Wojna Mussoliniego

La guerra di Mussolini

RSS Feed
  • Home
  • Od Autora
  • Publikacje
  • FRONTY
    • Afryka Północna – „Heia Safari”
    • Morze Śródziemne – „Mare Nostrum”
    • Wojna na Bałkanach 1939-1945
    • Kampania Włoska – „Guerra E’ Finita?”
    • Front Wschodni – „Contro il Bolscevismo!”
    • Sommergibili na Atlantyku
    • Etiopia 1935-1936 – Brudna wojna Mussoliniego
  • Armia Włoska
    • 26 Dywizja Piechoty „Assietta”
    • 4 Dywizja Alpejska „Monte Rosa”
    • 54 Dywizja Piechoty „Napoli”
    • 4 Dywizja Piechoty „Livorno”
    • Włosi w Waffen-SS
    • Organizacja Obrony Sycylii
    • Esercito Nazionale Repubblicano(ENR):
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Jednostki Włoskiej Kawalerii
    • 132 Dywizja Pancerna „Ariete”
    • 101 Dywizja Zmotoryzowana „Trieste”
    • Armia Pancerna “Afrika” w bitwie pod El-Alamein
    • M.V.A.C. i inne organizacje współpracujące z Włochami na Bałkanach
    • Doktryna
    • 1. Dywizja Piechoty (Górska) „Superga”
    • 6. Dywizja Alpejska „Alpi Graie”
    • 1° Battaglione Paracadutisti Carabinieri Reali
    • 185. Divisione Paracadutisti „Folgore”
    • 1ª Divisione libica „Sibelle”
    • 2ª Divisione libica „Pescatori”:
    • Raggruppamento sahariano „Maletti”
    • 4. Divisione CC.NN. „3 Gennaio”
    • Początek wojsk spadochronowych – Fanti dell’Aria
    • Koszty wojny w Hiszpanii
  • Leksykon Uzbrojenia
    • Myśliwce Regia Aeronautica i ANR w latach 1923-1945
    • BIBLIOGRAFIA – lotnictwo włoskie
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze i inne
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Samoloty obcej produkcji w Regia Aeronautica
    • Okręty podwodne typu Marcello
    • Pierwszy włoski Blenheim
    • Czołgi średnie
  • Osoby
    • Italo Balbo
    • Bibliografia dla działu Osoby
    • Giovanni Messe
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • Galeazzo Ciano
    • Dino Grandi
    • Gabriele D’Annunzio
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Arconovaldo Bonaccorsi
    • Pietro Maletti
    • Emilio Faldella
    • Mario Roatta
    • Annibale Bergonzoli
    • Emilio De Bono
  • Benito Mussolini
    • Spotkanie z Hitlerem – Rastenburg IX.1943
    • Konferencja z Hitlerem, Feltre 19.VII.1943
    • Duce porwany… Duce wolny!
    • Więzień Gargnano
    • Śmierć dyktatora
    • Ostatnie spotkanie dyktatorów
    • Rodzina Mussolini
    • Benito Mussolini – cytaty
    • Dzieciństwo i młodość
    • Kochanki Mussoliniego
    • Socjalistyczny dziennikarz Benito Mussolini
    • W alpejskich okopach
    • Clara Petacci i klan Petacci
    • Benito Mussolini – osobowość
    • Benito Mussolini i Adolf Hitler – trudna przyjaźń dyktatorów
  • Włochy Mussoliniego
    • Antyfaszyzm
    • Polityka wewnętrzna Repubblica Sociale Italiana
    • Squadristi, manganello i olej rycynowy
    • Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste
    • Sport w faszystowskich Włoszech
    • Doktryna faszyzmu
  • Zdjęcia
    • Afryka Północna
    • Morze Śródziemne
    • Wojna na Bałkanach
    • Italo Balbo
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • 29 Dywizja Grenadierów Waffen-SS
    • Galeazzo Ciano
    • Kampania Włoska
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Spotkania Dyktatorów
    • uwięzienie i uwolnienie Mussoliniego
    • Repubblica Sociale Italiana
    • Rodzina Mussolini
    • Front Wschodni
    • Giovanni Messe
    • Dino Grandi
    • Myśliwce Regia Aeronautica
    • Gabriele D’Annunzio
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze
    • Początki faszyzmu
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Benito Mussolini: dzieciństwo – I Wojna Światowa
    • Kochanki Mussoliniego
    • Włochy Mussoliniego na zdjęciach
    • Włoskie czołgi eksperymentalne
    • Czołgi ciężkie (carri armati pesanti)
    • Czołgi lekkie (carri armati leggeri)
    • Samochody pancerne (Autoblindi)
    • Żołnierze włoscy
    • Inwazja na Etiopię 1935-1936 r.
    • Corpo Aereo Italiano
    • Hiszpania 1936-1939
    • Benito Mussolini
    • Wielka Wojna na morzu
    • Ascari del Cielo
    • Betasom 1940-1945
  • Mapy, Struktury…
    • Afryka Północna
    • Front Wschodni
    • Armia Włoska
      • 28 Dywizja Piechoty „Aosta”
  • Filmy z YouTube
  • KINO
  • Linki
pinflix yespornplease porncuze.com porn800.me porn600.me tube300.me tube100.me watchfreepornsex.com
  • Wojna Mussoliniego
  • » Archives
maj
21

Włochy w przededniu wojny

„W imię Boga i Włoch przysięgam przestrzegać rozkazów Duce i służyć ze wszystkich sił, jeśli to konieczne moją krwią, sprawie rewolucji faszystowskiej”.

Czytam włoską książkę o Operacji „Compass”, wiele tutaj odniesień do gospodarki i celów jakie miał wówcza reżim. W skrócie: Celami tymi nie była wówczas wojna, ta wybuchła w najgorszym dla Włoch terminie. Trochę z moich notatek o sytuacji ekonomicznej Italii tuż przed wybuchem II Wojny Światowej:

1938 – ludność 43 430 000, siła robocza 21 000 000, udział w światowej produkcji 2,7%

1938 produkcja w milionach ton: stal – 2,3, węgiel – 1,9; energia elektryczna (w miliardach kWh) 15,5, pojazdy mechaniczne – 70 777

1938 – ilość zarejestrowanych samochodów wynosi 345 tys., w porównaniu do 47 164 w 1922. Fiat ułatwił wejście w posiadanie prywatnego auta, produkując masowo tanie modele, takie jak Topolino.

Przed wojną udało się wiele osiągnąć – nie było już kryzysów upadłościowych, destrukcyjnych dla włoskiej przedsiębiorczości. Odwieczny niedobór kapitału ryzyka został przynajmniej zredukowany – a wręcz przezwyciężony, budowy dróg i hydroelektrowni przyniosły wielkie korzyści – cała energia elektryczna pochodziła z włoskich elektrowni wodnych, w 1937 wynosiła 14,8 bln kWh. IRI (Istituto per la Ricostruzione Industriale, Instytut dla Rekonstrukcji Przemysłowej, powstały w 1933 r.) budowało infrastrukturę – zakłady produkujące żelazo i stal, przydały się także w latach 50-tych do odrodzenia włoskiego przemysłu. Państwowa korporacja naftowa AGIP zainicjowała bezpośrednie negocjacje z dostawcami paliwa z Bliskiego Wschodu i właśnie odkryła złoża gazu naturalnego w Dolinie Padu. Istniały solidne podstawy nowych branży przemysłu – zakłady chemiczne (Montecatini), włókien sztucznych (SNIA Viscosa), papierniczego i urządzeń elektrycznych. Także nieco zaniedbany przemysł narzędziowy rozwijał się, pod koniec lat trzydziestych zatrudniał 800 tys. ludzi, dwa razy więcej niż 10 lat temu. W 1939 roku Włochy były znacznie bardziej uprzemysłowione niż w 1922, panował większy dobrobyt. Produkt narodowy brutto wzrastał o 1,2% rocznie, ponad dwukrotnie więcej niż wynosił wzrost liczby ludności. Produkcja przemysłowa rosła o 3,9% rocznie.

