Akcje Decima MAS w 1941 r.
Atak w Zatoce Suda, 26 marca 1941. Decima MAS w 1941 r.
W marcu 1941 r. motorówki szturmowe nowej 10a MAS Flottiglia miały swój chrzest bojowy w Zatoce Suda na Krecie. Dowiezione na miejsce akcji przez niszczyciele „Francesco Crispi” i „Quintino Sella”, o 2.45 26 marca sześć MT (Motoscafo Turismo) (dwie kolejne zostały zniszczone podczas ataku z powietrza) zostało zwodowanych z zadaniem zaatakowania kotwiczących tam jednostek przeciwnika. W wyniku ataku trafiono i uszkodzono ciężki krążownik „York” i tankowiec „Pericles”. Zatonięciu „Yorka” udało się zapobiec wyrzuceniem go na brzeg, gdzie stał się łatwym celem dla ataków z powietrza i został porzucony. „Pericles” zatonął podczas próby odholowania go do Aleksandrii. Wszyscy piloci motorówek przeżyli atak i dostali się do niewoli. Po tym pierwszym sukcesie nastąpiło kolejne niepowodzenie. Dwa MTS holowane przez dwa kutry MAS miały wykonać rekonesans portu na wyspie Korfu nocą 4/5 kwietnia. Włochów wykryła jednak obrona na lądzie i misję przerwano.
Nocą 26/27 maja Borghese i jego okręt podwodny „Scirè” powrócili do akcji, ponownie za cel obierając Gibraltar. Załogi trzech torped SLC dostały się na pokład tankowca „Fulgor” w Kadyksie, z niego rozpoczęły nieudaną misję. Nie udało się zaatakować żadnego celu, stracono także wszystkie torpedy. Załogi udało się ewakuować do Włoch.
Na czas ataków wymierzonych w port La Valletta na Malcie – 24 i 30 czerwca – stworzono wysuniętą bazę w Auguście na Sycylii. Osiem MT, holowanych przez MASy, próbowało podczas obu nocy zaatakować Grand Harbour. Stracono dwie motorówki i nie udało się Włochom dotrzeć do kotwicowiska. Inny atak, który miał mieć miejsce 28., został odwołany.
To niepowodzenie było zapowiedzią nadchodzącej kombinowanej operacji żywych torped i motorówek przeciwko Vallettcie 26/27 lipca. Atakujący zostali wykryci; udało im się zniszczyć most św. Elma, gdy wdzierali się do portu, ale był to maksymalny sukces osiągnięty w działaniach przeciwko Malcie. Osiem z dziewięciu MT zostało zniszczonych, ostatnią nienaruszoną motorówkę zdobyli Brytyjczycy, stracono także dwa „maiale”, dwa kutry MAS i MTL (transportowa łódź motorowa o małej prędkości). Wycofać się zdołała jedynie MTS (torpedowa łódź motorowa) z 11 spośród 50 Włochów biorących udział w ataku. Pośród ofiar był capitano di corvetta Vittorio Moccagatta – dowódca Decimy.
Pomimo tego deprymującego ciągu porażek, zreorganizowana flotylla zaczęła odnosić sukcesy. 10 września „Scirè” wyruszył z La Spezia z trzema SLC, i po podjęciu ich załóg z pokładu tankowca „Fulgor” w Kadyksie, zwodowano je o 1.07 20 września u wejścia do portu w Gibraltarze. W wyniku misji „BG 4” zatopiono tankowiec „Fiona Shell” oraz uszkodzono tankowiec „Denbydale” i frachtowiec „Durham”. Wszystkie załogi żywych torped powróciły do Włoch bezpiecznie.
3 grudnia dowodzony przez Borghese „Scirè” opuścił La Spezię, rozpoczęła się operacja „GA 3” wymierzona w Aleksandrię. Nocą 18/19 grudnia trzy SLC zostały zwodowane; uszkodzono pancerniki „Valiant” i „Queen Elizabeth” (osiadły na dnie portu) tak poważnie, że wyłączono je z akcji na ponad rok, podobny los spotkał tankowiec „Sagona” (a wraz z nim uszkodzony został także tankujący akurat niszczyciel „Jarvis”). Do niewoli dostali się wszyscy członkowie załóg torped – sześć osób. W wyniku tego sukcesu Royal Navy posiadała w wschodniej części Morza Śródziemnego tylko trzy lekkie krążowniki i garstkę niszczycieli, stosunek sił przechylił się na korzyść Osi. Można sobie tylko wyobrazić, jakie konsekwencje miałby udany atak na Maltę w 1942 r. (zamiast tego sukces Decimy przekuto, dzięki dostarczeniu przez bezpieczniejsze teraz morze ogromnych ilości zaopatrzenia do Afryki, w wygraną bitwę pod Gazalą, zdobycie Tobruku i dalszy marsz na Aleksandrię. Stało się tak na skutek namów Rommla. Włosi byli zdeterminowani atakować Maltę).