Traktat w Uccialli (Uyczalie)
Menelik II, sygnatariusz traktatu z Uccialli.
TRAKTAT NIEZGODY
Wiosną 1888 r. zawarto pokój, oba kraje sprzymierzyły się przeciwko mahdystom w Sudanie i podzieliły wpływami gospodarczymi w porcie Massaua. W marcu 1889 r. w bitwie pod Metemmą zginął cesarz Etiopii Jan IV. W kraju doszło do wojny o sukcesję. Okres pacyfikacji i pomniejszych starć zakończył traktat o przyjaźni zawarty z Menelikiem II. Nim został on cesarzem znany był jako Szefa Menelik, był pretendentem do tronu w Etiopii, którego poparli Włosi, w zamian odstąpił on im część Erytrei (wąski pas wybrzeża Morza Czerwonego tzw. „il Medri-a-Bahar” oraz część prowincji Tigre). Traktat zawarto 2 maja 1889 w Uccialli (Uyczalie). Podpisy pod nim złożyli Menelik oraz hrabia Antonelli, reprezentujący rząd włoski. Na jego mocy Etiopia, choć tylko nominalnie, stała się włoskim protektoratem. Co ciekawe taki zapis znalazł się jedynie w włoskiej kopii. W punkcie 17 traktatu zapisano, że Etiopia „zgadza się”, aby to Włosi prowadzili jej politykę zagraniczną. W tekście amharskim widniało jednak słowo „może”. Ustalono odszkodowanie dla Abisyńczyków za zajęte terytoria, Menelik otrzymał 4 mln lirów na zakup uzbrojenia we Włoszech. Włoskie oddziały miały pozostać w Assabie i kilku punktach handlowych nad Oceanem Indyjskim, ale miały też prawo zapędzić się w głąb lądu w pościgu za wichrzycielami. Proklamowano wieczysty pokój i przyjaźń pomiędzy oboma krajami, wymieniono przedstawicielstwa dyplomatyczne. Granicę ustalono na linii rzek Mereb i Belesa. Włosi otrzymali głównie ziemie przeciwników Menelika. 2 czerwca 1889 dowodzący armią włoską w Erytrei gen. Antonio Baldissera wysłał mjr Di Maio, by ten opanował Cheren (Keren), Etiopczycy nie stawiali oporu. 3 sierpnia zajęto natomiast Asmarę. Warto wspomnieć, że w tej operacji wzięły udział min. dwa bataliony erytrejskich askarysów i tubylcza bateria artylerii.
Dzięki zdobyciu nowych terenów nad Morzem Czerwonym, 1 stycznia 1890 Włochy proklamowały nową kolonię – Erytreę. Nazwa pochodzi od starożytnej łacińskiej nazwy Morza Czerwonego – Mare Erythraeum. Inna włoska posiadłość – Somalia Italiana, leżąca nad Oceanem Indyjskim, we włoskie ręce dostała się w tym samym wieku. Ożywioną działalność dyplomatyczną na somalijskim wybrzeżu prowadził włoski konsul w Zanzibarze, Vincenzo Filonardi. Podróżował od przylądka Guardafui aż do rzeki Giuba (Dżuba). Podczas tych podróży przeciągał stopniowo miejscowych wodzów na włoską stronę. W 1889 r. Filonardi doniósł do premiera Crispiego, że wielu lokalnych wodzów, w zamian za pieniądze i broń, gotowych jest uznać zwierzchnictwo włoskiego króla. Wkrótce, za zgodą sułtana Obbii (Hobyo), Włochy objęły protektoratem obszar od Mogadiszu do przylądka Gurdafui. Działania Włochów poparła Wielka Brytania, widząc w nich przeciwwagę dla francuskiej ekspansji w tym rejonie Afryki. W 1905 r. Włosi wykupili od sułtana Zanzibaru prawo do zwierzchnictwa nad somalijskim wybrzeżem i ustanowili tam swoją kolonię – Somali Włoskie.
Dotychczasowa treść artykułu: Etiopia 1935-1936 – Brudna wojna Mussoliniego