Wojna Mussoliniego

Gdybym chciał być zgodny z moim sumieniem, to o PNF (Partito Nazionale Fascista) trzeba by było napisać: wielorasowa, wielonarodowa („biali” Rosjanie, Austriacy uciekający przed nazistami, Żydzi, intelektualiści z całego świata, np. Ezra Pound), wielowyznaniowa, skupiająca szerokie spektrum poglądów (od skrajnego nacjonalizmu po skrajnie lewe skrzydło z przyjacielem Lenina, Nicolą Bombaccim na czele – o nim zaraz). Choć pamiętajmy – w omawianym okresie miażdżąca większość Włochów to biali katolicy. Wyobrażacie sobie jaką zadymę takie opinie wywołają w świecie dyktatury „politycznej poprawności”? Ale przypominam, ja chętnie przyjmę i opublikuję teksty nadesłane (i podpisane z imienia i nazwiska). Także o Palmiro Togliattim i jego kolegach, jeśli ktoś ma odwagę.

No to zajmijmy się chwilę Nicolą Bombaccim, doktrynologiem faszyzmu republikańskiego. Artykuł z włoskiej Wikipedii (tłumaczyłem to kilka lat temu, jeśli ktoś ma większą wiedzę to niech prostuje)

Nicolò Bombacci, znany bardziej jako Nicola lub Nicolino (ur. Civitella di Romagna, 24 października 1879 – zm. Dongo, 28 kwietnia 1945), polityk i rewolucjonista włoski pierwszej połowy XX wieku.

Socjalistyczny lider podczas I WŚ i tuż po niej. Entuzjastyczny zwolennik Lenina i rewolucji październikowej. W 1921 r. był jednym z założycieli Partito Comunista d’Italia (włoskiej partii komunistycznej), razem z Amadeo Bordigą, Bruno Fortichiarim, Umberto Terracinim, Onorato Damenim i Antonio Gramscim. W tamtych latach był jednym z głównych i najbardziej znienawidzonych wrogów politycznych faszystów, pomimo jego przyjaźni z Benito Mussolinim, był uwielbiany przez swoich zwolenników.

Po ustanowieniu dyktatury faszystowskiej pozostał we Włoszech i w latach trzydziestych zbliżył się do reżimu, kierując magazynem „La Verità” (Prawda). Brał udział w tworzeniu Repubblica Sociale Italiana, był szczerze przekonany, że uspołecznienie gospodarki było realizacją robotniczej rewolucji. Pod koniec wojny został złapany przez partyzantów i jako zdrajca zastrzelony w Dongo wraz z Mussolinim i Pavolinim w kwietniu 1945 r.

Lata socjalistyczne:

Nicola Bombacci urodził się w Civitella, w prowincji Forli, 24 października 1879 roku. Po krótkim epizodzie w seminarium, został nauczycielem w szkole podstawowej. Od początku XX wieku działał w związkach zawodowych w miejscowościach Crema, Piacenza i Cesena, gdzie w 1911 roku został wybrany na członka Consiglio Nazionale della Confederazione Generale del Lavoro (CGdL) [Krajowa Rada Generalnej Konfederacji Pracy].

W Modenie, w okresie I WŚ miał swoje pole do popisu, by stać się lokalnym liderem socjalistycznym, tak, że Mussolini, z którym znali się od 1906 r., kiedy obaj byli nauczycielami, nazwał go „il Kaiser di Modena” (cesarzem Modeny). W okresie pomiędzy wojnami bałkańskimi i rewolucją rosyjską był sekretarzem Izby Pracy, prowincjonalnym sekretarzem Federacji Socjalistycznej w Modenie i redaktorem gazety „Socialista Il Domani” (socjalista jutra).

W lipcu 1917 r. Bombacci został nominowany członkiem dyrektoriatu i wicesekretarzem Partito Socialista Italiano (PSI) [Włoskiej Partii Socjalistycznej]. Wspierał sekretarza Costantino Lazzariego w opracowaniu słynnego okólnika skierowanego do sekretarzy partii i redaktora dziennika socjalistycznego Giacinto Menotti Serratiego, mówiącego o zdominowaniu ruchu robotniczego przez nurt socialista massimalista (skrajnie socjalistyczny?).

