Włoskie inspiracje innych flot
Od lewej: Członek załogi „żywej torpedy” (1941 r.), płetwonurek z grupy „Gamma” (1942 r.), tenente di vascello (kapitan marynarki; 1940 r.).
Główną bazą 10a Flottiglia MAS była La Spezia nad Morzem Tyrreńskim, do czasu aż 3 września 1942 przeniesiono się do pobliskiego Muggiano. Środki nawodne, głównie wybuchowe motorówki, używały portu w La Spezii do szkolenia, podczas gdy baza Boca di Serchio, u ujścia rzeki Serchio w Toskanii, była używana przez załogi żywych torped. Szkołę dla ludzi żab ustanowiono 1 września 1940 przy Akademii Morskiej w Livorno, kierował nią sottotenente di vascello Wolk, a wsparcia w zakresie kwestii technicznych udzielał mu S.V. Belloni. Uczyły się tam załogi żywych torped i nurkowie-sabotażyści; Do początku 1942 r. szkoliła się tutaj także jednostka „N” (zapewne od nuotatori – pływacy, ale książka ma też rozdział o „San Marco”, więc jeszcze to sprawdzimy) pułku piechoty morskiej „San Marco”, wówczas przeniesiono ją do Tarquinia, gdzie trenowali wraz z jednostką „P” spadochroniarzy.
Wysuniętą bazę stworzono na Sycylii w 1941 r., w toku wojny użytkowano także kilku improwizowanych baz. Były nimi m.in. włoskie tankowce „Fulgor” i „Olterra”, które zostały internowane w portach neutralnej Hiszpanii w Kadyksie i Algeciras. Potajemnie korzystali z nich płetwonurkowie i załogi żywych torped podczas ataków na Gibraltar, przy czym „Olterrę” przebudowano tak, że można było pod wodą opuścić jej pokład (trochę o statku z moich notatek: Większość jego załogi stopniowo zastąpili nurkowie i technicy marynarki wojennej. W ładowni statku został zbudowany ukryty warsztat. W nim składano i remontowano „żywe torpedy” oraz uzbrajano je w ładunki wybuchowe. Dwa metry poniżej poziomu wody znajdował się otwór, którym torpedy opuszczały pokład statku. By zamaskować swoje działania torpedy przemycano do Hiszpanii jako rury do kotłów).
Wartym odnotowania jest, że do 6 lutego 1942 siły szturmowe (najpierw jako 1a Flottiglia MAS, a potem jako 10a Flottiglia MAS) podlegały bezpośrednio rozkazom Sztabu Głównego Floty. Tego dnia Generalny Inspektorat MAS („Generalmas”) został powołany w Livorno pod kierownictwem wiceadmirała Aimone di Savoia Aosta, którego odpowiedzialność rozciągała się na Decimę i pułk piechoty morskiej „San Marco”. W rzeczywistości było to zakamuflowane dowództwo morskich sił specjalnych, które dopiero w kwietniu 1943 r. wzięło odpowiedzialność za działalność inspekcyjną w jednostkach 10a Flottiglia MAS. Jesienią dowództwo przeniesiono do Lerici k. La Spezii.
Regia Marina była pionierem rozwoju morskich środków szturmowych. Później jej wyposażeniem inspirowały się inne floty. „Maiale” skopiowali Brytyjczycy jako torpedę „Chariot”, podobnie Kriegsmarine wprowadziła swoje odpowiedniki – „Neger” i „Marder”, a Japończycy skonstruowali torpedy do ataków samobójczych „Kaiten”. Kopiami włoskich wybuchowych motorówek były niemieckie „Linsen” i japońskie „Shynyo”.
Pierwszą użytkowaną przez Decimę „żywą torpedą” była Siluro Lenta Corsa (SLC) – torpeda o małej prędkości, nazywana „maiale” (świnia), opracowana przez Tesei i Toschiego w latach 1935-1936. Do lata 1939 r. dysponowano 11 SLC, ale aż do lipca 1940 r. trzeba było czekać na wejście do produkcji nowej generacji torped. Oznaczono je jako Seria 100, w 1941 r. pojawiła się unowocześniona seria 200. Były to przebudowane standardowe torpedy kal. 533 mm. Dwie śruby napędowe zastąpiła jedna większa. Dodano siedziska dla dwóch członków załogi i superstrukturę z tablicą przyrządów. SLC ważyła 1,3-1,4 t i miała długość 6,7-7,3 m. Silnik elektryczny o mocy 1,6 KM dawał prędkość 2-3 w, na głębokości pomiędzy 15 m i dochodzącej teoretycznie do 30 m (wg. innych danych 2,5 w w wynurzeniu i węzeł pod wodą). Po dotarciu do celu dwóch członków załogi demontowało 1,8 m głowicę torpedy; która zawierała ładunek wybuchowy 230-260 kg (300 kg?), lub w ostatnich modelach dwa ładunki wybuchowe po 125 kg. Do września 1943 r. zbudowano 50 egzemplarzy. Do tego czasu były już one przestarzałe, gdy zestawi się je z brytyjskimi „Chariotami” i nowymi włoskimi Siluro San Bartolomeo (SSB) – chociaż tylko trzy prototypy tego znacznie ulepszonego modelu tej „żywej torpedy” zbudowano do włoskiej kapitulacji.