maltese zgadzał się, że teren alpejski nie nadaje się do użycia czołgów. Jednak zaznaczał, że ich rolę mogę spełniać działa samobieżne (semoventi). Instrukcja dzieliła czołgi na: leggeri (L – lekkie, uzbrojone w karabiny maszynowe), medi (M – średnie, armata średniego kalibru lub małokalibrowa, masa powyżej 10 t, miały nacierać w szykach piechoty), pesanti (P – ciężkie, uzbrojone w armatę, ważące powyżej 30 t, przeznaczone do przełamania obrony).
W 1925 r. Maltese opublikował pierwszy regulamin służby jednostek pancernych („Addesetramento Delle Unita Carrista, Parte Terza, Addestamento e Impiego Tattico”), przywidywał on wykorzystanie czołgów lekkich w celach rozpoznawczych, przydzielonych jednostkom kawalerii. Zaś jako główne zadanie czołgów przywidywano wsparcie piechoty w natarciu przełamującym.
W 1927 r. płk Maltese opublikował artykuł opisujący sposób pokonywania przez czołgi obrony przeciwpancernej. Rok później opublikowano zmiany w regulaminie walki wojsk włoskich. Za jego sprawą w regulaminie znalazł się rozdział, mówiący o sposobach niszczenia wrogiej obrony przeciwpancernej przy użyciu własnej artylerii i lotnictwa. Maltese nie przywidywał jednak walki czołgów z czołgami. Rolą czołgów nadal było bezpośrednie wsparcie piechoty, miały poruszać się wraz z tyralierą nacierających piechurów i niszczyć punkty umocnione przeciwnika, zasieki i inne przeszkody.