W 1918 r. wraz z aresztowaniem Lazzariego w styczniu i Serratiego w maju, praktycznie został przywódcą partii. W końcu sam został aresztowany za „defetyzm”, pozostał na wolności do aresztowania 31 października 1918 r. Został zwolniony 20 listopada tego roku. [Bladego pojęcia nie mam i nie rozgryzę] Fautore di una politica fortemente anti riformista, centralizzò e verticalizzò tutto il socialismo italiano: le federazioni provinciali del partito e il Gruppo Parlamentare Socialista (GPS) diventarono dipendenti direttamente dalla Direzione del PSI, alla quale si collegavano anche le organizzazioni sindacali e cooperativistiche rosse.

W październiku 1919 r. wraz z Serratim, Gennarmi i Salvadorim wydał program frakcji skrajnej/maksymalnej (frazione massimalista). Został zwycięzcą XVI Congresso Nazionale del Partito Socialista Italiano (16-go narodowego kongresu PSI) [Bolonia 5-8 października 1919]. 11 października wybrany sekretarzem partii, a w następnym miesiącu, w pierwszych powojennych wyborach powszechnych (16 listopada 1919) został wybrany do Camera nella circoscrizione di Bologna (? samorząd okręgu bolońskiego), z ponad 100 tys. głosami był jednym z bardziej widocznych przedstawicieli socialismo massimalista (w okresie czerwonego dwulecia http://wojna-mussoliniego.pl/?page_id=1094).

W styczniu 1920 r. przedstawił projekt sowieckiej konstytucji we Włoszech, która przyniosła mu niewiele pochlebstw, a wiele krytyki, ale od kwietnia rozpoczęła się na ten temat teoretyczna debata na łamach partyjnych periodyków. 25 lutego 1920 r. sowiecką konstytucję odrzucono, Bombacci oddał stanowisko sekretarza PSI w ręce Egidio Gennariego. W kwietniu został pierwszym włoskim socjalistą, który spotkał się z bolszewikami w Kopenhadze. Latem był jednym z członków włoskiej delegacji, która udała się do Rosji Sowieckiej, gdzie wziął udział w obradach II. Międzynarodówki Komunistycznej.

Jesienią, wraz z Antonio Gramascim, Amadeo Bordigą, Egidio Gennarim i Antonio Graziadeim, założył Frakcję Komunistyczną. Był także naczelnym gazety „Il Comunista” (Komunista). Na XVII Kongresie Narodowym PSI (Livorno, 15-2 stycznia 1921) opowiedział się za podziałem partii i został założycielem Partito Comunista d’Italia (Włoskiej Partii Komunistycznej), włoskiej sekcji III Międzynarodówki Komunistycznej, w której został członkiem Komitetu Centralnego.

Komunista:

Wiosną 1921 r. ponownie wybrany w wyborach powszechnych w circoscrizione di Trieste (dzielnica/okręg Triest). Bombacci nie odnalazł odpowiadającego mu frontu w nowej partii, znalazł się w opozycji do wiodącej grupy z takimi nazwiskami jak Gramsci, Togliatti, Terracini i Tasca i do astensionisti Bordigii (http://it.wikipedia.org/wiki/Astensionismo_strategico).

Usadowił się na prawym skrzydle PCI, wraz z Francesco Misiano, gotów zbliżyć się do massimalisti (maksymalistów) [e contrario al partito settario e ideologizzato voluto dal Bordiga – wbrew sekciarstwu Bordigii???]. Komuniści wkrótce odsunęli go od władzy, począwszy od Comitato Centrale del Partito (Komitetu Centralnego Partii). W listopadzie 1923 r. powstały kontrowersje w wyższych sferach sowieckich, wówczas Komitet Wykonawczy Komunistycznej Partii Włoch bez konsultacji postanowił wystąpić z Międzynarodówki Komunistycznej. Oskarżono Bombacciego, sekretarza Gruppo Parlamentare Comunista (Komunistycznej Grupy Parlamentarnej), który w przemówieniu przed Izą Poselską 30 listopada 1923 r. zrobił aluzję na temat zjednoczenia obu rewolucji (bolszewickiej i faszystowskiej).

Na zlecenie rosyjskiego ambasadora w Rzymie, noszącego nazwisko Jordanski, zaproponował traktat gospodarczy między Rosją a Włochami, który był bardzo wspierany przez Kreml. W styczniu 1924 r. Bombacci był w Rosji, gdzie reprezentował włoską partię na pogrzebie Lenina. Grigorij Zinowiew postanowił o jego przywróceniu do PCI, zdziesiątkowanej przez aresztowania na zlecenie rządu Mussoliniego.

