Para spadochroniarzy stoi przed samolotem Caproni Ca.133. Swego czasu było trochę o początkach włoskiego spadochroniarstwa i pierwszej jednostce bojowej – pułku libijskich spadochroniarzy (szeroko o tym w moim artykule „Libijscy spadochroniarze marszałka Balbo” w „Militariach XX Wieku” nr. 4(67)/2015), a teraz troszkę o dalszym rozwoju tego rodzaju broni.
Bataliony spadochronowe:
15 października 1939 oficjalnie otworzono Regia Scuola Paracadutisti dell’Aeronautica (królewska szkoła spadochronowa lotnictwa) w miejscowości Tarquinia w pobliżu Rzymu. Pierwsze 18 miesięcy istnienia szkoły spadochronowej w Tarquinii był mało obiecujące. Szkolenie instruktorów skoków spadochronowych rozpoczęło się dopiero pod koniec marca 1940 r. Szkolenie pierwszej grupy kandydatów na spadochroniarzy, wybranych głownie na podstawie kryterium sprawności fizycznej, rozpoczęło się 10 maja 1940, miesiąc przed przystąpieniem Włoch do wojny. Morale skoczków cierpiało z powodu niedostatecznej dostępności spadochronów; stopniowo ulepszano spadochrony Salvador D39 i D40, ale naprawdę satysfakcjonujący model spadochronu nie był dostępny aż do marca 1941 r. Wówczas rozpoczęto dostawy spadochronu IF41, który bazował na niemieckim modelu RZ16. Braki w wyposażeniu ogromnie wpłynęły na rozwój włoskich jednostek desantowych. Dopiero 25 lutego 1943 w Viterbo otworzono drugą szkołę. Szkołę w Tarquinii zamknięto 10 lipca 1943.
Pomimo wszystko, w lipcu 1940 powstały na papierze pierwsze trzy battaglioni paracadutisti (bataliony spadochronowe), w tym 3. batalion powstały w całości z policji wojskowej – Carabinieri (karabinierzy). We wrześniu 1940 r. 1. i 3. batalion zamieniły się numerami, w ten sposób doceniono tradycję starszeństwa karabinierów, jako formacji wojskowej. Obecny 1. Battaglione Paracadutisti Carabinieri miał pozostać samodzielną jednostką. W kwietniu 1941 r., w następstwie utworzenia czwartego już batalionu spadochronowego, utworzono 1. Reggimento Paracadutisti (pułk spadochronowy), który składał się z batalionów 2-4. W tym samym roku powstały jeszcze bataliony od 5. do 7. i dwie pułkowe kompanie przeciwpancerne, dzięki czemu można było sformować 2. Reggimento Paracadutisti, oraz 8. Battaglione Guastatori Paracadutisti (spadochronowy batalion saperów szturmowych).
Na początku 1942 r. powstały bataliony spadochronowe 9.-11., a kompanie przeciwpancerne stworzyły pierwszy Gruppo Artiglieria Paracadutista (dywizjon artylerii spadochronowej). Niebawem utworzono także dywizjony artylerii spadochronowej nr. 2. i 3., a następnie zebrano je w Reggimento Artiglieria Paracadutista (pułku artylerii spadochronowej).
Dywizje Spadochronowe:
To były ostatnie kroki potrzebne do utworzenia pierwszej włoskiej dywizji spadochronowej, której oficjalne powstanie miało miejsce 1 września 1941. Divisione Paracadutisti, lub 1. Divisione Paracadutisti, otrzymała później nazwę „Folgore” (piorun). Poza sztabem i służbami dywizja składała się z:
1. Reggimento Paracadutisti (2., 3. i 4. batalion spadochronowy),
2. Reggimento Paracadutisti (5., 6. i 7. batalion spadochronowy),
3. Reggimento Paracadutisti (9., 10. i 11. batalion spadochronowy),
Reggimento Artiglieria Paracadutista (1., 2. i 3. Gruppi),
8. Battaglione Guastatori Paracadutisti.
Ponadto kompania saperów, kompania sygnalizacyjna (ang. signals company, czy przypadkiem nie chodzi o coś innego?), a później także kompania moździerzy.
Dywizja nadal znajdowała się w stadium formowania, ale już teraz podjęła szkolenie przed planowanym atakiem na Maltę, skąd swoje ataki na morskie linie komunikacyjne Osi przeprowadzały alianckie lotnictwo i flota. Desant z powietrza na wyspę miały wykonać Dywizja Spadochronowa „Folgore” i niemiecka Brygada Spadochronowa „Ramcke”. W czerwcu 1942 r. Rommel wygrał bitwę pod Gazalą, a w konsekwencji zdołał zdobyć port w Tobruku. Wobec tego postanowiono zarzucić plan ataku na Maltę. W tym okresie włoskie pułki spadochronowe zmieniły numerację, 1. stał się 3., 2. stał się 1., a 3. stał się 2.
Powyższe zmiany okazały się krótkotrwałe, 27 lipca 1942 miała miejsce całkowita reorganizacja. Dywizja spadochronowa stała się 185. Divisione Paracuditisti „Folgore”. Istniejące pułki spadochronowe stały się teraz 186. (początkowo 2., a ostatnio 1.) i 187. (początkowo 3., a ostatnio 2.) Reggimenti Paracadutisti, każdy liczył po trzy bataliony, ponadto istniał składający się z 2. i 4. batalionu spad. 185. Reggimento (początkowo 1., a ostatnio 3.). Pułk artylerii spadochronowej otrzymał numer 185. Numer dywizji przejęły także batalion guastatorów (zdaję się, że chyba jednak pozostał 8., a właściwie VIII), podobnie jak kompania saperów i sygnalizacyjna. Kompania moździerzy początkowo także przyjęła numer 185., ale później stała się 20. Compagnia.
3. batalion z 185. pułku spadochronowego dostarczył kadry dla nowej dywizji spadochronowej, 184. Divisione Paracadutisti „Nembo” (chmura), która oficjalnie powstała 1 listopada 1942. Nowa dywizja początkowo miała dwa pułki spadochronowe, a od lutego 1943 r. trzy:
183. Reggimento Paracadutisti (10.bis, 15. i 16. batalion),
184. Reggimento Paracadutisti (12., 13. i 14. batalion),
185. Reggimento Paracadutisti (3., 8.bis i 11. batalion),
184. Reggimento Artiglieria Paracadutista (trzy dywizjony),
184. Battaglione Guastatori Paracadutisti (spadochronowy batalion saperów szturmowych),
Ponadto kompania saperów i moździerzy.
Chociaż personel otrzymał szkolenie spadochronowe, Dywizja „Nembo” miała zostać użyta w roli piechoty. Później dodano jej nawet 184. Reparto Carristi (oddział pancerny). W czerwcu 1943 r. operujący samodzielnie 185. pułk spadochronowy przerzucono na Sardynię. Następnie znalazł się on na Sycylii, skąd wycofano go do południowych Włoch. Do kapitulacji we wrześniu 1943 r. oddziały Dywizji „Nembo” nie wzięły udziału w walkach (czy nie walczyli czasem w Kalabrii?), a później dołączyły do Niemców lub aliantów.
W tym samym czasie (nie cierpię takiego określenia, rozumiem, że około września 43′) powstawała w Viterbo kolejna dywizja spadochronowa, miała mieć numer 183. i nosić nazwę „Ciclone” (cyklon). Zdążono sformować cztery spadochronowe bataliony treningowe (17. do 20.) i dywizjon artylerii.