Wojna Mussoliniego

Gentile Giovanni (1875-1944) – Urodzony w Castelvetrano, prowincja Trapani na Sycylii. Profesor filozofii na uniwersytetach w Palermo – 1906 r., Pizie – 1914 r., Rzymie – 1917 r. Uczeń liberalnego historyka i filozofa Benedetto Croce stał się zwolennikiem filozofii Hegla i opracował teorię zasad państwa etycznego, będącego wcieleniem Narodu, które w jego oczach realizował faszyzm. Jego postać intelektualisty i polityka lokowała się ideowo w tradycji zjednoczeniowej wielkich proroków i budowniczych nowych Włoch – od Alfieriego do De Sanctisa. Uważał, że państwu powstałemu w wyniku walk zjednoczeniowych nadal brakowało unitarnej świadomości narodowej, wspólnej wiary, więzi moralnej pomiędzy klasą rządzącą i ludem. Do początku I Wojny Światowej nigdy nie zajmował się wydarzeniami politycznymi, jednak całe jego dzieło filozoficzne miało swój ostateczny cel w sferze działań politycznych, bo zmierzało do przemiany polityczno-religijnej Włochów. Po wybuchu wojny przyłączył się do interwencjonistów i zaangażował się politycznie. 11 października 1914 Gentile przemawiał: „Filozof musi filozofować jako człowiek, zachowując wszystkie obowiązki ludzkie w obrębie swojej własnej filozofii. Dziś patrzenie na wojnę obojętnym okiem jest niedopuszczalne dla nikogo, z żadnego powodu”. 20 maja 1915 pisał ukontentowany do Lombarda Radicego: „A więc wreszcie doszliśmy i zobaczymy, czym są Włochy i czy zasługują by żyć!”. Autor „Discorsi di religione” (Rozważania o religii) z 1920 r. pisał tam: „(…) A jeśli nasze działanie jest działaniem politycznym w państwie, to nasze państwo także powinno być rządzone przez ducha czysto i głęboko religijnego. Religijność państwa i jego powaga, jego stałość duchowa, jego spójność – słowem to te cnoty, z powodu których na serio mówi się i działa na rzecz tego świata, w którym żyjemy”. W swoich politycznych artykułach Gentile wielokrotnie kładł nacisk na religijny aspekt polityki.

Minister Oświecenia Publicznego od listopada 1922 do lipca 1924. Wprowadził reformę szkolnictwa. W 1919 r. napisał dwie rozprawy poświęcone Giobertiemu i Mazziniemu, wydano je w 1923 roku w tomie „Prorocy włoskiego Risorgimento” („I profeti del Risorgimento Italiano”). Tom był dedykowany Mussoliniemu: „Włochowi wedle rasy/godnemu by wysłuchać/głosu proroków nowej Italii”. Według Gentile faszystowska idea stawała się rzeczywistością poprzez osobę Mussoliniego: „człowieka, bohatera, uprzywilejowanego i opatrznościowego ducha, w którym ucieleśnia się myślenie i nieustannie wibruje w potężnym rytmie młodzieńczego życia, będącego w pełni rozkwitu”. W kwietniu 1925 był inicjatorem manifestu faszystowskich intelektualistów i rozpoczął prace koordynatora encyklopedii Treccani, w której opracował zasadniczą część artykułu poświęconego faszyzmowi. Niezależność jego umysłu i względna tolerancja sprawiły, że od 1929 roku stopniowo odsuwano go od jakiejkolwiek odpowiedzialności. W 1943 roku poparł Włoską Republikę Socjalną i został mianowany przewodniczącym Akademii Włoskiej. Został zabity przez komunistycznych partyzantów niedaleko Florencji 15 kwietnia 1944.

zobacz galerię Giovanni Gentile

Rocco Alfredo – Urodził się w 1875 roku w Mediolanie. Profesor prawa, nim wstąpił do Narodowej Partii Faszystowskiej (PNF), działał w szeregach nacjonalistów. Po dojściu do władzy Benito Mussoliniego sprawuje kolejno funkcje podsekretarza stanu ds. skarbu i rent wojennych, a następnie ministra sprawiedliwości od stycznia 1925 do lipca 1932. Autor najbardziej zaawansowanej, prawnej definicji autorytarnego, masowego państwa politycznego. W ramach tej definicji ginęła wszelka szansa na uczynienie z syndykalizmu fundamentalnych podwalin państwa faszystowskiego. Taka definicja i interpretacja państwa faszystowskiego – czyli politycznego państwa faszyzmu – cieszyła się uznaniem Mussoliniego. Państwo miało być absolutnym suwerenem, z celami przekraczającymi interesy społeczności ekonomicznej, państwo miało obejmować sferą swoich działań całość życia narodu, bez zrażania sobie siły burżuazji jako klasy dominującej, a przeciwnie, oferując tej sile rozwój i swobodę działania, jakich nigdy dotąd nie zaznała. Chciał dominacji wielkiej burżuazji przemysłowej i finansowej nad masą zdyscyplinowaną, zorganizowaną i materialnie zadowoloną. Rocco: „Jednak stosunek pomiędzy społeczeństwem a jednostką jawi się jako dokładnie odwrócony. Formule doktrynalnej liberalizmu, demokracji i socjalizmu: społeczeństwo dla jednostki, faszyzm przeciwstawia inną: jednostka dla społeczeństwa. Dokonując tej zmiany faszyzm nie przekreśla jednostki w społeczeństwie. Podporządkowuje ją, a nie przekreśla, ponieważ jednostka, jako część generacji, jest zawsze składnikiem społeczeństwa, choć minimalnym i przemijającym. Rozwój i dobrobyt jednostek w każdym pokoleniu stają się warunkami rozwoju i prosperowania całej wspólnoty społecznej. Społeczeństwo ma więc interes w powodzeniu jednostek. W tym punkcie antyteza koncepcji faszystowskiej i liberalno-demokratycznej wydaje się absolutna i całkowita”. Rocco został prawnym założycielem faszystowskiego państwa, gdy faszyzm po przezwyciężeniu kryzysu Matteottiego, zdecydował wkroczyć na drogę reżimu. Wziął udział w przygotowaniu ultra faszystowskich praw, które wprowadziły zasady państwa totalitarnego, ustawy z 1928 r. pozbawiającej Izbę Deputowanych charakteru elekcyjnego, rewizji kodeksu karnego i kodeksu postępowania karnego w 1931 r. W 1932 r. mianowany rektorem Uniwersytetu Rzymskiego, na tym stanowisku pozostał do śmierci w 1935 r. Był członkiem Akademii Włoskiej.

zobacz galerię Alfredo Rocco