Wojna Mussoliniego

La guerra di Mussolini

RSS Feed
  • Home
  • Od Autora
  • Publikacje
  • FRONTY
    • Afryka Północna – „Heia Safari”
    • Morze Śródziemne – „Mare Nostrum”
    • Wojna na Bałkanach 1939-1945
    • Kampania Włoska – „Guerra E’ Finita?”
    • Front Wschodni – „Contro il Bolscevismo!”
    • Sommergibili na Atlantyku
    • Etiopia 1935-1936 – Brudna wojna Mussoliniego
  • Armia Włoska
    • 26 Dywizja Piechoty „Assietta”
    • 4 Dywizja Alpejska „Monte Rosa”
    • 54 Dywizja Piechoty „Napoli”
    • 4 Dywizja Piechoty „Livorno”
    • Włosi w Waffen-SS
    • Organizacja Obrony Sycylii
    • Esercito Nazionale Repubblicano(ENR):
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Jednostki Włoskiej Kawalerii
    • 132 Dywizja Pancerna „Ariete”
    • 101 Dywizja Zmotoryzowana „Trieste”
    • Armia Pancerna “Afrika” w bitwie pod El-Alamein
    • M.V.A.C. i inne organizacje współpracujące z Włochami na Bałkanach
    • Doktryna
    • 1. Dywizja Piechoty (Górska) „Superga”
    • 6. Dywizja Alpejska „Alpi Graie”
    • 1° Battaglione Paracadutisti Carabinieri Reali
    • 185. Divisione Paracadutisti „Folgore”
    • 1ª Divisione libica „Sibelle”
    • 2ª Divisione libica „Pescatori”:
    • Raggruppamento sahariano „Maletti”
    • 4. Divisione CC.NN. „3 Gennaio”
    • Początek wojsk spadochronowych – Fanti dell’Aria
    • Koszty wojny w Hiszpanii
  • Leksykon Uzbrojenia
    • Myśliwce Regia Aeronautica i ANR w latach 1923-1945
    • BIBLIOGRAFIA – lotnictwo włoskie
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze i inne
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Samoloty obcej produkcji w Regia Aeronautica
    • Okręty podwodne typu Marcello
    • Pierwszy włoski Blenheim
    • Czołgi średnie
  • Osoby
    • Italo Balbo
    • Bibliografia dla działu Osoby
    • Giovanni Messe
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • Galeazzo Ciano
    • Dino Grandi
    • Gabriele D’Annunzio
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Arconovaldo Bonaccorsi
    • Pietro Maletti
    • Emilio Faldella
    • Mario Roatta
    • Annibale Bergonzoli
    • Emilio De Bono
  • Benito Mussolini
    • Spotkanie z Hitlerem – Rastenburg IX.1943
    • Konferencja z Hitlerem, Feltre 19.VII.1943
    • Duce porwany… Duce wolny!
    • Więzień Gargnano
    • Śmierć dyktatora
    • Ostatnie spotkanie dyktatorów
    • Rodzina Mussolini
    • Benito Mussolini – cytaty
    • Dzieciństwo i młodość
    • Kochanki Mussoliniego
    • Socjalistyczny dziennikarz Benito Mussolini
    • W alpejskich okopach
    • Clara Petacci i klan Petacci
    • Benito Mussolini – osobowość
    • Benito Mussolini i Adolf Hitler – trudna przyjaźń dyktatorów
  • Włochy Mussoliniego
    • Antyfaszyzm
    • Polityka wewnętrzna Repubblica Sociale Italiana
    • Squadristi, manganello i olej rycynowy
    • Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste
    • Sport w faszystowskich Włoszech
    • Doktryna faszyzmu
  • Zdjęcia
    • Afryka Północna
    • Morze Śródziemne
    • Wojna na Bałkanach
    • Italo Balbo
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • 29 Dywizja Grenadierów Waffen-SS
    • Galeazzo Ciano
    • Kampania Włoska
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Spotkania Dyktatorów
    • uwięzienie i uwolnienie Mussoliniego
    • Repubblica Sociale Italiana
    • Rodzina Mussolini
    • Front Wschodni
    • Giovanni Messe
    • Dino Grandi
    • Myśliwce Regia Aeronautica
    • Gabriele D’Annunzio
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze
    • Początki faszyzmu
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Benito Mussolini: dzieciństwo – I Wojna Światowa
    • Kochanki Mussoliniego
    • Włochy Mussoliniego na zdjęciach
    • Włoskie czołgi eksperymentalne
    • Czołgi ciężkie (carri armati pesanti)
    • Czołgi lekkie (carri armati leggeri)
    • Samochody pancerne (Autoblindi)
    • Żołnierze włoscy
    • Inwazja na Etiopię 1935-1936 r.
    • Corpo Aereo Italiano
    • Hiszpania 1936-1939
    • Benito Mussolini
    • Wielka Wojna na morzu
    • Ascari del Cielo
    • Betasom 1940-1945
  • Mapy, Struktury…
    • Afryka Północna
    • Front Wschodni
    • Armia Włoska
      • 28 Dywizja Piechoty „Aosta”
  • Filmy z YouTube
  • KINO
  • Linki
pinflix yespornplease porncuze.com porn800.me porn600.me tube300.me tube100.me watchfreepornsex.com
  • Wojna Mussoliniego
  • » Archives
lut
20

