W poszukiwaniu rozstrzygnięcia
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego
——————————————————–
27 października, próbująca przebić się na zachód 1. DPanc. planowała opanować znajdujące się na skrzydłach obszary pustyni nazwane „Woodcock” i „Snipe”, znajdujące się odpowiednio na północny zachód i południowy zachód od Kidney. Pierwszą lokalizację miał opanować 2. Batalion Kings Royal Rifle Corps wsparty baterią armat ppanc. z 76. Anti-Tank Regiment, Royal Artillery. Obszar „Snipe” miał zabezpieczyć 2. Batalion Rifle Brigade, także wsparty baterią armat sześciofuntowych (kal. 57 mm). Z tych podstaw wyjściowych miało wyjść uderzenie 2. BPanc. i 24. BPanc. (Brigadier Arthur G. Kenchington; 23 października posiadała: 2 „Granty”, 93 „Shermany” i 45 „Crusaderów”).
Pozycja „Woodstock” została utrzymana przez niemiecką piechotę, która zatrzymała także późniejsze natarcie 2. BPanc. na północ od Kidney. „Snipe” także nie osiągnięto, atak omyłkowo zatrzymano około kilometra przed celem, ale przynajmniej zdołano podciągnąć bardziej na zachód i przygotować pozycje dla armat ppanc., cekaemów i moździerzy.
Kontratakowały wojska pancerne Osi. O 4.00 nieudanie spróbowali Niemcy. Około 6.00 do natarcia przeszły włoskie XII. bpanc. i DLIV. dywizjon dział samobieżnych oraz niemiecki 33. batalion ppanc. Silny ostrzał 20 armat sześciofuntowych wystarczył do zatrzymania kontrataku. W porannych walkach Brytyjczycy przypisują swoim 6-funtowym armatom przeciwpancernym zniszczenie sześciu niemieckich czołgów, ośmiu M14 i dwóch włoskich dział samobieżnych, a także trafienie dwóch kolejnych pojazdów pancernych. Część unieruchomionych wozów udało się ewakuować. Czołgiści Osi przypisywali sobie uciszenie trzech brytyjskich armat przeciwpancernych. O 7.00 ruszyła naprzód 24. BPanc., której wkrótce przydarzył się incydent z błędną identyfikacją piechurów z batalionu 2. RB. Po wyjaśnieniu nieporozumienia czołgi przeszły przez pozycje strzelców i skierowały się na południe.
O 10.00 nieudany i słabo przygotowany kontratak przeprowadzili na „Snipe” bersalierzy. Pół godziny później te same pozycje atakowało 13 czołgów M14. Cztery z nich zniszczyły okopane armaty przeciwpancerne, reszta została zmuszona do odwrotu. W tym samym czasie 2. BPanc., która wsparła inny batalion 7. BZmot., stoczyła na południe od Kidney pojedynek z czołgami Osi, zgłaszając zniszczenie pięciu wozów niemieckich i dwóch M14, po czym się wycofała.
W rejonie Kidney atakowały należące do 21. Danc. I/5 bpanc. i I/104. bpzmot. oraz grupa bojowa z „Littorio” (resztki XII. bpanc. i DLIV. dywizjon dział samobieżnych). Także tutaj natrafiono na silną zaporę ogniową, a górą w pojedynku czołgów były „Shermany” i „Granty”.
Wczesnym popołudniem do walki ruszyły niemiecki II/8. batalion pancerny i włoski IV. batalion pancerny oraz włoska bateria dział samobieżnych. Udało się zmusić do odwrotu 24. BPanc, która stracił kilka czołgów.
W ciągu dnia w rejon północnego sektora nadciągnęły liczne wojska Osi z 21. DPanc., 132. DPanc. „Ariete” i 90. DLekk. Ta ostatnia we współpracy z grupą bojową z „Littorio” miała odbić kotę 28 i oczyścić znajdujący się tam występ frontu, drugi występ znajdował się w rejonie Kidney. Szybko kończyło się paliwo, a napływ nowych jednostek szybkich w rejon walk spotęgował jego zużycie.
27 października w rejonie koty 28 atakował 155. pułk piechoty zmot. z 90. DLekk. oraz XXIII. batalion bersalierów i LI. czołgów z „Littorio”. Po początkowych sukcesach nad polem bitwy zjawiło się 90 bombowców RAF, co w połączeniu z silnym oporem Australijczyków powstrzymało atak.
Wojska Osi poniosły ciężkie straty w czołgach, ale ich ciągła presja spowodowała, że nocą 27/28 października 2. Batalion Rifle Brigade ewakuował pozycję „Snipe”. Dużą skutecznością wykazały się dobrze okopane i zamaskowane armaty przeciwpancerne Brytyjczyków.