W końcu lat trzydziestych wydatki wojskowe sięgały 15 bln lirów rocznie, ponad 1/3 wszystkich wydatków publicznych. Wydatki cywilne także w większości były imperialne, dużo pieniędzy wydawano na afrykańskie kolonie – budowane tam drogi nie służyły jednak Włochom. Wydatki na opiekę społeczną wzrosły z 1,5 bln lirów w 1930 roku do 6,7 bln w 1940, czyli z 6,9% do 20,6% wszystkich państwowych i lokalnych dochodów podatkowych. Część przemysłu przestawiano na zbrojeniowy – Olivetti oprócz maszyn do pisania produkuje też karabiny maszynowe, Fiat przezornie utrzymał swoją fabrykę samolotów, produkował też żelazo i stal. Podupadł przemysł bawełniany i jedwabniczy. W 1940 roku istniało 5 prywatnych firm będących prawdziwymi monopolistami w swoich branżach: Fiat, Pirelli, Montecatini, SNIA Viscosa i Edison. Podobnie było w zdominowanych przez państwo stalowniach i stoczniach. Niestety szerzyła się także korupcja i protekcja przy zatrudnianiu pracowników, nieuniknione zjawisko gdy nie dało się rozkręcić, ani rozwinąć, żadnego interesu bez licencji wydawanych przez ministerstwo bądź korporację. Biurokracja jednak zapewniała pracę ludziom z klas średnich. Kwitła także praca na czarno, miliony pracowników nie płaciły żadnych podatków i nie należało do związków.

  • Posted on 21 maja, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: faszystowskie Włochy
  • Tags: gospodarka faszystowskich Włoch, polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch, polityka wewnętrzna Mussoliniego
paź
20

Polityka wewnętrzna faszystów: drugie półrocze 1925 r.

Dzisiaj króciutko, uzupełniamy drugie pół roku 1925 w polityce wewnętrznej Mussoliniego. Kolejne lata muszę sobie jeszcze opisać z dwóch książek i wtedy doczekają się one publikacji na WM. Postaram się dorzucić niebawem kolejne newsy. No i gorąco polecam publikacje papierowe. Niezwykle obszerny artykuł o wojnie z Etiopią powinien doczekać się publikacji już w tym roku, a przynajmniej jego część pierwsza. Była to w końcu największa z wojen kolonialnych i naprawdę wielowątkowa.

Pozdrawiam i zapraszam!

Artykuł: Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste

  • Posted on 20 października, 2013
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: news
  • Tags: cenzura faszystowska, polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch, polityka wewnętrzna Mussoliniego, wprowadzenie cenzury we Włoszech
paź
16

Polityka wewnętrzna Mussoliniego: Ustanowienie reżimu

Witam! Etiopia 1935-36 nad którą pracowałem przez ostatnie miesiące wysłana do red. Kagero. Mam nadzieję, że doczeka się szybkiej publikacji, przynajmniej takie były wstępne deklaracje Redakcji. Wszystko oczywiście zależy od oceny nadesłanych materiałów. Gotowy jest też pierwszy projekt książkowy, czeka już tylko na zdjęcia z Włoch. Niestety z tego „tylko” zrobiło się „aż”, oby w tej sprawie szybko nastąpił jakiś przełom.

A dzisiaj do poczytania na WM pierwsze pół roku 1925 w polityce wewnętrznej Mussoliniego. Mam nadzieję, że czas pozwoli mi na kolejne aktualizacje. Zaznaczam jednak, że pracuję nad kolejnymi dwoma publikacjami „papierowymi”, więc wolnych chwil jest niestety niewiele.

Artykuł: Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste

  • Posted on 16 października, 2013
  • Posted by admin
  • Możliwość komentowania Polityka wewnętrzna Mussoliniego: Ustanowienie reżimu została wyłączona
  • Filed under: news
  • Tags: polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch, polityka wewnętrzna Mussoliniego, reżim faszystowski, reżim Mussoliniego, ustanowienie reżimu we Włoszech
lip
13

Polityka wewnętrzna Mussoliniego – 1924 r. (cz.2)

W 1945 roku Mussolini odbył rozmowy z antyfaszystowskim dziennikarzem Carlo Silvestrim, przekazuje on co wtedy o sprawie Matteottiego miał mówić Duce: „Największy dramat mego życia rozwinął się wtedy, kiedy nie miałem już siły odrzucić ucisku fałszywych korporacjonistów, nie mając możliwości zaapelowania o współpracę do socjalistów. W rzeczywistości byli oni poplecznikami kapitalizmu, chcącego opanować korporacjonizm, by go zdusić. Wszystko, co stało się potem, było konsekwencją owego trupa, który 10 czerwca był rzucony pomiędzy mnie a socjalistów, aby zapobiec zbliżeniu, które z pewnością inaczej pokierowałoby polityką narodową, a może nie tylko narodową”, dalej mówi: „Źródłem tego zabójstwa były zgniłe sfery finansowe kapitalizmu, skorumpowanego i korumpującego, pozbawionego wszystkich skrupułów, było otoczenie ciemnych aferzystów. Rozszedł się głos, że w swoim najbliższym przemówieniu w parlamencie Matteotti przedłoży dokumenty, które doprowadziłyby do ruiny tych ludzi, którym udało się przeniknąć na wysokie stanowiska faszystowskie. Myśl porwania Mattottiego, aby postawić go przed alternatywą: albo wydania tych dokumentów, albo utracenia życia, powstała w tych brudnych kołach, w których za każdym razem, gdy zaczynały krążyć wiadomości o możliwości współpracy pomiędzy mną a socjalistami, manifestowała się natychmiast dzika reakcja. Mowa z 7 czerwca 1924 wzbudziła obawy, że zdecydowałem się definitywnie zaproponować pewnym socjalistom udział w rządzie. Stąd przyspieszenie terminów, stąd porwanie Matteottiego – zamierzone od kilku dni – nastąpiło już 10 czerwca”. Dodaje też: „(…) Gdyby synowie Matteottiego byli przekonani, że byłem zabójcą ich ojca albo że byłem jakkolwiek wmieszany w to przestępstwo, na pewno nie przyjęliby ode mnie pomocy, która im pozwoliła utrzymać dawny poziom życia, gdy majątek ich uległ zniszczeniu na skutek niedołęstwa administratorów”. Mussolini faktycznie pomagał wdowie po Matteottim i jego synom.

