Wojna Mussoliniego

W okresie 1 lipca-8 listopada 1942 r. 150. Gruppo bronił portu i lotnisk w rejonie Benghazi. Ponadto eskortowano niemieckie i włoskie statki na szlakach zaopatrzeniowych.

Pierwszy rajd Liberatorów B-24D z jednostki „Halpro” nad port miał miejsce nocą 21 czerwca, gdy atakowało ten cel dziewięć bombowców. W lipcu podobnych rajdów było więcej, przez co MC.200 i MC.202 często były podrywane celem przechwycenia napastników. Nocami 3, 5 i 23 lipca piloci Macchi zgłaszali zestrzelenie po jednym Liberatorze, a kolejny zgłaszając jako prawdopodobny. Ponadto w dziennych lotach na przechwycenie w dniach 11, 13, 15 i 23 zgłosili kolejne dwa pewne zestrzelenia i jedno prawdopodobne. Żaden włoski myśliwiec nie został zestrzelony, ale kilko odniosło obrażenia od ognia obronnego.

Halverson Provisional Detachment (owo Halpro) raportowało, że poza atakiem z 21 czerwca, 10 jego Liberatorów atakowało Bengazi nocą 24/25 czerwca i bombardowało Tobruk nocą 2/3 lipca, ale dwa Liberatory II z nowoprzybyłego No 159 Sgn RAF zostały utracone nad Bengazi 15 i 23 lipca.

Do B-24 RAF i USAAF w Fayd dołączyło 28 czerwca dziewięć B-17E z 9. Bomb Squadron, 7. Bomb Group pod dowództwem gen. Lewisa Breretona. Latające Fortece zgłosiły zniszczenie statku z amunicją w porcie w Benghazi nocą 5/6 lipca. Z dniem 20 lipca oddana pod rozkazy 1. Provisional Group, jednostka ciężkich bombowców kontynuowała bez wytchnienia rajdy nad Benghazi i Tobruk, wykonując 21 takich misji w ciągu tego miesiąca. Pod koniec lipca jednostka „Halpro” zgłosiła stratę czterech maszyn od czasu pojawienia się w Afryce Północnej, ponadto jedną spisaną ze stanu w wyniku przymusowego lądowania i cztery kolejne internowane w Turcji.

Piloci 150. Gruppo zgłosili zwycięstwa nie tylko nad amerykańskimi maszynami. 12 lipca dwa patrolujące MC.200 zaatakowały rozpoznawczego Beaufightera. Włosi widzieli wiele swoich pocisków trafiających w cel, roszcząc sobie pewne zwycięstwo.

W sierpniu i wrześniu piloci dywizjonu nadal mieli ręce pełne pracy, ale patrolując głównie w nocy nie mieli wielu sposobności do spotkania z przeciwnikiem. Dlatego w tym okresie odnotowano tylko jedno udane przechwycenie, 9 sierpnia, gdy dwa poderwane Macchi stoczyły nierozstrzygnięty bój z dwoma Liberatorami.

Trwały też ataki LRDG i SAS za liniami Osi. Lotniska atakowano w ramach operacji „Agreement”, 14-17 września 1942 r. W Barce błyskotliwa akcja spowodowała zniszczenie 16 maszyn. Kombinowany atak SAS i LRDG na Bengazi, którym dowodził David Stirling, okazał się porażką, a atakujący ponieśli ciężkie straty. W ramach poszukiwań wycofujących się komandosów maszyny Regia Aeronautica wykonały 130 samolotolotów począwszy od zarania 14 września. 31 z nich wykonały Macchi z 150. Gruppo w rejonie Wadi Belgardan, Bir Balach i Msus.

Włoscy piloci przeciwdziałali także akcji Sudan Defence Force w oazie Jalo. W jej ramach pomiędzy 15-17 września wykonano kilka ofensywnych patroli w rejonie El Gamara, El Garat, Soluch, El Qattara i Sceleidima. Podczas tych lotów piloci Macchi zgłosili zniszczenie siedmiu ciężarówek i ciężkie uszkodzenie wielu kolejnych ogniem broni pokładowej.

We wrześniu alianci przeprowadzili trzy dzienne ataki na Benghazi, a atak z dnia 22 spowodował duże uszkodzenia statków rozładowujących zaopatrzenie i instalacji portowych. Włoskie myśliwce zostały zaalarmowane z opóźnieniem i nie zdołały przechwycić przeciwnika.

W związku z planowanym atakiem pod El Alamein sprzymierzeni zwiększyli intensywność swoich działań w powietrzu w październiku i na początku listopada. Piloci 150. Gruppo zostali zaangażowani do walki z dużymi formacjami czterosilnikowych bombowców. Włosi zgłosili jeden z nich jako zestrzelony i kilka kolejnych jako uszkodzone. Ponadto postrzelano dwa Beaufightery, gdy te atakowały żeglugę Osi.

W listopadzie 150. Gruppo wziął udział w dwóch większych bitwach, 4 i 6 dnia miesiąca. W pierwszym Macchi atakowały siedem czterosilnikowych bombowców, a za drugim razem zabrały się za Liberatory. Włosi zgłosili dwa prawdopodobne zestrzelenia i kilka uszkodzeń.

8 listopada, po ponad dwóch latach poza metropolią, 150. Gruppo dostał rozkaz powrotu do Włoch. Dwa dni później jednostka opuściła Libię i ewakuowała się na lotnisko Rzym-Ciampino Sud w celu reorganizacji.

Podczas tury operacyjnej na Bałkanach i w Libii, dywizjon „Gigi Tre Osei” wziął udział w 64 walkach powietrznych zgłaszając 105 pewnych i 65 prawdopodobnych zwycięstw powietrznych. W 87 atakach na cele naziemne raportowano zniszczenie 141 pojazdów i uszkodzenie 428. Podczas tych operacji 30 pilotów uznano za poległych lub zaginionych, a 19 odniosło rany. Pilotom przyznano 31 srebrnych i 31 brązowych Medali Waleczności Wojskowej, nie wspominając o trzech złotych przyznanych pośmiertnie.

Po powrocie do Włoch status autonomo (samodzielny) 150. Gruppo został zachowany – dywizjon nie był już dłużej częścią 53. Stormo. Gruppo przezbrojono w MC.202, a niedługo później otrzymano także Bf 109G.