Wojna Mussoliniego

Wraz z rozpoczęciem operacji „M. 41” działania podjęło także lotnictwo i włoskie okręty podwodne, już późnym popołudniem 13 grudnia 1941 roku Supermarina została poinformowana o dużym zespole morskim zaobserwowanym na wysokości Tobruku, który kierował się na zachód. Ponieważ wydawało się, że wśród zaobserwowanych okrętów znajdują się także pancerniki, w sztabie Regia Marina zadecydowała około 20.00 o odwrocie do portów początkowych konwojów wraz z eskortą i obu grup wsparcia, a główna grupa wsparcia miała skierować się do Tarentu. Odkrytymi jednostkami w rzeczywistości były cztery krążowniki adm. Philippe’a Viana, ale nawet gdyby okazało się, że w morzu znalazły się także pancerniki „Queen Elizabeth”, „Valiant” i „Barham” (Supermarina wciąż nie była pewna, czy został on zatopiony przez U-331 25 listopada), to wydaje się, że Włosi mogli zaryzykować starcie mając w morzu cztery pancerniki, pięć krążowników i 16 niszczycieli, nie wspominając o bezpośredniej eskorcie konwojów.

Rozkaz Supermariny z jednej strony niósł z sobą pewność, że bezcenne konwoje nie zostaną przechwycone przez przeciwnika, z drugiej jednak doprowadził do dwóch negatywnych zdarzeń, nie wspominając już o kolejnym opóźnieniu w dostarczeniu pilnie oczekiwanego w Afryce zaopatrzenia.

Do pierwszego takiego zdarzenia doszło w konwoju N, w którym podczas manewru powrotu do Argostoli doszło do zderzenia „Iseo” i „Capo d’Orso”, w którym oba parowce odniosły poważne uszkodzenia. Oba były w stanie kontynuować rejs o własnych siłach i do 9.00 14 grudnia osiągnęły Kefalonię.

Do dużo groźniejszej sytuacji doszło w głównej grupie wsparcia, która począwszy od 7.00 14 grudnia rozpoczęła przejście Cieśniną Messyńską kierując się w stronę Tarentu. Godzinę później, celem wzmocnienia eskorty, do formacji dołączyły torpedowce „Centauro” i „Clio” wraz z kilkoma hydroplanami i myśliwcami, ale to nie przeszkodziło brytyjskiemu okrętowi podwodnemu HMS „Urge”, który zajmował pozycję około trzynaście mil na południowy wschód od Przylądka Armi, zaatakować formację. „Urge” wystrzelił wachlarzem trzy torpedy, z których jedna trafiła pancernik „Vittorio Veneto” w rufę na lewej burcie na wysokości wieży artylerii głównego kalibru.

Eksplozja torpedy, oprócz zabicia 40 i zranienia 16 członków załogi, spowodowała duże rozdarcie opancerzenia kadłuba, a wdzierająca się woda spowodował wzrost zanurzenia jego rufy o ponad dwa metry. „Vittorio Veneto” na kilka minut wytracił prędkość, ale wysiłki załogi szybko sprawiły, że zdołał kontynuować rejs do Tarentu, gdzie dotarł wieczorem 14 grudnia wraz z „Littorio”, 13. Eskadrą Niszczycieli i różnymi jednostkami eskorty wysłanymi mu na spotkanie.

Uszkodzenia odniesione przez „Vittorio Veneto”, „Capo d’Orso” i „Iseo” w jakiś sposób wyrównała utrata przez przeciwnika jednego z krążowników, których zaobserwowanie skłoniło Supermarinę do przerwania operacji „M. 41”. Otóż późnym popołudniem 14 grudnia, gdy formacja Viana sposobiła się do wejścia do portu w Aleksandrii, została zaatakowana przez U-557, który dwoma torpedami zatopił krążownik „Galatea”.

U-557 nie zdołał zebrać należnych mu laurów zwycięstwa. Wieczorem 16 grudnia 1941 roku, gdy powracał na Salaminę, został staranowany na wodach wysepki Cerigotto przez włoski torpedowiec „Orione”, który nie został uprzedzony o obecności Niemców na tych wodach. U-Boot zatonął natychmiast, nikt spośród załogi nie zdołał się uratować.
—————————————————————-
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”! Wszystkie szczegóły znajdziesz tutaj: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5897

Wystarczy zgłosić taką chęć w komentarzach lub na PW na fan page’u lub napisać na e-mail: marek.sobski@interia.eu

Książka dostępna jest także w księgarniach:

https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-Atlantyk-1940-1945-Wojna-Mussoliniego-vol-1-p5261

https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html