W czerwcu 1924 w wyniku afery składa dymisję gen. De Bono, zamieszany w morderstwo. Balbo zostaje jego następcą ale w listopadzie 1924 sam rezygnuje, podejrzewany przez prasę o odpowiedzialność za zamordowanie księdza Minzoni. Wtedy nowym komendantem Policji Faszystowskiej zostaje generał armii Aslepio Gandolfo. Szybko usuwa on regionalnych przywódców i zastępuje oficerami zawodowymi. Po porwaniu Matteottiego opozycja planowała nawet aresztowanie Mussoliniego, zabrakło jej jednak śmiałości. Zaniechano też organizacji strajku generalnego, ten mógłby bowiem być na rękę faszystom. Opozycja pozostała zatem w defensywie.

Rząd uzyskał wsparcie Watykanu. Tydzień po zniknięciu Matteottiego „L’Osservatore Romano” wyraził poparcie dla zdecydowanej deklaracji premiera Mussoliniego wobec tego „bolesnego wydarzenia”. Sturzo został zmuszony do opuszczenia kraju (25 października 1924). Kardynał Gasparri przesłał biskupom prośbę, aby zabronili księżom w swoich diecezjach bezpośredniego udziału w życiu politycznym. Partie centrolewicowe zawiązały porozumienie dla koordynowania walki z faszyzmem. Brakowało jednak pieniędzy, a komuniści wiedzieli, że szybko to porozumienie może być wykorzystane do walki z nimi samymi. Komuniści wręcz cieszyli się z triumfu prawicy, pozwalało to siać nieufność do partii opozycyjnych. Nie weszli oni w skład tzw. opozycji „awentyńskiej”, ustami Gramasciego wezwali do strajku generalnego. CGL odrzucił to wezwanie obawiając się kolejnej porażki. Nie było żadnych szans na skoordynowanie działań opozycji, jedynym punktem wspólnym był sprzeciw wobec faszyzmu.

Narasta niezadowolenie skwadrystów, wściekłych z powodu pojednawczych kroków wykonywanych przez Duce –np. 12 lipca 1924 publicznie potępia porwanie Matteottiego. Odczuwają także skierowaną przeciwko nim kampanię prasową. Skrzydło radykalne domaga się likwidacji opozycji i ustanowienia dyktatury.

13 lipca 1924 do dymisji podają się faszystowscy ministrowie – De Stefanii (Minister Finansów i Skarbu) i Oviglio (Minister Sprawiedliwości, zastąpiony rzez Rocco), podobnie czynią Federzoni (Minister Kolonii) i Gentile (Minister Oświecenia Publicznego).

14 lipca 1924 przynosi kolejne dymisje – Aldo Finzi oddaje stanowisko podsekretarza stanu do spraw wewnętrznych, Carlo Rossi zaś przestaje być szefem biura prasowego kancelarii premiera.

29 lipca 1924 odbywa się w Asyżu kongres Narodowego Stowarzyszenia Kombatantów, sprzeciwia się ono wszelkim nielegalnym działaniom rządu Mussoliniego. Wcześniej było ono przychylne nowej władzy.

Sierpień 1924 – Milicja Faszystowska poddana ściślejszej kontroli ze strony armii. Niezadowolenie konsulów.

7 sierpnia 1924 na posiedzeniu Rady Ogólnokrajowej PNF Mussolini mówił: „(…) wydaje mi się również niemożliwe, aby Farinacci, który ma temperament i głowę, i jest faszystą od 1919 roku, chciał na serio żądać rzeczy, które są niemożliwe, skoro mamy wszystko: rząd, prowincje, gminy, mamy państwowe siły zbrojne (…). Skoro w roku 1922 dokonała się rewolucja, to musi być ona kontynuowana przez działania legislacyjne, przez dokonania rad faszystowskich, Wielkiej Rady Faszystowskiej, przez faszystowski rząd”.

13 września 1924 – zabójstwo w Rzymie deputowanego faszystowskiego Armando Casaliniego przez komunistę. Wściekłość skwadrystów narasta, moralizuje się ich za sprawę Matteottiego, a jednocześnie zabija się ich towarzysza. Rasowie także przejawiają nieufność do Mussoliniego, obawiali się pociągnięcia do odpowiedzialności za różne sprawy z przeszłości, podobnie jak zabójców Matteottiego.

5 października 1924 faszyści napadli w Turynie na liberalnego intelektualistę, dyrektora pisma „Rivoluzione liberale” (Rewolucja liberalna), Piera Gobetti, w wyniku ataku nigdy nie odzyskał pełnego zdrowia, zmarł w Paryżu 10 lutego 1926. Atmosfera w ugrupowaniach faszystowskich nadal jest bojowa, Farinacci: „należy trzymać manganello w zasięgu ręki”.

12 listopada 1924, Rząd nadal jest zagrożony, konserwatyści wybrani z „listone” byli niezadowoleni. Giolitti krytykuje gabinet, a jego zwolennicy głosują przeciw budżetowi MSZ. Orlando wstrzymał się w głosowaniu nad budżetem MSW, Salandra zaś wygłosił krytyczną mowę. Wielu przemysłowców i generałów zabrało glos w senacie.

15 listopada 1924 rząd Benito Mussoliniego kolejny raz otrzymuje wotum zaufania. Premier nadal ma wierną sobie większość i to pomimo, iż Giolitti, Salandra i Orlando przeszli do opozycji z powodu dekretów podważających wolność prasy. Nie słabło też zaufanie króla, Mussolini wykonał jeszcze w sierpniu 1924 ukłon w jego stronę – milicja faszystowska ślubowała teraz także wierność monarsze. Do Rzymu zjeżdżają faszyści z prowincji, zapewniają Mussoliniego o niesłabnącym poparciu i gotowości do walki z opozycją. To pozwala złapać szefowi rządu drugi oddech.

Grudzień 1924 – Ettore Conti wygłosił w parlamencie przemówienie, w którym podziękował Mussoliniemu za służbę.

5 grudnia 1924, głosowanie w senacie nad budżetem MSW przynosi 54 głosy przeciw rządowi i 35 wstrzymujących się. Wśród wstrzymujących się jest minister Domu Królewskiego. Orlando wezwał króla do wzięcia spraw w swoje ręce.

20 grudnia 1924 44 deputowanych faszystowskich spotkało się w domu byłego przywódcy bojówek paramilitarnych nacjonalistów Paolucciego. Uzgodnili wsparcie „normalizacji”. Mussolini tego samego dnia zgłosił projekt przywracający jednomandatowe okręgi wyborcze. Liberałowie byli zadowoleni.

26 grudnia 1924 Salandra rezygnuje z funkcji przewodniczącego komisji budżetowej.

27 grudnia 1924 Salandra publikuje w prasie opozycyjnej memorandum Cesare Rossiego w sprawie Matteottiego, które wplątywało Duce w aferę.

30 grudnia 1924 ma miejsce spotkanie gabinetu, dwaj liberalni ministrowie, Casati i Sarocchi, nalegają na jego dymisję. Liczą na poparcie ministrów wojny i floty, daremnie. Mussolini ogłasza zamiar „użycia wszystkich środków niezbędnych dla obrony moralnych i materialnych interesów kraju”. Buntują się też rasowie w terenie. Po odejściu Balbo nie byli pewni swoich pozycji w milicji. Chcieli aby pozostała ona faszystowska.

31 grudnia 1924 33 (34 „konsulów milicji”?) rasów składa wizytę Mussoliniemu w Palazzo Chigi, żądają wprowadzenia prawdziwego reżimu faszystowskiego. We Florencji doszło do buntu faszystów. Farinacci zapisał w dzienniku: „Nasza wierność została poddana ciężkiej próbie, dlatego mogliśmy powiedzieć Duce, że faszyzm nie akceptuje polityki rezygnacji”.