Stosunki dyplomatyczne na linii ZSRR-Królestwo Włoch

Ukraiński chłop i strzelec alpejski na pamiątkowym zdjęciu. Komunizm i faszyzm, ideologie rewolucyjne, antydemokratyczne i rewizjonistyczne, czy jednak zawsze sobie wrogie?

Większość tekstu za: M. T. Giusti, La campagna di Russia 1941-1943, il Mulino, Bolonia 2016.

Już w chwili objęcia władzy Mussolini gotów był uznać rząd sowiecki, głównie celem złamania hegemonii Francji na kontynencie europejskim. Jeszcze w maju 1922 roku Kraj Rad i Królestwo Włoch podpisały w Genewie konwencję handlową, którą ZSRR ostatecznie nie ratyfikował z powodu braku uznania za legalny sowieckiego rządu ze strony Rzymu, a ponadto wydał się on niekorzystny, gdyż miał bardzo faworyzować Włochów.

Począwszy od 1924 rok roku miała miejsce normalizacja stosunków Włoch z ZSRR. 7 lutego podpisano traktat handlowy i konwencję celną. Rzym uznał rząd sowiecki za legalny, dokonano także wymiany ambasadorów. Sowiecki ambasador, pomimo nacisków włoskich komunistów i liberałów przyjął zaproszenie Mussoliniego na lunch, choć miało to miejsce krótko po morderstwie opozycyjnego polityka Giacoma Matteottiego.

W okresie pierwszego planu pięcioletniego ZSRR składał we Włoszech ogromne zamówienia na urządzenia przemysłowe, a włoscy przedsiębiorcy udzielali długoterminowych kredytów, poręczonych przez państwo.

W 1933 roku oba państwa podpisały traktat o nieagresji i wzajemnej przyjaźni. Sygnatariusze obiecywali nie uciekać się do wojny lub innej formy agresji oraz do poszanowania nienaruszalności terytorialnej drugiej strony. Mussolini oferował się nawet jako mediator w kontaktach Kremla z Hitlerem.

W latach trzydziestych ścisła współpraca dotyczyła głównie flot wojennych, Włochy w zamian za ropę przekazywały swoją technologię. Sporo na ten temat w: https://www.tetragon.com.pl/…/flota-czerwona-na-morzu…/

Dobre stosunki skończyły się pod koniec lat trzydziestych, gdy koła konserwatywne we Włoszech przeprowadziły antysowiecką kampanię medialną. Wcześniej, w 1928 roku na Kongresie Międzynarodówki komunistycznej uchwalono, że „prawdziwy wróg jest na lewicy”, co oznacza socjofaszystów (social-fascisti). W 1938 roku repatriowano Włochów zamieszkujących na Kaukazie, a sowiecka podejrzliwość wobec obcokrajowców paraliżowała pracę włoskich dyplomatów w Związku Radzieckim.

Sytuację zmienił wybuch wojny w Hiszpanii. Rozpoczął się wyścig z jednej strony Włoch i Niemiec, a z drugiej ZSRR w wojskowym wsparciu swoich politycznych stronników. Na niebie Hiszpanii walczyli ze sobą lotnicy z obu krajów, podobnie było na lądzie. W 1937 roku włoskie okręty podwodne zatopiły szereg statków pod czerwoną banderą, które Morzem Śródziemnym wiozły pomoc dla republiki. W odpowiedzi prześladowano włoskich robotników w Moskwie, zamknięto konsulaty, a w 1938 roku załamały się kontakty handlowe obu krajów.

Sytuację ponownie poprawiła konferencja Monachijska we wrześniu 1938 roku (Mussolini uratował pokój w Europie) i od 1939 roku nastąpiła zdecydowane ocieplenie radziecko-włoskich kontaktów. Sowiecka dyplomacja próbowała kupić Rzym dla swojej sprawy zwracając uwagę na nasilenie się niemieckich wpływów na Bałkanach, które były włoską strefą wpływów. 4 kwietnia odnowiono pakt o nieagresji i przyjaźni, a obie strony uzgodniły równowagę interesów w Europie południowo-wschodniej.

