Starcie w depresji Mungar Wahla
Bersalierzy w marszu przez pustynię. W omawianym okresie (I bitwa pod El Alamein) 12. pułk bersalierów był w całości uzależniony od sprzętu zdobycznego; swoje pojazdy DPanc. „Littorio” oddała jeszcze przed bitwą pod Gazalą do dyspozycji intendentury generalnej (nie brała w niej udziału, a pojazdy były tradycyjnie na wagę złota).
6 lipca 1942 Dywizja „Littorio”, którą wysłano w rejon zagrożony w skutek załamania się „Ariete”, zajęła pozycje w depresji Mungar Wahla. Poprzedniej nocy niewykryta nowozelandzka 4. BP podeszła do depresji na 640 m (pewnie nie cała…). O świcie „Kiwi” odkryli naprzeciwko siebie rozciągnięte pozycje włoskiej dywizji. Niewykryci z zainteresowaniem obserwowali Włochów zajmujących się przygotowaniem śniadania. Nowozelandczycy przerwali sielankę ostrzeliwując Włochów, ci odpowiedzieli m.in. czterema działami kal. 75 mm i ogniem plutonu karabinów maszynowych. Nowozelandzka artyleria skupiła ogień na zaobserwowanych włoskich czołgach i ciężarówkach. O 8.00 do walki włączył się 12. pułk bersalierów, ostrzeliwując przeciwnika z moździerzy i przygotowując kontratak. Kilkukrotnie nowozelandzka artyleria rozproszyła koncentrację bersalierów, ale nie zniechęciło ich to do dalszej walki. Ostrzał rozpoczął włoski 133. pułk artylerii (na pewno błąd – nie był w składzie dywizji w tym okresie), ta wymiana ognia potrwała do południa. Po południu ruszył kontratak Włochów, który odrzucił 4. BP od pozycji „Littorio”.
7 lipca Włosi meldowali, że w obu ich dywizjach pancernych jest obecnie 60 czołgów. Ten wzrost w stosunku do stanu z 3 lipca był zasługą intensywnej pracy zespołów odzyskujących czołgi pozostałe na polu bitwy i ich szybkiemu przywracaniu do akcji. 8 lipca front zaczęła przejmować włoska piechota i dywizje szybkie mogły odejść na wypoczynek. Wówczas siła włoskiego XX KA, który skupił w swoim składzie dywizje „Ariete”, „Littorio” i „Trieste”, to 54 czołgi i osiem batalionów piechoty zmotoryzowanej, które w sumie liczyły 1600 ludzi, oraz 40 armat ppanc. i sześć baterii lekkiej artylerii. Według etatu powinno to być 430 czołgów i 120 armat ppanc. Rommel zamierzał użyć swoich dywizji pancernych, zwolnionych teraz z frontu, do lokalnych ataków. W tym czasie jednak przeciwnik przygotował własny atak na wyczerpaną długimi walkami i nieprzerwanym marszem z linii Gazala pod El Alamein włoską piechotę. Plan zakładał niszczenie włoskich dywizji piechoty pojedynczo i wymuszenie na przeciwniku zaangażowanie do ich wsparcia własnych wojsk pancernych. W ten sposób zabierano Rommlowi możliwość użycia ich do akcji zaczepnych, a także zamierzano je silnie wykrwawić.