Gruppo Battagioni „M” da Sbarco
Wiosna 1942 r., żołnierze Gruppo Battagioni „M” da Sbarco ćwiczą przed planowanym desantem na Maltę. Trzeci z żołnierzy niesie ckm Breda 37 kal. 8 mm, czwarty niesie na ramieniu km Breda 30. Pierwsza postać w kamizelce typu „Samurai”.
Poza pułkiem piechoty morskiej „San Marco” była to jedyna jednostka włoskich sił zbrojnych (dokładniej MVSN) wyspecjalizowana w przeprowadzaniu desantu morskiego. Jej stworzenie przywidywano już pod koniec października 1940 r., w wyniku generalnej reorganizacji legionów i batalionów Czarnych Koszul. Właściwe stworzenie jednostki desantowej miało miejsce w lutym 1941 r. Wówczas cztery bataliony CC.NN. – XLII, XLIII, L i XL zgrupowano razem. Dowodzenie objął Console Generale Santi Quasimodo. Pierwszą akcją Gruppo było zagarnięcie greckich wysp na Morzu Jońskim pod koniec kwietnia 1941 r., Czarne Koszule współpracowały przy tym z kompanią 2. Battaglione Paracadutisti (2. bspad.).
1 października 1941 Gruppo wyznaczono do bycia częścią elity Czarnych Koszul – batalionów „M” (od nazwiska Mussoliniego). Większość z batalionów „M” nie otrzymała jednak ani specjalnego treningu, ani wyposażenia, jednostka desantowa stała się elitą spośród nich. Liczyła 3100 żołnierzy, miała także dodatkowo kompanię ośmiu dział ppanc. 47/32, oprócz normalnego uzbrojenia batalionu „M”, czyli 42 karabinów maszynowych i 36 lekkich moździerzy. Czarne Koszule miały stać się częścią planowanego desantu morskiego na Malcie. Trening rozpoczęto w styczniu 1942 r., gdy z jednostkami armii i floty ćwiczono najpierw na wybrzeżach Toskanii, a w czerwcu-lipcu na wybrzeżu Ligurii. Specjalny trening uwzględniał także desant z użyciem drabin strażackich, była to jedyna możliwość na udany atak na wysokie nadbrzeżne klify wyspy. W ograniczonym zakresie używano specjalistycznego wyposażenia, pewnej ilości pistoletów maszynowych Beretta M38A i kamizelek typu „Samurai” z zapasowymi magazynkami do pm (ogółem 12, 5 z przodu, 7 z tyłu) i grantami (6 w przednich kieszeniach). Brakowało wyspecjalizowanych jednostek desantowych, dlatego używano łodzi i barek rybackich.
Pod koniec lipca 1942 r. zawieszono plan inwazji na Maltę, Gruppo Battaglioni „M” da Sbarco trafił do listopada 1942 r. do rezerwy. Gdy alianci wylądowali we francuskich posiadłościach w Afryce północno-zachodniej, Czarnych Koszul użyto w bezkrwawym desancie i zajęciu Korsyki (posiadłości rozbieranego na kawałki Vichy). W styczniu 1943 r. Gruppo podzielono. Bataliony XLIII i LX pozostały na Korsyce jako garnizon wyspy, a sztab z batalionami XLII i L wysłano do południowej Francji, w rejon bazy francuskiej marynarki w Tulonie. Losy obu grup potoczyły się innymi ścieżkami po kapitulacji Włoch. Jednostki na Korsyce walczyły z Niemcami, a następnie w większości dołączyły do aliantów, a te z Francji w większości przyłączyły się do Niemców. Jednostki wierne Duce stworzyły Battaglione IX Settembre (9 września od daty kapitulacji Włoch) i u boku batalionu „Brandenburczyków” zwalczał partyzantów we Włoszech.
