Jedyny patrol „Macallè”
Okręt podwodny „Macallè” chwilę po swoim wodowaniu w stoczni O.T.O. w Muggiano, 29 października 1936. Na drugim planie będący w stanie wyposażania krążownik lekki „Luigi di Savoia Duca degli Abruzzi”.
Trochę o krótkiej historii tego okrętu w II WŚ, za artykułem p. W. Holickiego z magazynu Morze Statki i Okręty. Zacznijmy od wspominanych w minionym tygodniu kłopotów z klimatyzacją na włoskich op.
Rejon Morza Czerwonego charakteryzował się bardzo wysoką temperaturą powietrza (Massaua to jedno z najgorętszych zamieszkanych miejsc na świecie) oraz bardzo wysoką wilgotnością. Włoskie sommergibili wyposażono zatem w rozbudowane instalacje klimatyzacyjne o podwyższonej wydajności, pracujące na chlorku metylu (chlorometanie), bezwonnym i bezbarwnym gazie, wchłanianym przez ludzki organizm wszystkimi drogami, w ciężkich przypadkach powoduje on ciężkie zatrucia prowadzące do drgawek, utraty przytomności i nawet śmierci. Na Morzu Śródziemnym wszystko działało praktycznie bez zastrzeżeń, ale konstruktorzy firmy Tosi w przypadku okrętów kolonialnych (typu Brin, Adua i Archimede) musieli wziąć pod uwagę dużo gorsze warunki panujące u wybrzeży Afryki Wschodniej. Sprawiały one, że utrzymanie szczelności instalacji klimatyzacyjnej było na dłuższą metę niemożliwe. Dodatkowo należało się liczyć z wyciekami spowodowanymi wstrząsami powstałymi od wybuchających bomb głębinowych.
Okręt „Macallè” (tenente di vascello Alfredo Morone) 10 czerwca wyszedł z Massaua na patrol w rejonie Port Sudan. Był to port założony przez Brytyjczyków w 1909 r., znajdował się na końcu linii kolejowej łączącej wybrzeże z doliną Nilu, punkt wywozu bawełny, ziarna sezamowego i sorgo. „Macallè” dostał zadanie patrolowania pasa szerokości 22 Mm na wschód od portu. Powierzone Morone zadanie od początku było ryzykowne, ostatni odcinek trasy stanowiły wody usiane malutkimi wysepkami, rafami i płyciznami. Od 11 czerwca utrzymywało się silne zachmurzenie, dlatego oficer nawigacyjny, guardiamarina Elio Sandroni, nie był w stanie określić pozycji jednostki.
Rankiem 14 czerwca „Macallè” zbliżył się do wybrzeży. Dostrzeżoną latarnię morską zidentyfikowano jako tą znajdującą się na rafie Sanganeb (leży na jej płd. krańcu, 16 Mm na północny wschód od Port Saidu), był to ogromny błąd, w rzeczywistości była to bowiem latarnia Hindi Gidir, położona na wysepce leżącej dużo bardziej na południe. Dodatkowym nieszczęściem było zatrucie części załogi chlorkiem metylu. Dwa dni po wyjściu w morze objawy zatrucia wykazywali ludzie z dziobowego przedziału torpedowego. Następnie na dolegliwości zaczęli cierpieć inni członkowie załogi, część z nich znalazła się na skraju obłędu. Morone postanowił kontynuować rejs. (CDN. za jakiś czas)
Charakterystyka techniczna sommergibile „Macallè”:
Stocznia: OTO w Muggiano k. La Spezia,
Położenie stępki.: 1 marca 1936, Wodowanie.: 29 października 1936, Wejście do służby: 1 marca 1937,
Wyporność nawodna/podwodna: 680/848 ts,
Wymiary: 60,18 x 6,45 x 4,60-4,70 m,
Napęd na powierzchni: dwa silniki wysokoprężne o mocy 2 x 700 KM,
Napęd pod wodą: dwa silniki elektryczne Marelli o mocy 2 x 400 KM,
Prędkość maksymalna nawodna/podwodna: 14 w/7,5 w,
Zasięg maksymalny na powierzchni: 2200 Mm/ 14 w lub ok. 5000 Mm/8,5 w,
Normalny zapas paliwa: 47 ts,
Zasięg normalny pod wodą: 74 Mm/4 w lub 7,5 Mm/7,5 w,
Zanurzenie operacyjne: 80 m,
Uzbrojenie: 6 wyrzutni torped kal. 533 mm (4+2) z zapasem 12 torped, armata kal. 100 mm L/47, 2 wkm kal. 13,2 mm (3000 naboi zapasu),
Załoga: 44, w tym 4 oficerów.