Wojna Mussoliniego

La guerra di Mussolini

RSS Feed
  • Home
  • Od Autora
  • Publikacje
  • FRONTY
    • Afryka Północna – „Heia Safari”
    • Morze Śródziemne – „Mare Nostrum”
    • Wojna na Bałkanach 1939-1945
    • Kampania Włoska – „Guerra E’ Finita?”
    • Front Wschodni – „Contro il Bolscevismo!”
    • Sommergibili na Atlantyku
    • Etiopia 1935-1936 – Brudna wojna Mussoliniego
  • Armia Włoska
    • 26 Dywizja Piechoty „Assietta”
    • 4 Dywizja Alpejska „Monte Rosa”
    • 54 Dywizja Piechoty „Napoli”
    • 4 Dywizja Piechoty „Livorno”
    • Włosi w Waffen-SS
    • Organizacja Obrony Sycylii
    • Esercito Nazionale Repubblicano(ENR):
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Jednostki Włoskiej Kawalerii
    • 132 Dywizja Pancerna „Ariete”
    • 101 Dywizja Zmotoryzowana „Trieste”
    • Armia Pancerna “Afrika” w bitwie pod El-Alamein
    • M.V.A.C. i inne organizacje współpracujące z Włochami na Bałkanach
    • Doktryna
    • 1. Dywizja Piechoty (Górska) „Superga”
    • 6. Dywizja Alpejska „Alpi Graie”
    • 1° Battaglione Paracadutisti Carabinieri Reali
    • 185. Divisione Paracadutisti „Folgore”
    • 1ª Divisione libica „Sibelle”
    • 2ª Divisione libica „Pescatori”:
    • Raggruppamento sahariano „Maletti”
    • 4. Divisione CC.NN. „3 Gennaio”
    • Początek wojsk spadochronowych – Fanti dell’Aria
    • Koszty wojny w Hiszpanii
  • Leksykon Uzbrojenia
    • Myśliwce Regia Aeronautica i ANR w latach 1923-1945
    • BIBLIOGRAFIA – lotnictwo włoskie
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze i inne
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Samoloty obcej produkcji w Regia Aeronautica
    • Okręty podwodne typu Marcello
    • Pierwszy włoski Blenheim
    • Czołgi średnie
  • Osoby
    • Italo Balbo
    • Bibliografia dla działu Osoby
    • Giovanni Messe
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • Galeazzo Ciano
    • Dino Grandi
    • Gabriele D’Annunzio
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Arconovaldo Bonaccorsi
    • Pietro Maletti
    • Emilio Faldella
    • Mario Roatta
    • Annibale Bergonzoli
    • Emilio De Bono
  • Benito Mussolini
    • Spotkanie z Hitlerem – Rastenburg IX.1943
    • Konferencja z Hitlerem, Feltre 19.VII.1943
    • Duce porwany… Duce wolny!
    • Więzień Gargnano
    • Śmierć dyktatora
    • Ostatnie spotkanie dyktatorów
    • Rodzina Mussolini
    • Benito Mussolini – cytaty
    • Dzieciństwo i młodość
    • Kochanki Mussoliniego
    • Socjalistyczny dziennikarz Benito Mussolini
    • W alpejskich okopach
    • Clara Petacci i klan Petacci
    • Benito Mussolini – osobowość
    • Benito Mussolini i Adolf Hitler – trudna przyjaźń dyktatorów
  • Włochy Mussoliniego
    • Antyfaszyzm
    • Polityka wewnętrzna Repubblica Sociale Italiana
    • Squadristi, manganello i olej rycynowy
    • Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste
    • Sport w faszystowskich Włoszech
    • Doktryna faszyzmu
  • Zdjęcia
    • Afryka Północna
    • Morze Śródziemne
    • Wojna na Bałkanach
    • Italo Balbo
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • 29 Dywizja Grenadierów Waffen-SS
    • Galeazzo Ciano
    • Kampania Włoska
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Spotkania Dyktatorów
    • uwięzienie i uwolnienie Mussoliniego
    • Repubblica Sociale Italiana
    • Rodzina Mussolini
    • Front Wschodni
    • Giovanni Messe
    • Dino Grandi
    • Myśliwce Regia Aeronautica
    • Gabriele D’Annunzio
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze
    • Początki faszyzmu
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Benito Mussolini: dzieciństwo – I Wojna Światowa
    • Kochanki Mussoliniego
    • Włochy Mussoliniego na zdjęciach
    • Włoskie czołgi eksperymentalne
    • Czołgi ciężkie (carri armati pesanti)
    • Czołgi lekkie (carri armati leggeri)
    • Samochody pancerne (Autoblindi)
    • Żołnierze włoscy
    • Inwazja na Etiopię 1935-1936 r.
    • Corpo Aereo Italiano
    • Hiszpania 1936-1939
    • Benito Mussolini
    • Wielka Wojna na morzu
    • Ascari del Cielo
    • Betasom 1940-1945
  • Mapy, Struktury…
    • Afryka Północna
    • Front Wschodni
    • Armia Włoska
      • 28 Dywizja Piechoty „Aosta”
  • Filmy z YouTube
  • KINO
  • Linki
pinflix yespornplease porncuze.com porn800.me porn600.me tube300.me tube100.me watchfreepornsex.com
  • Wojna Mussoliniego
  • » Archives
Sty
22