Kolejne załamanie przyszło wraz z podpisaniem paktu Mołotow-Ribbentrop, który zdestabilizował sytuację w Europie (Mussolini dowiedział się o nim jedenaście godzin przed jego zawarciem. Uznał, że wobec tego on także ma wolną rękę w kontaktach z Kremlem i nie musi niczego konsultować z Niemcami). Na przełomie 1939/1940 roku obie strony zamknęły swoje ambasady. Z obu stron prowadzono kampanię pomówień za pomocą prasy i radia.

Sytuację zmieniła interwencja niemieckiej dyplomacji, gdyż Rzesza prowadziła interesy zarówno z Rzymem jak i Moskwą, dążyła więc do stabilizacji. W maju 1940 roku obie strony ponownie wymieniły ambasadorów.

O okresie wojny z Grecją już pisałem: ZSRR naciskał na Włochów, by ją zgnieść. Oznaczało to bowiem odcięcie Niemców od wpływów w basenie Morza Śródziemnego (Metaksas był filonazistą). Po zakończeniu wojny, gdy Włosi panowaliby nad Kanałem Sueskim, z Kreml wywalczyłby przynajmniej swobodę żeglugi przez cieśniny tureckie, urządzono by stosunki handlowe w Europie Płd. (i dalej, panujące na Morzu Czerwonym Włochy to okno na Ocean Indyjski) od nowa.

W okresie poprzedzającym „Barbarossę” stosunki włosko-sowieckie były poprawne, a Mussolini robił sobie wielkie nadzieję na zakup surowców strategicznych. Od marca 1941 roku sposobiono się do podpisania nowego traktatu handlowego. Pomiędzy marcem a majem jego warunki negocjowali hrabia Ciano i Anastas Mikojan, minister handlu zagranicznego ZSRR. W zamian za surowce (miedź, cyna, nikiel, mangan, azbest długowłóknisty, dwutlenek manganu, stała parafina, oleje smarowe, mika, rafinacja żeliwa) Włochy miały wysłać do Moskwy delegację włoskich przemysłowców (w roli doradców) i techników oraz sprzedawać maszyny specjalistyczne (sygnalizacja kolejowa, lokomotywy elektryczne, maszyny księgujące, maszyny do pisania, maszyny do szycia, kondensatory, kable elektryczne, produkty chemiczne, bibułkę papierosową, kwas winowy, cytryny). 27 maja 1941 roku Mussolini ostatni raz naciskał hrabiego Ciano, by ten przyspieszył negocjacje…

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Książka „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” dostępna na Allegro, zamówić można także pisząc na marek.sobski@interia.eu
Cena 40 zł + wysyłka

  • Posted on 20 lutego, 2021
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Bez kategorii
  • Tags: polityka zagraniczna faszystowskich Włoch
mar
24

Mussoliniego droga do wojny

Spotkanie Hitler-Mussolini na Przełęczy Brenner w październiku 1940 r.

Na początku 1940 r. rumuński premier i wysłannik amerykańskiego prezydenta, podsekretarz Sumner Welles, nawiązali kontakty dyplomatyczne z Włochami celem wybadania, czy Mussolini planuje przystąpić do wojny. Zaalarmowany Hitler wysłał do Rzymu Ribbentropa. Niemiecki minister spraw zagranicznych spotkał się z Duce 10 i 11 marca, uzyskując zapewnienie, że w stosunkach między sojusznikami nie doszło do żadnych zmian. Usatysfakcjonowany Hitler natychmiast obiecał Włochom znaczne dostawy węgla, dzięki którym udałoby się przezwyciężyć embargo nałożone przez Wielką Brytanię na statki włoskie udające się do Niemiec po jego dostawy (jeden z częściej podawanych powodów przystąpienia Włoch do wojny; sprowadzanie wszystkiego do ego Mussoliniego byłoby jednak zbyt wielkim uproszczeniem).

Dobre stosunki nie trwały jednak długo, dostawy zostały ograniczone, a Hitler ponownie domagał się, by Włochy otwarcie opowiedziały się po jego stronie. Obaj dyktatorzy spotkali się 18 marca 1940 w pociągu na Przełęczy Brenner: Hitler prosił Mussoliniego o respektowanie Paktu Stalowego, napomknął także o zbliżającej się ofensywie przeciwko Francji, nie podał jednak daty, ani innych szczegółów, nie ufając rozmówcy. Mussolini zadeklarował, że wejście Włoch do wojny jest nieuniknione, oczekuje się jedynie dogodnego momentu.

Mussolini obawiał się reakcji sojusznika w razie jego zdecydowanej odmowy wprowadzenia Włoch do wojny. Uważano, że Niemcy są w stanie w ciągu kilku dni przemieścić swoje dywizje na Przełęcz Brenner i z niej uderzyć na Włochy. Górna Adyga była zdominowana przez ludność niemiecką, więc natarcie spotkałoby się z życzliwością i pomocą jej mieszkańców.

