Wojna Mussoliniego

12 września na ulicach miasta poległo kilkudziesięciu żołnierzy obu stron, a około 4000 Neapolitańczyków i żołnierzy włoskich zagoniono do prac przymusowych. Tego dnia płk Walter Scholl, dowodzący siłami zbrojnymi okupującymi miasto, zarządził godzinę policyjną i wprowadził stan oblężenia, wzywając do przekazania w niemieckie ręce wszystkich winnych stawiana zbrojnego oporu i grożąc zabiciem 100 Neapolitańczyków za każdego zabitego Niemca.

Rankiem 13 września na murach miasta pojawiła się następująca proklamacja (staram się z grubsza oddać sens, a nie przetłumaczyć dosłownie):

1. Ze skutkiem natychmiastowym przejąłem dziś całkowite dowództwo nad Neapolem i okolicą.

2. Każdy mieszkaniec zachowujący się spokojnie i zdyscyplinowanie będzie miał moją ochronę. Jednak każdy, kto otwarcie lub podstępnie działa przeciwko niemieckim siłom zbrojnym zostanie aresztowany. Ponadto jego kryjówka i najbliższe sąsiedztwo zostaną zrównane z ziemią. Za każdego zabitego lub rannego Niemca odpłacimy po stokroć.

3. Zarządzam godzinę policyjną od 20.00 do 6.00. Tylko w przypadku ogłoszenia alarmu możliwym będzie wyjście na ulicę i udanie się do najbliższego schronu.

4. Obowiązuje stan oblężenia.

5. W przeciągu 24 godzin zostanie przekazana cała broń i amunicja wszelkiego rodzaju, w tym karabiny myśliwskie, granaty ręczne itp. Każdy, kto po tym terminie zostanie złapany z bronią, zostanie natychmiast aresztowany. Broń i amunicję należy przekazywać niemieckim patrolom.

6. Mieszkańcy zachowajcie spokój i rozsądek. Rozkazy te i przeprowadzone represje są konieczne ponieważ wielu niemieckich żołnierzy i oficerów, którzy nie zrobili nic poza wypełnianiem swoich obowiązków, została tchórzliwie zamordowana lub ciężko raniona, w niektórych przypadkach ranni są źle traktowani lub maltretowani w sposób niegodny ludności cywilnej (tu było najtrudniej – anzi in alcuni casi i feriti anche vilipesi e maltrattati in modo indegno da parte di un popolo civile).

Neapol, 12 września 1943 podpisał Scholl pułkownik.

12 września mnożyły się incydenty: rozstrzelano ośmiu włoskich jeńców na via Cesario Console, niemiecki czołg otworzył ogień z działa do studentów gromadzących się w rejonie uniwersytetu, a strzelano także do marynarzy i funkcjonariuszy publicznych na piazza Bovio. Jednak incydentem, który najbardziej wstrząsnął Neapolem tego dnia była egzekucja (rozstrzelanie) na schodach głównej siedziby uniwersytetu 24-letniego marynarza Andrea Mansi, urodzonego w 1919 r. w Ravello, którą naocznie widziało tysiące mieszkańców (w tym późniejszy dziennikarz Antonio Ghirelli) siłą zapędzonych na miejsce przez żołnierzy niemieckich.

Tego samego dnia 500 osób doprowadzono siłą do Teverola w rejonie Caserty, gdzie byli świadkiem egzekucji 14 karabinierów, „winnych” uniemożliwienia niemieckim saperom zniszczenia urządzeń w Palazzo dei Telefoni (łatwo się domyślić, że chodzi o centralę telefoniczną), a następnie odpierających z bronią w ręku atak na ich koszary na via Marchese Campodisola, aż do wyczerpania amunicji.

Tylko 12 i 13 września w Neapolu zginęło kilkudziesięciu żołnierzy włoskich i 27 cywili oraz wymordowano 185 osób przebywających w szpitalach (to drugie ze sporym znakiem zapytania, bo wspomina o tym tylko jedno źródło, ale faktem jest, że po 8 września z wiezień zwolniono wielu ludzi, w tym opozycjonistów, wielu z nich trafiało na leczenie do szpitali).

Dotąd rosnący opór Neapolitańczyków był jedynie szeregiem spontanicznych wystąpień (doszło do kilkudziesięciu różnych starć, brali w nich udział także żołnierze i marynarze). Niebawem jednak w zorganizowany sposób zaczęto gromadzić broń: 22 września mieszkańcy dzielnicy Vomero przejęli tę należącą do żołnierzy 107. baterii (plot?), 25 września zabrano 250 karabinów ze szkoły wojskowej, 27 września zajęto kilka składów broni i amunicji. Już od 15 września ze znajdującej się w Poggioreale fabryki Mira Lanza wynoszono broń i amunicję.