Nie ma czasu na jeńców…

Front nad Piawą w 1918 roku. Żołnierz austriacki z ckm Schwarzlose M.7/12.

Ataki Ardytów z zasady bazowały na szybkości i miały sterroryzować obrońców. Gdy ci bili się zdecydowanie, nie było czasu i „wolnych rąk” by brać jeńców. Gdy załamywał się cały odcinek frontu, wówczas Arditi okazywali litość, by pokazać przeciwnikom, że składając broń ocalą skórę (oczywiście spełniano w ten sposób bez walki najważniejszy cel akcji: błyskawiczne przełamanie wrogich linii, na które jak najszybciej powinna dotrzeć własna piechota). W drugim z przypadków jeńców na tyły eskortowali lżej ranni włoscy szturmowcy.

Udokumentowano jedną masakrę jeńców, gdy Arditi wybili do nogi personel baterii, która wsławiła się ostrzeliwaniem miasta Bassano del Grappa. Protestującemu austriackiemu oficerowi kazano najdelikatniej mówiąc spadać, na co nie omieszkał pożalić się w zeznaniach.

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Książka „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” dostępna na Allegro, zamówić można także pisząc na marek.sobski@interia.eu
Cena 40 zł + wysyłka

  • Posted on 22 stycznia, 2021
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Włochy w I Wojnie Światowej, Włochy w Wielkiej Wojnie
  • Tags: Arditi, Ardyci, front włoski I Wojna Światowa, front włoski Pierwsza Wojna Światowa
Sty
12

Premie za drobne sukcesy

Ardyci eskortują bośniackich jeńców.

Ardyta miał dwa razy większy żołd od żołnierza piechoty. Ponadto ze względu na charakter działań miał większe szanse wziąć jeńców (płacono 10 lirów za szeregowca, 20 za podoficera i 50 za oficera) lub zdobyć wrogą broń (płacono 5 lirów za karabin, 50 za ckm i 500 za armatę). Początkowo premie przyznawano za akcje indywidualne, a nie działanie w ramach oddziału, ale z biegiem czasu poczęto wypłacać także premie grupowe.

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Książka „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” dostępna na Allegro, zamówić można także pisząc na marek.sobski@interia.eu
Cena 40 zł + wysyłka

  • Posted on 12 stycznia, 2021
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Włochy w I Wojnie Światowej, Włochy w Wielkiej Wojnie
  • Tags: Arditi, Ardyci, front włoski I Wojna Światowa, front włoski Pierwsza Wojna Światowa
Sty
12

Ardyci na Col Moschin

Ardyci (Arditi) podczas ataku na Col Moschin (1278 m n.p.m.), 16 czerwca 1918 roku. Opanowanie tego ogromnie ważnego szczytu w masywie Monte Grappa, w walkach o który zginęła masa ludzi, zajęło włoskim szturmowcom dziesięć minut. Widoczny pośrodku sierżant jest uzbrojony w rewolwer Bodeo Mod. 1889 A kal. 10,35 mm. Ardyci uzbrojeni są w sztylety i granaty (Petardo Thevenot). Jeden z żołnierzy rzuca granat w wersji zapalającej (Incendiario) w celu położenia zasłony dymnej (wszystkie granaty na tym obrazku wyglądają na tę wersję). Żołnierze za plecami mają przewieszone karabiny Carcano, potrzebne im do obrony zdobytych pozycji w przypadku wrogiego kontrataku. Ogień osłonowy kładzie żołnierz (tzw. pistolettiere) uzbrojony w pistolet maszynowy Fiat 15 Villar-Perosa. Za nim powinien ponadto podążać ładowniczy z zapasem amunicji.