Po spotkaniu z Hitlerem Mussolini wezwał Sztab Główny do opracowania projektu „wojny równoległej”: serii szybkich działań z uwzględnieniem wszystkich ograniczeń – nieprzygotowania armii i skromności zasobów.

9 kwietnia 1940 szef Sztabu Głównego gen. Pietro Badoglio spotkał się z szefami sztabów głównych trzech rodzajów sił zbrojnych: Rodolfo Grazianim z ramienia armii, Domenico Cavagnari z ramienia floty i Francesco Pricolo z ramienia lotnictwa. Na spotkaniu omówiono możliwość podjęcia działań zbrojnych przeciwko Anglii i Francji. Zgodnie uznano, że działania ofensywne w Alpach mogą być podjęte jedynie w przypadku całkowitego załamania się przeciwnika.

Szybkie postępy Wehrmachtu we Francji i naciski Hitlera spowodowały przyspieszenie decyzji Mussoliniego o przystąpieniu do wojny. Duce obawiał się, że nie zostaną dla niego żadne laury zwycięstwa. Nie chciał zmarnować okazji do zrealizowania włoskich roszczeń do Nicei (wł. Nizza), Korsyki i Tunezji, które już od lat były celami nagłaśnianymi przez włoską propagandę. „Wojna będzie krótka, a ja potrzebuje tylko pewnej ilości poległych, by zasiąść do negocjacji pokojowych u boku Hitlera”. Mussolini zignorował raporty Badoglia o nieprzygotowaniu armii do wojny i 5 czerwca ogłosił Hitlerowi, że przystąpi u jego boku do wojny przeciwko Anglii i Francji. Hitler nieco pohamował Włocha, jego armie były już u wrót Paryża, doradził żeby sojusznik wszedł do wojny 10 czerwca. Tego dnia Mussolini wygłosił swoją słynną mowę wypowiadając wojnę zachodnim demokracjom.

  • Posted on 24 marca, 2017
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: polityka zagraniczna faszystowskich Włoch
  • Tags: Hitler i Mussolini, polityka zagraniczna faszystowskich Włoch, polityka zagraniczna Mussoliniego
mar
22

Wahania Mussoliniego

Minister Spraw Zagranicznych Włoch Galeazzo Ciano wizytuje lotnisko w Pizie przed atakiem włoskiego lotnictwa na cele na Korsyce, 14 czerwca 1940.

Nowym wątkiem na stronie jest kampania francuska 1940 r. Mam nadzieję, że ciekawym, w końcu to atak frontalny na Linię Maginota, czy starcie korpusów alpejskich obu armii. Tekst będzie tłumaczeniem obszernych fragmentów jednej z włoskich książek. Jej tytułu nie ujawniam ze względu na bardzo niepokojące wypożyczanie bez pytania materiałów publikowanych na WM. Na temat Francji jestem już umówiony w TWH, choć uzupełnię go jeszcze o inne materiały (dwie książki i szereg artykułów). Połączenie prac redakcyjnych i prowadzenia strony powinno spowodować, że wpisów powinno być więcej (wstępnie proponuję poniedziałek, środę i piątek). Zaczynamy od wątku włoskiej polityki zagranicznej na początku II WŚ.

Pakt Stalowy z 22 maja 1939 nakładał na Niemcy i Włochy obowiązek stanięcia po stronie sojusznika zarówno w wojnie ofensywnej jak i w obronnej. Podczas agresji Niemiec na Polskę Mussolini złamał postanowienia paktu i ogłosił się stroną nie walczącą (non belligerente). Powołał się przy tym na nieprzygotowanie kraju do wojny.

O 5.35 10 maja 1940 Wehrmacht wkroczył na teren Belgii i Holandii. Mussolini otrzymał o 5.00 informację od Hitlera, która przedstawiała jego zamiar ataku na neutralne kraje Beneluksu.

W sierpniu 1939 r. minister Ciano był świadomy zamiarów Hitlera względem Polski; Niemcy chcieli uzyskać od Włoch maksymalną pomoc podczas tej agresji. Włoski minister nie był w stanie zaoferować żadnego wsparcia, doskonale zdawał sobie sprawę, że Mussolini nie wiedział, jak ma postąpić. Z jednej strony Duce wiedział, że Włochy nie są przygotowane do wojny, z drugiej uważał, że pod nosem mogą mu przejść łatwe sukcesy, które jego zdaniem gwarantował sojusz z Hitlerem. Ciano, który nie ukrywał swojej niechęci do Niemców, nakłaniał Mussoliniego do wycofania się z Paktu Stalowego, podkreślając, że sojusznik zdecydował się rozpocząć nową wojnę na kontynencie bez konsultacji w Włochami. Ciano uważał, że Mussolini jest naturalnym kandydatem na wodza antyniemieckiej krucjaty. Po zawarciu porozumienia pomiędzy Hitlerem i Stalinem także inni prominentni politycy partii faszystowskiej naciskali na zachowanie neutralności. 25 sierpnia 1939 Duce wysłał list do Hitlera, deklarując w nim, że Włochy będą gotowe włączyć się do wojny w 1942 r. Reakcja Führera była łatwa do przewidzenia, uważał, że Włochy zachowują się jak w 1914 r., gdy najpierw zachowały neutralność, by następnie przystąpić do wojny przeciwko swoim sojusznikom.

