Wojna Mussoliniego

Na kilka wpisów powrócimy do monografii 53. Stormo. Z wolna ten wątek będzie się kończył, a o wybranie następnego lotniczego poproszę za jakiś czas osoby wspierające mnie finansowo m.in. za pośrednictwem Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego
Będzie to już stała praktyka, bo to dzięki waszemu wsparciu będę pozyskiwał literaturę potrzebną do prowadzenia strony! Także z Wami będę konsultował tematykę kolejnych książek. Na razie takich osób jest siedem, więc pula nagród obecnie to kilka egzemplarzy autorskich Caporetto 1917 dla najaktywniejszych patronów. Ale gdyby temat miał tendencję rozwojową to pomyślimy i o innych gadżetach – więcej w opisie progów na moim koncie na Patronite. Proszę nie gryźć, czasem muszę się z tym przypomnieć. Dziękuję za bezcenne wsparcie!

30 maja 1943 roku, gdy alianckie bombowce ponownie obrały sobie za cel Sycylię, włoskie myśliwce wykonały 27 samolotolotów, ale wzięły udział tylko w jednym starciu zgłaszając zestrzelenie wrogiej maszyny. Później 10 MC.202 z 153, Gruppo zaatakowało nad Palermo formację B-24. Udało się wykonać trzydzieści przelotów zakończonych ostrzelaniem przeciwnika, którym było 11 Liberatorów. Włoscy piloci nie zgłosili zestrzelenia żadnego z bombowców, ale na liście ich roszczeń znalazł się za to Spitefire eskorty na pewno i dwa prawdopodobne P-38.

Następnego dnia myśliwce Osi odnotowały 25 lotów bojowych. 1 czerwca 1943 roku dywizjon „Gigi Tre Osei” stracił kolejnego pilot, w swoim Bf 109 zginął w wypadku startujący alarmowo Serg. Fausto Meaglia z 364. Sq.

W związku z wyłączeniem z akcji niemieckiej instalacji radarowej na Pantelleri i nienadawaniem się do użytku tamtejszego pasa startowego nakazano 4 czerwca ewakuować się czterem pozostałym na wyspie MC.202 z 151. Gruppo na Sycylię. Myśliwce uniknęły zniszczenia podczas alianckich nalotów gdyż były ukryte w dużym podziemnym hangarze. Tego dnia włoskie myśliwce wykonały 51 samolotolotów w obronie Sycylii i zgłosili zestrzelenie jednej wrogiej maszyny. Stało się to gdy 11 MC.202 z 153. Gruppo wystartowało z Chinisia na spotkanie P-38 kierujących się w stronę lotniska Trapani-Milo. Rezultatem starcia było przyznanie Włochom jednego pewnego zwycięstwa i dwóch prawdopodobnych. P-38 należały prawdopodobnie do 14. FG, która meldowała stratę dwóch pilotów z 49. FS nad zachodnią Sycylią, gdy zderzyli się robiąc uniki przed ogniem artylerii przeciwlotniczej. Obaj piloci, 1Lt John H. Green i 2Lt William A. Bergersen, zginęli.

Rosło natężenie nalotów na Pantellerię i do 10 czerwca Alianci mogli zameldował zrzucenie na wyspę 4100 ton bomb. 6 czerwca odnotowano 250 rajdów (there were 250 raids…), gdy atakowano wioskę Campobello, która ciężko ucierpiała, podobnie jak bateria nadbrzeżna na Punta Karuscia (przylądku), a celami były także port i lotnisko. Tego dnia 21 MC.202 z 151. i 153. Gruppi eskortowały cztery myśliwsko-bombowe MC.200 z 3. Gruppo, gdy te poszukiwały alianckich statków pomiędzy Przylądkiem Bon i Pantellerią, ale nie odnalazły żadnych celów.

