Debiut operacyjny „Littorio”
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego
—————————————————————-
133ª Divisione Corazzata „Littorio” (133. Dywizja Pancerna „Liktor”) była jedną z trzech w pełni ukompletowanych i wysłanych na front przeciwko zachodnim aliantom włoskich dywizji pancernych. Jej losy są dużo mniej znane niż siostrzanej „Ariete”. W imię powojennej poprawności politycznej sztandary dywizji nie zostały udekorowane najwyższymi odznaczeniami państwowymi, a poświęcenie jej żołnierzy w ten sposób zanegowano. Nie istnieje żaden czynnik, który wiązałby w jakiś szczególny sposób dywizję i jej personel z ówczesnym faszystowskim rządem.
Zwłaszcza za kampanię na froncie wschodnim Złote i Srebrne Medale Waleczności Wojskowej przyznano wielu jednostkom, których historia była owszem tragiczna, ale skala osiągnięć nieporównywalna. Po wojnie losy dywizji nie cieszyły się także uwagą włoskich historyków. Wszystko przez odwołania faszyzmu do starożytnego Rzymu. Rózgi liktorskie stały się symbolem ruchu politycznego stworzonego przez Benita Mussoliniego. W całym okresie włoskiej dyktatury podobna symbolika była mocno wykorzystywana. Najlepszym tego przykładem jest powstanie 27 października 1937 Gioventu Italiana del Littorio – G.I.L. (Włoska Młodzież Liktorska). Do której przynależność była obowiązkowa. G.I.L. miała militarny charakter, przysposabiała do służby w milicji faszystowskiej. Hasłem organizacji stało się słynne „Credere, Obbedire, Combattere” (Wierzyć, Słuchać, Walczyć).
Od razu należy nadmienić, że pułki i bataliony dywizji nie wywodziły się z faszystowskiej milicji MVSN, wszystkie pochodziły z armii, żołnierze nosili jej mundury i oznaczenia. Dywizja Pancerna „Littorio” była kontynuatorką tradycji Dywizji Ochotniczej „Littorio”, która w latach 1937-1939 r. zapisała chwalebną kartę podczas wojny domowej w Hiszpanii. Wówczas służyli w niej ochotnicy z szeregów armii królewskiej, którzy pragnęli wziąć udział w walce. Pod koniec tej wojny dywizja miała w składzie pułk Czarnych Koszul, ale w 1939 r., po powrocie do Włoch, został on wyłączony z jej składu. Konflikt ten miał bardzo silne podłoże ideologiczne, we Włoszech nazywany jest jedną z „wojen faszystowskich” (obok podboju Etiopii). To oczywiście także miało ogromny wpływ na zamiecenie pod dywan historii tej jednostki Regio Esercito.
Dywizja Pancerna „Littorio” powstała 6 listopada 1939 w Parmie. Wówczas dokonano transformacji wspomnianej dywizji ochotniczej w związek pancerny. Początkowo w skład Dywizji Pancernej „Littorio” wchodziły: 12. pułk bersalierów, 33. pułk pancerny i 133. pułk artylerii. Dywizję włączono w skład Armii Liguria.
Podczas krótkiej kampanii francuskiej w czerwcu 1940 r. elementy dywizji prowadziły ograniczone działania w rejonie Małej Przełęczy Świętego Bernarda. Niedługo później dywizję przeniesiono w rejon na wschód od Triestu, gdzie wraz z 101. Dywizją Zmotoryzowaną „Trieste” stworzyła Korpus Zmotoryzowany, mający wziąć udział w planowanej jeszcze na 1940 r. inwazji na Jugosławię. Planowana operacja miała spełnić pierwszy cel reżimu, czyli zabezpieczyć europejską wschodnią flankę Włoch. We wrześniu 1940 r. atak na Jugosławię odwołano, a 600 tys. żołnierzy odesłano do cywila, by zasilili przemysł oraz rolnictwo. 28 października 1940 rozpoczął się atak na Grecję, z miejsca zyskując miano najbardziej priorytetowej operacji prowadzonej wówczas przez armię włoską. Dywizja „Littorio” pozostała w rezerwie.
25 marca 1940 jugosłowiański premier Cvetković podpisał protokół przystąpienia Jugosławii do Paktu Trzech. Już nocą 26/27 marca doszło w tym kraju do zamachu stanu. Sympatie ludności wyraźnie były po stronie aliantów i zaatakowanej przez Mussoliniego Grecji. Niebawem państwa Osi uzgodniły atak na niepokorny kraj. Za jednym zamachem zabezpieczano niemiecką południową flankę przed Operacją „Barabarossa” i zyskiwano dogodny kierunek ataku na Grecję, co pozwalało szybko zakończyć przeciągające się walki w tym kraju.
W kwietniu 1941 r. dywizja brała udział w inwazji na Jugosławię, poruszając się z Fiume do południowej Dalmacji. W składzie dywizji było wówczas 117 czołgów lekkich L3 i zaledwie pięć średnich M13. Sprawnym manewrem zajęto szereg miast, biorąc przy tym licznych jeńców, i w Trebinje spotkano się z Dywizją Pancerną „Centauro”, która nacierała z Albanii. W Jugosławii dywizja pozostała do połowy maja, po czym powróciła do Włoch. Latem 1941 r. jej 33. pułk pancerny został zastąpiony w składzie dywizji przez 133. pułk pancerny. Powstały w rejonie Pordenone pułk miał na stanie czołgi średnie M13/40 i M14/41.
W grudniu 1941 r. jednostki dywizji przeniesiono do miast i portów w południowych Włoszech – Salerno, Benewentu, Brindisi i Tarentu, gdzie oczekiwały na stopniową wysyłkę do Afryki Północnej. Dywizją od początku jej istnienia dowodził gen. Gervasio Bitossi, a jego zastępcą był gen. Emilio Becuzzi. Bitossi był oficerem kawalerii, który z czołgami miał związki od 1933 r., gdy dowodzony przez niego 19. pułk „Cavalleggeri Guide” z Parmy został pierwszą jednostką jazdy, która otrzymała tankietki C.V.33.
—————————————————————-
Zapraszam na anglojęzyczny profil promujący książki mojego autorstwa: https://www.facebook.com/War-of-Mussolini-books-by-Marek-Sobski-100807141516911
Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 40 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu
Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:
https://allegrolokalnie.pl/oferta/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk
https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html