Do włoskiej deklaracji o niemożliwości przystąpienia do wojny dołączono listę braków, które uniemożliwiają natychmiastowe podjęcie działań militarnych. Lista „zabiłaby byka, gdyby potrafił ją przeczytać”, jak wyraził się Ciano. Włosi zgłaszali następujące potrzeby: 6 mln ton węgla, 2 mln ton stali, 7 mln ton benzyny, 150.000 ton miedzi, 22.000 ton gumy. Hitler mimo wszystko zapoznał się z listą, deklarując, że częściowo jest w stanie spełnić te warunki, choć bardzo szybko doszło do zmiany deklarowanego terminu z powodu „problemów organizacyjnych”. W końcu Niemiec pogodził się z włoską nieinterwencją, oczekiwał jednak od Włochów działań propagandowych na swoją korzyść oraz prowadzenia demonstracyjnych akcji militarnych. Mussolini dopiął swego i Włochy pozostały poza wojną.

1 września 1939 Włochy natychmiast ogłosiły siebie krajem niewalczącym (non belligerenza), by zamaskować w ten sposób swoje nieprzygotowanie wojskowe i ekonomiczne do wojny. Dla Duce nie była to jednak łatwa decyzja, faktycznie chciałby już wówczas przystąpić do wojny: zwłaszcza z powodu swojej głębokiej nienawiści do komunistycznej Rosji (nie wiedząc, że Hitler i Stalin uzgodnili między sobą podział Polski) i z powodu pretensji względem Anglii i Francji o niedotrzymanie obietnic złożonych Włochom, gdy te przystępowały do Wielkiej Wojny po ich stronie.

Naród włoski interpretował te wydarzenia, jako zapowiedź trwałego nieuczestniczenia w konflikcie. Prasa opisywała wydarzenia bezstronnie, ale pewien niepokój spowodowało wprowadzenie kartek na żywność i budowa schronów przeciwlotniczych.

Październik był trudnym miesiącem dla Duce. Hitler był wściekły o brak wsparcia militarnego i ekonomicznego, cały czas ponawiał żądania wobec Włoch. Ponadto Mussolini wiedział już, że wiosną Niemcy zamierzają napaść na neutralną Belgię. Nieostrożnie ostrzegł rząd tego kraju, który Włochy darzyły szczerą przyjaźnią. Z tą chwilą Niemcy stracili zaufanie do włoskiego sojusznika, podchodząc do niego teraz z dużą nieufnością.

Kolejną kością niezgody była kwestia przynależności rejonu Alto Adige (Górna Adyga), spornego między Włochami i Niemcami, gdzie niemiecka propaganda podsycała proniemieckie nastroje. Włochy odpowiedziały mobilizacją sił Guardia alla Frontiera (straży granicznej), na wypadek agresywnych działań Niemców.

  • Posted on 22 marca, 2017
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: polityka zagraniczna faszystowskich Włoch, wojna włosko-francuska czerwiec 1940 r.
  • Tags: polityka zagraniczna faszystowskich Włoch, polityka zagraniczna Mussoliniego
gru
08

Bezowocne zabiegi Frei Stark

Jeńcy z rozbitej 10. Armii włoskiej, to spośród nich próbowała werbować ewentualnych antyfaszystów min. Freya Stark. CD. wątku czerwonomorskiego.

W zimie 1938-1939 angielskie obawy o włoskie chęci zajęcia Jemenu lub Adenu dostały nowego impulsu, powodem tego była zwiększona aktywność Sowietów na Środkowym Wschodzie i wzdłuż zawsze niespokojnej granicy indyjskiej na północnym-zachodzie. Te okoliczności, a także niesamowity projekt secesji Włoskiej Afryki Wschodniej jaki zrodził się wśród przedstawicieli partii faszystowskiej w kolonii, popchnęły dowództwo angielskie na Środkowym Wschodzie, tradycyjnie samodzielne i bardzo podejrzliwe w stosunku do Włoch, do rozpoczęcia delikatnej misji wywiadowczej w Jemenie przez osobę o wyjątkowych charakterze: pisarkę i podróżniczkę Freyę Stark (https://pl.wikipedia.org/wiki/Freya_Stark). Jej raport został przez władze brytyjskie uznany za bardzo ważny i niepokojący, prowokując natychmiastowe przeciwdziałanie.

