Straż pożarna
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego
—————————————————————–
Brytyjska 8. Armia, po gwałtownym przygotowaniu artyleryjskim i uderzeniach z powietrza, zaatakowała nocą i o świcie dnia 24 października 1942 roku. W sektorze północnym niemiecko-włoskiej Armii Pancernej uderzenie spadło na pozycje 164. Dywizji niemieckiej i włoskiej 102. DZmot. „Trento”.
Przełamanie obrony włoskiej i niemieckiej piechoty nie okazało się łatwym zadaniem. Ale już 24 października na pierwszej linii musiały interweniować oddziały „Littorio” i 15. DPanc. Mocno zagrożone były pozycje batalionów III/62 (rejon grzbietu znanego jako Kidney – Nerka) i II/62 pp włoskiej DZmot. „Trento”. Pierwszy z nich mocno naciskała 153. BP ze składu szkockiej 51. (Highland) Infantry Division, a drugi 5. BP z nowozelandzkiej 2. DP. O 6.15 gen. Stumme nakazał wypchnąć przeciwnika poza pozycje Osi z dnia 23 października. W międzyczasie nadszedł także meldunek z batalionu I/62 pp z „Trento”, który resztkami sił bronił się przed atakami australijskiej 26. BP z 9. DP.
O 7.45 24 października kontratak przeprowadziły niemiecki II/8 bpanc. oraz włoskie IV. bpanc. i DLVI. dywizjon dział samobieżnych, których celem było odtworzenie sytuacji pierwotnej w rejonie pozycji J batalionu I/62. Późnym rankiem do akcji przystąpiła także druga grupa taktyczna: I/8 bpanc. i włoski XII. bpanc. Czołgi M14 i 30 niemieckich czołgów, wraz z wsparciem bersalierów i niemieckiej piechoty zmotoryzowanej, natarło na nowozelandzką 5. BP z południowego-wschodu. Uczyniono pewne postępy, ale nie odrzucono „Kiwi” do tyłu. Kontratak okazał się kosztowny z powodu straty czołgów, które padły ofiarą alianckich armat ppanc., ale przynajmniej zapobiegł dalszemu powiększeniu wyłomu. Zdołał uspokoić sytuację i pomógł zreorganizować nieco obronę na pierwszej linii. Ceną za spowolnienie przeciwnika było użycie ostatnich rezerw piechoty włosko-niemieckiej. Także bersalierów z Dywizji „Littorio” dość szybko zaangażowano w walki na pierwszej linii obrony. Korzystną dla wojsk Osi okolicznością było powolne przekraczanie pól minowych przez brytyjskie jednostki pancerne.
O 14.00 szkocka 51. DP ponowiła atak w stronę linii „Oxalic” (wyznaczała rejon, jaki miała osiągnąć piechota sprzymierzonych w pierwszej fazie operacji) i otworzyła drogę dla czołgów 1. DPanc. (Major-General Raymond Briggs). Atak 2. Batalionu Regimentu Seaforth Highlanders na pozycje niemieckiego batalionu III/382 pp z 164. DLekk. w rejonie Kidney otworzył drogę czołgom brytyjskiej 2. BPanc. (Brigadier Arthur Fisher; 23.IX.42 miała na stanie 92 „Shermany”, 68 „Crusaderów” i jednego „Granta”). Czołgi przedarły się w rejon pozycji dywizjonu II/46 part. z „Trento”, którego armaty strzelały teraz z bliskiego dystansu. Do kontrataku poszły czołgi i działa samobieżne z „Littorio”: XII. bpanc. i DLVI. dywizjon dział samobieżnych. Walka potrwała do zmroku, gdy Włosi odrzucili przeciwnika i zablokowali mu możliwość dalszego natarcia. Straty 2. BPanc. były wysokie, ilość czołgów spadła z 161 do 120. Według szacunków Brytyjczyków wyeliminowano 30 z przynajmniej 80 atakujących włoskich czołgów. Pod wieczór 24 października brytyjskie czołgi nadal nie przekroczyły na stałe pól minowych osłaniających pozycje piechoty Osi i nie posiadały swobody manewru w głąb wrogiego ugrupowania.
