Wojna Mussoliniego

La guerra di Mussolini

RSS Feed
  • Home
  • Od Autora
  • Publikacje
  • FRONTY
    • Afryka Północna – „Heia Safari”
    • Morze Śródziemne – „Mare Nostrum”
    • Wojna na Bałkanach 1939-1945
    • Kampania Włoska – „Guerra E’ Finita?”
    • Front Wschodni – „Contro il Bolscevismo!”
    • Sommergibili na Atlantyku
    • Etiopia 1935-1936 – Brudna wojna Mussoliniego
  • Armia Włoska
    • 26 Dywizja Piechoty „Assietta”
    • 4 Dywizja Alpejska „Monte Rosa”
    • 54 Dywizja Piechoty „Napoli”
    • 4 Dywizja Piechoty „Livorno”
    • Włosi w Waffen-SS
    • Organizacja Obrony Sycylii
    • Esercito Nazionale Repubblicano(ENR):
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Jednostki Włoskiej Kawalerii
    • 132 Dywizja Pancerna „Ariete”
    • 101 Dywizja Zmotoryzowana „Trieste”
    • Armia Pancerna “Afrika” w bitwie pod El-Alamein
    • M.V.A.C. i inne organizacje współpracujące z Włochami na Bałkanach
    • Doktryna
    • 1. Dywizja Piechoty (Górska) „Superga”
    • 6. Dywizja Alpejska „Alpi Graie”
    • 1° Battaglione Paracadutisti Carabinieri Reali
    • 185. Divisione Paracadutisti „Folgore”
    • 1ª Divisione libica „Sibelle”
    • 2ª Divisione libica „Pescatori”:
    • Raggruppamento sahariano „Maletti”
    • 4. Divisione CC.NN. „3 Gennaio”
    • Początek wojsk spadochronowych – Fanti dell’Aria
    • Koszty wojny w Hiszpanii
  • Leksykon Uzbrojenia
    • Myśliwce Regia Aeronautica i ANR w latach 1923-1945
    • BIBLIOGRAFIA – lotnictwo włoskie
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze i inne
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Samoloty obcej produkcji w Regia Aeronautica
    • Okręty podwodne typu Marcello
    • Pierwszy włoski Blenheim
    • Czołgi średnie
  • Osoby
    • Italo Balbo
    • Bibliografia dla działu Osoby
    • Giovanni Messe
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • Galeazzo Ciano
    • Dino Grandi
    • Gabriele D’Annunzio
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Arconovaldo Bonaccorsi
    • Pietro Maletti
    • Emilio Faldella
    • Mario Roatta
    • Annibale Bergonzoli
    • Emilio De Bono
  • Benito Mussolini
    • Spotkanie z Hitlerem – Rastenburg IX.1943
    • Konferencja z Hitlerem, Feltre 19.VII.1943
    • Duce porwany… Duce wolny!
    • Więzień Gargnano
    • Śmierć dyktatora
    • Ostatnie spotkanie dyktatorów
    • Rodzina Mussolini
    • Benito Mussolini – cytaty
    • Dzieciństwo i młodość
    • Kochanki Mussoliniego
    • Socjalistyczny dziennikarz Benito Mussolini
    • W alpejskich okopach
    • Clara Petacci i klan Petacci
    • Benito Mussolini – osobowość
    • Benito Mussolini i Adolf Hitler – trudna przyjaźń dyktatorów
  • Włochy Mussoliniego
    • Antyfaszyzm
    • Polityka wewnętrzna Repubblica Sociale Italiana
    • Squadristi, manganello i olej rycynowy
    • Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste
    • Sport w faszystowskich Włoszech
    • Doktryna faszyzmu
  • Zdjęcia
    • Afryka Północna
    • Morze Śródziemne
    • Wojna na Bałkanach
    • Italo Balbo
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • 29 Dywizja Grenadierów Waffen-SS
    • Galeazzo Ciano
    • Kampania Włoska
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Spotkania Dyktatorów
    • uwięzienie i uwolnienie Mussoliniego
    • Repubblica Sociale Italiana
    • Rodzina Mussolini
    • Front Wschodni
    • Giovanni Messe
    • Dino Grandi
    • Myśliwce Regia Aeronautica
    • Gabriele D’Annunzio
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze
    • Początki faszyzmu
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Benito Mussolini: dzieciństwo – I Wojna Światowa
    • Kochanki Mussoliniego
    • Włochy Mussoliniego na zdjęciach
    • Włoskie czołgi eksperymentalne
    • Czołgi ciężkie (carri armati pesanti)
    • Czołgi lekkie (carri armati leggeri)
    • Samochody pancerne (Autoblindi)
    • Żołnierze włoscy
    • Inwazja na Etiopię 1935-1936 r.
    • Corpo Aereo Italiano
    • Hiszpania 1936-1939
    • Benito Mussolini
    • Wielka Wojna na morzu
    • Ascari del Cielo
    • Betasom 1940-1945
  • Mapy, Struktury…
    • Afryka Północna
    • Front Wschodni
    • Armia Włoska
      • 28 Dywizja Piechoty „Aosta”
  • Filmy z YouTube
  • KINO
  • Linki
  • Wojna Mussoliniego
  •   » Esercito Nazionale Repubblicano
  •   » Odbudowa włoskiej armii w RSI
Lut
26

Odbudowa włoskiej armii w RSI

Niemieckie działo 7,5 cm PaK 40 było podstawowym sprzętem kompanii przeciwpancernych w dywizjach Esercito Nazionale Repubblicano. Właśnie o armii RSI będą kolejne wpisy.