(treść przypisu o Stark) Nie należy lekceważyć roli Stark, w 1941 r., po wykonaniu misji wywiadowczych za włoskimi liniami w Cyrenajce i Syrcie, w przebraniu raz arabskiej kobiety, a raz Włoszki, współpracowała z Combined Services Detailed Interrogation Centre w Kairze (https://en.wikipedia.org/wiki/Combined_Services_Detailed_Interrogation_Centre) celem stworzenia Libero Movimento Italiano (Włoski Ruch Wolności) spośród jeńców z 10. Armii (rozbitej w wyniku operacji „Compass”, brytyjski wywiad poniósł sromotną klęskę, żaden z Włochów nie zgodził się współpracować). Polityczne trzęsienie ziemi z czerwca 1941 r. (atak na ZSRR) przytłoczyło Stark, stało się jasnym, że wojna nie skończy się szybko, pisarka została praktycznie wygnana do Indii, gdzie przebywała do września 1945 r.

Ta fatalna decyzja (o zawierzeniu raportowi Stark, rozumiem, że włoski autor ma na myśli jej fatalność dla Włoch), oraz okoliczności które doprowadziły do nagłej zmiany polityki „appeasementu” (https://pl.wikipedia.org/wiki/Appeasement) rządu brytyjskiego wobec Rzymu, do czego przyczyniła się także włoska inwazja na Albanię, spowodowała, począwszy od końca czerwca 1939 r., wymianę niemal wszystkich ważnych osobistości sprawujących urzędy na Środkowym Wschodzie. Pierwszy środek zaradczy w trudnej sytuacji podjęto szybko, w lipcu 1939 r. potajemnie zaokrętowano brygadę z hinduskiej 4. DP, przeznaczoną do pełnienia funkcji garnizonowej w Port Saidzie. Po drodze wysadzono dwa bataliony w Adenie. Wysłano tam także 1. kompanię Legionu Arabskiego (https://pl.wikipedia.org/wiki/Legion_Arabski). Od 1939 r. Legion był poddany rekonstrukcji „moralnej i materialnej” pod nowym dowódcą gen. Johnem Glubbem.

Koniec brytyjskiego letargu zaowocował także całkowitym przewartościowaniem strategii Royal Navy i pojawieniem się na czerwonomorskiej scenie jednej z najciekawszych i najmniej znanych postaci brytyjskiej floty podczas II Wojny Światowej, admirała Ralpha Leathama, który okazał się genialnym rywalem. W maju 1939 r. Leatham objął dowodzenie East Indian Squadron (E.I.S.) bazującym w Adenie, którego rejonem operacyjnym były Morze Czerwone i Ocean Indyjski. Formowało go wówczas sześć krążowników, zarówno lekkich, jak i ciężkich, i siedem kanonierek Royal Indian Navy,

(CDN.)

  • Posted on 8 grudnia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Włoska Afryka Wschodnia (AOI)
  • Tags: polityka zagraniczna faszystowskich Włoch, polityka zagraniczna Mussoliniego
gru
07

Plany ataku na Aden i Suez

Krążownik lekki „Bari” w kamuflażu podczas II Wojny Światowej. Dalej włoski punkt widzenia na sprawy czerwonomorskie.

Przy tej okazji (destabilizacji Królestwa Jemenu) rząd w Rzymie, który był zainteresowany przyjaźnią z Imamem, wysłał do małych portów tego arabskiego państwa 7. Squadriglia cacciatorpediniere (eskadra niszczycieli) – czyli okręty „Freccia”, „Dardo”, „Strale” i „Saetta”. Nim zdążyły one przybyć na miejsce uprzedził je krążownik „Bari” (ex-niemiecki „Pilau” na Morzu Czerwonym przebywał w latach 1934-1937), który 23 sierpnia 1937 przybył do Hodeida (Al-Hudajda). Na jego pokładzie znalazł się senator Jacopo Gasparini, były gubernator Erytrei, który po żmudnych negocjacjach doprowadził do zawarcia traktatu o wzajemnej przyjaźni z Jemenem. Tą gorącą sytuację międzynarodową skomplikowało dodatkowo porzucenie protektoratu w Adenie przez Indian Office, które tradycyjnie było zwolennikiem polityki kompromisu wobec Włoch. Przekazanie uprawnień dla brytyjskiego Colonial Office odbyło się 1 kwietnia 1937.

