Operacja „M.42” rusza z Tarentu
Stojąc
pod presją pilnych żądań dostarczenia zaopatrzenia do Afryki,
Supermarina opracowała nowy plan, nazwany „M.42”, jednak wzorowany na
poprzednim „M.41”.
15 grudnia 1941 roku admirał Iachino wydał
generalny rozkaz operacyjny nr. 56, który przewidywał wysłanie do Libii
konwoju L stworzonego przez motorowce „Monginevro”, „Pisani” i „Napoli”
(w międzyczasie naprawił awarię steru) w
bezpośredniej eskorcie niszczyciela „Vivaldi” (flagowiec formacji, na
pokład zaokrętował kontradmirała Amadeo Nomis di Pollone), „Malocello”,
„Da Noli”, „Da Recco”, „Pessagno” i „Zeno”, a także konwoju N z
motorowcami „Ankara” w towarzystwie niszczyciela „Saetta” i torpedowca
„Pegaso”.
Statki przewoziły następujące materiały:
-„Napoli”: 103 tony oleju w beczkach, 476 ton benzyny w beczkach (w
oryginale „nafta”, co akurat w języku włoskim ma wiele znaczeń, a nie
chcę strzelać), 541 ton amunicji i 2557 materiałów różnych (wszystko z
przeznaczeniem dla Regio Esercito).
-„Monginevro”: 251 ton
amunicji, 1598 t materiałów różnych (dla wojsk niemieckich); 192 pojazdy
i 1446 t materiałów różnych (dla wojsk włoskich).
-„Pisani”:
1601 ton paliwa w beczkach, 1317 ton materiałów różnych (dla Włochów);
791 ton paliwa w beczkach i 94 t materiałów różnych (dla Niemców).
-„Ankara”: 283 ton benzyny w beczkach (ponownie „nafta”), 345 t
amunicji, 1397 t materiałów różnych (dla Niemców); 120 pojazdów i 2000 t
materiałów różnych (dla Włochów).
Imponującą grupę dalekiego
wsparcia, która miała trzymać się na wschód od konwojów (ubezpieczać od
strony Aleksandrii), tworzyły pancerniki „Littorio” (z adm. Iachino na
pokładzie), „Doria” i „Cesare” oraz krążowniki ciężkie 3. Dywizjonu
(„Gorizia” i „Trento”), które eskortowały niszczyciele 10. Eskadry
(„Maestrale”, „Oriani” i „Gioberti”), 12. Eskadry („Corazziere”,
„Carabiniere” i „Usodimare”) i 13. Eskadry („Granatiere”, „Alpino”,
„Bersagliere” i „Fuciliere”).
Celem zapobiegnięcia
niepotrzebnego rozproszenia sił, jak miało to miejsce przy okazji
operacji „M.41”, oba konwoje miały ruszyć z Tarentu i płynąć razem aż do
wód w pobliżu Misraty, gdzie miały rozdzielić się i skierować do
Trypolisu (konwój L) i Bengazi (konwój N).
W
centralno-wschodniej części Morza Śródziemnego rozmieszczono okręty
podwodne „Ascianghi”, „Dagabur”, „Galatea”, „Santarosa”, „Squalo” i
„Topazzio”, podczas gdy kilka niszczycieli uzupełniło pola minowe
postawione wcześniej na wodach Trypolitanii.
Zadanie
postawione przed jednostkami Regia Aeronautica i Luftwaffe, czyli
eskorta konwojów, rozpoznanie i gotowość do przeprowadzenia akcji
ofensywnych na wykryte zespoły morskie przeciwnika, pozostały w zasadzie
niezmienione.
W końcu, po południu 16 grudnia, z Tarentu
wyruszyły cztery motorowce wraz z bezpośrednią eskortą, której śladem w
krótkim czasie ruszyła bliska grupa wsparcia, a o 20.00 także główne
siły floty z pancernikami.
—————————————————————-
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego
Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń
podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”! Wszystkie szczegóły
znajdziesz tutaj: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5897
Wystarczy zgłosić taką chęć w komentarzach lub na PW na fan page’u lub napisać na e-mail: marek.sobski@interia.eu
Książka dostępna jest także w księgarniach:
https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-Atlantyk-1940-1945-Wojna-Mussoliniego-vol-1-p5261
https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html
