Planowane włoskie operacje desantowe
Desant (prawdopodobnie treningowy) żołnierzy włoskich, zima 1941 r. Kontynuujemy wątek pułku „San Marco”.
Po desantach na Bałkanach Włosi posiadali dwa aktualne plany morskich operacji desantowych: operacja „C 2” – zajęcia Korsyki, gdyby Francja Vichy miała zamiar przejść na stronę aliantów, oraz zalążek planu „C 3”, ataku na Maltę. W lipcu 1942 r. powstał jeszcze plan „C 4”, który zakładał uchwycenie przyczółków na tunezyjskim wybrzeżu. Wcześniejsze plany lądowania na Malcie datowały się na wiosnę 1940 r., ale zarówno flota jak i wojsko uważały, że perspektywy na sukces nie są duże. Plan „C” niweczył brak potrzebnych do wykonania desantu barek motorowych (motor barges), których posiadano pięć z potrzebnych 80. W maju 1941 r. flota zaproponowało zbudowanie 100 jednostek desantowych potrzebnych do uchwycenia przyczółka, a ponadto potrzeba było 160-180 statków transportowych, a wówczas posiadano ledwie połowę tej liczby. W styczniu 1942 r., gdy po ataku na Aleksandrię posiadano przewagę w wschodniej części Morza Śródziemnego, Mussolini jeszcze raz zaproponował atak na wyspę podczas spotkania z Göringiem. W związku z tym w lutym rozpoczęło się planowanie operacji „C 3”, jednak przygotowania na pełną skalę rozpoczęły się dopiero w kwietniu. Wówczas podstawy planu zostały uzgodnione na spotkaniach niemieckich i włoskich oficerów.
W maju 1942 r. Rommel sposobił się do kolejnego ataku na Tobruk, który miał się okazać pełnym sukcesem, zaraz po tej operacji miał nastąpić desant na Malcie (w międzyczasie Niemcy nazwali część powietrznodesantową operacją „Herkules”). Dla wsparcia FNS (Sił Desantowych Floty) Regia Marina zamierzała zaangażować cztery pancerniki, 10 krążowników i 20 niszczycieli oraz inne okręty; planowano użyć siedmiu frachtowców, czterech promów, 12 większych i ośmiu innych transportowców wojsk z trapami desantowymi, 65 barek desantowych (jedynie 28 posiadano w połowie lipca), 100 łodzi motorowych (posiadano 58) i 245 innych jednostek, w tym 81 niemieckich łodzi szturmowych. W czerwcu 1942 r. zgromadzono liczące 100.000 ludzi siły desantowe. Plan przewidywał łączony desant z morza i powietrza w południowo-wschodniej części wyspy; opierał się na zajęciu i szybkim przygotowaniu do użycia dla własnych celów lotniska Hal Far, w celu zabezpieczenia głównego przyczółka w rejonie Zatoki św. Jerzego (Marsa Sirocco). Wzmocnione siły Osi mogły ruszyć stąd na Valettę i północno-zachodni koniec wyspy.
W związku z szybkim upadkiem Tobruku (22 czerwca 1942) i dalszym marszem wojsk Osi na Egipt, operację lądowania na Malcie najpierw przełożono, a następnie odwołano 27 lipca 1942 r. Katastrofalne konsekwencje dla stanu zaopatrzenia wojsk Rommla, jakie jesienią 1942 r. przyniosło poniechanie zdobycia wyspy, są dobrze znane i nie ma sensu o nich dyskutować. 5 stycznia 1943 FNS zostały rozwiązane, wcześnie przeprowadziły operację „C 2” – desant na Korsyce 11-12 listopada 1942 r.