Wojna Mussoliniego

Działo 149/35 Mod. 1901 (149 mm) na stanowisku, pogranicze albańsko-greckie, wiosna 1941 r. Część żołnierzy nosi pamiętające Wielką Wojnę hełmy Adrian.

18 lutego 1941 Włosi rozpoczęli kolejną ofensywę przeciwko Grekom i przez cały tydzień „rzucali ludzi przeciw kulom”. Straty były przerażające, a nie odnotowano żadnych zysków. Teraz dywizje: „Arezzo”, alpejska „Cuneense”, „Cuneo” + 24. Legion CCNN i „Piemonte” + 166. Legion CCNN zostały wycofane na odpoczynek. Do codziennego terroru wojny okopowej powróciła natomiast Dywizja „Ferrara” i przydzielony jej 82. Legion CCNN. Ciężko naciskana „Julia” nadal nie cofała się. W marcu Dywizja Alpejska „Julia” i Dywizja Górska „Sforzesca” + 30. Legion CCNN sprawiły się dobrze i odrzuciły główną grecką ofensywę.

W tym czasie w Albanii zjawił się Mussolini, który zamierzał osobiście przemówić do swoich generałów. Wysłał im potężne uzupełnienia, czyż nie? Dał im 559 samolotów bojowych, czyż nie? Nawet Bóg był po ich stronie: grecki dyktator Metaksas zmarł 29 stycznia, czyż nie tak było? Nowy grecki przywódca Alexandros Koryzis był miernym zamiennikiem starego przebiegłego generała. Koryzis zgodził się na lądowanie brytyjskich wojsk lądowych, ale wysłał ich na cichą granicę z Bułgarią, nie na linię frontu! Mussolini więc zapytywał: czemuż to Włosi nie wygrywają?

10 marca Włosi przeprowadzili kolejną dużą ofensywę. Walka była gorzka i śmiertelna, ponownie nie osiągnięto niczego, no poza utratą znacznej liczby młodych synów Italii. Ten. Carlo Borsani z 7. pułku poprowadził swoich ludzi do ataku, ale został ciężko ranny. Ignorując to kontynuował walkę, aż eksplozja pocisku moździerzowego nie odrzuciła kawałka jego czaszki. Nie do uwierzenia, przeżył i otrzymał najwyższe włoskie odznaczenie.

Podczas tej walki brytyjskie samoloty zbombardowały i zatopiły dobrze oznaczony statek szpitalny „Po”. Pośród ofiar były także trzy sanitariuszki. Oczywiście włoska prasa szeroko rozpisała się o tym podłym akcie, zwłaszcza, że na pokładzie była Edda Ciano (córka Duce i żona hrabiego Ciano), przeżyła.

Dywizje „Bari” + 152. Legion CCNN „Feltre” wycofano celem wypoczynku, a „Siena” + 141. Legion CCNN wróciła do akcji. Dywizja „Puglie” niedawno co przybyła, teraz także wypoczywała!

Przygotowania do ostatecznej rozgrywki z Grecją, na lotnisko w Scutari (Szkodra) przybywają nowi żołnierze, styczeń 1941 r.

9 stycznia 1941 Włosi spróbowali ataków w różnych sektorach, ale Grecy kolejny raz udowodnili, że w walkach w górach są świetnymi wojownikami. Kolejnego dnia Dywizja „Lupi di Toscana” cofnęła się nieznacznie, a pułk Dywizji „Bari” wycofał się o 6,5 km. Nie każdy się wycofywał. Col. Ugo Passalacqua z Dywizji Pancernej „Centauro” otrzymał złoty Medal Waleczności Wojskowej za jego poświęcenie.

W wyniku załamania się ofensywy niektóre dywizje wycofano na odpoczynek, były to: pancerna „Centauro”, „Ferrara” + 82. Legion CCNN, górska „Modena” + 36. Legion CCNN, „Parma” + 109. Legion CCNN, „Siena” + 141. Legion CCNN i „Venezia” + 72. Legion CCNN. Gruppo „Littorio” rozwiązano. Na Bałkany sprowadzono nowe dywizje: górską „Cagliari” + 28. Legion CCNN, „Feltre”, górską „Forli”, „Legnano” i górską „Sforzesca” + 30. Legion CCNN. Tą ostatnią nazwano na cześć rodu Sforza. „Cagliari”, „Forli” i „Legnano” walczyły we Francji. Alpejska „Julia” i „Piemonte” + 166. Legion CCNN także wymagały odpoczynku, ale uznano je za zbyt wartościowe, by je wycofać.

