133. DPanc. w przeddzień kontrofensywy
„Acht koma acht” w służbie Regio Esercito. U Włochów słynne niemieckie działa oznaczano jako cannone da 88/55. Dalej o „Littorio”. W treść wdał się drobny chaos, tłumaczony artykuł nie ma załączonej żadnej struktury organizacyjnej i niektórych służb nie jestem w stanie zidentyfikować. Zresztą, struktury, etaty… to wszystko mało przydatne dla historii armii włoskiej, praktyka pola bitwy powodowała, że to wszystko były tylko puste pojęcia…
Ofensywę wznowiono 30 sierpnia 1942 (bitwa pod Alam Halfa, a często też nazywana drugą pod El-Alamein). Dzień później na stanie „Littorio” znajdowały się 92 czołgi średnie i 30 lekkich (L6). Siły Osi zatrzymał twardy opór Brytyjczyków i ich całkowita supremacja w powietrzu. 3 września nadszedł rozkaz z naczelnego dowództwo o powrocie na pozycje wyjściowe.
W przeddzień decydującej brytyjskiej ofensywy „Littorio” zajmowała pozycje w drugiej linii północnego sektora frontu. Pododdziały dywizji wchodził w skład trzech niemiecko-włoskich zgrupowań taktycznych (dla Niemców „Raum”):
-na północy, dowodzone przez Niemców, znajdował się tam jedynie LI batalion czołgów M13/40.
-centralne, dowodzone przez Włochów, z jednostkami niemieckimi wymieszane tutaj były: dowództwo 133. pułku pancernego, IV batalion panc. na M14/41, DLVI Gruppo (dywizjon) dział samobieżnych 75/18, XXIII batalion bersalierów, CCCXXXII Gruppo bis z haubicami 100/17 (100 mm) i XXIX Gruppo plot. i ppanc. z działami 88/55 (88 mm).
-na południu, dowodzone przez Włochów: XII batalion pancerny na M14/41, DLIV Gruppo dział samobieżnych 75/18, XXXVI i XXI batalion bersalierów, II Gruppo z działami 75/27 (75 mm).
Razem posiadano 116 czołgów średnich (M), 18 dział samobieżnych 75/18 (+pojazdy dowodzenia), 10 niemieckich dział kal. 88 mm, osiem haubic 100/17, dwa zdobyczne działa 88/27 (Ordnance QF 25-pounder), 12 dział 75/27, 10 działek 20/65 (20 mm). Artyleria pochodziła z 3. Reggimento Artiglieria Celere (3. pułku artylerii szybkiej), który w pierwszych dniach sierpnia zastąpił dywizyjny 133. pułk art. (mała zagadka – czemu? coś mi świta, że artylerię z „Littorio” przynajmniej częściowo oddano „Ariete”, która niemal całą swoją artylerię straciła w lipcu, typowe włoskie łatanie ubytków). W stosunku do etatu dywizja miała uszczuploną artylerię i jednostki inżynieryjne, brakowało także kolumny transportowej (autoreparto, może chodzić o jakiś inny element, ale na pewno o pojazdy).
Dywizję uzupełniały także następujące elementy: dywizyjny oddział dowodzenia, 133. Autodrappello (odział/drużyna/grupa samochodowa…), 85. sekcja karabinierów królewskich, 133. biuro pocztowe, mieszana kompania inżynieryjna, sekcja sanitarna, 133. sekcja zaopatrzenia, ponadto III Gruppo Corazzato „Lancieri di Novara” (dywizjon pancerny-rozpoznawczy na L6/40), wydzielony z jednostek korpuśnych XX Korpusu. Dowódcą „Littorio” był jeden z najlepszych ekspertów broni pancernej Regio Esercito – generał Gervasio Bitossi. W 1934 r. dowodził on pułkiem kawalerii „Cavalleggeri Guide”, który został wówczas przekształcony w jednostkę czołgów szybkich (C.V.33), a następnie Dywizją Ochotniczą „Littorio” w Hiszpanii. Bitossi był autorem licznych artykułów o broni pancernej i współtwórcom regulaminów nowego typu formacji armii włoskiej. Dowodził także Scuola Centrale Truppe Celeri (centralna szkoła wojsk szybkich). Poprzedni dwaj dowódcy „Littorio” generałowie Carlo Ceriana Mayneri i Emilio Becuzzi, zostali ranni w walkach w okresie lipca-sierpnia 1942 r. (CDN.)