CDN!

Artykuł: Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste
Galeria: Włochy Mussoliniego na zdjęciach (dwa nowe zdjęcia)

  • Posted on 13 lipca, 2013
  • Posted by admin
  • Możliwość komentowania Polityka wewnętrzna Mussoliniego – 1924 r. (cz.2) została wyłączona
  • Filed under: news
  • Tags: polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch, polityka wewnętrzna Mussoliniego, sprawa Matteottiego, zabójstwo Matteottiego
maj
19

1924 r. i zabójstwo Matteottiego (cz. 1/2)

1924 ROK

25 stycznia 1924 opublikowano dekret o rozwiązaniu parlamentu, na 6 kwietnia 1924 wyznaczono termin wyborów.

16 marca 1924 – za wkład w poszerzenie obszaru Włoch D’Annunzio otrzymał tytuł księcia Nevoso. Traktat włosko-jugosłowiański przyznał Włochom Fiume.

Przygotowując się do wyborów faszyści zachęcali do współpracy popularów, liberałów i socjaldemokratów, stworzyli ogólnonarodowy blok wyborczy – „Il Listone”. Listę 356 osób, które miały zostać wybrane według nowej ordynacji, wyłonił 5-osobowy komitet w składzie: Michele Bianchi, Cesare Rossi, Giacomo Acerbo, Aldo Finzi i Francesco Grunta.

6 kwietnia 1924 – wielkie zwycięstwo faszystów w wyborach parlamentarnych. Faszystowska lista kandydatów nazywana była „Il Listone” („Wielka Lista Jedności”), mogli się na niej znaleźć członkowie każdego ugrupowania politycznego pod warunkiem, że zgadzali się z zasadami faszystowskimi. Znaleźli się na niej faszyści, nacjonaliści, prawicowi liberałowie z Salandrą, Orlandem i De Nicolą (przewodniczący ustępującej Izby), agrariusze, kilku „popolari” (Stefano Cavazzoni, Gilberto Martire i Paolo Mattei Gentili). Nie zabrakło intelektualistów i artystów. Faszyści mieli zapewnione wsparcie finansowe z kręgów wielkiego przemysłu. Szef Fiata, Agnelli, oświadczył, że przemysłowcy „popierają rząd z konieczności”. Ugrupowania antyfaszystowskie są pod pełną kontrolą służb policyjnych, w tym oczywiście MVSN. W Praktyce nie mają możliwości zwoływania zebrań. Dochodzi do pobić i morderstw. „Il Listone” zdobyła 66,3% (60,1% + 19 deputowanych z list dysydenckich, którzy przyłączyli się do zwycięskiego bloku) (4 305 936) ważnych głosów. W świetle nowej ordynacji wyborczej uzyskała tym samym 2/3 miejsc w parlamencie! Spośród 375 deputowanych zwycięskiego bloku, 220 (275?!) (60%, przy liczbie 220) było faszystami. A część z nich jeszcze rok temu była nacjonalistami. Żadna siła polityczna nie dysponowała taką większością parlamentarną od zjednoczenia Włoch. Sukces najbardziej widoczny był na kontynentalnym południu: 81,5 proc. głosów oraz we Włoszech Środkowych. Taki wynik na południu przeciwnicy Mussoliniego przypisywali zastraszaniu i korupcji. Na Północy wygrała opozycja, głównie dzięki głosom robotników. Opozycja czyli zwolennicy Giolittiego (15 miejsc), „lista konstytucyjna” Amendoli (14 miejsc), demokraci Bonomiego (10 miejsc), „popolari” (9,1 proc. głosów – 39 miejsc), republikanie (7 miejsc), socjaliści-reformiści Matteottiego (5,9 proc. głosów – 24 miejsca), PSI (poniżej 4,9 proc. głosów – 22 miejsca) i komuniści (3,8 proc. głosów – 19 miejsc). Opozycja była słaba, atakowała siebie nawzajem. PNF była partią zwycięską, opozycja, zwłaszcza socjaliści i katolicy, byli upokorzeni. W wyborach wzięło udział 63,8% uprawnionych do głosowania. Frekwencja wysoka, ale do urn nie poszli zwłaszcza wyborcy opozycji, rozczarowani i pewni porażki.

SPRAWA MATTEOTTIEGO

24 maja 1924 król otworzył sesję nowego parlamentu. W przemówieniu sławił sukces zwycięskiego pokolenia.

30 maja 1924 (lub dzień później) Giacomo Matteotti, poseł socjalistyczny, wygłosił przemówienie w którym oskarżył faszystów o oszustwa wyborcze. Matteotti zastąpił Filippa Turatiego na stanowisku przywódcy socjalistów- reformistów. Nazwał wybory sfałszowanymi i symulowanymi, żąda unieważnienia mandatów wielu deputowanych zwycięskiego bloku. Mussolini jest zasępiony i zirytowany, w czasie przemówienia sypią się z ust faszystów obelgi pod adresem przemawiającego. Zarzuty są częściowo prawdziwe, zdarzały się bowiem pobicia czy tortury (jedno źródło wspomina o zabójstwach). W ten sposób próbował także zapobiec porozumieniu Mussoliniego z przywódcami CGL. Mussolini rzekomo miał powiedzieć do swoich kompanów: „gdybyście nie byli tchórzami, nikt nie odważyłby się wygłosić takiej mowy”. Z kolei Matteotti wychodzący z Sali miał powiedzieć do swoich towarzyszy: „A teraz możecie przygotować dla mnie mowę pogrzebową”. Niebawem za przykładem Matteottiego idą inni, popular Giovanni Gronchi i liberał Giovanni Amendola także krytykują polityczne praktyki faszystów.

1 czerwca 1924 Mussolini pisze w „Popolo d’Italia”, że większość parlamentu wykazała już zbyt wiele cierpliwości i na prowokację Matteottiego należy dać odpowiedź bardziej konkretną niż tylko słowa.

Mussolini miał zamiar zaoferować teki ministerialne przedstawicielom Konfederacji Pracy – mają to być Bruno Buozzi, Gino Baldesi i Emilio Colombino. 7 czerwca 1924 sygnalizuje to w swoim przemówieniu.

10 czerwca 1924 ok. 16.30 Giacomo Matteotti opuścił swoje mieszkanie nieopodal Piazza del Popolo i skierował się na bulwar Arnaldo da Brescia, udawał się do siedziby parlamentu Montecitorio. Wtem z samochodu wyskoczyli porywacze, wciągnęli go do środka i odjechali. Akcją dowodził Amerigo Dumini, inni spiskowcy to Augusto Malacria, Giuseppe Viola, Amleto Poveroma i Albino Volpi. Ciało odnaleziono 16 sierpnia 1924 w Quartarella niedaleko via Flamina. Opozycyjna prasa szybko nazwie porywaczy – „Czeka”, w nawiązaniu do sowieckiej policji politycznej.

