Wojna Mussoliniego

Plansza z czołgami, działami samobieżnymi i samochodami pancernymi użytkowanymi w II wojnie światowej przez Regio Esercito. Na pewno największy plusik należy postawić przy działach samobieżnych. Tymczasem wracamy pod El Alamein.

Nocą 1/2 listopada 1942 r. brytyjska 50. DP przedarła się przez ogromnie rozciągnięte pozycje Osi. Siła przygotowania artyleryjskiego była tak potężna, że ludzie nadal pozostawali w szoku, gdy brano ich do niewoli. O 4.00 Brytyjczycy osiągnęli cele ataku, ponosząc przy tym niewielkie straty, z których wiele należy zapisać na konto okopanych M14 z XII. i LI. bpanc. z DPanc. „Littorio”. Doszło także do pojedynku z 80 „Valentine”, które miały dać wsparcie własnej piechocie. Walka potrwała półtorej godziny, podczas których włoskie czołgi były eliminowane jeden za drugim. Do niewoli trafiło 350 Niemców i Włochów, wielu z nich pochodziło z „Littorio”.

Rankiem 2 listopada, brytyjska 9. BPanc., mająca mieszankę 130 Shermanów, Grantów i Crusaderów, ruszyła do ataku z pozycji zajętych przez 50. DP. Brytyjczycy natrafili na największe skupisko broni przeciwpancernej Osi, zgłosili zniszczenie 35 armat ppanc., głównie kalibrów 47 (włoskie) i 50 mm. Poniesiono przy tym katastrofalne straty, m.in. liczba jej Shermanów spadła z 94 do 19. Pomimo to udało się osiągnąć szlak Rahman poniżej małego wzniesienia Tel el Aqaqir. Rommel natychmiast kazał zatkać wyłom pozostałościom 15. DPanc. i „Littorio” oraz nakazał marsz z północy 21. DPanc. Przygotowanie kontrataku potrzebowało czasu, który Brytyjczycy wykorzystali na okopanie swoich czołgów i armat ppanc.

Wojska pancerne Osi przeprowadziły serię pospiesznie przygotowanych i nieskoordynowanych kontrataków na rejon alianckiej penetracji. 21. DPanc. atakowała z północy, a 15. DPanc. i „Littorio” (głównie ostatnie ocalałe czołgi z IV. bpanc.) z zachodu. Przeciwnika należało powstrzymać za wszelką cenę, ale było to nierealne w warunkach przewagi liczebnej i jakościowej (75-mm armaty Shermanów) Brytyjczyków. Czołgiści Osi atakowali bez wsparcia piechoty i lotnictwa i z jedynie niewielkim wsparciem własnych armat ppanc., Brytyjczycy mogli liczyć na wsparcie wszystkich tych elementów. Nic dziwnego, że wiele zdjęć zrobionych po walce ukazuje włoskie M14 rozerwane na kawałki.

Podczas dwóch godzin około południa trwała zacięta bitwa, gdy 21. DPanc. i smutne szczątki 15. DPanc. i „Littorio” ścierały się ze wzmocnioną brytyjską 1. DPanc. Około setki niemieckich i włoskich czołgów walczyło z ponad 300 brytyjskimi, w tym ponad 100 Shermanami, wspartymi armatami ppanc., artylerią i lotnictwem. Pod wieczór z 90 niemieckich i 50 włoskich czołgów w sektorze północnym pozostało już tylko odpowiednio 35 i 20, które musiały przejść do obrony. Brytyjczycy ponieśli dużo mniejsze straty, a nadal mieli w rezerwie 7. DPanc. (wcześniej mocno poobijaną przez „Folgore”). Oceniali, że wojska pancerne Osi to nadal 80 czołgów niemieckich i 160 włoskich, w znacznej części z „Ariete”.