Rys. Velimir Vuksic
——————————————–
Nowy rok zaczął się tradycyjnie od komplikacji, tym razem pojawiły się problemy sprzętowe; mam nadzieję, że już rozwiązane. Przemyślałem też kilka spraw i tak:

-wpisy będą od teraz ściśle powiązane z tematem, nad którym pracuję. Obecnie są to Arditi dla TWH. Nic więcej obiecywać nie będę.

-rezygnuję (raczej) z publikowania książek z tematyki Wielkiej Wojny. Tę zostawię sobie na pisma (zapowiadane Caporetto 1917 także).

-Amazon wygląda bardzo obiecująco i wiążę z nim ogromne nadzieje. Obecnie wszystkie siły rzucam na przygotowanie monografii kampanii lądowych z lat panowania Benito Mussoliniego. Wyjątkiem będzie zmodernizowane Betasom (zilustrowane zdjęciami i mapami oraz rozszerzone). Potem zabiorę się za kampanie morskie lub lotnicze (Wy zdecydujecie). A jak dane mi będzie być jeszcze wtedy w gotowości operacyjnej, to przygotuję też monografie bitew, jednostek, rodzajów wojsk, typów uzbrojenie itp. itd. Tutaj głównie chodzi o jakiś pomysł na gromadzenie materiałów, a kupować równocześnie wszystkiego o wojskach lądowych, flocie i lotnictwie się nie da.

No to co w ramach tych kampanii lądowych? Pomarzmy:

-front wschodni (Vol. 2 poświęcę Korpusowi Ekspedycyjnemu w Barbarossie, 2021 rok)

-wojna z Francją 1940 roku (Alpy Zachodnie + drobnica z Afryki Płn., 2021 rok)

-Afryka Północna (ależ tu będzie tomów… Ofensywa Grazianiego, Compass, Sonnenblume, Brevity+Battleaxe, Crusader, Gazala+Tobruk, El Alamein, Tunezja…)

-Grecja (być może z okupacją, w tym wyspy Dodekanezu i na Morzu Egejskim)

-Jugosławia 1941-1943 (tutaj musi być z okupacją)

-Sycylia + płd. Włochy 1943

-walki przeciwko Niemcom po 8 września 1943 roku

-RSI (osobne tomy na front i wojnę domową)

-Etiopia 1935-1936

-zapomniane wojny Mussoliniego (pacyfikacja Libii i Etiopii, Albania 1939).

Jest tego trochę!

  • Posted on 12 stycznia, 2021
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Włochy w I Wojnie Światowej, Włochy w Wielkiej Wojnie
  • Tags: Arditi, Ardyci, front włoski I Wojna Światowa, front włoski Pierwsza Wojna Światowa
Sty
04

Pięciu Ardytów wartych więcej niż niejeden krwawy szturm

Ardyci (Arditi), którzy odznaczyli się w czasie akcji na Monte Corno: od lewej sergente Degli Esposti i tenente Sabatini. Pozostała dwójka to osoby wymienione w tekście, ale nie mamy pewności kogo brakuje…

10 maja 1918 roku miał miejsce pierwszy atak na (szczyt) Cima Battisti na Monte Corno (tutaj 10 lipca 1916 roku do niewoli trafili Cesare Battisti i Fabio Filzi, włoscy irredentyści, jako obywatele Austro-Węgier zostali uznani za dezerterów i powieszeni). Atak miało przeprowadzić ok. 500 Ardytów i piechurów z BP „Murge”. Włosi mieli zamiar wedrzeć się na stoki masywu z dwóch stron, a później nacierać w stronę szczytu. Z powodu opóźnień zaprzepaszczono jednak efekt zaskoczenia. Pod silnym ogniem przeciwnika ponoszono wysokie straty, akcja wydawała się załamywać. Wówczas sottotenente (ppor.) Fulvio Bottari z III Reparto d’Assalto wraz z garstką ludzi jeszcze raz spróbował przedrzeć się ku wrogim pozycjom. Austriacy zawahali się, zdziwieni impetem natarcia Włochów. Bottari dotarł do systemu tuneli i schronów wykutych w skałach Monte Corno i stopniowo oczyszczał je z przeciwnika. Włosi zabili około 20 przeciwników i wzięli do niewoli ponad 100. Fulvio Bottari otrzymał za akcję srebrny Medal Waleczności Wojskowej. Kontratak wsparty artylerią przyczynił się jednak do odzyskania straconych pozycji przez Austriaków.