Mussolini odwiedził Hitlera w jego posiadłości w Berchtesgaden, pierwszy raz Duce spotkał kochankę Führera Ewę Braun. Jej siostra Ilse zakochała się w Bruno Mussolinim, synu Duce, Ewa także była bardzo rozmiłowana we Włochach, zwłaszcza w hrabim Ciano. Hitler z pewnością to zauważył i jest możliwym, że staromodna zazdrość motywowała Hitlera, gdy mówił Mussoliniemu, że jego szpiedzy uważają, że Ciano zawdzięcza swoją karierę związkowi z córką Duce Eddą i ma na boku różne swoje sprawy. Oczywiście Mussolini został obrażony, po pierwsze sugerowano, że jego tajna policja OVRA jest nieudolna (wysoce ryzykowna teza, patrząc na 20 lat losów opozycji wobec Benita, a raczej jej całkowitego braku!), po drugie, że w afery hrabiego zamieszana jest jego córka. Duce musiał jeszcze przyznać, że sprawy w Libii i Grecji idą źle. Teraz był oburzony. Zabawił się sprawą dymisji Ciano z pozycji ministra sprawa zagranicznych, który zresztą aktualnie mógł znajdować się na pokładzie bombowca na froncie greckim, postanowił zachować go na stanowisku, tylko po to, by rozdrażnić Hitlera.

Ktoś musiał być obwiniony za militarną nieudolność Mussoliniego, spadły więc kolejne głowy. Col. Vincenzo Carla z Dywizji „Bari” stanął przed sądem polowym za odwrót. Generale di divisione Bancale, dowódca VII Korpusu, został zastąpiony przez Gen. di Div. Gastone Gambara, oficera który pokazał faszystowskiego ducha w Hiszpanii. Generał Vercellino dostał rozkaz przekazania swojej 9. Armii gen. Alessandro Pirzio-Biroli, którzy dobrze radził sobie w Etiopii.

Zbiorowy grób żołnierzy 31. pułku piechoty z Dywizji „Siena”, wojna włosko-grecka. Teraz trzy dni z kolejnymi fragmentami książki amerykańskiego historyka J.L. Ready, dalekiej od perfekcji, ale lepszego przekroju przez włoskie wojowanie w Polsce i tak nie mamy.

1 grudnia 1940 Dywizja „Ferrara” straciła zabitego w walce Col. Trizio. 8 grudnia atakował 7. pułk alpejski z Dywizji „Pusteria”. Atak ten załamał się jednak, a życie stracił dowódca pułku Col. Rodolfo Psaro. Do tego dnia 8. pułk alpejski z Dywizji „Julia” miał straty sięgające 80% stanu. W całej dywizji z jej sił pierwszej linii pozostało 30% ludzi. 10 grudnia, na równinie nadmorskiej, Dywizja „Siena” i przydzielony jej 141. Legion Czarnych Koszul (CCNN) cofały się walcząc pod naporem głównej greckiej nawałnicy, zatrzymała się dopiero po 10 dniach. 14 grudnia Ten. Col. Adolfo Rivoir z Dywizji Alpejskiej „Tridentina” został ciężko ranny. Utrata tylu wyższych oficerów była poważnym problemem dla Włochów, bez wyjątku byli oni walecznymi ludźmi. Nie byli bufonami (angielskie słowo „fops”, znaczy też laluś i inne okoliczne), którzy baliby się zbliżyć do frontu i dostać postrzał. Zbyt często jednak zastępowali ich oficerowie, których największym plusem była polityczna poprawność. Od teraz w Dywizji „Siena” załamało się morale. Rzadkie bombardowania w wykonaniu włoskich samolotów nie mogły poprawić sytuacji.

W Boże Narodzenie Dywizja Alpejska „Pusteria” ucierpiała w wyniku greckiego ataku, w porę z pomocą przyszła jej „Julia”. W tej dwudniowej bitwie ci żołnierze górscy nie doznali niczego poza stratami, w tym śmierć Col. Tavoni, dowódcy 9. pułku alpejskiego.

Mussolini był rozdrażniony prowadzeniem kampanii greckiej przez gen. Soddu i zdymisjonował go. Cavallero, Szef Sztabu Comando Supremo, wyznaczył na dowódcę kolejnej ofensywy samego siebie, ale niektóre pomyłki Soddu były nie do naprawienia. Na przykład rozkazał generale di brigata Carlo Melotti zaatakować jego Dywizją „Cuneo”, wzmocnioną 24. Legionem CCNN, ale równocześnie rozdzielił pododdziały dywizji do wsparcia innych jednostek!

Ofensywa Cavallero ruszyła 3 stycznia 1941, ale Grecy kontratakowali niemal natychmiast. Pełni zapału żołnierze z włoskich uzupełnień – młodzi poborowi, nastoletni ochotnicy i rezerwiści w średnim wieku, niebawem stracili swoje gorliwe pragnienie chwały, kiedy wokół nich zaczęły rozrywać się szrapnele. Wielu nowych opuściło linię. Weterani kręcili głowami z przerażeniem. „Julia” szybko wzmocniona Dywizją „Lupi di Toscana” (generale di brigata Ottavio Bollea) (+15. Legion CCNN) utrzymała teren.

Tankietka L3 Lf (Lanciafiamme – miotacz ognia) w pobliżu granicy grecko-albańskiej, listopad 1940 r. W książce Amerykanina J.L. Ready czas na rozdział o Grecji.

