Bitwa na wyczerpanie przeciwnika
Bersalierzy DPanc. „Littorio” zmieniają pozycję działa przeciwpancernego 47/32 (47 mm). Dalej o tej dywizji, choć tłumaczony artykuł mnie obecnie zawodzi, za mało szczegółów…
Brytyjska 8. Armia, po gwałtownym przygotowaniu artyleryjskim i uderzeniach z powietrza, zaatakowała nocą i o świcie dnia 24 października 1942 w sektorze północnym niemiecko-włoskiej armii pancernej pod El-Alamein, w tym rejonie uderzenie spadło na pozycje 164. Dywizji niemieckiej i włoskiej „Trento”. W różnych miejscach przedarto się przez pola minowe i pierwszą linię obrony Osi. Równocześnie natarto na południu, główne uderzenie przyjęła na siebie Dywizja Spadochronowa „Folgore”, która powstrzymała je, także dzięki wsparciu artylerii X Korpusu i Dywizji Pancernej „Ariete”, umieszczonych w drugiej linii obrony. W ciągu 25 października i kolejnych dni Brytyjczycy zostali powstrzymani pomiędzy pierwszym i drugim zespołem pól minowych i po stracie 40 czołgów odstąpili od ataków w sektorze południowym (inne źródła podają, że „Folgore” miała zniszczyć nawet 140 czołgów, długo by dyskutować, z pewnością wrócę do tego tematu jeszcze nie raz).
W następstwie częściowych sukcesów, jakie odnieśli żołnierze Montgomery’ego na północy, Dywizja Pancerna „Littorio” i niemiecka 15. DPanc. od pierwszych dni uczestniczyły w walkach o największym natężeniu. Bataliony czołgów i dywizjony dział samobieżnych brały udział w zaciętych kontratakach, mających na celu przywrócenie pierwotnego kształtu liniom obrony, a także powstrzymać dalsze próby infiltracji własnych pozycji przez przeciwnika. Niebawem w tych walkach miała wziąć udział także 21. DPanc, która została ściągnięta z odwodu sektora południowego.
Przez około tydzień, pomiędzy 24-31 października, Anglicy rzucali do walki świeże siły, zawsze wsparte potężnym ogniem artylerii oraz nieustającymi nocnymi i dziennymi bombardowaniami z powietrza, nie ustając w próbach przełamania frontu i poszerzeniu wyłomu. Wszędzie próby te udaremniała waleczna postawa włosko-niemieckiej piechoty i kontrataki wspomnianych trzech dywizji pancernych Osi. Ponoszono jednak ciężkie straty, które coraz wyraźniej wpływały na sprawność bojową jednostek.
W międzyczasie, 27 października, dowództwo włoskiego XX KA („Ariete”, „Littorio”, „Trieste”) objęło dowodzenie całym południowym sektorem frontu, w tym jednostkami piechoty X KA na pierwszej linii i Dywizją „Ariete” stojącą za nią. Ten sam rozkaz Rommla powierzał dowodzenie sektorem północnym sztabowi DAK, gdzie z głównym natarciem przeciwnika zmagały się także włoskie dywizje „Trento” i „Littorio”. Podsumowując, w pierwszej fazie bitwy z sił XX KA tylko „Littorio” została natychmiast rzucona do walki, cierpiąc duże straty, „Trieste” została ściągnięta do sektora północnego (znajdowała się na początku bitwy w rezerwie, kilkadziesiąt kilometrów za linią frontu), gdzie toczyły się najcięższe starcia, a z „Ariete” w walce uczestniczyła dotąd jedynie artyleria.