8 czerwca miało miejsce 16 ataków przeprowadzonych przez 400 bombowców, których celem były lotnisko, port i odcinki wyznaczone do wysadzenia desantu wojsk alianckich. Na Sycylii Comando Aeronautica wykonało dużego wyczynu gromadząc 96 myśliwców i 8 maszyn myśliwsko-bombowych, z których 29 startowało pomiędzy 10.50 i 13.20, a o 13.30 kolejne cztery maszyny wysłano na rozpoznanie. Dwa Bf 109 z dywizjonu „Gigi Tre Osei” i dwa MC.205 „Veltro” z 1. Stormo C.T. potwierdziły obecność okrętów wojennych w rejonie Pantelleri, więc o 13.40 osiem MC.200 z 3. Gruppo uzbrojone w 50 kg bomby wystartowało z Castelvetrano z zadaniem zaatakowania floty (co było jedynie pustym gestem, bo co można było zrobić taką bombką…). Bliską eskortę stanowiło 22 MC.202 z 151. i 153. Gruppi, a górną osłonę dawały cztery Bf 109 z 150. Gruppo. Macchi C.200 zaatakowały w locie nurkowym, zgłaszając, że jedna z bomb prawdopodobnie trafiła w jeden ze statków, ale nie wyrządziła znacznych uszkodzeń.

W międzyczasie powyżej zaczęło krążyć około 50 amerykańskich Spitefire’ów z 52. FG. Piloci USAAF ruszyli do walki, której efektem było zgłoszenie przez Włochów z 53. Stormo jednego Spitefire’a zestrzelonego na pewno i uszkodzenie czterech kolejnych. Amerykanie zaprzeczyli tym roszczeniom, a w zamian sami chcieli wierzyć, że Lt Morris Dodd z 5th FS/52nd FG zestrzelił do morza na zachód od Pantelleri MC.200 pilotowany przez Ten. Attilio Grignani. Według części źródeł Grignaniego zestrzelił włoski Bf 109, który omyłkowo uznał go za Spitefire’a.
—————————————————————-
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”! Wszystkie szczegóły znajdziesz tutaj: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5897

Wystarczy zgłosić taką chęć w komentarzach lub na PW na fan page’u lub napisać na e-mail: marek.sobski@interia.eu

Książka dostępna jest także w księgarniach:

https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-Atlantyk-1940-1945-Wojna-Mussoliniego-vol-1-p5261

https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html

8 maja, gdy trwały właśnie ataki na Pantellerię, cztery uzbrojone w bomby Beaufightery z No. 272. Sqn wystartowały o 10.25 na wymiatanie (o ile to słowo tu pasuje) pomiędzy Przylądkiem Bon (Tunezja) i Maltą. Trzy godziny później samoloty osiągnęły pozycję na południowy wschód od Przylądka Granitola, w pobliżu zachodniego krańca Sycylii, gdy wtem zaatakowały je dwa MC.202. Osiem kolejnych włoskich myśliwców śpieszyło na miejsce, by dołączyć do walki. Beaufighter załogi Plt Off D. W. Frazera i Sgt J. Steele został zestrzelony i eksplodował uderzając o powierzchnię morza. Kolejna maszyna, z załogą Plt Off R. Cossette i Sgt R. Fletcher, próbowała uciec ścigającym ją ośmiu Macchi, ale i ten samolot został zestrzelony, posyłając w górę dużą kolumnę wody gdy zderzył się z powierzchnią morza. Pozostałe dwa Beaufightery zdołały ocaleć pomimo powtarzanych ataków Włochów, a obserwator Wg Cdr Buchanana, Flg Off Thynne, zgłosił nawet uszkodzenie jednego Macchi ogniem z km Vickers.

Przez kolejne trzy dni celem alianckiego lotnictwa była Sycylia. 9 maja USAAF zainaugurowały przygotowania do poprzedzającego inwazję „zmiękczania” obrony Sycylii rajdem 211 samolotów. Tego dnia włoskie myśliwce strzegące wyspy wykonały 46 samolotolotów próbując przedrzeć się do bombowców. O 11.00 18 MC.202 z 374. Sq. i MC.205 z 1. Stormo atakowały silnie eskortowaną formację B-24, której celem była Mesyna, zgłaszając dwa prawdopodobne zestrzelenia. Jeden z Liberatorów był widziany jak wpada do morza, a drugi miał oddalać się z obłokiem dymu, gdy zaatakował go jeden z MC.202 z Katanii. Później, cztery MC.202 z dywizjonu „Asso di Bastoni” startowało ze Sciacca i nad Marsalą przechwyciły 250 B-24 z eskortą. Wszystko, czym mogli pochwalić się piloci, było ostrzelanie czterech z bombowców.