13 maja 1918 roku pięciu ardytów z V Reparto pod dowództwem tenente Carlo Sabatini na ochotnika ruszyło jeszcze raz spróbować zaskoczyć obrońców Monte Corno. Arditi uszyli na akcję uzbrojeni jedynie w granaty i sztylety W pełnym blasku dnia szturmowcy zdołali przedrzeć się przez odsłonięty teren i wedrzeć się na wrogie pozycje w rejonie szczytu. Granatami oczyszczano wrogie pozycje, tocząc przy tym starcia na białą broń z wyłaniającymi się z licznych schronów przeciwnikami. Po pięciu godzinach Włosi zdołali zabić lub wziąć do niewoli 26 obrońców oraz utrzymać pozycję do przybycia kolegów z oddziału. Porucznik Sabatini otrzymał złoty Medal Waleczności Wojskowej, a pozostała czwórka (arditi Edoardo Torri, Francesco Cataldo i Lorenzo Brancati oraz sierżant Degli Esposti) medale srebrne.

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Książka „East Africa 1940-1941…” z dostawą na terenie Polski: https://www.amazon.de/dp/B08PC7FYMV

Książka „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” dostępna na Allegro, zamówić można także pisząc na marek.sobski@interia.eu
Cena 40 zł + wysyłka

  • Posted on 4 stycznia, 2021
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Włochy w I Wojnie Światowej, Włochy w Wielkiej Wojnie
  • Tags: Arditi, Ardyci, front włoski I Wojna Światowa, front włoski Pierwsza Wojna Światowa
Sie
09

Stracony sukces ardytów

Żołnierz włoskich jednostek szturmowych (arditi) w pancerzu ochronnym (tzw. Corazza Farina: https://it.wikipedia.org/
wiki/Corazza_Farina
).

1917 r.:

4 września: w desperackiej próbie zniszczenia występu frontu w rejonie Monte San Gabriele, generał Capello, dowódca 2. Armii włoskiej, zdecydował się użyć do ataku będące nadal w fazie szkolenia w Sdricca di Manzano oddziały ardytów, dowodzone przez płk Bassiego. By obserwować akcję, do jaskiń Monte Sabotino, przybył cały Sztab Generalny i król Wiktor Emanuel III. W akcji wzięły udział trzy kompanie szturmowe.

Ich zadaniem było otwarcie wyrwy w wrogiej obronie, z której miała skorzystać piechota z BP „Arno”, która była drugim rzutem. Akcja arditi, rozpoczęta o 5.45, okazała się ogromnym sukcesem: już o 6.30 San Gabriele była w włoskich rękach, a austriaccy jeńcy spływali na włoskie tyły. Atak ardytów całkowicie zaskoczył obronę, wdarto się dalej, niż wyznaczona pierwotnie rubież, powodując kryzys całego sektora defensywy przeciwnika. Wiadomość biegła z okopu do okopu w całej okolicy Gorizii: żołnierze włoscy triumfowali. Król na Sabotino pogratulował Bassiemu i Capello, linię frontu opuścił z przekonaniem o zwycięskim przebiegu operacji.

Triumfy były jednak przedwczesne, podobnie jak podczas wcześniejszej akcji przeciwko pozycji Belpoggio, reakcja austriackiej artylerii odcięła dopływ uzupełnień na zdobyte przez arditi pozycje, ci musieli samotnie bronić bardzo szerokiego odcinka frontu. Do 16.00 kompanie szturmowe prowadziły desperacką obronę, używając wszystkich dostępnych środków, w tym znalezionych w okopach austriackich granatów. Ardyci zostali zepchnięci na pierwszą linię Austriaków, którą wcześniej sami opanowali, ale musieli porzucić większą część swoich zdobyczy. Dopiero wówczas zostali zluzowani przez piechurów z „Arno”. Brak właściwej koordynacji, wahanie żołnierzy i oficerów Brygady „Arno”, zaskoczonych nie mniej niż Austriacy szybkością działania ardytów, spowodowały, że zamiast głośnego triumfu odniesiono jedynie lokalny sukces.