10 czerwca 1924 – Włochy wstrząśnięte zabójstwem politycznym, mało kto bowiem wątpi co przydarzyło się socjaliście. Matteotti został porwany sprzed parlamentu a następnie zamordowany. 127 deputowanych zebranych w trybie pilnym odmówiło zasiadania w Izbie i chciało zmusić króla Wiktora Emmanuela III by zdymisjonował Mussoliniego. Liberalna prasa oskarżyła rząd i faszystów o polityczne zabójstwo. Rząd znalazł się w poważnym kryzysie. Porwanie kierowane było przez Ameriga Duminiego. Dumini był też asystentem Cesare Rossiego (przypłacił aferę stanowiskiem) w biurze prasowym Mussoliniego. Rządy faszystowski zostały zagrożone. Skoro doszło do politycznego mordu, a rząd nie mógł zagwarantować bezpieczeństwa, taki rząd musiałby odejść. Największym wrogiem rządu została prasa, „Giornale d’Italia” b. premiera Salandry, „Il Mondo” Amendoli i „Corriere della Sera” (nakład 800 tys. egzemplarzy) Albertiniego grzmiały. Rosła sprzedaż tych gazet. W późniejszym okresie na łamach „Il Mondo” ukaże się memoriał przebywającego na wygnaniu we Francji Cesare Rossi, oskarża on Mussoliniego o wydanie rozkazu przygotowania zamachu, choć nie pada słowo morderstwo. Czterech ministrów Mussoliniego złożyło dymisję, kilku wahało się. Umiarkowani faszyści – De Stefani, Oviglio, Federzoni i Gentile – grożą odejściem. Kłopotem dla Duce stali się też liberalni politycy – Giolitti, Salandra i Orlando, mogli wpływać na króla by zgodnie z konstytucją odwołał rząd.

Mimo wszystko sprawy wyglądały dla rządu dobrze, protesty i strajki były nieliczne. Z okazji pogrzebu Matteottiego ogłoszono zaledwie dziesięciominutową przerwę w pracy. Do tej przerwy dołączyli także syndykaliści faszystowscy. Milczał D’Annunzio, akurat finalizował z Mussolinim sprzedaż swoich rękopisów za sumę ponad 5 mln lirów. Giolitti ubolewał: „Mussolini był szczęściarzem, opozycja, która dla mnie była tak kłopotliwa, wobec niego po prostu usunęła się, zostawiając puste pole”. Sam Mussolini wyraża się, że „rzucono mu trupa między nogi”.

12 czerwca 1924 posłowie opozycyjni, z wyjątkiem komunistów, postanowili opuścić parlament i odmówić powrotu, dopóki nie powróci prawo i ład, a konstytucja nie zacznie być przestrzegana. Tą część opozycji nazwano „secesją awentyńską” (od ruchu plebejskiego z V w p.n.e.). Jednak nie utworzyli opozycji parlamentarnej, nie stanowili także koalicji. Staje się to po części za sprawą Piusa XI, który nie zgodził się na żadne sojusze popolarów z socjalistami.

13 czerwca 1924 premier Benito Mussolini zapewnia Izbę, że podejmie wszelkie środki w celu wyjaśnienia sprawy. Dzięki świadkom śledztwo postępuje w szybkim tempie, cień podejrzenia pada też na Mussoliniego. Zidentyfikowano zabójców – czterech ardytów i Dumini, toskański skwadrysta zatrudniony w biurze prasowym premiera. Tablice rejestracyjne samochodu porywaczy zapamiętała część świadków, okazało się, że wynajął go Filippo Filipelli, dyrektor sympatyzującego z faszyzmem „Corriere Italiano”. Nie udowodniono Mussoliniemu bezpośredniej odpowiedzialności za zabójstwo, inną sprawą jest odpowiedzialność moralna i polityczna.

25 czerwca 1924 odbyło się głosowanie w senacie, wynik: 225 (235?) do 21 na korzyść rządu, który otrzymał wotum zaufania. Wśród głosujących za był filozof Benedetto Croce. Król pozostał bierny, nie miał powodu by dymisjonować cały rząd. Mussolini odmówił wzięcia współodpowiedzialności za morderstwo. Zawodowy prefekt Crispo Moncada został szefem policji. A czołowe stanowiska w służbie bezpieczeństwa obsadzili nacjonaliści. Ministrem spraw wewnętrznych został Federzoni, podsekretarz stanu Finzi (Żyd z pochodzenia) został zmuszony do opuszczenia stanowiska, Mussolini sugerował, że mógł być zamieszany w porwanie (w 1944 r. Finzi zginął walcząc w partyzantce przeciwko Niemcom). Wybitny profesor prawa Alfredo Rocco został ministrem sprawiedliwości. W skład rządu weszli prawicowi liberałowie oraz monarchiści, jeden z byłych adiutantów króla – generał Clerici jako wiceminister wojny. Milicję Faszystowską włączono do sił zbrojnych, jej członków poddano wojskowej dyscyplinie, oficerami zostali byli oficerowie armii regularnej, wszyscy złożyli przysięgę na wierność królowi.

Artykuł: Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste
Zdjęcia: Włochy Mussoliniego na zdjęciach

  • Posted on 19 maja, 2013
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: news
  • Tags: polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch, polityka wewnętrzna Mussoliniego, sprawa Matteottiego, zabójstwo Matteottiego
maj
12

Polityka wewnętrzna Mussoliniego – 1923 rok

W ciągu kilku pierwszych lat Mussolini podwyższał płace księży, przekazał 3 mln lirów na renowację kościołów. Przywrócił krucyfiksy w szkołach, sądach i Koloseum, uratował katolicki Banco di Roma oraz zamknął 53 burdele. Wprowadził także egzaminy państwowe, co zwiększyło napływ uczniów do szkół katolickich, traktowanych jak szkoły państwowe. Uznał stopnie nadawane przez Katolicki Uniwersytet Najświętszego Serca w Mediolanie. Zamykał także antyklerykalne pisma. Zarzucił liberalne projekty opodatkowania własności kościelnej, jak i jawnej rejestracji udziałów kapitałowych. W inauguracyjnym przemówieniu sławił kościół jako reprezentanta „łacińskiej i imperialnej tradycji Rzymu”.

1 stycznia 1923 rozwiązano Gwardię Królewską.

12 stycznia 1923 formalnie rozwiązano skwadry. Sytuacja niewiele się zmienia, terror trwał.

14 stycznia 1923 powołano oficjalnym dekretem królewskim Ochotniczą Milicję Bezpieczeństwa Narodowego – MVSN („Milizia Volontaria per la Sicurezza Nazionale”) do „obrony rewolucji faszystowskiej”. Rada Ministrów wyraziła zgodę na jej powstanie 28 grudnia 1922. Funkcjonariuszy rekrutuje się z PNF, zwłaszcza spośród byłych skwadrystów. Nie składali nawet przysięgi na wierność królowi. Opłacana jest z funduszy publicznych, odpowiedzialna bezpośrednio przed Duce. Milicja oprócz normalnych funkcji, umożliwia kontrolę nad szeregowymi skwadrystami jak i nad rasami. Milicja przez wiele lat pozostaje luźną federacją skwadr, dowodzonych prze lokalnych szefów. Milicja strzeże gmachów publicznych i zapewnia godne życie byłym skwadrystom. Funkcja komendanta milicji i policji zostaje połączona i oddana w ręce generała Emilio De Bono.

19 stycznia 1923 Mussolini w pałacu Guglielmi, przy via dell Gesu w Rzymie spotyka się z watykańskim sekretarzem stanu, kardynałem Pietro Gasparri. Rozmowa dotyczy możliwości uregulowania kwestii rzymskiej, udzielenia przez państwo pomocy zagrożonemu upadkiem Banca di Roma i wspomożenia działań Stolicy Apostolskiej.

