Więcej broni, mniej ludzi
Groby żołnierzy 8. pułku bersalierów z Dywizji Pancernej „Ariete”. Dalej o włoskich wojskach pancernych w Afryce, kolejny etap to XX Korpus.
XX Corpo D’Armata:
Podczas pierwszych miesięcy 1942 r., kiedy Rommel szykował się do sforsowania umocnień pod El-Gazala i zdobycia Tobruku, siły włoskie przeszły gruntowną reorganizację. Teraz obowiązywała doktryna „więcej broni, mniej ludzi”, każda dywizja piechoty została przekształcono w jednostkę typu „Afryka Północna 1942” (Africa Settentrionale 1942), której liczebność wynosiła w granicach 7000 ludzi. Pancerna „Ariete” i zmotoryzowana „Trieste” miały własną organizację. „Ariete” liczyła 8300 żołnierzy z tysiącem pojazdów, 210 lekkimi i średnimi czołgami, 20 działami samobieżnymi, 47 samochodami pancernymi, 42 działami ppanc. i 32 działami artylerii. „Trieste” liczyła 6700 ludzi z 830 pojazdami, 52 czołgami średnimi, 47 samochodami pancernymi, 36 działami ppanc. i 48 działami artylerii. W styczniu 1942 r. CAM straciło RECAM, które rozwiązano, a część jej pododdziałów włączono w skład obu dywizji. 10 marca 1942 CAM przekształcono w XX Corpo D’Armata.
„Ariete” otrzymała teraz Raggruppamento Esplorante Corazzato (REC, pancerne zgrupowanie rozpoznawcze), składające się z LII batalionu czołgów średnich oraz kawaleryjskiej jednostki samochodów pancernych, III Gruppo Corazzato „Nizza”. W styczniu rozwiązano stary 32. ppanc., podobnie IX batalion pancerny. 132. pułk pancerny przeorganizowano, składał się wówczas z VII, VIII i X batalionu panc., ten ostatni z dniem 10 kwietnia wydzielono z Dywizji „Littorio”. 8. Reggimento Bersaglieri zatrzymał swoje bataliony V i XII, ale III/8 przeorganizowano w jednostkę przeciwpancerną. Dywizji dodano także batalion przeciwpancerny – IV Battaglione Controcarri. 132. pułk artylerii dodał do swoich starych dywizjonów (I i II z działami 75/27 i III z 105/28) V i VI dywizjon dział samobieżnych 75/18 (dawne DLI i DLII) oraz CXXXII Battaglione Misto Genio (mieszany batalion inżynieryjny), posiadający dwie kompanie – 132. saperów i 232. łączności.
„Trieste” zachowała swoje 65. i 66. pułki piechoty zmotoryzowanej, teraz zredukowane do siły dwóch batalionów każdy, ale pod koniec marca 1942 r. straciła 9. pułk bersalierów (stał się jednostką korpuśną). W skład dywizji włączono VIII Battaglione Bersaglieri Corazzato (samochody pancerne) i XI batalion czołgów średnich. 21. pułk artylerii (I i II dywizjony dział 100/17 i III dział 75/27) i XXXII Battaglione Misto Genio pozostały bez zmian. Przed atakiem Rommla na Linię Gazala (27 maja 1942) „Ariete” liczyła 6700 ludzi z 137 czołgami średnimi, 30 działami samobieżnymi i 38 samochodami pancernymi; „Trieste” liczyła około 6600 ludzi z 29 czołgami średnimi i 31 samochodami pancernymi. Obie dywizje były niekompletne, ale były jedynymi włoskimi jednostkami, które chociaż zbliżały się do planowanych etatów.
Reorganizacja i doszkolenie obu dywizji przyniosły pozytywny efekt. 27 maja 1942 XX KA, obejmujący „Ariete” i „Trieste”, stworzył lewe skrzydło manewru Rommla, który od południa chciał obejść umocnienia pod Gazalą. „Ariete” praktycznie zniszczyła hinduską 3. BP, podczas gdy „Trieste” uderzyła pomiędzy Bir Hakeim i „boxem” brytyjskiej 150. BP. Następnie „Ariete” ściśle współpracowała z Afrika Korps w walkach o tzw. „Cauldron”, a „Trieste” i niemiecka 90. DLekka. szturmowały zaciekle pozycje Wolnych Francuzów w Bir Hakeim. Obie dywizje XX KA wzięły udział ,12 i 13 czerwca, w ciężkich walkach o „Knightsbridge”. 20 czerwca obje dywizje brały udział w szturmie Tobruku, jednak żadnej z nich nie udało się wedrzeć w jego umocnienia równie głęboko jak Niemcom. Już trzy dni później XX KA, wraz z DAK, przekroczył granicę z Egiptem. Podczas walk o Mersa Matruh, 26-29 czerwca, włoski korpus stworzył prawe skrzydło udanego ataku Rommla.