Włoska flota podwodna wychodzi w morze
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego
—————————————————————-
Morze Śródziemne było najważniejszym rejonem działań włoskiej Regia Marina, także ze względów prestiżowych. Faszystowska propaganda nazywała je Mare Nostro – nasze morze, odwołując się tym samym do antycznego Mare Nostrum, wewnętrznego morza Imperium Rzymskiego. O znaczeniu tego rejonu świadczą liczby, na 165 włoskich sommergibili, które brały udział w wojnie do kapitulacji Włoch (liczba zawiera jednostki zwodowane w czasie wojny i zdobyczne – siedem francuskich i dwa jugosłowiańskie), aż 136 miało okazję operować na Morzu Śródziemnym (niektóre z nich także na innych akwenach). Włoskie okręty podwodne nie odniosły spodziewanych sukcesów, trzeba jednak zdać sobie sprawę ze specyficznych warunków w jakich przyszło im działać i z mnogości różnorodnych zadań, jakie przydzielano ich załogom.
SOMMERGIBILI ZAJMUJĄ POZYCJE
Morze Śródziemne nie sprzyja wojnie podwodnej. Wpływ na to ma doskonała widzialność, przezroczystość wody i łatwość rozpoznania lotniczego na ograniczonych akwenach.
W maju 1940 r. włączenie się Włoch do wojny było coraz bardziej spodziewane. W związku z tym Anglicy przenieśli swoje okręty z zagrożonej Malty do Aleksandrii. Na obszar śródziemnomorski powróciły też jednostki wypożyczone do działań na Atlantyku. 16 maja 1940 roku Admiralicja zamknęła Morze Śródziemne dla zwykłych statków handlowych. Musiały one nadkładać 20 000 mil z Wielkiej Brytanii do Kanału Sueskiego. To, oraz obawa o dostęp do krajów bogatego w ropę Bliskiego Wschodu, powodowało, że dla Wielkiej Brytanii był to rejon decydujących walk.
Rozkaz generalny „8 ter” z 25 maja 1940 roku uściślał rozmieszczenie włoskich okrętów podwodnych na dzień rozpoczęcia wojny. 58 z nich miało zająć pozycje na Morzu Śródziemnym, a cztery na Atlantyku (liczba ta spadnie na początku wojny odpowiednio do 55 i dwóch). Morze Śródziemne podzielono na trzy obszary:
-Zona (Strefa) „A”: Morze Balearskie, Zatoka Lwia, rejon Korsyki, Morze Liguryjskie, północne Morze Tyrreńskie.
-Zona „B”: zachodnia część Morza Śródziemnego, Morze i Kanał Sardyński, południowe Morze Tyrreńskie, Kanał Sycylijski, Morze Jońskie oraz centralna część Morza Śródziemnego do linii łączącej Przylądek Katakolon, leżący na południe od Patras, z Bengazi.
-Zona „C”: część Morza Śródziemnego leżąca na wschód od linii łączącej Przylądek Katakolon z Bengazi oraz rejon Dodekanezu.
Dla okrętów podwodnych przywidywano następujące wytyczne: linie zasadzek – precyzujące rejon w jakim mają atakować i przeprowadzać rozpoznanie, zasadzki w rejonie baz wroga – część okrętów wydzielono do operowania w rejonie wrogich portów, ze szczególnym uwzględnieniem zwalczania okrętów wojennych próbujących je opuścić oraz zbieraniem informacji o aktywności przeciwnika, stawianie pól minowych – przeznaczone dla okrętów przystosowanych do tego typu misji.
Zajmując wyznaczone rozkazem pozycje należało zachować szczególne środki bezpieczeństwa. W odległości do 40 mil od wrogich wybrzeży, w Zatoce Liguryjskiej, na zachód od południka 0°, w Cieśninie Sycylijskiej oraz w dużej części środkowego i wschodniego Morza Śródziemnego należało poruszać się w zanurzeniu. Rejs w wynurzeniu dozwolony był w rejonie własnych wybrzeży i na trasach, które uznawano za bezpieczne (wł. „rotte di sicurezza”).
Działania operacyjne włoskiej floty podwodnej były oparte na doktrynie z lat dwudziestych i trzydziestych. Okręty miały działać pojedynczo w wyznaczonych im rejonach, a kilka miało przebywać stale w rejonie baz wroga. Sommergibili miały działać bardzo statycznie, za dnia atakując spod wody, w nocy zaś w wynurzeniu. Jednak zawsze miały przebywać w rejonie im wyznaczonym, prowadząc poszukiwania za pomocą hydrofonów i peryskopu.
Poczynając od 4 czerwca 1940 roku, do 9-go tego miesiąca, 55 włoskich op zajęło pozycje w różnych rejonach Morza Śródziemnego.
W Zona „A” utworzono 10 zasadzek, w tym pięć na trasach prowadzących do Zatoki Genueńskiej. Zasadziły się tutaj: „Veniero”, „Gondar”, „Neghelli”, „Fieramosca”, „Mocenigo” oraz cztery stare okręty typu „H”. W rejonie Ajaccio na Korsyce operował zaś „Medusa”.
W zachodniej części Zona „B” znalazły się: „Marcello”, „Dandolo”, „Provana”, „Morosini” oraz „Faà di Bruno”. Na południe od Sardynii operowały „Adua”, „Aradam”, „Axum” i „Alagi”. Pod Bizertą, w Cieśninie Sycylijskiej – „Beilul” i „Durbo”, w Cieśninie znalazł się też „Brin”, a od 12 czerwca 1940 roku także „Bausan”. Inne jednostki stacjonowały na południowym wybrzeżu Adriatyku, wzdłuż albańskiego wybrzeża. Były to: „Salpa”, „Giuliani”, „Bagnolini” i „Tarantini”. „Uarsciek” zajął pozycje u wybrzeży Albanii. „Lafolè”, „Diamante”, „Topazio” i „Nereide” znajdowały się w Zatoce Sallumskiej.
W Zona „C”, w Zatoce Aleksandryjskiej, znajdowało się pięć sommergibili. Na wschód od Krety operowały „Jantina”, „Jalea” i „Delfino”. „Settimo” i „Uebi Scebelli” patrolowały na północ od Krety. Pomiędzy Scarpanto (Karpatos) a Rodos znajdowały się „Tricheco” i „Zaffiro”. W północnej części Morza Egejskiego operowały „Squalo”, „Ametista” i „Gemma” (rejon Dardaneli). W dniu wybuchu wojny „Velella” znajdował się pomiędzy Rodos a tureckim wybrzeżem.
—————————————————————-
Zapraszam na anglojęzyczny profil promujący książki mojego autorstwa: https://www.facebook.com/War-of-Mussolini-books-by-Marek-Sobski-100807141516911
Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 45 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu
Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:
https://allegrolokalnie.pl/oferta/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk
https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html
https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-Atlantyk-1940-1945-Wojna-Mussoliniego-vol-1-p5261