11 maja był kolejnym trudnym dniem dla pilotów myśliwców Osi stacjonujących na Sycylii. Włosi raportowali wykonanie 55 lotów, a piloci Regia Aeronautica i Luftwaffe wspólnie zgłosili zestrzelenie ośmiu wrogich maszyn. „Folgore” z 374. Sq. zostały poderwane z Katanii by przechwyciły dwie formacje Liberatorów, z czego osiem według Włochów udało się zaatakować. Tenente Vittoria Satta wykonał trzy podejścia do B-24 z pierwszej formacji, wystrzeliwując ogółem 280 pocisków. Po brytyjskiej stronie, 11 eskortujących Sipitefire’ów IX z No 1435 Sqn starło się z czterema Bf 109 i sześcioma MC.202, z których jeden zestrzelił Flg Off Ron B. Martina.

Dwa dni później włoscy myśliwcy wykonali 25 lotów w obronie Sycylii i zgłosili jedno zestrzelenie. Kilka MC.202 z 153. Gruppo atakowało Liberatory w pobliżu Palermo i nad Augustą. Wówczas, ku zaskoczeniu obrońców, kolejne cztery dni minęły spokojnie. To 15 maja pozwoliło MC.202 ze 151. Gruppo ewakuować się z Pantellerii do Sciacca i dołączyć do kolegów ze 153. Gruppo – ruch ten wymusiły ciągłe alianckie naloty, przez które lotnisko na Pantallerii nie nadawało się powoli do użytku; pozostawiono za sobą cztery „Folgore” (sprawne – jako sekcja przeznaczona do obrony wyspy). Pomiędzy 19 a 21 maja sztab 153. Gruppo opuścił Sciacca, razem z 372. i 373. Sq., przenosząc się na lotnisko Trapani-Chinisia na zachodnim skraju Sycylii. W międzyczasie sekcja z 153. Gruppo bazowała w Palermo-Boccadifalco z zadaniem obrony Pantellerii i zachodniej Sycylii, a 374. Sq. pozostawała w Katanii, gdzie bazowała od 26 lutego.

Alianckie ataki na Pantellerię wznowiono 18 maja. Fale alianckich bombowców tłoczyły się nad celem pomiędzy 11.40 i 13.30, bombardując port i lotnisko. Poczyniono wielkie zniszczenia, a śmierć poniosło wielu cywili. Bombowce powróciły o 16.30, gdy osiem maszyn zaatakowało inne cele. Cztery pozostałe na wyspie MC.202 z 151. Gruppo otrzymały spóźnione ostrzeżenie od stacji radarowej i poderwano je zbyt późno by przechwyciły przeciwnika, podobnie jak myśliwce z Sycylii, które próbowały przeciąć mu drogę odwrotu.
—————————————————————-
Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”! Wszystkie szczegóły znajdziesz tutaj: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5897

Wystarczy zgłosić taką chęć w komentarzach lub na PW na fan page’u lub napisać na e-mail: marek.sobski@interia.eu

1 maja 1943 roku formacja czterech MC.202 z 153. Gruppo eskortowała własne statki, gdy zaatakowało je 12 Spitefire’ów IX z No 601. Sqn (jeden z czytelników zakwestionował, by mógł on mieć wówczas tę wersję tego myśliwca – z pewnością słusznie, ale na tę chwilę pozostawiam to do dalszych badań), którym towarzyszyły trzy dywizjony Kittyhawków. W wynikłej walce obie strony zgłosiły sukcesy, choć w rzeczywistości nikt nie poniósł strat. Później tego dnia „Folgore” z 374. Squadriglia zostały poderwane z Katanii celem przechwycenia B-24 wracających z rajdu nad Messynę. 4 maja osiem MC.202 z 151. Gruppo ponownie starło się z tuzinem Spitefire’ów IX z No 601. Sqn i Kittyhawkami No 239. Wing w rejonie Kelibia. Pomimo dużych sił zaangażowanych w walkę, żadna ze stron nie poniosła strat, ani nie rościła sobie sukcesów.