23 stycznia 1923 w odwecie za śmierć faszysty w La Spezia skwadryści mordują 6 osób.

1 lutego 1923 gen. Emilio De Bono został mianowany dowódcą MVSN.

3 lutego 1923 skwadryści biorą szturmem Pałac Sprawiedliwości w Livorno. Ich celem jest wygnanie deputowanego socjalistów, Giuseppe Modiglianiego. Tego dnia aresztowano komunistycznego przywódcę Amadeo Bordigę, po nim zatrzymano prawie wszystkich członków Komitetu Centralnego, 72 sekretarzy regionalnych, przywódców komunistycznej młodzieżówki.

5 luty 1923 – Rząd Mussoliniego nakazuje aresztowanie kilkuset działaczy socjalistycznych.

26 lutego 1923 doceniając zdecydowaną politykę zagraniczną Mussoliniego Stowarzyszenie Nacjonalistyczne (AN) „en bloc” włączyło się do PNF. Luigi Salvatorelli oświadczył, że było to: „niezaprzeczalnym zwycięstwem ducha nacjonalistycznego nad faszystowskim”. Nacjonaliści byli monarchistami, wrogami masonerii i konserwatystami. Ze względu na wspólne poglądy z dawnymi elitami ziemiańskimi i rzymską biurokracją szybko zdominowali oddziały PNF na południu. Wprowadzili do niej wielu uzdolnionych przywódców. Milicja faszystowska dzięki tej fuzji zyskała 80 tys. nowych członków, wcześniej należących do „Sempre Pronti”!, paramilitarnej organizacji nacjonalistów. Z PNF wykluczono część dawnych faszystów, z Padovanim z Neapolu na czele. De Vecchiego z Turynu wysłano do Somalii. Górę zaczęli brać „rewizjonistyczni” faszyści, jak Giuseppe Bottai, który dowodził iż skwadryzm stał się anachroniczny. Radykalne skrzydło faszyzmu nie jest zadowolone z tej decyzji. Ludzi z AN uważano za umiarkowanych konserwatystów o klerykalnych sympatiach. Nacjonaliści odegrają dużą rolę w ruchu faszystowskim, nieproporcjonalną do ich małej liczebności.

8 marca 1923 wydano dekret ustalający regulamin i zasady dyscypliny MVSN. Jej obowiązki sprecyzowano w artykule drugim: „Milicja Bezpieczeństwa Narodowego służy Bogu i włoskiej ojczyźnie, znajdując się pod rozkazami Prezesa Rady Ministrów. Współpracując z uzbrojonymi oddziałami bezpieczeństwa publicznego i armią królewską przyczynia się do utrzymania porządku publicznego w państwie; przygotowuje obywateli i zapewnia im organizację mającą na celu obronę włoskich interesów w świecie”.

11 marca 1923 Filippo Cremonesi, królewski komisarz Rzymu, składa wizytę kardynałowi Pompili, wikariuszowi diecezji rzymskiej, podkreśla to powrót do oficjalnych kontaktów Kościoła i państwa.

12 kwietnia 1923 na kongresie PPI ks. Sturzo przyznaje, że polityka rządu może przynieść Włochom korzyści, ale zaprzecza zbieżności celów programowych jego partii i faszyzmu. Uczestnicy kongresu opowiedzieli się za warunkową współpracą z rządem.

17 kwietnia 1923 premier Mussolini wezwał do siebie popularów wchodzących w skład rządu i zażądał wyjaśnienia stanowiska lub dymisji.

21 kwietnia 1923 – dzień założenia Rzymu świętem narodowym. Święto pracy 1 maja zostało zniesione.

23 kwietnia 1923 ministrowie należący do katolickiej Włoskiej Partii Ludowej opuszczają rząd Mussoliniego. Duce dymisjonuje ministrów „popolari”. W łonie PPI doszło do podziału, część przywódców chadeckich z Gilberto Martire nie zgodziła się na zerwanie z władzą i założyła Narodową Partię Ludową.

Gaetano Salviemi, później więziony przez faszystów, pisał wówczas tak: „powrót Giolittiego byłby moralną klęską dla całego kraju. Mussolini mógł dokonać swego zamachu stanu w minionym październiku, bo wszyscy czuli wstręt di izby”. Większość parlamentarna rządu jest zagrożona, Mussolini proponuje więc nową ordynację wyborczą. 25 kwietnia 1923 Wielka Rada określa powstanie nowej ordynacji wyborczej jako „nieuchronną konieczność”, jej projekt przygotował Giacomo Acerbo (podsekretarz stanu w kancelarii premiera). Faszyści skorygowali system proporcjonalny – lista mająca najwięcej głosów, ale przynajmniej 25 proc. oddanych, miała otrzymać 2/3 miejsc w parlamencie – 356 mandatów. Pozostałe miejsca na zasadzie proporcjonalności przypadały kolejnym listom. Miało to zapewnić stabilną większość rządową.

27 kwietnia 1923 – wprowadzono włoskie nazwy miejscowości w południowym Tyrolu.

30 kwietnia 1923 królewski dekret nakłada na szkoły obowiązek wieszania krucyfiksów w salach lekcyjnych i salach sądowych (inne źródło mówi, że „wolno było” je tam wieszać, sugeruje więc, że nie był to obowiązek). Reforma Gentilego – wprowadzenie lekcji religii do programu nauczania w szkołach podstawowych i fakultatywnie w szkołach średnich. Podniesiono czesne. Do sił zbrojnych powrócili katoliccy kapelani. Zaostrzono też rządową kontrolę nad powołaniem na stanowiska, awansami i zwolnieniami z pracy w administracji państwowej.

Lipiec 1923 – Wielka Rada Faszystowska wydaje deklarację precyzującą jej wizję MVSN: „Milicja jest wielką policją polityczną. Jej zadaniem jest – z udziałem zwykłych sił policyjnych lub bez ich pomocy – uniemożliwiać jakiekolwiek zakłócenie porządku publicznego, jakikolwiek bunt przeciwko faszystowskiemu rządowi lub każdą jego próbę”.

10 lipca 1923 ks. Sturzo został zdymisjonowany ze stanowiska sekretarza PPI. Sturzo „zawdzięcza” to dobrym układom Mussoliniego z Watykanem, jako posłuszny ksiądz godzi się zrezygnować ze stanowiska. Popolarzy rozbijają się na dwie frakcje – jedna gotowa jest współpracować z faszystami, druga chce za wszelką cenę ratować włoską demokrację. Jako, że król odmówił wprowadzenia nowego prawa wyborczego w formie dekretu, tego dnia rozpoczęła się debata parlamentarna. Liberał i antyfaszysta Giovanni Amendola stwierdza, że projekt ordynacji Acerbo byłby zaprzeczeniem „samej natury” parlamentu i zdradą „jego przeszłości, teraźniejszości i przyszłości”. Giacomo Acerbo proponował by partia, która wygra wybory, automatycznie zyskiwała 2/3 miejsc w Izbie. PPI większością jednego głosu zadecydowali o wstrzymaniu się od głosu podczas głosowania pomysłu Acerbo. Prawo Acerbo wejdzie w życie w listopadzie.