Na początku inwazji na Grecję Mussolini użył każdej metody propagandowej jakiej mógł. Jednym z jego stwierdzeń było, że wyzwala Czamerię (https://pl.wikipedia.org/wiki/Czameria). Ta wymówka stała się żenująca, gdy jego żołnierze nie tylko nie wyzwolili spornego regionu, ale cofnęli się w głąb Albanii, powodując, że jeszcze więcej Czamów dostało się pod grecką władzę. W rzeczy samej, kilku członków finansowanej przez Włochów armii albańskiej przeszło na stronę Greków i teraz tworzyli kolejną armię, finansowaną przez Greków, która miała wyzwolić całą Albanię od Włochów.

Podczas zimy 1940-1941 w Albanii, ci z Włochów, którzy mieli na tyle pecha, że stacjonowali na wysokogórskich przełęczach, cierpieli z odmrożeń w swoich zasypywanych śniegiem lisich norach, przy temperaturach – 27 °C. Ci w dolinach cierpieli na hipotermię i zapalenia płuc w wyniku ciągłej mieszanki ulewnego deszczu i uderzeń wiatru. Mussolini zgodził się na liczne zasilenie tego frontu nowym wojskiem, pod koniec listopada 1940 r. przerzucono kilka dywizji: Górska „Acqui” + 27. Legion CCNN (Czarnych Koszul, co podnosiło siłę włoskich dywizji do trzech pułków, miała to być praktyka, ale nie zawsze tak było) [dywizja górska, to nie to samo co alpejska, od zwykłej dywizji piechoty różniła się wyszkoleniem do walk w górach i przydziałem zwierząt jucznych do pułku artylerii], „Brennero” + 35. Legion CCNN, alpejska „Cuneense”, „Cuneo” + 24. Legion CCNN, „Lupi di Toscania”, górska „Modena” + 36. Legion CCNN, „Pinerolo” + 136. Legion CCNN, alpejska „Pusteria”, „Taro” + 164. Legion CCNN i alpejska „Tridentina”. „Pusteria” i „Cuneense” walczyły już w Etiopii i Francji („Cuneense” całością sił nie była w Etiopii, bataliony „Pieve di Teco” i „Saluzzo” oraz 11. bateria art. wsparły „Pusterię”), „Acqui”, „Tridentina”, „Modena” i „Brennero” walczyły we Francji.

Inną przybyłą formacją było Raggruppamento CCNN (generale di divisione Enzo Galbiati; 8., 12., 16. i 29. batalion CCNN), które to zgrupowanie miało wesprzeć dywizje „Acqui” i „Cuneo”. Dodatkowo utworzono Gruppo „Littorio”, grupa składała się z pułków: 3. Grenadierów (powinno chodzić o 3. Reggimento „Granatieri Guardie”), kawalerii „Aosta” (6. Reggimento „Lancieri di Aosta”) i wyposarzony w samochody pancerne pułk mediolańskich lansjerów (Reggimento „Lancieri di Milano”). To podniosło liczebność włoskich dywizji w Albanii do 19, jak zakładał pierwotny plan ataku na Grecję. Przysłano także uzupełnienia w miejsce zabitych, zaginionych, rannych, chorych i cierpiących na odmrożenia. Włochom szczególnie brakowało oficerów.

Ludzie pokroju pułkowników Adolfo Rivoir, Gaetano Tavoni, Vincenzo Carla i Rodolfo Psaro byli gotowi wykonywać swoje obowiązki. Inaczej niż przywódcy nazistowskich Niemiec, którzy na linii frontu zjawiali się tylko po to, by zrobić propagandowe zdjęcia i wysłać ludzi do walki w ich imieniu, faszystowscy notable byli gotowi ryzykować swoim życiem. Niektórzy służyli w Etiopii i walczyli w Hiszpanii, pomimo zajmowania przez nich wysokich stanowisk. Wielu żołnierzy z jednostek walczących w Albanii było zdziwionych widząc czołowe osoby polityki przybywające na front: Renato Ricci, faszystka i członek Czarnych Koszul od pierwszych dni rewolucji, teraz Minister Korporacji, przybył walczyć jako dowódca batalionu bersalierów. Achille Starace, sekretarz partii faszystowskiej, prowadził Czarne Koszule do walki w Etiopii, teraz przybył jako ppłk bersalierów. Giuseppe Bottai, Minister Edukacji, oraz Dino Grandi, Minister Sprawiedliwości, służyli jako oficerowie Alpini. Carlo Alberto Biggini, piastujący wysokie stanowiska w różnych ministerstwach, walczył jako kapitan piechoty. Alessandro Pavolini, Minister Kultury Ludowej, założył mundur majora lotnictwa. Synowie Duce, Bruno i Vittorio, oraz jego zięć Galeazzo Ciano (Minister Spraw Zagranicznych), latali w misjach bombowych już w Etiopii (Bruno także w Hiszpanii), teraz przybyli do Albanii robić to samo. Córka Mussoliniego Edda służyła natomiast na statku szpitalnym cumującym u albańskich wybrzeży. Niektórym służbę nakazał sam Duce, który chciał mieć ich z głowy. (CDN. w poniedziałek, teraz zgodnie z planem dwa dni lotnicze)