Operacja M.41 – geneza
18
listopada 1941 roku brytyjski generał Alan Cunningham, dowódca 8.
Armii, rozpoczął ofensywę „Crusader”, która przysporzyła niemało
problemów wojskom Osi walczącym w Afryce. W związku z wydarzeniami w
Cyrenajce, na początku grudnia Regia Marina stanęła w obliczu pilnych
żądań dostarczenia do Libii zaopatrzenia, czyli przeprowadzenia do
portów w Bengazi i Trypolisie załadowanych już materiałami statków
eskortowanych przez jak największą liczbę okrętów wojennych.
9
listopada, tuż przed rozpoczęciem „Crusadera”, Brytyjczykom udało się
rozbić konwój „Duisburg” i zatopić wszystkie siedem płynących w nim
frachtowców, ponadto na dno poszły dwa niszczyciele eskorty, a trzeci
został uszkodzony. Mniejsze konwoje, wysłane już po rozpoczęciu
ofensywy, zostały zniszczone lub zmuszone do zawrócenia z powodu groźby
ataku przeciwnika.
8 grudnia Supermarina (dowództwo operacyjne
Regia Marina) wydała dyrektywy mówiące o wysłaniu kolejnych statków do
portów północno-afrykańskich i, ponieważ dokument nosił numer 41,
operacja zyskała kryptonim „M. 41”.
Włosi zamierzali
równocześnie wysłać w morze trzy konwoje, oznaczone literami A, L i N.
Konwój A miały stworzyć motorowce „Carlo Del Greco” (6837 BRT) i „Fabio
Filzi” (6836 BRT) z bliską eskortą w postaci niszczycieli „Da Recco” i
„Usodimare”; konwój L składał się z motorowców „Monginevro” (5324 BRT),
„Napoli” (6142 BRT) i „Vettor Pisani” (6339 BRT) w eskorcie niszczycieli
„Freccia” i „Pessagno” oraz torpedowca „Pegaso”; konwój N został
podzielony na dwie formacje i płynęły w nim niemiecki parowiec „Ankara”
(4768 BRT) w eskorcie niszczyciela „Saetta” i torpedowca „Procione” oraz
(druga grupa) parowców „Capo d’Orso” (3149 BRT) i „Iseo” (2366 BRT) w
eskorcie niszczycieli „Strale” i „Turbine”.
Supermarina
postanowiła, że trzem konwojom, oprócz bliskiej eskorty, będzie
towarzyszyć silny zespół floty, w godzinach dziennych mający w zasięgu
wzroku motorowce i parowce, a nocą zbliży się do nich. Ponadto, dla
zapewnienia bezpieczeństwa parowców, postanowiono o stworzeniu grupy
wsparcia w postaci pancerników „Littorio” i „Vittorio Veneto”, dwóch
największych jednostek Regia Marina, mających zapobiec możliwemu atakowi
pancerników Mediterranean Fleet z Aleksandrii.
Szczególną
uwagę położono na właściwy dobór tras, którymi miały podążać konwoje,
ostatecznie decydując, że konwój A zostanie zgrupowany w porcie
Argostoli na Kefalonii i stąd ruszy do Trypolisu; konwój L wyruszy z
Tarentu i także przedrze się do Trypolisu; a obie formacje tworzące
konwój N, po osiągnięciu Navarino na Peloponezie i Argostoli, wyruszą w
stronę Bengazi.
—————————————————————-
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego
Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń
podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”! Wszystkie szczegóły
znajdziesz tutaj: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5897
Wystarczy zgłosić taką chęć w komentarzach lub na PW na fan page’u lub napisać na e-mail: marek.sobski@interia.eu
Książka dostępna jest także w księgarniach:
https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-Atlantyk-1940-1945-Wojna-Mussoliniego-vol-1-p5261
https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html