18 lipca 1923 – ogłoszono plan italianizacji południowego Tyrolu. Zabroniono używać nazwy „Tyrol” lub „Tyrol Południowy”, dozwolone były nazwy „Trentino” i „Alto Adige”. Język włoski stał się obowiązujący w niemieckich szkołach (od 1 października 1923). Przez pewien czas ograniczono, za pomocą specjalnej ustawy, napływ emigrantów z Niemiec. Przybywających Niemców i Austriaków pozbawiono prawa pobytu przez okres dłuższy niż 3 miesiące. Popierano natomiast emigrację włoską.

21 lipca 1923 projekt ordynacji wyborczej przeszedł w drugim czytaniu większością głosów 235:139, Giolitti, Salandra, Orlando i Bonomi głosowali za. Mussolini triumfował. 77 osób, głównie popularów, wstrzymało się od głosu. Przegranymi na tym stali się radykałowie i lewicowi liberałowie, jak Nitti czy Amendola, którzy i tak stracili większość wpływów. Dla nich znaczenie miał to, że w ogolę będą wybierani. Największym przegranym była jednak PPI, podzielona i tracąca poparcie Watykanu. Sturzo zrezygnował na życzenie Watykanu ze stanowiska sekretarza partii. W listopadzie ordynację zaakceptuje też senat. Ustawa znana jako „legge Acerbo” przyznaje większość miejsc w parlamencie partii, która otrzyma więcej niż 25% głosów.

Przemoc skwadr dotyka też środowiska katolickie. W rejonie Brescii ras Augusto Turati i jego squadre atakowali, wyjątkowo dobrze zorganizowane w tej prowincji, katolickie stowarzyszenia i spółdzielnie. 24 sierpnia 1923 w Argenta squadristi Italo Balbo zamordowali Giovanniego Minzoni, księdza zaangażowanego w tworzenie katolickich klubów społecznych. Akty gwałtu rzadko były dokonywane z polecenia Mussoliniego. Udowadniają, że nie ma kontroli nad rasami, z drugiej strony podkreśla, że gdyby nie rządził sytuacja byłaby dalece gorsza i że on sam stanowi jedyną skuteczną obronę przed jeszcze większym terrorem.

22-23 października 1923 odbywa się trzeci kongres PPI zorganizowany w Wenecji. Nie potępiono faszyzmu jako takiego, opowiedziano się za ewentualną współpracą z socjalistami i liberałami dla ochrony demokracji. W późniejszym okresie ks. Sturzo wypowiada się w przemówieniu wygłoszonym we Florencji oskarżając państwo burżuazyjne i liberalne. Linia polityczna popularów okazuje się zatem dość chwiejna.

23 listopada 1923 senat przyjmuje nową ordynację wyborczą (pomysłu Giacomo Acerbo), stosunek głosów 165:41. Socjalista Filippo Turati: „daliśmy faszystom zwycięstwo”.

Koniec 1923 r. – PNF ma już 783 tys. członków. We Włoszech pracuje 78 prefektów. Prefekci mają organizować policję, zwalczać „wywrotowców”, bronić ustroju oraz pilnować społecznego porządku w prowincji. Prefekci pracują dobrze, to oni a nie sekretarze partii rządzą prowincją. Po okiełznaniu rasów ich rola jeszcze rośnie. Mają dużo do powiedzenia w sprawach stosunku pracy i patronatu. Istnieje 69 prowincji. Prefekci cieszyli się zaufaniem i poparciem rządu, kontrolowali szeregi lokalnych członków PNF, a nawet ich szpiegowali. Zyskali większy udział w kontroli nad administracją lokalną.

Artykuł: Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste
Zdjęcia: Włochy Mussoliniego na zdjęciach

  • Posted on 12 maja, 2013
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: news
  • Tags: faszyzm i kościół, MVSN, polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch, polityka wewnętrzna Mussoliniego, reforma edukacji Gentile
paź
29

Osoby: Giuseppe Bottai

Dzisiaj kolejna biografia. Wszystkie szczegóły znajdziecie w linku poniżej, pod koniec biografii Giuseppe Bottaia znajduje się także link do galerii. A teraz parę słów o najbliższej przyszłości na Wojnie Mussoliniego.

Aktualnie pracuję nad czterema rzeczami. Pierwszą jest Leksykon Uzbrojenia. Tutaj prace mają się ku finiszowi, znalazłem co prawda kolejną literaturę dotyczącą samolotów Regia Aeronautica, ale postanowiłem dokonać wszelkich aktualizacji tego co już zamieściłem w przyszłości. Ja jako piszący czuję znużenie tematem, podejrzewam, że duża część osób odwiedzających stronę także wypatruje innych zagadnień. Dlatego na razie opublikuję to co mam gotowe, a aktualizację odłożę sobie na późniejszy termin. Niejako przy okazji napisały się artykuły o historii Regia Aeronautica i jej udziale w Bitwie o Anglię. Oba tematy także niebawem na WM.

Pracuję także nad polityką wewnętrzną faszystowskich Włoch. Na razie będą to lata dwudzieste. Oczywiście przedstawię zagadnienie możliwie szczegółowo. Polityka wewnętrzna Mussoliniego to przecież nie tylko z jednej strony sprawa Matteottiego i ustawy rasowe, czy z drugiej punktualnie kursujące pociągi i likwidacja mafii. To także najbliższa perspektywa strony.

Przyszłe dwa tygodnie to niestety mój wyjazd. Więc newsy ukażą się w dniach 10-11 listopada, a od kolejnego weekendu strona będzie działać już swoim normalnym biegiem. Jednak nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Na wyjazd biorę książki na które nigdy nie mogę znaleźć czasu. Dlatego i z wyjazdu mam nadzieję przywieść kilka ciekawych artykułów, biografii etc. Tym bardziej zapraszam zatem do odwiedzania strony, bo ciekawych tematów nie powinno zabraknąć!

zobacz biografię Giuseppe Bottai

  • Posted on 29 października, 2012
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: news
  • Tags: faszystowskie Włochy, ideologia faszyzmu, ministrowie Mussoliniego, polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch, polityka wewnętrzna Mussoliniego
paź
13

Osoby: Giovanni Gentile

Gentile Giovanni (1875-1944) – Urodzony w Castelvetrano, prowincja Trapani na Sycylii. Profesor filozofii na uniwersytetach w Palermo – 1906 r., Pizie – 1914 r., Rzymie – 1917 r. Uczeń liberalnego historyka i filozofa Benedetto Croce stał się zwolennikiem filozofii Hegla i opracował teorię zasad państwa etycznego, będącego wcieleniem Narodu, które w jego oczach realizował faszyzm. Jego postać intelektualisty i polityka lokowała się ideowo w tradycji zjednoczeniowej wielkich proroków i budowniczych nowych Włoch – od Alfieriego do De Sanctisa. Uważał, że państwu powstałemu w wyniku walk zjednoczeniowych nadal brakowało unitarnej świadomości narodowej, wspólnej wiary, więzi moralnej pomiędzy klasą rządzącą i ludem. Do początku I Wojny Światowej nigdy nie zajmował się wydarzeniami politycznymi, jednak całe jego dzieło filozoficzne miało swój ostateczny cel w sferze działań politycznych, bo zmierzało do przemiany polityczno-religijnej Włochów. Po wybuchu wojny przyłączył się do interwencjonistów i zaangażował się politycznie. 11 października 1914 Gentile przemawiał: „Filozof musi filozofować jako człowiek, zachowując wszystkie obowiązki ludzkie w obrębie swojej własnej filozofii. Dziś patrzenie na wojnę obojętnym okiem jest niedopuszczalne dla nikogo, z żadnego powodu”. 20 maja 1915 pisał ukontentowany do Lombarda Radicego: „A więc wreszcie doszliśmy i zobaczymy, czym są Włochy i czy zasługują by żyć!”. Autor „Discorsi di religione” (Rozważania o religii) z 1920 r. pisał tam: „(…) A jeśli nasze działanie jest działaniem politycznym w państwie, to nasze państwo także powinno być rządzone przez ducha czysto i głęboko religijnego. Religijność państwa i jego powaga, jego stałość duchowa, jego spójność – słowem to te cnoty, z powodu których na serio mówi się i działa na rzecz tego świata, w którym żyjemy”. W swoich politycznych artykułach Gentile wielokrotnie kładł nacisk na religijny aspekt polityki.