Duży udział w walkach miały działa samobieżne. Według dziennika bojowego DLVI. dywizjonu bateria wspierająca 25 października LI. bpanc. zniszczyła lub uszkodziła 12 czołgów i 19 pojazdów przeciwnika. Dnia 26 października dywizjon przypisywał sobie zniszczenie pięciu czołgów, 11 pojazdów i trzech armat ppanc. Następnego dnia sukcesy miały wynieść 10 zniszczonych czołgów i 20 innych pojazdów. Także 27 października DLIV. dywizjon zapisał na swoje konto osiem „Shermanów” z 24. BPanc. 28 października działo sierż. Pillon czterema celnymi strzałami wyłączyło z walki cztery transportery Uniwesal Carrier, których załogi dostały się do niewoli.
Wiele lokalnych kontrataków czołgów z Dywizji „Littorio” przyniosło pozytywne rezultaty. 28 października IV. batalion pancerny odbił pozycje dywizjonu dział kal. 88 mm, zajęte przez przeciwnika w jednej z poprzednich akcji. W walkach o kotę 33 (quota 33, gdzie dzisiaj znajduje się włoskie sanktuarium na polu bitwy pod El Alamein) wzięto do niewoli 200-300 Australijczyków. Dziennik historyczny XX. KA tak opisuje tę akcję: „działa 88/55, stracone rankiem, zostały odzyskane przez IV. batalion czołgów, który wziął 200 jeńców, prawie wszyscy byli pijani”. Tego samego dnia LI. batalion czołgów zniszczył cztery czołgi przeciwnika i wziął 13 jeńców, ceną za to była śmierć dowódcy batalionu, kpt. Tito Puddu, który spłonął w swoim wozie.
Wieczorem 28 października brytyjska 133. BP (Brigadier Alec W. Lee) próbowała poszerzyć alianckie włamanie w rejonie Kidney. Batalion IV. Royal Sussex Regiment nie bez problemów dotarł do zachodnich krańców obszaru „Woodcock”. O świcie spadł na niego kontratak jednostek 15. DPanc. i „Littorio”, co skończyło się dla niego stratą ok. 400 poległych, rannych i zaginionych. Silny opór niemieckiej i włoskiej piechoty oraz kontrataki wojsk pancernych Osi skłoniły Montgomery’ego do zamrożenia frontu w tym sektorze. 10. DPanc. miała zostać niebawem zastąpiona przez jednostki XXX. KA. Rozstrzygnięć należało szukać gdzie indziej.
29 października, nowe natarcie przeprowadziła australijska 9. DP na północ od koty 28. Piechurów wsparły czołgi 23. BPanc. (Brigadier George W. Richards; 23 października miała 186 czołgów „Valentine”). Przy dużych stratach niemiecka piechota i bersalierzy z 7. pułku zdołali utrzymać pozycje. Przez kolejne dwa dni resztki Dywizji „Littorio” pozostawały w rejonie frontu wspierając stale naciskaną piechotę Osi. Dywizja była już zbyt słaba, by odegrać znaczącą rolę w kontrataku, ale była szalenie użyteczna w roli „straży pożarnej” na zagrożonych odcinkach frontu.
Pomiędzy 24-29 października „Littoro” straciła 32 oficerów oraz 278 podoficerów i żołnierzy. Większość strat przypadła na masakrowanych w lekko opancerzonych wozach czołgistów. Trafiono 80 jej czołgów, połowa z nich nadawała się do naprawy; ponadto osiem dział samobieżnych – wszystkie nadawały się do naprawy, a także 11 armat kal. 88 z czego trzy udało się odzyskać. Dnia 30 października DAK wydał rozkaz o współpracy resztek „Littorio z niemiecką 15. DPanc. Wieczorem 1 listopada 133. pułk pancerny miał jeszcze 38 sprawnych czołgów.
Mająca 28 października 21 czołgów L6/40 grupa szwadronów z 5. pułku kawalerii „Lancieri di Novara” odegrała tylko niewielką rolę w bitwie. Jej czołgi lekkie pozostawały w pobliżu sztabu XX. KA, na początku listopada zwalczały infiltracje brytyjskich samochodów pancernych i samochodów ciężarowych. 1 listopada jednostkę wzmocniły trzy samochody pancerne AB 41.
—————————————————
Zapraszam na anglojęzyczny profil promujący książki mojego autorstwa: https://www.facebook.com/War-of-Mussolini-books-by-Marek-Sobski-100807141516911
Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 40 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu
Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:
https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron-podwodna-w…
https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atla…
https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-…