Wojna Mussoliniego

Wielu Włochów celowo szkodziło wysiłkowi zbrojnemu Osi uciekając się do biernego oporu. Najbardziej szkodliwe były strajki w przemyśle. Strajkujący zawsze próbowali znaleźć niepolityczny powód swoich wystąpień. W końcu Hitler miał już dość odmów Mussoliniego, by w zdecydowany sposób policzyć się ze strajkującymi, i 6 marca 1944 r. rozkazał Gruppenfuhrerowi Karlowi Wolfowi ukarać strajkujących w następujący sposób: podżegacze (rabble-rousers) mieli trafić do obozów koncentracyjnych, 20% strajkujących miano aresztować i zmusić do pracy przymusowej, a każdy strajkujący rozpoznany jako komunista miał zostać stracony. Chwilę po ogłoszeniu tych zasad strajkujący powrócili do pracy.

Dla faszystów zwycięstwo aliantów oznaczało zwłaszcza triumf związku sowieckiego i ateistycznego komunizmu. Papież i kościół nadal wspierali faszyzm. Wielu katolickich księży i zakonnic zostało zamordowanych przez komunistycznych partyzantów, a co gorsza wyjęte spod prawa bandy szalały po prowincji gwałcąc, kradnąc i mordując, tytułując się przy tym partyzantami. Mussolini był twardym dyktatorem, ale nigdy nie zmasakrował robotników na ulicy, jak zrobił to marionetkowy rząd Badoglia.

Faszyści odpowiadali czasem terrorem, tak jak Mario Carita we Florencji. Dla niego i jego 200 Czarnych Koszul każdy, kto nie stał u boku Mussoliniego był wrogiem. Dokonywał aresztowań na podstawie słabych dowodów. W najlepszym wypadku zatrzymany był bity lub musiał wypić olej rycynowy, co było ulubioną torturą faszystów. Czasem Carita posuwał się do egzekucji. Nawet dowódca niemieckiego garnizonu wzniósł protest do rządu RSI w sprawie jego brutalności. By uwolnić Florentczyków od jego brutalności Mussolini odwołał Caritę do Padwy, gdzie kontynuował on swoje dzieło.

W Mediolanie podobne praktyki były dziełem Francesco Colombo. Mając poparcie Legionu Muti i innych faszystów miał właściwie wolną rękę. Miasto opuszczały jedynie silnie eskortowane konwoje, a Czarna Koszula załapana przez partyzantów mogła być pewna, że przed śmiercią czekają ją brutalne tortury.

W Rzymie przywódcą Czarnych Koszul był Pietro Koch, który będąc pół Niemcem zdobył sobie respekt okupantów.

Co kilka dni ogłaszano stracenie jakichś antyfaszystów. Z nazwiska wymieniano jedynie wysoko postawione figury. Admirałowie Inigo Campioni i Luigi Mascherpa, którzy poddali się Niemcom, ale najpierw zadbali, by nie przekazać im floty, a ich podwładni w wielu miejscach stawili twardy opór, zostali straceni przez Czarne Koszule.

W faszystowskiej części Włoch doszło do poważnego kryzysu zaufania, zwłaszcza gdy ogłoszono aresztowanie takich osobistości jak Luciano Gottardi, Emilio de Bono, Carlo Pareschi, Giovanni Marinelli, Tullio Cianetti i Galeazzo Ciano. Osadzono ich w Weronie i sądzono za zagłosowanie przeciwko Mussoliniemu na ostatnim posiedzeniu Wielkiej Rady Faszystowskiej. Cianetti wyraził skruchę, więc dostał najlżejszy wyrok… 30 lat więzienia. Resztę skazano na karę śmierci. Mniej niż dobę później pluton egzekucyjny GNR zabrał skazanych do Fortu San Proccolo, posadził ich na drewnianych krzesłach przywiązanych przodem ciała do oparć, a następnie zgładził salwą wymierzoną w plecy.

Partyzanci dotąd nie zdołali jeszcze poważniej zaistnieć w dużych miastach, poza szpiegowaniem lub dokonywaniem małego sabotażu. Himmler wysłał elementy pułku policyjnego SS „Bozen” do Bolonii, Florencji, Perugii i Rzymu, W stolicy jego kompania każdego dnia maszerowała tą samą trasą, w rażący sposób lekceważąc postanowienia zawieszenia broni zawartego przez Carboniego po walkach we wrześniu poprzedniego roku. Reichsführer SS chciał w ten sposób przypomnieć Włochom, kto teraz rządzi. Sprawa miała też drugie dno – pułk rekrutowany był z etnicznych Austriaków, do niedawna zamieszkujących na terenie Włoch (Bozen to niemiecka nazwa Bolzano), i będących ich obywatelami, teraz obecność tych żołnierzy miała przypominać Włochom o ich tradycyjnym wrogu. Tak też odczytywali tę prowokację członkowie ruchu oporu.

25 marca 1944 r., w dwudziestą piątą rocznicę założenia partii faszystowskiej, grupa mężczyzn i kobiet z SAP (nie wiem skąd taki skrót, w rzeczywistości byli to komuniści z Gruppi d’Azione Patriottica, może to S do od Squadre – drużyny, bo to nazewnictwo u partyzantów też ewoluowało) podłożyła bombę w pobliżu Schodów Hiszpańskich. Jej wybuch spowodował masakrę: 32 zabitych i 102 ciężko rannych. I tutaj dochodzimy do słynnego odwetu, ale chyba lepiej poczytać ten artykuł z Wikipedii: https://pl.wikipedia.org/wiki/Masakra_w_Grotach_Ardeatyńskich – bo amerykański autor dość mocno skraca i ogółem skupmy się jednak na poszukiwaniu nowych i włoskich wątków.