„Littorio” droga do Alamein
Włoskie czołgi średnie w natarciu, Afryka Północna, lato 1942 r. Dalsze tłumaczenie artykułu o 133. Dywizji Pancernej „Littorio” pod El-Alamein.
Po przybyciu do Afryki pododdziały Dywizji „Littorio” początkowo były rozdzielane do innych jednostek, celem ich doraźnego wzmocnienia. XI batalion pancerny przydzielono do Dywizji „Trieste”, podczas gdy X batalion pancerny, batalion broni wsparcia i przeciwpancerny (battaglione armi d’accompagnamento e controcarro, chodzi o jeden batalion, zapis jest dość dziwny) z 12. pułku bersalierów, dwa dywizjony dział samobieżnych Semovente 75/18 i DIII Gruppo (dywizjon) dział zmot. 90/53 (90 mm) z 133. pułku artylerii przydzielono Dywizji „Ariete”. Dużą część pojazdów dywizji przydzielono do naczelnej intendentury (Intenzdenza Superiore).
Duża część personelu, z materiałami i wyposażeniem ocalałym z zatopionych podczas przerzutu statków, zgrupowano w rejonie Garian-Homs dla reorganizacji. W ten sposób utracono cały sprzęt i wyposażenie XII batalionu czołgów i część jednego z batalionów bersalierów. Nadal niepełne siły dywizji rozpoczęto w drugiej połowie czerwca 1942 r. przenosić w rejon frontu. Grupa bojowa wydzielona z dywizji (Raggruppamento tattico – zgrupowanie taktyczne), złożona z 12. pułku bersalierów, batalionu czołgów i dywizjonu artylerii, została zgrupowana w rejonie Ain el Gazala – El Adem, z zadaniem bycia przygotowanym do wzięcia udziału w szturmie Tobruku. Od 22 czerwca 1942 wszystkie pododdziały „Littorio” brały udział w pościgu za przeciwnikiem uchodzącym do Egiptu. 24 czerwca przekroczono granicę egipską.
Od 27 czerwca dywizja brała udział w operacji okrążania wrogiego rejonu umocnionego w Mersa Matruh. W czasie tych walk wzięto licznych jeńców, zdobyto wiele pojazdów i pewną ilość artylerii. 30 czerwca działająca częścią sił „Littorio” (osłabiona brakiem dwóch batalionów pancernych, dwóch szwadronów zwiadowczych, dział samobieżnych, dowództwa pułku artylerii, grupy transportowej (autogruppo) i sekcji sanitarnej i zaopatrzenia) osiągnęła rejon na południowy zachód od El Alamein. Tam zaskoczył ją wrogi kontratak, który spowodował wysokie straty Włochów – ranny został dowódca 133. pułku czołgów (Col. Pietro Zucco), z walki wyłączono lub uszkodzono 20 czołgów M (średnich) i trzy L 6/40 z „Lancieri di Novara” (jednostka rozp., jak inne, wywodziła się z pułku kawalerii o tej nazwie, 23 października 1942 były to dwa szwadrony wspomnianych czołgów). Kolejne straty spowodowały prowadzone z niskiej wysokości ataki lotnictwa. W walce zginął, odznaczony Medaglia d’Oro al Valor Militare, dowódca LI batalionu czołgów tenente colonnello Salvatore Zappalà.
3 lipca 1942 Dywizja „Littorio” ponownie nawiązała kontakt bojowy z liniami obronnymi przeciwnika w sektorze południowym frontu, próbowano przełamać pozycje brytyjskiej 8. Armii. Ciekawą relację przedstawia szef sztabu dywizji Col. Alessandro Scala, według niego 4 lipca Rommel „ostrzegł, że znajdziemy się na odcinku, który obsadzają Nowozelandczycy, namawiał nas, by walczyć przeciwko nim bez żadnej litości, ponieważ oni nie biorą jeńców, zabijają wszystkich, nawet rannych” (na taką opinię z pewnością zapracowali Maorysi). W dniach 9 i 10 lipca postępy Włochów zatrzymano, dzięki twardemu oporowi, ale także dzięki niesłychanie rozbudowanym polom minowym. Dysponowano wówczas bardzo ograniczonymi środkami – trzema batalionami bersalierów, dziewięcioma czołgami średnimi (M) i jedenastoma lekkimi (L), bez artylerii, to uniemożliwiło jakiekolwiek dalsze postępy. 11 lipca „Littorio” wycofano z linii i skierowano na odpoczynek w rejon El Qattara.