Międzywojenne tarcia o Jemen
Jahja Muhammad Hamid ad-Din, król Jemenu od 1926 r. Krótki wpis z artykułu o anglo-włoskiej rywalizacji nad Morzem Czerwonym. CD. z wczoraj.
Pierwszym z takich obiektów zainteresowania (krajów powstałych po rozpadzie Imperium Otomańskiego) stał się rząd Jemenu, stworzony przez Imama Jahja (https://pl.wikipedia.org/wiki/Jahja_Muhammad_Hamid_ad-Din). Kraj ten stał się obiektem zainteresowania Włochów, jak też nowych agresywnych szefów brytyjskiego Colonial Office w Londynie. Sam Imam zdążył już podpaść Anglikom, w latach 1914-1918 oblegał ich posiadłość w Adenie. Jahja odmówił przerwania oblężenia także po zakończeniu Wielkiej Wojny. Negocjacje trwały dwa miesiące w czasie których Imam zjawił się w mieście, gdzie miejscowa ludność witała go jako bohatera, co odbiło się mocno na prestiżu Brytyjczyków.
Pomiędzy dwiema wojnami Anglicy poszerzali granice wokół swojej posiadłości w Adenie, którą odziedziczyli po Kompanii Indyjskiej (zapewne https://pl.wikipedia.org/wiki/Brytyjska_Kompania_Wschodnioindyjska). Charakter regionu i chroniczny brak wojsk angielskich spowodowały, że operacje te trwały aż 15 lat i polegały głównie na bombardowaniach lotniczych, konwencjonalnych i z użyciem gazu, przeciwko bardzo mobilnym grupom arabów z północy.
W końcu, korzystając z „wojny letniej” (guerra d’estate; https://pl.wikipedia.org/wiki/Wojna_saudyjsko-jemeńska) z 1934 r. pomiędzy Jemeńczykami i Arabią Saudyjską oraz zwycięstwa Ibn Sauda, któremu Anglicy udzielili wsparcia (Londyn przy tej okazji przymknął oko na dwudziestoletnią niechęć żywioną do arabskiego władcy), Brytyjczycy proklamowali przyłączenie do Adenu 25 szejkanatów z Jemenu i Hadramautu (https://pl.wikipedia.org/wiki/Hadramaut_%28muhafaza%29). Tego aktu nie uznała jednak żadna ze światowych potęg, nawet Francja, pozostawiając Imamowi otwarte drzwi to oprotestowania tego stanu rzeczy. Ten oczywiście skorzystał z okazji, stając przed Ligą Narodów zdefiniował Anglików jako „ambitnych i okrutnych despotów”. Warto także wspomnieć, że to Włochy jako pierwsze uznały niepodległość Jemenu, uczyniły to w 1926, Londyn zrobił to jako ostatni, dokładnie osiem lat później. W następnych latach, zgodnie z najlepszymi tradycjami środkowowschodnimi, Jemenem targały częste kryzysy, z kulminacją w 1937 r., kiedy w tym państwie doszło do poważnych niepokojów, co sprzyjało intensywnemu przemytowi broni drogą morską z południa.