2. Gruppo C.T. w Afryce Północnej
Myśliwiec Reggiane Re.2001 z 150. Squadriglia, 1942 r.
Przemyślałem sprawę, jednak postaram się trzymać tematu strony. Regia Marina w I WŚ jeszcze tutaj zagości, ale nie jako temat wiodący. Zapraszam w zamian na parę wpisów o 2. Gruppo C.T.
2. Gruppo C.T. składał się z 150., 151. i 152. Sq., wchodził w skład 6. Stormo C.T. Wybuch wojny zastał dywizjon na lotnisku Grottaglie, jednostka posiadała wówczas Fiaty CR.32. Od czerwca do listopada patrolowano nad Morzem Jońskim i wzdłuż włoskiej linii brzegowej. Nudna praca nie przynosiła wielu emocji, ale piloci zdobywali bezcenne doświadczenie w lotach, zwłaszcza, że trwało przezbrajanie jednostki w nowocześniejsze Fiaty G.50. Z dniem 20 września dywizjon otrzymał status samodzielnego (Autonomo). Pierwszą akcją bojową był udział w dniach 8-14 lipca w wielkiej operacji morsko-lotniczej, której zwieńczeniem była bitwa u Przylądka Stilo. W grudniu przyszedł rozkaz do przebazowania do Afryki, zabrano z sobą także 18 G.50. 151. Sq. pozostała we Włoszech, w kwietniu dołączyła do 20. Gruppo. 2. Gruppo był pierwszą jednostką w Afryce używającą dolnopłatów, 16 grudnia wzmocniła go dodatkowo 358. Sq. z 9 G.50 i Ca.133.
W dniach 21-23 grudnia 18 G.50 przybyło na lotnisko Castelbenito. Wszystko odbywało się w pośpiechu, dywizjon zmagał się z podobnym kłopotem jak inne przebazowane z metropolii jednostki – piachem przedostającym się do silnika i używanych samarów. Mimo to jednostka broniła nieba nad Trypolisem i okolicą. 1 stycznia przeniesiono się na lotnisko Maraua. Teraz Fiaty miały więcej zadań ofensywnych, min. atakowano cele naziemne, eskortowano maszyny 50. Stormo Assalto i loty na przechwycenie przeciwnika. W lutym myśliwce otrzymały nareszcie filtry przeciwpyłowe, jednak tylko częściowo zmniejszyły one problemy eksploatacyjne „Frecci”.
W okresie marca-czerwca 1941 r. pełniono głównie misje eskortowe przy BR.20 98. Gruppo i przy włoskich i niemieckich Ju 87. Celami nalotów były głównie Tobruk, Sallum i Sidi Barrani. W czerwcu udzielono także bezpośredniego wsparcia Dywizji „Savona”, walczącej w rejonie Acromy. 16 lipca wykonano ostatnią misję eskortową nad Tobruk. 22 lipca 1941 jednostka powróciła do Włoch.