Minister Oświecenia Publicznego od listopada 1922 do lipca 1924. Wprowadził reformę szkolnictwa. W 1919 r. napisał dwie rozprawy poświęcone Giobertiemu i Mazziniemu, wydano je w 1923 roku w tomie „Prorocy włoskiego Risorgimento” („I profeti del Risorgimento Italiano”). Tom był dedykowany Mussoliniemu: „Włochowi wedle rasy/godnemu by wysłuchać/głosu proroków nowej Italii”. Według Gentile faszystowska idea stawała się rzeczywistością poprzez osobę Mussoliniego: „człowieka, bohatera, uprzywilejowanego i opatrznościowego ducha, w którym ucieleśnia się myślenie i nieustannie wibruje w potężnym rytmie młodzieńczego życia, będącego w pełni rozkwitu”. W kwietniu 1925 był inicjatorem manifestu faszystowskich intelektualistów i rozpoczął prace koordynatora encyklopedii Treccani, w której opracował zasadniczą część artykułu poświęconego faszyzmowi. Niezależność jego umysłu i względna tolerancja sprawiły, że od 1929 roku stopniowo odsuwano go od jakiejkolwiek odpowiedzialności. W 1943 roku poparł Włoską Republikę Socjalną i został mianowany przewodniczącym Akademii Włoskiej. Został zabity przez komunistycznych partyzantów niedaleko Florencji 15 kwietnia 1944.

zobacz galerię Giovanni Gentile

  • Posted on 13 października, 2012
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: news
  • Tags: faszystowskie Włochy, faszyzm, polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch, polityka wewnętrzna Mussoliniego
paź
06

Osoby: Alfredo Rocco

Rocco Alfredo – Urodził się w 1875 roku w Mediolanie. Profesor prawa, nim wstąpił do Narodowej Partii Faszystowskiej (PNF), działał w szeregach nacjonalistów. Po dojściu do władzy Benito Mussoliniego sprawuje kolejno funkcje podsekretarza stanu ds. skarbu i rent wojennych, a następnie ministra sprawiedliwości od stycznia 1925 do lipca 1932. Autor najbardziej zaawansowanej, prawnej definicji autorytarnego, masowego państwa politycznego. W ramach tej definicji ginęła wszelka szansa na uczynienie z syndykalizmu fundamentalnych podwalin państwa faszystowskiego. Taka definicja i interpretacja państwa faszystowskiego – czyli politycznego państwa faszyzmu – cieszyła się uznaniem Mussoliniego. Państwo miało być absolutnym suwerenem, z celami przekraczającymi interesy społeczności ekonomicznej, państwo miało obejmować sferą swoich działań całość życia narodu, bez zrażania sobie siły burżuazji jako klasy dominującej, a przeciwnie, oferując tej sile rozwój i swobodę działania, jakich nigdy dotąd nie zaznała. Chciał dominacji wielkiej burżuazji przemysłowej i finansowej nad masą zdyscyplinowaną, zorganizowaną i materialnie zadowoloną. Rocco: „Jednak stosunek pomiędzy społeczeństwem a jednostką jawi się jako dokładnie odwrócony. Formule doktrynalnej liberalizmu, demokracji i socjalizmu: społeczeństwo dla jednostki, faszyzm przeciwstawia inną: jednostka dla społeczeństwa. Dokonując tej zmiany faszyzm nie przekreśla jednostki w społeczeństwie. Podporządkowuje ją, a nie przekreśla, ponieważ jednostka, jako część generacji, jest zawsze składnikiem społeczeństwa, choć minimalnym i przemijającym. Rozwój i dobrobyt jednostek w każdym pokoleniu stają się warunkami rozwoju i prosperowania całej wspólnoty społecznej. Społeczeństwo ma więc interes w powodzeniu jednostek. W tym punkcie antyteza koncepcji faszystowskiej i liberalno-demokratycznej wydaje się absolutna i całkowita”. Rocco został prawnym założycielem faszystowskiego państwa, gdy faszyzm po przezwyciężeniu kryzysu Matteottiego, zdecydował wkroczyć na drogę reżimu. Wziął udział w przygotowaniu ultra faszystowskich praw, które wprowadziły zasady państwa totalitarnego, ustawy z 1928 r. pozbawiającej Izbę Deputowanych charakteru elekcyjnego, rewizji kodeksu karnego i kodeksu postępowania karnego w 1931 r. W 1932 r. mianowany rektorem Uniwersytetu Rzymskiego, na tym stanowisku pozostał do śmierci w 1935 r. Był członkiem Akademii Włoskiej.

zobacz galerię Alfredo Rocco

  • Posted on 6 października, 2012
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: news
  • Tags: faszystowskie Włochy, faszyzm, polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch, polityka wewnętrzna Mussoliniego
kw.
18

Włochy Mussoliniego: polityka wewnętrzna RSI

Wracamy do mojego cyklu artykułów. Ostatni dotyczył spotkania Benito Mussoliniego i Adolfa Hitlera w Kętrzynie. Kulisy powstania Włoskiej Republiki Socjalnej więc już znamy. Pora zająć się nią samą. Dzisiejszy artykuł omawia to jak wyglądał rząd RSI oraz czym się zajmował. Są tu także inne zagadnienia, jak: Proces w Weronie, sytuacja ludności w okupowanym Rzymie czy holocaust na ziemi włoskiej.

Oczywiście artykuł nie wyczerpuje tematu. Zapewne będę wracał do tych spraw. Tyle informacji udało mi się nazbierać podczas prac nad Kampanią Włoską. W dziedzinie tematów innych niż działania wojenne powinienem mieć jeszcze parę ciekawostek do zaoferowania, od znaczenia czarownic w życiu codziennym włoskich chłopów po chociażby erupcje Wezuwiusza i problemy jakich one przysporzyły! Nie samą wojną przecież Włoch pod rządami Mussoliniego żył.

Niebawem kolejne trzy artykuły w tym cyklu, potem jego małe uzupełnienie i czas ruszać na front wschodni.

Zapraszam do odwiedzin!

Artykuł: polityka wewnętrzna RSI
Zdjęcia: zdjęcia z okresu istnienia RSI

  • Posted on 18 kwietnia, 2012
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: news
  • Tags: polityka wewnętrzna Mussoliniego, Repubblica Sociale Italiana, republika Salo
Page 1 of 212
REKLAMA
Wojna Mussoliniego All Rights Reserved.
Kontakt poczta@wojna-mussoliniego.pl
Designed & Developed by Carla Izumi Bamford
Powered by Wordpress
Go back to top