Uwaga Colonial Office nie ograniczała się tylko do wschodniego brzegu Zatoki Adeńskiej. Na początku 1934 r., po dwóch latach trudnych sekretnych negocjacji (szybko wykrytych przez sekretne służby francuskie, sowieckie i włoskie), Anglicy podpisali z Etiopią „Pakt w Zeila”, który przywidywał przekazanie rządowi w Addis Abebie długo oczekiwanego dojścia do morza w zamian za „terytorium Haud” (https://en.wikipedia.org/wiki/Haud). Dla ułatwienia operacji Anglicy już w lutym przekazali broń, amunicję oraz 30 niezbędnych samochodów ciężarowych, wraz z kierowcami i mechanikami. Podpułkownik kartograf Clifford został odpowiedzialny za wyznaczenie nowych granic i nieprzypadkowo znalazł się wśród bohaterów słynnego incydentu w Ual-Ual w listopadzie-grudniu 1934 r. S.I.M. miał także informację, także na początku 1935 r., o sprzedaży Etiopczykom bomb lotniczych z gazem produkcji angielskiej. Informacja ta zmroziła włoski Sztab Główny, zdawano sobie sprawę, że garnizon w Somalii jest zbyt słaby, by odeprzeć agresję, liczył on ledwie 6.000 Arabów i Somalijczyków.

Po zrzeczeniu się uprawnień do zarządzania Adenem przez Indian Office wycofano stamtąd także niepełną hinduską brygadę pełniącą tam służbę garnizonową. Nowi administratorzy nie byli w stanie jej zastąpić, niezaufaną lokalną populację liczącą 270.000 ludzi nadzorował więc zaledwie batalion piechoty i bateria starych haubic kal. 94 mm z King’s African Rifles, który ponadto zabezpieczał także Somaliland. Słabość brytyjskiego garnizonu pobudzała fantazję włoskich dowódców. Między innymi gen. Ugo Cavallero, naczelny dowódca sił zbrojnych w Afryce Wschodniej, studiował w zimie 1937-1938 r., w porozumieniu z Rzymem, akcję z zaskoczenia wymierzoną w Aden, a ponadto myślano o opanowaniu Kanału Sueskiego. Tą drugą operację miał przeprowadzić jeden z przepływających co jakiś czas konwojów z włoskiem wojskiem kierujących się do A.O.I. Wsparcia tej akcji miała także udzielić liczna włoska kolonia w Egipcie.

Istniały także inne plany dotyczące tych obiektów. W styczniu 1938 r. Sztab Główny Regia Marina stworzył przy swoim biurze planów (Ufficio Piani), sekcję środków specjalnych (Sezione Mezzi Speciali), pod kierownictwem capitano di fregata De Pace. Studiowano tam min. zablokowanie Kanału Sueskiego poprzez zatopienie kilku parowców i ewentualne wykorzystanie w akcji przeciwko Adenowi miniaturowych okrętów podwodnych typu „CA”.

Plan ataku na Aden, który stale aktualizowano aż do kwietnia 1940 r., przywidywał wysadzenie na ląd zgrupowania wojsk tubylczych w sile dwóch batalionów (statek kolonialny „Eritrea” był w stanie zaokrętować batalion piechoty i baterię artylerii) i mieszanego dywizjonu artylerii. Wojska zamierzano wysadzić w małym jemeńskim porcie Sheik-Said, który znajdował się naprzeciwko kontrolowanej przez Brytyjczyków wyspy Perim. Operacja, która opierała się na podobnym projekcie z jesieni 1935 r., miała być przeprowadzona za zgodą, lub bez niej, niesprawnych i prawie bezbronnych żołnierzy Imama, który miał otrzymać wszystkie terytoria brytyjskie, z wyłączeniem Adenu i wyspy Perim. Po opanowaniu Sheik-Saidu żołnierze włoscy mieli w pięć dni pokonać 185 km dróg, które dzieliły ich od Adenu, nie obawiając się dzięki temu dział średniego kalibru, które zainstalowano na Perim. Wyspa ta, pochodzenia wulkanicznego, pozbawiona słodkiej wody i odpowiednich zbiorników na nią, miała skapitulować sama w przeciągu kilku dni. Bardzo sprawne służby wywiadowcze Brytyjczyków już w listopadzie 1935 r. dowiedziały się, że po włoskiej stronie powstają jakieś plany dotyczące tych obiektów. W tym samym miesiącu Foreign Office nacisnął na jemeńskiego Imama, by wzmocnił swoje forty nad cieśniną Bab-al Mandab, oferując swoich techników i artylerię, Jahja pozostał głuchy na te prośby.

(CDN.)

  • Posted on 7 grudnia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Włoska Afryka Wschodnia (AOI)
  • Tags: polityka zagraniczna faszystowskich Włoch, polityka zagraniczna Mussoliniego
gru
06

Międzywojenne tarcia o Jemen

Jahja Muhammad Hamid ad-Din, król Jemenu od 1926 r. Krótki wpis z artykułu o anglo-włoskiej rywalizacji nad Morzem Czerwonym. CD. z wczoraj.