Rankiem 5 maja „Folgore” stoczyły bitwę z amerykańskimi myśliwcami. 17 P-38 z 95. i 97. FS wystartowało o 6.10 jako eskorta B-25 Mitchell mających z niskiego pułapu zaatakować statki Osi. O 7.45 amerykańska formacja dotarła 25 mil na południowy zachód od wyspy Marettimo. Wówczas doszło do spotkania z 16 MC.202 z 151. i 153. Gruppi, które eskortowały cztery transportowe SM.82. Doszło do zaciętej potyczki, w której Włosi zestrzelili 2Lts Allena E. Ellerbee i Edgara L. Weedle z 95. FS oraz 2Lt Roberta E. Beatty z 97. FS. Jednakże pozostali piloci 95. FS dobrali się do wszystkich transportowych Savoi. Jedna została zestrzelona, dwie rozbiły się w morzu, a czwarta lądowała awaryjnie w rejonie Ras el Fortes. Włoscy piloci zgłosili ponadto ataki na trzy bombowce, rozpoznane jako „Bostony”, choć z pewnością były to wspomniane Mitchelle.

Także dwa dni później Włosi zgłaszali zwycięstwa. Wówczas MC.202 z 374. Sq. poderwano z Katanii wraz z MC.205 z 1. Stormo. Po przechwyceniu liczącej 150 Liberatorów formacji, piloci zgłosi zestrzelenie trzech z nich i uszkodzenie kilku kolejnych.

Załamanie się oporu Osi w Tunezji w maju 1943 roku oznaczało koniec kampanii afrykańskiej. Kolejnym celem aliantów stały się włoskie Wyspy Pelagijskie – Pantelleria, Lampedusa, Lampione i Linosa, leżące w połowie drogi między Tunezją i Sycylią. Największa z nich, Pantelleria, była broniona przez liczący 12 000 ludzi garnizon, ponad 100 dział brzegowych i działa przeciwlotnicze. Na wyspie znajdował się też port, lotnisko z długim pasem startowym, oraz duży, dobrze osłonięty podziemny hangar zdolny pomieścić 50 samolotów. Zlokalizowano tutaj także dwie potężne niemieckie stacje radarowe. Myśląc o ataku na Sycylię należało najpierw zająć Pantellerię. Nim rozpoczęła się Operacja „Corkscrew” wykonano serię potężnych nalotów z powietrza, która miały zmiękczyć obronę.

Pierwszy atak z powietrza miał miejsce 8 maja, gdy 150 alianckich samolotów zrzuciło bomby i ostrzelało znajdujące się na wyspie lotnisko za pomocą broni pokładowej. Następnie, około 10.00 108 Baltimore i Bostonów z No 232. i 3. Wing SAAF, za którymi podążało jeszcze 120 Mitchelli USAAF i 13 myśliwsko-bombowych P-38 z 82. FG, wzięło za cel samoloty stojące na lotnisku. Uprzedzone przez stację radaru „Freya”, sześć MC.202 poderwano w odpowiednim czasie, by przechwyciły wrogą wyprawę.

W jednostronnej bitwie garstka włoskich myśliwców starła się z 228 alianckimi bombowcami i eskortującymi je myśliwcami (czyli coś nam się sypie matematyka, ale kilkadziesiąt maszyn w tą czy tamtą stronę nie ma w tym kontekście znaczenia, no chyba, że Włosi natarli na jedną z grup bombowców z eskortą). Pojedynczy MC.202 zaatakował Baltimory z No 223. Sqn, gdy te zwolniły już swoje bomby, dwukrotnie przelatując przed frontem bombowców będąc narażonym na całą siłę ognia ich strzelających do przodu karabinów maszynowych. Sqn Ldr Leon, pilotujący prowadzącego Baltimora, wystrzelił dwie krótkie serie i zobaczył pociski trafiające włoski myśliwiec. Wówczas Macchi spróbował wykonać… port quarter attack – podejście z lewej tylnej ćwiartki przeciwnika, ale został trafiony przez jednego ze strzelców, który zgłosił uszkodzenie Macchi. Piloci eskortowych Spitefire’ów potwierdzili później rozbicie się włoskiej maszyny, ale włoski pilot zdołał jeszcze uszkodzić dwa Baltimore z No 21 Sqn SAAF. Jeden z nich rozbił się później w Monastyrze (Tunezja) z oboma strzelcami rannymi i jednym z silników wyłączonych z akcji. Włoscy piloci zgłosili ponadto uszkodzenie Spitefire’a i zestrzelenie P-40 Warhawk.

Chociaż włoskie raporty mówią o małych zniszczeniach na lotnisku, to alianci osiągnęli swój cel. Nie tylko zniszczyli bombowiec SM.79 i uszkodzili kilka MC.202 (ale nie zestrzelili żadnego), ale także podpalili 450 beczek z paliwem.