4 września: kontratak austriacki na odcinku od Castagnevizza do morza.

15 września: generałowie von Bellow i Krafft von Dellmensingen z resztą sztabu nowopowstałej niemieckiej 14. Armii przybyli na front włoski i rozpoczęli przygotowania do ofensywy. Niemcy zajęli miejsca nad górnym Isonzo pomiędzy 10. Armią feldmarszałka Krobatina i Isonzo Armee feldmarszałka Boroević von Bojna. Całym frontem południowo-zachodnim dowodził arcyksiążę Eugeniusz. Rozpoczął się przerzut i rozmieszczanie nad górnym Isonzo, prowadzone tylko pod osłoną nocy, ponad 1000 dział, każde z zapasem 1000 pocisków, czego Włosi nie zdołali wykryć. Tysiąc niemieckich luf dołączył do 800 austriackich już obecnych na froncie w rejonie górnego Isonzo. Rozpoczęto rozpoznanie terenu przyszłej operacji, przeprowadzono pomiary artyleryjskie i zidentyfikowano pozycje włoskiej artylerii (tkwiącej na tych samych pozycjach od dwóch lat). Przewaga w artylerii wynosiła teraz 3:1 na korzyść strony austro-niemieckiej, a w moździerzach (okopowych? – lanciabombe, gdzie normalnie moździerz po włosku to mortaio) i „bombardach” (bombarde) 5:1. W przeddzień bitwy (Caporetto) przewaga liczebna wynosiła 3:1 na korzyść Państw Centralnych (np. włoska 19. DP zostanie zaatakowana przez trzy dywizje austriackie lub niemieckie).

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”! Wszystkie szczegóły znajdziesz tutaj: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5897

  • Posted on 9 sierpnia, 2019
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Włochy w I Wojnie Światowej, Włochy w Wielkiej Wojnie
  • Tags: Arditi, Ardyci, front włoski I Wojna Światowa
Sie
04

Debiut arditi

Grupa ardytów (arditi), specjalnej formacji szturmowej Regio Esercito, której jednym ze sloganów było hasło „żaden ardyta nie jest pierwszy podczas natarcia, bo żaden nie chce być ostatni”.

1917 r.:

18 sierpnia: chrzest bojowy ardytów (arditi) płk Bassiego. W newralgicznym sektorze San Marco po raz pierwszy użyto w celu zdobycia austriackiej pozycji włoskich wojsk szturmowych: arditi (pi razy drzwi nazwę powinno się tłumaczyć jako śmiałkowie). Nowa formacja przeszła szkolenie w Sdricca di Manzano w pobliżu Cormòns. W pierwszej akcji wzięła udział 3. kompania Cap. Pedercini, a celem było Belpoggio. Za wyszkolenie ardytów odpowiadał Cap. (ówcześnie) Giuseppe Bassi, pochodzący z Udine, weteran wojny libijskiej (przeciwko Turcji, 1911-1912), wnuk bohatera Zjednoczenia Włoch Piera Fortunato Calvi. Zgodę na wprowadzenie w życie idei taktycznych Bassiego wyraził dowódca 48. DP gen. Francesco Severio Grazioli (to jego znam jako „ojca ardytów”), który w maju 1917 roku pierwszy raz spotkał się z pomysłami wizjonerskiego kapitana. Wówczas służący w BP „Lambro” Bassi zdumiał swoich przełożonych umiejętnym użyciem pistoletu maszynowego Villar Perosa podczas zdobywania pozycji Dosso del Palo, także na Monte San Marco.

Akcja przeciwko Belpoggio zakończyła się sukcesem ardytów, którzy wzięli ponad 400 jeńców. Austriacy, zaskoczeni otwarciem groźnej luki w ich liniach obrony, skierowali na pozycje nielicznych ardytów prawdziwą nawałnicę ognia, blokując także dopływ posiłków z BP „Jonio”. Waleczni arditi, po podjęciu próby desperackiego oporu, zostali zdziesiątkowani i zmuszeni do odwrotu. Akcja wykazała, że idea jest jak najbardziej słuszna, ale kolejne operacje muszą być staranniej przygotowane.

