Wojna Mussoliniego

Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

W 1944 roku trzydzieści tysięcy włoskich „cooperators” (tutaj kierowców, łącznościowców, saperów i inne specjalizacje) przeniesiono z frontu włoskiego na bardziej prestiżowy front zachodni.

Niektórzy brytyjscy oficerowie sztabowi 15. Grupy Armii dalej sugerowali gen. Clarkowi, by ten wycofał Włochów z linii. Amerykanin nie miał żadnych zastrzeżeń do swoich żołnierzy z Półwyspu Apenińskiego, nie dziwnego, że jego odpowiedź była jednoznaczna: „Bezwzględnie żadnej redukcji żołnierzy włoskich przydzielonych Piątej Armii… włoskie oddziały wypełniają teraz niezbędne zadania operacyjne”.

Sytuacja na froncie włoskim była taka, że zabrano z niego wiele najbardziej wartościowych jednostek, a zastąpiono je formacjami, które nigdy nie miały dotąd okazji sprawdzić się w boju (dywizja brazylijska, brygada żydowska, 92. DP USA – czarnoskóra etc.). Alexander musiał w końcu prosić Messe o wystawienie dodatkowych jednostek włoskiej piechoty. Prosta matematyka: z 40 dywizji wysłanych do walki na froncie włoskim na Półwyspie Apenińskim miało zostać niebawem 18. Włoski marszałek dał zielone światło na wystawienie czterech grup bojowych: Friuli, Cremona, Legnano i Folgore (w oryginale jest mowa o dywizjach, ale bez sprawdzania wiem, że to błąd; włoska wykładnia: https://it.wikipedia.org/wiki/Gruppi_di_Combattimento)

Ludzie z „Friuli” mieli za sobą krótką kampanię francuską, jugosłowiańską (w 41′), a później walczyli z partyzantami, a następnie Niemcami na Korsyce. Grupa składała się z 87. i 88. pp dowodzonych przez pułkowników Carignani i Ciancabilla, 35. pa płk de Biase, batalionu saperów i służb. Dowodził generał Arturo Scattini, który podczas walk w Tunezji dowodził Dywizją „La Spezia” i kilka miesięcy spędził w alianckim obozie jenieckim. Poinformowano, że jego 10 730 ludzi będzie nosić brytyjskie mundury i wyposażenie, także trochę wyposażenia amerykańskiego, a do dyspozycji oddanych zostanie 1363 pojazdy. Ostatnia liczba zatrwożyła go, podobnie jak miałoby to miejsce z wieloma ówczesnymi włoskimi generałami. Niewielu żołnierzy jednostki potrafiło prowadzić pojazdy, a potrzeba przeprowadzenia kursów niepotrzebnie wydłużała proces szkolenia całej grupy. Większość broni miała pozostać włoska, a siła ognia miała składać się z 7967 karabinów, 445 czegoś, co zjadł jakiś chochlik (pistoletów maszynowych?), 500 karabinów maszynowych, 140 2-calowych moździerzy, 40 3-calowych moździerzy, 178 armat przeciwpancernych i 64 armat polowych.

„Cremoną” dowodził generał Clemente Primieri, wcześniej dywizja o tej nazwie walczyła (ja nie wiem, czy nowa grupa bojowa = stara dywizja i czy doświadczenia bojowe tej drugiej należy tak 1:1 przypisywać formacjom armii Badoglia, ale lekko wątpię) przeciwko Francji, przez kilka miesięcy z partyzantami na Korsyce, a później na tej wyspie przeciwko Niemcom. Składała się z 21. i 22. pp, 7. pa, batalionu saperów i służb. Wyposażenie i uzbrojenie miało być podobne jak w „Friuli”.

„Legnano” generała Utiliego walczyła wcześniej w Grecji. Jej 67. pp został użyty na froncie włoskim w roli noszowych i zdobył sobie uznanie, a 68. pp dopiero co trafił do linii. Ponadto w składzie był 58. pa, batalion saperów i służby. Problem pojawił się gdy Clarke nie chciał tracić doświadczonego w służbie sanitarnej 67. pp, więc w jego miejsce przydzielił nowy 69. pp. Oryginalny 69. pp walczył w Afryce i w 1941 roku został zniszczony (obrona Tobruku na początku roku). Nowy pułk stworzono z resztek 4. Pułku Alpejskiego i jednego z batalionów 4. Pułku Bersalierów. Alpini walczyli przeciwko Francji i Tito, a od kilku miesięcy walczyli także przeciwko Niemcom. Bersalierzy mieli za sobą kampanie francuską i grecką, także oni od kilku miesięcy toczyli boje przeciwko byłemu sojusznikowi.

„Folgore” dowodził gen. Morigi. Wśród jej żołnierzy było nawet kilku weteranów z legendarnej już dywizji spadochronowej zniszczonej w Afryce, jak Ugo Siva. W skład grupy bojowej wszedł 185. p.spad., z czego jeden z batalionów walczył już przeciwko Niemcom, a drugi z pułków stworzyły bataliony piechoty morskiej „Bafile” i „Grado”. Pułk artylerii miał numer 155. Ponadto grupa miała także batalion saperów i służby.

Dalej jest wyjaśnienie, że tych jednostek o sile standardowej włoskiej dywizji (z lepszym uzbrojeniem i o dużym stopniu motoryzacji) nie nazywano dywizjami, a grupami bojowymi, ze względu na naciski polityczne, gdyż nie chciano przyznać brytyjskiej opinii publicznej, że Włochy są wyzwalane w dużej części przez samych Włochów, a przecież od Caporetto pieczołowicie tworzono mit „tchórzliwego makaroniarza”. W mistyfikacji brał udział rząd Bonomiego, ale już Messe nigdy nie używał innego słowa niż „dywizja”. Gdy Brytyjczycy walczyli jeszcze przeciwko Włochom, to często nawet z mniejszych formacji włoskich próbowali w swoich raportach tworzyć kolejne „dywizje”, teraz jednak spojrzenie na te sprawy było inne.

Kolejnym rezerwuarem mięsa armatniego byli włoscy partyzanci. Alexander zwrócił na nich uwagę, ale włoscy i brytyjscy politycy uważali, że są oni potrzebni do czasu pozbycia się Mussoliniego i ani chwili dłużej (kilka lat po wojnie to rozbrajanie partyzantów, a w przypadku komunistów niejednokrotnie zbrojne niszczenie grup powstańczych). Ostatecznie ustalono, że wojska alianckie będą korzystać z partyzantów, ale chętni z ich szeregów mieli zostać najpierw wypytanie pod kątem poglądów politycznych. Najważniejszą wytyczną było: ani jednego komunisty.
—————————————————————-
Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”! Wszystkie szczegóły znajdziesz tutaj: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5897

Wystarczy zgłosić taką chęć w komentarzach lub na PW na fan page’u lub napisać na e-mail: marek.sobski@interia.eu

Książka dostępna jest także na Allegro i w księgarniach:

https://allegrolokalnie.pl/oferta/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk

https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-Atlantyk-1940-1945-Wojna-Mussoliniego-vol-1-p5261

https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html