Pobór do armii włoskiej
Włoscy piechurzy w czasie apelu. (archiwum autora, kopiować jedynie za podaniem adresu strony: wojna-mussoliniego.pl).
Obywatele w wieku 18-50 lat podlegali obowiązkowej służbie wojskowej. Najczęściej młodzi ludzie odbywali wstępną roczną służbę, w czasie której osiągali pełnoletniość. Podczas II Wojny Światowej mężczyźnie szli do wojska w osiemnastym roku życia, zrezygnowano ze szkolenia wstępnego dla nich. W czasach pokoju badania lekarskie i przyznanie statusu poborowego odbywało się w dwudziestym roku życia. Czas służby wojskowej wynosił 18 miesięcy. Najczęściej do dywizji rekrutowano mężczyzn zamieszkałych na terenie obwodu przynależnego tej dywizji, podobnie do korpusów armijnych werbowano z obwodów przynależnych korpusom.
Wezwanych poborowych przydzielano do centrów szkoleniowych, gdzie pobierali umundurowanie, ekwipunek i przechodzili przeszkolenie typowe dla pułku. Centra miały magazyny zaopatrzone w odzież, sprzęt, broń i pojazdy. Szkolenie rekrutów odbywało się według sztywnych standardów, dzięki temu żołnierze prezentowali niezmienny poziom umiejętności. Były one z konieczności ograniczone i dosyć powierzchowne. Częściowo ta wada była rekompensowana wstępnym przysposobieniem wojskowym, drastycznym ograniczeniem zwolnień ze służby i częstym powoływaniem pod broń. Podczas szkolenia szczególny nacisk kładziono na działania w górzystym terenie i to w warunkach zimowych. Ogromną wagę przywiązywano też do ćwiczenia współpracy pomiędzy poszczególnymi formacjami, zwłaszcza piechoty i artylerii, w celu błyskawicznej zmiany pozycji. Najpierw do perfekcji doprowadzono wyszkolenie poszczególnych plutonów, dopiero później zgrywano większe pododdziały.