21-23 sierpnia: srebrnym Medalem Waleczności Wojskowej za akcję na Monte Jelenik odznaczono ppor. strzelca ckm-u Sandro Pertini. Urodzony w 1896 roku w Stella w prowincji Savona, przyszły prezydent republiki włoskiej z przekonań był neutralistą. W 1916 roku powołano go pod broń, trafił w szeregi 25. Pułku Artylerii, 1. kompanii samochodowej (tutaj nie będę robił za eksperta: tak mam podane, rozumiem, że to jest jeden i ten sam przydział), która stacjonowała przy dowództwie 1. Armii w prowincji Trentino. Ponieważ studiował, został wysłany na szybki oficerski kurs w Padwie. Później uczył się w Scuola Mitraglieri w Brescii (szkole cekaemistów) i latem 1917 roku został podporucznikiem w 863. kompanii cekaemów Fiat, przydzielonej do 277. pp Brygady „Vicenza”. Uznawany za sympatyka socjalistów i aktywnego neutralistę, był pod nadzorem przełożonych przez cały okres trwania wojny, pomimo służby bez zarzutu i licznych aktów odwagi, którymi się wykazał.

22-25 sierpnia: w Turynie doszło do nieporządków spowodowanych niedoborem żywności, wydarzenia zyskały nazwę „Rivolta del pane” (coś w rodzaju rewolty chlebowej).

Nieodebranie zapasu mąki (spóźnionej ledwie kilka godzin) 22 sierpnia było iskrą, która spowodowała przekształcenie się demonstracji przeciwko brakowi pieczywa w manifestację antymilitarną, która trwała kilka tygodni.

23 sierpnia starcia stały się bardziej brutalne. W wielu punktach miasta manifestanci starli się z policją i wojskiem. Miejscami największych zajść były Borgo San Paolo, Barriera di Nizza i Barriera di Milano (dzielnica tradycyjnie silnie anarchistyczna, gdzie mieszkali m.in. Maurizio Garino, Italo Garinei i Pietro Ferrero).

Przerwano tory tramwajowe, w różnych częściach miasta wzniesiono barykady, splądrowano też wiele sklepów. W dzielnicy Barriera di Milano grupa anarchistów ustanowiła centrum organizacyjne manifestantów. Do końca dnia zginęło 7 manifestantów, 37 było rannych, a ponad 200 aresztowano.

24 sierpnia niepokoje trwały, ale armia przeszła do bardziej zdecydowanych działań. Pod koniec dnia aresztowano 24 członków Włoskiej Partii Socjalistycznej oraz około tysiąca robotników i innych demonstrantów. Protesty stopniowo wygasały, także na skutek interwencji umiarkowanego skrzydła socjalistów.

Od wtorku 28 sierpnia bunt całkowicie wygasł, a władze mogły ogłosić, że „w Turynie rządzi porządek”.

Bilans ostateczny to około 50 zabitych protestantów i około 10 wśród sił porządkowych, rannych zostało ok. 200 osób, a aresztowano ok. 1000. Kilkaset osób uznano za bezpośrednich uczestników zamieszek i osadzono w więzieniach.

Pomiędzy czerwcem i sierpniem 1918 roku przed Sądem Wojskowym w Turynie odbyły się procesy 12 socjalistów i anarchisty. Podczas procesu ujawniono, że bunt był spontaniczny i nie był wynikiem żadnego spisku inspirowanego politycznie. Pomimo tego sześciu oskarżonych (w tym socjalistyczny lider Giacinto Menotti Serrati, który w Turynie zjawił się po rozpoczęciu buntu i był tam ledwie jeden dzień) zostało uznanych za „moralnych autorów powstania” i skazanych na 3-6 lat więzienia.

  • Posted on 4 sierpnia, 2019
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Włochy w I Wojnie Światowej, Włochy w Wielkiej Wojnie
  • Tags: Arditi, Ardyci, front włoski I Wojna Światowa, front włoski Pierwsza Wojna Światowa
REKLAMA
Wojna Mussoliniego All Rights Reserved.
Kontakt poczta@wojna-mussoliniego.pl
Designed & Developed by Carla Izumi Bamford
Powered by Wordpress
Go back to top