Żołnierze służby sanitarnej jednostek libijskich. Jak podpowiada Wikipedia – nakrycie głowy Libijczyków nazywa się „tachia”, podczas gdy Erytrejczyków „tarbush”.
W 1914 r. utworzono Regio Corpo dell Truppe Coloniali (RCTC) per la Tripolitania e Cirenaica (Królewski Korpus Wojsk Kolonialnych Trypolitanii i Cyrenajki). Dla tego pierwszego regionu, wówczas autonomicznej kolonii, początkowo utworzono dwa szwadrony meharisti (meharystów – jednostek wielbłądzich), każdy złożony z dowództwa i trzech plutonów. Dla również autonomicznej Cyrenajki powołano szwadron meharisti, dowództwo i cztery plutony. Następnie organizacja była modyfikowana w latach 1923, 1929, 1931, 1935 i 1938. Od 1935 r. najwyższe władze wojskowe dążyły do doskonalenia struktur militarnych kolonii, w celu dostosowania ich do ogólnej tendencji włoskiej polityki zagranicznej, z Francją i Wielką Brytanią jako potencjalnymi przeciwnikami, oraz zastosowania nowoczesnych technologii, które miały sprzyjać zwiększeniu obronności kolonii. W 1937 r., wraz z utworzeniem Comando Superiore delle Forze Armate dell’Africa Settentrionale (Dowództwa Naczelnego Sił Zbrojnych Afryki Północnej), powierzonego gubernatorowi kolonii, zdecydowano o powstaniu korpusów armijnych, XX z dywizjami piechoty „Sabratha” i „Sirte” w Trypolitanii, oraz XXI z dywizjami piechoty „Marmarica” i „Cirene” w Cyrenajce. Z dniem 18 lutego 1938 doszło do zmian w organizacji wojsk w Libii, utworzono wtedy min. Comando Militare del Sahara Libico (Dowództwo Wojskowe Sahary Libijskiej), z głównym zadaniem obrony tego pustynnego obszaru.
Zmiany te były konieczne ze względu na przejmowanie kontroli nad terytorium saharyjskim po kampanii przeciwko rebelii Senussi w południowych rejonach kraju, na unifikację dwóch kolonii w jedną – Libię, oraz nowe potrzeby strategiczne po podboju Etiopii, potrzeby, które objawiały się zwłaszcza koniecznością ochrony włoskiej bazy lotniczej na południowym krańcu Sahary w Auenat (dla Anglików Uweinat, a Francuzów Aouenat), która zapewniała łączność lotniczą z Włoską Afryką Wschodnią. Dlatego utworzono Forza Militare Italiana nel Territorio Militare del Sud Libico (Włoska Siła Zbrojna na terytorium wojskowym libijskiego południa). Nowa idea została wyrażona przez ważnego współpracownika gubernatora Balbo, generała Pietro Pintora, którego celem było przekształcenie istniejących sił w efektywny środek kontroli obszernych terenów saharyjskich. Oprócz jednostek wielbłądzich, podstawą działania nowej jednostki miała być sekcja lotnicza, z samolotami odpowiednimi dla zadań prowadzenia rozpoznania, funkcji lekkiego bombowca i prowadzenia ostrzału z broni maszynowej. Instrumentami pomocniczymi służącemu rozpoznaniu (we współpracy z samolotami) był pluton meharystów, pluton autosahariani (domyślacie się pewnie o co chodzi, saharyjski pluton zmot. z pojazdami dostosowanymi do jazdy terenowej), uzupełnione plutonem zajmującym się funkcjonowaniem bazy.
Pod dowództwem Forze Armate dell’Africa Settentrionale powstały więc tak zreformowane bazy, których zadaniem była obrona południowych rejonów Libii. Ponadto decyzją Italo Balbo utworzono: 1. Battaglione sahariano (z siedzibą w Hon) i 1. Compagnia meharisti del Fezzan (w Fezzan) [1. batalion saharyjski i 1. kompania meharystów].
(CDN. w poniedziałek, zgodnie z planem teraz dwa dni lotnicze)