Od ranka 25 października brytyjska 1. DPanc. podejmowała próby poszerzenia zdobytego występu. Próbowała przeciwdziałać temu artyleria włoskiego XXI. KA. Generał Thoma zarządził też lokalne kontrataki wojsk pancernych. Bombardowanie z powietrza i silny ostrzał artylerii bardzo utrudniły ich przeprowadzenie. W rejonie Kidney do natarcia rzucono bataliony pancerne: niemiecki II/8 bpanc. oraz IV. i LI. bpanc. z „Littorio”. W starciu z Australijską 20. BP, którą na skrzydłach wspierały 2. BPanc. i 7. BZmot. (Brigadier Thomas J. Bosville) otrzymało trafienia trzydzieści procent włoskich czołgów. Australijczycy zgłosili wyłączenie z walki 20 M14. Wśród zabitych i rannych Włochów byli dowódca batalionu i czterech dowódców kompanii. Brytyjska 2. BPanc. przyznała stratę 24 „Shermanów”, w większości z powodu ostrzału armat przeciwpancernych i artylerii Osi. Australijska 20. BP straciła 85 ludzi, a 7. BZmot. miała 49 ofiar; zgłoszono za to wzięcie do niewoli 173 Niemców i 67 Włochów z dywizji „Trento” i „Littorio”. Postępy wojsk alianckich zostały zastopowane. W sektorze natarcia nowozelandzkiej 2. DP interweniowały XII. batalion pancerny i DLIV. dywizjon dział samobieżnych, ponadto wsparcia udzielały czołgi niemieckie.
25 października mieszane grupy czołgów Dywizji „Littorio” i niemieckiej 15. DPanc. czekały w pobliżu możliwych punktów przełamania na brytyjskie pojazdy pancerne. W ciągu dnia brytyjski X. KA całością swoich sił przekroczył już pola minowe i był gotowy do odparcia każdego kontrataku na swoje pozycje. Liczba czołgów w „Littorio” spadła z 116 23 października do 108 w południe 25. i znowu wieczorem tego dnia do 100. Katastrofalna sytuacja miała miejsce w 15. DPanc., której ilość sprawnych czołgów spadła z 112 do 37. Niemcy i Włosi rzucali do walki swoje ostatnie rezerwy, jakie znalazły się w sektorze północnym, dzięki czemu chwilowo zatrzymali przeciwnika.
26 października siły dywizji były zaangażowane w dwóch miejscach. Pomiędzy kotą 28 i Kidney walczyły i zatrzymały postępy wroga: niemiecki II/8 bpanc. oraz włoskie LI. i IV. bpanc. oraz DLVI. dywizjon dział samobieżnych. O świcie siły te przeprowadziły nieudany kontratak, dość łatwo odparty głownie dzięki bardzo silnemu ogniowi australijskiej artylerii. W rejonie El Wishka trzymały swoje pozycje niemiecki I/8 bpanc., oraz włoskie XII. bpanc., DLIV. dywizjon dział samobieżnych i XXXIV. batalion bersalierów z 12. pułku.
O 15.00 ruszył silniejszy kontratak. XII. bpanc. i elementy 15. DPanc. natarły z południa, a IV. i LI. bpanc. oraz dywizjon dział samobieżnych z „Littorio” oraz trochę niemieckich czołgów z północnego-zachodu. Wsparcia udzielała także artyleria. Atak znowu został zakłócony bombardowaniem z powietrza i silną zaporą ogniową alianckiej artylerii. Atakujący wycofali się nie osiągając australijskich pozycji. Wyłom próbowała poszerzyć brytyjska 2. BPanc., ale natrafiła na czołgi 15. DPanc. i „Littorio”. 35 M14 i trochę Semoventi 75 z „Littorio” ruszyły do kontrataku i po zaciętym starciu odrzuciły Brytyjczyków na pozycje 7. BZmot. Tam Włosi zostali powstrzymani, a przeciwnik zgłosił zniszczenie 13 M14.
O północy 26 października australijska 24. BP zaatakowała kotę 28, która znajdowała się na północy w pobliżu wybrzeża. Pomimo twardej obrony niemieckiej 164. DLekk. pozycja została zdobyta i w liniach Osi powstała kolejna groźna wyrwa. Wieczorem spróbowano odbić tę pozycję. XXIII. batalion bersalierów z „Littorio”, wsparty żołnierzami 90. DLekk., zdołał opanować zachodni skraj koty 28. Nie zdołano opanować jednak szczytu, który był podstawą wyjściową dla dalszych działań Australijczyków.
Ofensywa Montgomerego utknęła, ale nowy impuls miało jej dać przesunięcie części wojsk (7. DPanc.) z sektora południowego, gdzie także, nie udało się dokonać przełamania, zwłaszcza za sprawą nadzwyczajnej postawy włoskiej 185. Dywizji Spadochronowej „Folgore”.
—————————————————
Zapraszam na anglojęzyczny profil promujący książki mojego autorstwa: https://www.facebook.com/War-of-Mussolini-books-by-Marek-Sobski-100807141516911
Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 40 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu
Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:
https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron-podwodna-w…
https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atla…
https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-…