Pocztówka poświęcona włoskiej straży granicznej – Guardia alla Frontiera (G.A.F.), której jak zobaczymy nie obawiano się powierzać zadań o znaczeniu strategicznym. Dalsza część ciekawszych wypisków z monumentalnego dzieła Mario Montanari.
Włosi musieli przewidywać możliwość francuskiej agresji z Tunezji. Dlatego umocnili rejon nadmorskiej miejscowości Zuara i leżącego głębiej na lądzie Nalut. Obie pozycje miały powstrzymywać przeciwnika na dwóch przewidywanych kierunkach natarcia. W razie wybrania trzeciej opcji – ataku w rejonie Gefara, należało tak prowadzić obronę, by decydującą bitwę wydać przeciwnikowi w dogodnych dla Włochów warunkach. W połowie drogi między Zuara i Trypolisem utworzono „linea di appoggio” (dosłownie linia wsparcia), powstała ona na zachód od linii kolejowej Sorman-Bir el Gnem-Jefren, była to dość skromna linia pozycji biegnąca na południe. Głównym zadaniem tej pozycji było zapewnienie osłony własnym siłom manewrowym i danie im wsparcia podczas ich interwencji. Za „linea di appoggio” znajdował się rejon umocniony w Trypolisie, sięgający leżącego nieco dalej od morza Garian. Te pozycje traktowano jako „ostatni bastion”, służący bezpośredniej obronie Trypolisu, ale trzeba podkreślić – zarazem całej wschodniej Trypolitanii.
Pierwsze prace podjęto w styczniu 1938 r., wydając 50 mln lirów. Jednak największy impuls do budowy fortyfikacji nastąpił w latach 1939-1940, kiedy wydano 420 mln, angażując 30 kompanii pracowników (ok. 7.500 ludzi). Jednak 10 czerwca 1940 pozycje obronne były jeszcze dalekie od ukończenia. Program z 1938 r. przewidywał dla Trypolisu utworzenie 40 centrów („centri”; większe kompleksy, odporne na ostrzał z dział średniego kalibru z 2-4 stanowiskami km w metalowych wieżach), 160 mniejszych stanowisk („appostamenti protetti”, min. zapewniające głębię obrony) – 100 dla km, 54 dla dział ppanc. 47/32 i sześć mieszanych z km i działami ppanc. kal. 47 mm; istniały także barbety („postazioni in barbetta”) dla 40 baterii Guardia alla Frontiera (straży granicznej). W rejonie Zaury i Nalut wykonano prace w dużo mniejszym zakresie. W pierwszej lokalizacji powstało osiem centrów; 113 mniejszych stanowisk – 83 dla km, 24 dla dział ppanc. 47/32 i sześć mieszanych; barbety dla 12 baterii Guardia alla Frontiera. W Nalut było siedem centrów; 41 mniejszych stanowisk – 28 dla km, 10 dla dział ppanc. 47/32 i 3 mieszane; barbety dla sześciu baterii.
Do 1 czerwca 1940 ukończono budowę stanowisk (55 centrów i 316 mniejszych pozycji obronnych), jednak istniały wielkie braki w dziedzinie ich wyposażenia wewnętrznego, zwłaszcza jeśli chodzi o depozyty amunicji, których ukończono 13 z planowanych 63. Guardia alla Frontiera posiadała 395 km z 544 wymaganych, za to aż 438 pistoletów maszynowych w miejsce wymaganych 170, wobec tego prowizorycznie próbowano wypełnić tym zbytkiem niedobór karabinów maszynowych, 18 dział ppanc. 47/32 z potrzebnych 140, ale i tutaj sobie radzono, wypełniając lukę 40 działami polowymi 77/28; istniało 55 baterii z 58 planowanych, ale brakowało dla nich materiałów (dokładnie było to: dziewięć baterii dział 75/27, w tym cztery liczące trzy lufy; 27 baterii dział 77/28, w tym 24 z ledwie trzema lufami; dwie dział 105/28 – po cztery lufy; cztery dział 120/25, w tym dwie z trzema lufami; siedem baterii haubic 149/12 – wszystkie po cztery sztuki; pięć dział 149/36 – wszystkie po cztery lufy; bateria haubic 210/8 w sile dwóch luf); istniało też 12 z 27 obiektów mieszkaniowych („casermette”). Niebywałe, pozycji nie osłonięto żadnymi polami minowymi, obsadzało je ok. 7000 ludzi z Guardia alla Frontiera.
