Krusząca się „Littorio”
Stanowisko ogniowe erkaemu Breda 30. Wracamy pod El Alamein.
28 października 1942 r. wojska pancerne Osi wykonały dalsze kontrataki
na wyłom frontu w rejonie Kidney. Wczesnym rankiem zaatakowano 133. BP.
Jej zadaniem było obsadzić obszar „Snipe”, ale została zaskoczona na
północ od niego i w kamienistym terenie nie zdołała okopać swoich armat
przeciwpancernych. Atak zniszczył pozbawione osłony armaty
ppanc., zginęło 60 ludzi, w tym płk Murphy, a 300 poszło do niewoli. W
tym momencie „Littorio” została zredukowana do siły 30-40 czołgów,
podczas gdy pozostająca na południu „Ariete” nadal miała swoje wyjściowe
129 czołgów.
Nocą 28/29 października alianci przenieśli
środek ciężkości toczącej się bitwy bardziej na północ w rejon wybrzeża,
gdy australijska 9. DP uderzyła z rejonu koty 29 w stronę morza.
Nieomal udało im się odciąć część 164. DLekk. i DZmot. „Trento”. Dla
zatrzymania tego manewru użyto dostępnych elementów DZmot. „Trieste”,
90. DLekk. i 21. DPanc. W dłuższej perspektywie Rommel chciał wycofać z
walk 21. DPanc. i stworzyć z niej rezerwę, a jej zadania miała w całości
przejąć „Trieste”. W tym samym czasie dotarła wieść o dużych siłach
aliantów penetrujących depresję Kattara i obchodzących linię El Alamein
od południa. Ta wiadomość sparaliżowała dowództwo Osi, które obawiało
się zaangażować w walkę wszystkie siły pancerne, które nie mogłyby
wówczas przeciwdziałać temu nowemu zagrożeniu.
Rommel przejął
osobiste dowodzenie w sektorze północnym, podczas gdy dowodzenie na
południu, w tym także będącą ostatnią rezerwą „Ariete”, przejął
dowodzący XX. KA gen. De Stefanis. Całe to niezdecydowanie po stronie
Osi dało aliantom czas na przygotowanie się na nieunikniony kontratak.
Po południu 29 października próbowano uspokoić sytuację w rejonie
wybrzeża. Naloty zakłóciły planowany kontratak 15. DPanc. i „Littorio” w
stronę koty 29. Kilka M14 rozpoznało pozycje brytyjskiej 8. BPanc.,
która odpowiedziała ogniem, zgłaszając kilka trafionych czołgów, ale
żadnego wyeliminowanego z walki. Później nastąpił główny atak Osi, ale
szybko został powstrzymany w ogniu 300 alianckich dział. Silna zapora
ogniowa doprowadziła do poddania się licznych Niemców, w tym ponad 100 z
15. DPanc.
Następnego ranka, 30 października, do Rommla
nareszcie dotarło, że raporty o przeciwniku w depresji Kattara to
jedynie fantazje. Zakończono proces zastępowania na froncie elementów
21. DPanc. przez dużo słabszą „Trieste”. W tym samym czasie 15. DPanc.
stopniała do siły ledwie 39 czołgów, a „Littorio” miała tylko 23 M14,
osiem Semoventi, baterię zdobycznych 25-funtowych haubicoarmat (tak a w
oryginale, czyli książce Iana W. Walkera; ale ponadto posiadano jeszcze
dywizyjną artylerię, armaty plot. i ppanc.)
Przez kolejne dwa
dni resztki „Littorio” pozostawała w rejonie frontu wspierając stale
naciskaną piechotę Osi. Dywizja była już zbyt słaba, by odegrać znaczącą
rolę w kontrataku, ale była szalenie użyteczna w roli „straży pożarnej”
na zagrożonych odcinkach frontu. 1 listopada, u zarania Operacji
„Supercharge”, alianci szacowali siłę „Ariete” na 4300 ludzi i 140
czołgów, „Littorio” na 4200 ludzi i 60 czołgów. Faktyczna siła Włochów
była zbliżona: 124 czołgi w „Ariete”, 38 w „Littorio” i 27 w „Trieste”.