Tragiczna w skutkach akcja ratunkowa
Załoga Canta Z.1007bis na pustynnym lotnisku, wiosna 1941 r. CD. o 53. Stormo C.T.
Przez cały luty 1941 r. brytyjskie samoloty bezwzględnie polowały na włoskie kolumny wycofujące się z rejonu Derny. 2 lutego 10 „Blenheimów” IV z No 55. Sqn. zostało przechwyconych w rejonie Maraua przez siedem CR.42 z 151. Gruppo. Dwa myśliwce z 366. Sq., za sterami których siedzieli Ten. Mario Ferrero i Serg. Magg. Fiorenzo Milella, goniło i uszkodziło bombowiec Flt Lt Smith, który lądował awaryjnie w Gazala.
Dramatyczna akcja rozegrała się dwa dni później. Dwa „Blenheimy” I z No 45. Sqn. wystartowały z Menastir z zadaniem zbombardowania linii kolejowej 10 mil na południowy-zachód od Barce. Zaatakowały je dwa CR.42 z 368. Sq. pilotowane przez S. Ten. Furio Lauri i Serg. Magg. Ezio Masenti. Lauri strącił ogarnięty płomieniami bombowiec L8538. Zgineli Sgts H. C. T. Holman i C. P. Edwards, jednak pilot Flt Lt J. Paine wyskoczył i kilka tygodni później dotarł do swojej bazy, towarzyszyli mu wówczas tubylcy.
Niedługo po tej akcji w maszynie Masentiego doszło do awarii silnika i musiał on lądować na lotnisku Barce. Do tego rejonu zbliżali się już Brytyjczycy, więc w 151. Gruppo postanowiono ratować kolegę. Akcja ratunkowa zaangażowała cztery maszyny z 366. Sq. Myśliwce Cap. Chiarini, M.llo. Giulio Cesare i Serg. Antonio Camerini eskortowały samolot transportowy Ca.133, który pilotował M.llo Giovanni Accorsi. Nad Barce włoską formację przechwyciły trzy lecące na niskim pułapie „Hurricane’y” I z 73. Sqn. Plt Off J. B. „Chips” McColl na V7372/TP-W zestrzelił Ca.133, a Plt Off G. E. Goodman na V7716/TP-U strącił Chiariniego, który siedział już na ogonie McColla.
Brytyjczycy także nie uniknęli strat, w czołowym ataku Camerini uszkodził „Hurricane’a” I V7491, pilotowanego przez Plt Off Ken M. „Tiny” Millist. Uszkodzenia okazały się tak ciężkie, że myśliwiec lądował awaryjnie 10 mil na północny-wschód od Benina. Pilot trzy dni później na piechotę dotarł do Derny, gdzie odnalazł swoją jednostkę. W starciu zginęli Accorsi i as z pięcioma potwierdzonymi zwycięstwami Chiarini, obaj otrzymali pośmiertnie Złote Medale Waleczności Wojskowej.