W momencie swojego powstania, na terytorium włoskim pod niemiecką kontrolą – w Repubblica Sociale Italiana (Włoska Republika Socjalna), jednym z pierwszych problemów, z jakim musiało zmagać się nowe Ministerstwo Obrony, była rekonstrukcja sił zbrojnych.

Rozpad Regio Esercito (armii królewskiej) pozostawił po sobie złe wrażenie, zastanawiano się, czy nowa armia nie powinna zostać odbudowana jedynie w oparciu o zaciąg ochotniczy. Jednak wraz z D.L. 28.10.43 (ustawa zasadnicza sił zbrojnych) powrócono do poboru powszechnego, wraz z wszystkimi wynikającymi z tego problemami. W tym przypadku (dywagacjach nad armią ochotniczą) możliwy jest silny wpływ okupanta, który nie chciał tworzenia bardzo licznej armii, co wynikało z ograniczeń w broni i wyposażeniu, z którymi się zmagano. Po włoskim zawieszeniu broni wszystko, co był w stanie wyprodukować włoski przemysł zbrojeniowy, było rekwirowane przez niemieckie siły zbrojne.

Wszystkim, co marszałek Rodolfo Graziani mógł wyrwać Niemcom, była obietnica (protokół podpisany w OKW w Rastenburgu/Kętrzynie pod datą 16 października 1943) wyposażenia, uzbrojenia i przeszkolenia czterech dywizji (alpejskiej i trzech piechoty), które razem miały liczyć 52.000 żołnierzy. Spośród około 600.000 internowanych przez Niemców włoskich wojskowych (w tym 22.000 oficerów i 200 generałów) należało wybrać 12.000 podoficerów, absolwentów szkół wojskowych i doświadczonych żołnierzy, oczywiście ochotników, których zamierzano użyć jako instruktorów, dołączyć ich do ich niemieckich odpowiedników oraz przydzielić ich do czterech obozów szkoleniowych udostępnionych przez armię niemiecką.

W styczniu z Włoch powinna napłynąć wystarczająca liczba ochotników by rozbudować stany nowych włoskich dywizji oraz zwiększyć o 1/3 ich planowaną liczebność. Ich szkolenie miało potrwać cztery miesiące, w pierwszych dniach czerwca dywizje powinny wrócić do Ojczyzny, pozostawiając w obozach 1/3 przeszkolonych już ludzi, którzy mieli stworzyć zalążek drugiej serii czterech dywizji mających powstać pomiędzy lipcem i listopadem. Dziewiąta dywizja, pancerna, miała być gotowa pod koniec 1944 r., jednak pod warunkiem, że włoskie dowództwo zdoła wysłać do Wunsdorfu specjalistów, którzy mieli już do czynienia ze służbą w wojskach pancerno-zmotoryzowanych. W każdym przypadku sprzęt potrzebny do stworzenia dywizji mieli dostarczyć Niemcy. Umowy przywidywały także stworzenie, przez stronę włoską, pomocniczych jednostek artylerii i inżynieryjnych dla celów obrony przeciwlotniczej i obrony wybrzeża, gdzie miało służyć kolejnych 30.000 Włochów.

Mussolini wystąpił z dużo ambitniejszym planem, datowana na 8 października 1943 propozycja przywidywała powołanie 300.000 ludzi, którzy stworzyliby 10 dywizji piechoty, 10 dywizji grenadierów pancernych i 5 dywizji pancernych. Ponadto 100.000 ludzi miało zajmować się sprawami logistycznymi, a kolejne 100.000 miało stanowić rezerwę.

Włoskimi dywizjami miało zawsze dowodzić włoskie dowództwo, na wyższych szczeblach operacyjnych miały one podlegać jednak Niemcom.

W rzeczywistości nie stworzono nigdy nic poza czterema pierwszymi dywizjami. Nie stworzono jednostek zmotoryzowanych, także plan z 29 listopada 1944 o sformowaniu batalionu czołgów nie miał żadnych następstw.

Podobna sytuacja miała miejsce także na południu i na Sardynii, gdzie alianci pozwolili sformować najpierw ledwie włoską brygadę, którą następnie rozbudowano do siły małego, liczącego 25.000 ludzi, korpusu. Taki udział południowych Włoch nie zadowalał sojuszników. Postanowiono w końcu uzbroić w najlepszy dostępny sprzęt jednostki włoskie, które pozostały na południu i zachować ich dwupułkową organizację. W ten sposób powstało sześć Gruppi di combattimento (grupy bojowe), przy czym jedna z nich miała stać się centrum szkoleniowym dla pozostałej piątki. Także na południu wielkimi jednostkami dowodzili sami Włosi.

  • Posted on Luty 26th, 2016
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Esercito Nazionale Repubblicano, Repubblica Sociale Italiana
  • Tags: armia RSI, Esercito Nazionale Repubblicano, Repubblica Sociale Italiana, Włoska Republika Socjalna

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi

Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.

REKLAMA
Wojna Mussoliniego All Rights Reserved.
Kontakt poczta@wojna-mussoliniego.pl
Designed & Developed by Carla Izumi Bamford
Powered by Wordpress
Go back to top