Kuźnia egzekutorów?
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego
1918 r.:
2-6 lipca: Bitwa w delcie Piavy. Celem wyrównania linii frontu
biegnącego ku Adriatykowi, pomiędzy 2 a 6 lipca Comando Supremo nakazało
XXIII KA z 3. Armii atak, którego celem było przesunięcie własnych
pozycji znad rzeki Sile i Piave Vecchio nad Piave Nuovo (tzw. stara i
nowa Piava). Różne oddziały włoskie, a wśród nich brygady „Bisagno” i
„Novara”, wraz z oddziałami bersalierów, straży finansowej, floty i
pododdziałami Ardytów zdołały w ciągu czterech dni ciężkich walk z
austriacką 58. DP zrealizować postawione przed nimi cele. Poprawa
własnych pozycji miało pomóc stworzyć dogodną podstawę wyjściową dla
włoskiej kontrofensywy.
6 lipca: rozpoczęła się włoska ofensywa w Albanii, która potrwała do 30. tego miesiąca.
8 lipca: w Fossalta di Piave ranny został Ernest Hemingway. Po wejściu
do wojny USA, jego rodzinnego kraju, zgłosił się na ochotnika do walki w
Europie. Jednak z możliwości wzięcia udziału w walce wykluczyły go
kłopoty ze zdrowiem. Zamiast tego został kierowcą w Amerykańskim
Czerwonym Krzyżu, a jego przydziałem został front włoski. Początkowo
trafił do IV sekcji koło Schio, w pobliżu masywu Pasubio, ale po
rozpoczęciu bitwy nad Piavą poprosił o przeniesienie w rejon
najcięższych walk. Przydzielono mu zadanie zaopatrywania żołnierzy na
pierwszej linii w różne materiały, dlatego na rowerze często podróżował w
rejonie Fossalta di Piave. Nocą 8/9 lipca został trafiony odłamkiem
austriackiego pocisku. Pomimo rany pierwszym jego odruchem było
zapewnienie bezpieczeństwa żołnierzom włoskim, którzy odnieśli
poważniejsze obrażenia. Gdy na własnych plecach przenosił jednego z
rannych w jedną z nóg trafiła go seria z austriackiego cekaemu: pociski
dosięgły jednej ze stóp i kolana. Dochodził do siebie w szpitalu
Czerwonego Krzyża w Mediolanie, gdzie pozostawał przez trzy miesiące,
zakochując się przy okazji w pielęgniarce i rodaczce, Agnes von
Kurowsky, która jednak nie dotrzymała obietnicy, że poślubi go po
wojnie. Na podstawie własnych doświadczeń na froncie włoskim oraz
opowiadań Agnes, która w latach 1916-1917 była pielęgniarką w angielskim
szpitalu w Dolegnano na froncie nad Isonzo oraz brała udział w
dramatycznym odwrocie po bitwie pod Caporetto, Hemingway napisał powieść
„Pożegnanie z bronią” (czytałem niedawno, oglądałem też film, myślę, że
warto poświęcić jej chwilkę). Hemingway powrócił do Stanów
Zjednoczonych odznaczony srebrnym Medalem Waleczności Wojskowej.
14-18 lipca: W bitwie pod Aisne (część drugiej bitwy nad Marną)
wyróżnili się żołnierze włoscy z korpusu gen. Albricci. W rejonie Bois
de Courton w szeregach Brygady „Brescia” walczył Giuseppe Ungaretti,
który wówczas napisał swój najsłynniejszy wiersz, mówiący o warunkach
życia w okopach: „Soldati. Si sta come d’autunno sugli alberi le foglie”
(Żołnierze. Jesteście jak jesienne liście na drzewach). W tym samym
rejonie walczył także Curzio Malaparte, który w Brygadzie „Alpi”
dowodził oddziałem miotaczy ognia.
15 lipca: Na froncie
zachodnim odnotowano kolejny przypadek sprawiedliwości doraźnej
wymierzonej w żołnierzy włoskich (jedyny we Francji). Podczas
niemieckiego ataku na pozycje 52. pp „Alpi”, kapral Giovanni Peirano i
ośmiu szeregowych uciekli ze swoich pozycji. Masowe użycie gazów
bojowych przez Niemców i groza ataku z użyciem czołgów, broni zupełnie
nieznanej Włochom, spowodowały załamanie nerwowe u tych żołnierzy,
którzy po przelocie wrogiego samolotu z niskiego pułapu ostrzeliwującego
włoskie pozycje z karabinu maszynowego, ruszyli w stronę tyłów. Zostali
zatrzymani i aresztowani. By dać przykład, a także pokazać francuskim
sojusznikom jak nieugięta i efektywna jest włoska sprawiedliwość
wojskowa, najstarszy stopniem Peirano został postawiony przed plutonem
egzekucyjnym z polecenia dowódcy włoskiej 8. Dywizji gen. Giovanniego
Beruto i dowódcy korpusu gen. Alberico Albricci.
Rozstrzelanie
Peirano jest ostatnim udokumentowanym przypadkiem zastosowania
sprawiedliwości doraźnej wobec żołnierzy włoskich w Wielkiej Wojnie. W
ciągu czterech lat odnotowano 152 takie przypadki, a życie na pewno
straciło 290 żołnierzy. Nadal znanych jest sześć przypadków, o których
nie ma pewności, co do powodów zdarzenia i ilości ofiar. Liczba jest
wysoka, a okoliczności tragiczne, ale nie można zgodzić się z częścią
historiografii (a to samo znajdujemy także u Hemingway’a), że Regio
Esercito okazało się „kuźnią egzekutorów”.
—————————————————————-
Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń
podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”! Wszystkie szczegóły
znajdziesz tutaj: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5897
Wystarczy zgłosić taką chęć w komentarzach lub na PW na fan page’u lub napisać na e-mail: marek.sobski@interia.eu
Książka dostępna jest także na Allegro i w księgarniach:
https://allegrolokalnie.pl/oferta/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk
https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-Atlantyk-1940-1945-Wojna-Mussoliniego-vol-1-p5261
https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html