Cień Aduy
Trzy miesiące po bitwie pod Aduą w 1896 r. Resztki poległych włoskich żołnierzy ogląda komisja wysłana z Rzymu. Kolejny fragment artykułu o stosunkach politycznych panujących w Afryce Wschodniej w dwudziestoleciu międzywojennym.
Wiadomo, że pierwsze objawy nagłego, ciężkiego kryzysu anglo-włoskiego, które ostatecznie doprowadziły do wojny Włoch z Etiopią, miały swoje źródło w „Pakcie z Zeila”, podpisanym na początku 1934 r. pomiędzy Londynem i Addis Abebą. Ten traktat, owoc dwóch lat żmudnych negocjacji, przypisuje się bardzo tęskniącemu za dostępem do morza Negusowi. Jako pierwszy i w zamian, Hajle Sellasje miał oddać Somalilandowi brytyjskiemu opuszczony region Haud (także dzisiaj ciekawy geologicznie). Fakt, że to somalijskie terytorium (Włosi osiągnęli je w 1923 r., a w 1930 r. zajął je Królewski Korpus Wojsk Kolonialnych) zostało uznane za włoskie także przez Etiopczyków, poprzez traktat podpisany w Rzymie 16 maja 1903, podobnie jak przez Brytyjczyków, na mocy „umowy o granicach Somalii” z 1930 r., najwyraźniej nie przeszkadzał sygnatariuszom paktu z Zeila, zapominającym chyba, że reżim taki jak ten Mussoliniego może przetrwać wszystko z wyjątkiem nagłej klęski militarnej, nawet niewielkiej, poniesionej z rąk potomków wojowników spod Aduy.