Po powrocie do Włoch Bombacci pracował w rosyjskiej ambasadzie w Rzymie. W 1925 r. założył gazetę „L’Italo-Russa” (włosko-rosyjską), a następnie spółkę import-eksport o identycznej nazwie, które jednak nie przetrwały długo. W 1927 r. został wyrzucony z partii komunistycznej, proste uzasadnienie brzmiało: „Niccola Bombacci został usunięty z partito comunista d’Italia z powodu niezgodności politycznej”.

Brak aktywności politycznej:

W „latach milczenia” Bombacci mieszkał z rodziną w Rzymie. W okresie do 1930 r. współpracował z rosyjską ambasadą. Problemy finansowe i stan zdrowia jego syna Wladimiro, który potrzebował kosztownego leczenia, zmusiły go do poszukiwania pomocy u przywódców reżimu: Leandro Arpinatiego, Dino Grandiego, Edmondo Rossoniego i w końcu u samego Benito Mussoliniego, z którym znali się od czasów rządu Giolittiego. Duce przeznaczył środki finansowe na pomoc dla jego dziecka i dał mu pracę w Istituto di Cinematografia Educativa della Società delle Nazioni a Roma (Instytut Kinematograficzno-Edukacyjny Ligii Narodów).

Od roku 1933 Bombacci coraz widoczniej zbliżał się do faszyzmu, tak, że od 1935 r. można uznać, że do niego przynależał. Na początku 1936 r. Mussolini pozwolił mu wydawać pismo ponownie nazwane „La Verità” (prawda), zgodnego z poglądami reżimu, które z przerwami z powodu protestów przedstawicieli „faszyzmu nieprzejednanego” – Farinacciego i Starce, wydawano do lipca 1943 r. Przy tworzeniu pisma współpracowali inni byli socjaliści jak Alberto i Mario Malatesta, Ezio Riboldi, Arturo Labriola, Walter Mocchi, Giovanni i Renato Bitelli oraz Angelo Scucchia.

Przynależność do RSI:

„Towarzysze! Spójrzcie mi w twarz. Towarzysze! Teraz pytasz czy jestem tym samym agitatorem socjalistycznym, założycielem partii komunistycznej, przyjacielem Lenina, którym byłem kiedyś. Tak, proszę Pana, jestem taki sam! Nigdy nie sprzedałem ideałów, dla których walczyłem i za które zawsze będę walczył. Byłem obok Lenina w dniach rewolucji, wierzyłem, że bolszewizm był awangardą ludu pracującego, ale później zdałem sobie sprawę z oszustwa”. (Nicola Bombacci, 15 kwietnia 1945 r.)

Bombacci nigdy nie był członkiem Partito Nazionale Fascista (PNF – Narodowej Partii Faszystowskiej). Po obaleniu Mussoliniego (25 lipca 1943 r.) i jego uwolnieniu z Gran Sasso oraz utworzeniu RSI dobrowolnie dołączył do RSI, gdzie stał się „pewnego rodzaju” doradcą Mussoliniego.

W okresie wrzesień 1944-marzec 1945 r. nie przestawał wspierać rewolucji faszystowskiej jako jedynej prawdziwej rewolucji i realizacji triumfu pracy, te opinie promował poprzez spotkania i wykłady dla robotników w północnych Włoszech.

Od tego czasu były założyciel partii komunistycznej mógł ciałem i duchem poświęcić się dla faszyzmu, wykorzystując swoją elokwencję i bliskość klas pracujących, opublikował kilka broszur o niebezpieczeństwie bolszewizmu i stalinowskiej negacji komunistycznych ideałów. Uczestniczył w Kongresie w Weronie [http://wojna-mussoliniego.pl/?page_id=815]. Bombacciemu przypisuje się projekt uspołecznienia przedsiębiorstw i środków produkcji, szeroko reklamowany przez republikański faszyzm i zatwierdzony przez RSI w lutym 1944 r.

Bombacci pozostał u boku Mussoliniego do końca. Partyzanci pojmali go nad Jeziorem Como, w tym samym pojeździe, gdzie znaleziono także Duce. 28 kwietnia zastrzelono go nad brzegiem jeziora w Dongo. Jego ostatnie słowa przed rozstrzelaniem brzmiały: „Viva l’Italia! Viva il Socialismo!” lub „Viva Mussolini! Viva il Socialismo!” [Niech żyją Włochy! Niech żyje Socjalizm! lub „Niech Żyje Mussolini, Niech Żyje Socjalizm!”], które to wykrzyczał w obliczy plutonu egzekucyjnego. 29 kwietnia zawisł nogami do góry na stacji benzynowej wraz z faszystowską świtą. W dokumencie potwierdzającym jego śmierć zapisano jedynie: „Supertraditore” (Superzdrajca).