Koniec pułku spadochronowego „Folgore”
Spadochroniarz z pułku spadochronowego „Folgore”. Dokończmy także wątek spadochroniarzy z RSI.
Po alianckim przełamaniu pod Cassino i w rejonie przyczółka pod Anzio, na początku czerwca 1944 r. pułk „Folgore” walczył na południe od Rzymu jako straż tylna. Działanie te prowadził cały II Batalion oraz po trzy kompanie z I i III batalionu. Włoscy spadochroniarze odznaczyli się w walkach z przeważającymi siłami aliantów, zyskując uznanie niemieckiej 14. Armii, 10 czerwca pułk został wspomniany w niemieckich komunikatach. Straty były jednak wysokie, wśród nich był major Rizzati oraz liczni niemieccy oficerowie i podoficerowie. Następnie wiele kompanii zostało rozwiązanych, gdy na drodze ich odwrotu znalazła się rzeka Tyber; podobny los czekał kompanię „Nettunia-Nembo” z przyczółka pod Anzio, która osiągnęła Rzym w sile 120 ludzi, ale wkrótce jej liczebność spadła do dziesięciu spadochroniarzy.
To, co zostało z pułku „Folgore”, zostało wycofane z linii i wysłane na północ do Tradate celem odbudowy. Generał Student ponowił prośbę o sformowanie nowego włoskiego pułku spadochronowego, ale ponownie odmówił feldmarszałek Kesselring. Pod koniec czerwca 1944 r. w Tradate znajdowało się 647 spadochroniarzy, od lipca nowych rekrutów użyto do odbudowy struktury pułku. 1 listopada 1944 nazwę zmieniono na 1. Reggimento Arditi Paracadutisti „Folgore”, którym nadal dowodził ppłk Dalmas. I batalionem „Folgore” dowodził kpt. Sala, II batalionem „Nembo” kpt. Alvino, a III batalionem „Azzurro” kpt. Bussoli. Po promocji otrzymanej w styczniu 1945 r. dowodzenie pułkiem przejął mjr Sala.
Nadal reformowany pułk wysłano w lipcu 1944 r. w rejon Turynu celem zwalczania partyzantki, a do października prowadził podobne operacje także w północno-zachodnich Włoszech. Na początku tego miesiąca pułk ponownie przegrupowano do Turynu. Dowodzenie nim sprawował niemiecki LXXV KA, przydzielając go najpierw do 157. DP i potem do 5. DG. Pułk walczył w północno-zachodnich Alpach, stawiając opór Wolnym Francuzom w rejonie Moncenisio i Małej Przełęczy Świętego Bernarda. Włoscy spadochroniarze walczyli z Francuzami naciskającymi z zachodu i włoskimi partyzantami działającymi na ich tyłach, ale to temu drugiemu przeciwnikowi poświęcano więcej uwagi. Pomiędzy 5 listopada 1944 i 15 lutego 1945 spadochroniarze zadali partyzantom straty wysokości 76 zabitych, 36 rannych i 182 jeńców, a sami stracili 11 poległych, 36 rannych i 5 zaginionych.
Pułk spadochronowy „Folgore” poddał się US Army pod koniec kwietnia 1945 r. w dolinie Aosty.