Dywizjony Semoventi da 75/18
W drugiej połowie 1941 roku rozpoczęło się formowanie dywizjonów dział samobieżnych Semovente da 75/18 – każdy w składzie dowództwo i dwie baterie po cztery działa. Razem w dywizjonie miało być 8 dział i 4 wozy dowodzenia oraz pododdział amunicyjno-zaopatrzeniowy. Wyposażenie stanowiło też 21 lekkich ciężarówek, 2 ciężkie ciężarówki, 2 pojazdy ewakuacyjne, cysterna, 2 ciągniki, specjalne przyczepy i 16 motocykli. Etat wynosił 17 oficerów, 19 podoficerów i 184 szeregowców. Planowano przydzielić je do pułków artylerii dywizji „Ariete”, „Littorio” i „Centauro”. Kapitan Taniello, odpowiedzialny za ocenę nowego sprzętu pisał w raporcie z marca 1942 r.: „sprawdziły się one doskonale i każdy bez wyjątku ocenia je entuzjastycznie. Były stosowane zarówno jako wsparcie artyleryjskie, jak i pojazdy do zwalczania czołgów. W tej ostatniej roli ich uzbrojenie w połączeniu z niską sylwetką, sprzyjającą ukryciu, czyni je wysokowartościową bronią, podziwianą także przez nieprzyjaciela w jego oficjalnych raportach”. Rodzina dział Semovente była używana jako ruchome stanowisko artylerii. Jednak najbardziej przydatne okazały się jako pojazd towarzyszący czołgom średnim, w przeciwieństwie do nich budziły zaufanie u włoskich żołnierzy.