Pierwszym z takich obiektów zainteresowania (krajów powstałych po rozpadzie Imperium Otomańskiego) stał się rząd Jemenu, stworzony przez Imama Jahja (https://pl.wikipedia.org/wiki/Jahja_Muhammad_Hamid_ad-Din). Kraj ten stał się obiektem zainteresowania Włochów, jak też nowych agresywnych szefów brytyjskiego Colonial Office w Londynie. Sam Imam zdążył już podpaść Anglikom, w latach 1914-1918 oblegał ich posiadłość w Adenie. Jahja odmówił przerwania oblężenia także po zakończeniu Wielkiej Wojny. Negocjacje trwały dwa miesiące w czasie których Imam zjawił się w mieście, gdzie miejscowa ludność witała go jako bohatera, co odbiło się mocno na prestiżu Brytyjczyków.

Pomiędzy dwiema wojnami Anglicy poszerzali granice wokół swojej posiadłości w Adenie, którą odziedziczyli po Kompanii Indyjskiej (zapewne https://pl.wikipedia.org/wiki/Brytyjska_Kompania_Wschodnioindyjska). Charakter regionu i chroniczny brak wojsk angielskich spowodowały, że operacje te trwały aż 15 lat i polegały głównie na bombardowaniach lotniczych, konwencjonalnych i z użyciem gazu, przeciwko bardzo mobilnym grupom arabów z północy.

W końcu, korzystając z „wojny letniej” (guerra d’estate; https://pl.wikipedia.org/wiki/Wojna_saudyjsko-jemeńska) z 1934 r. pomiędzy Jemeńczykami i Arabią Saudyjską oraz zwycięstwa Ibn Sauda, któremu Anglicy udzielili wsparcia (Londyn przy tej okazji przymknął oko na dwudziestoletnią niechęć żywioną do arabskiego władcy), Brytyjczycy proklamowali przyłączenie do Adenu 25 szejkanatów z Jemenu i Hadramautu (https://pl.wikipedia.org/wiki/Hadramaut_%28muhafaza%29). Tego aktu nie uznała jednak żadna ze światowych potęg, nawet Francja, pozostawiając Imamowi otwarte drzwi to oprotestowania tego stanu rzeczy. Ten oczywiście skorzystał z okazji, stając przed Ligą Narodów zdefiniował Anglików jako „ambitnych i okrutnych despotów”. Warto także wspomnieć, że to Włochy jako pierwsze uznały niepodległość Jemenu, uczyniły to w 1926, Londyn zrobił to jako ostatni, dokładnie osiem lat później. W następnych latach, zgodnie z najlepszymi tradycjami środkowowschodnimi, Jemenem targały częste kryzysy, z kulminacją w 1937 r., kiedy w tym państwie doszło do poważnych niepokojów, co sprzyjało intensywnemu przemytowi broni drogą morską z południa.

  • Posted on 6 grudnia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Bez kategorii
  • Tags: polityka zagraniczna faszystowskich Włoch, polityka zagraniczna Mussoliniego
mar
13

Sankcje Ligi Narodów nałożone na Włochy

Cesarz Hajle Selassje osobiście próbuje nowy karabin maszynowy armii abisyńskiej – Hotchkiss 14.

SANKCJE LIGI NARODÓW

W październiku 1935 r. Włochy zaatakowały Abisynię. 7 października Rada Ligi Narodów oficjalnie uznała Włochy za agresora w wojnie z Etiopią. 10 października Rada utworzyła komitet sankcji w związku ze sprawą etiopską. Małe kraje nalegały na wprowadzenia embarga na dostawy ropy naftowej do Włoch. Mussolini groził Anglikom, że jeżeli poprą sankcję, on każe zaatakować własnemu lotnictwu brytyjską flotę na Morzu Śródziemnym. Angielscy wojskowi uważali, że nie byli w stanie prowadzić wojny. Anglicy chcieli rozwiązać sytuację przed podjęciem sankcji wobec Włoch. Francja poparła te dążenia, Laval groził, że w razie odmowy brytyjskich postulatów poda się do dymisji, zapowiedział też, że Francja wesprze Anglię w razie włoskiego ataku. Postanowiono określić jakie sankcje grożą agresorowi, zadanie powierzono komitetowi złożonemu z reprezentantów 18 państw członkowskich (Komitet Koordynacyjny). Na 54 członków Ligii Narodów 50 opowiedziało się za sankcjami. Przeciwko są Włochy, wstrzymały się Węgry, Austria i Albania.

15 listopada 1935 wprowadzono sankcje. Owe obostrzenia okazały się fikcją, zignorowała je między innymi Polska. Podobnie uczynił Hitler, łagodząc w ten sposób konflikt związany z kryzysem austriackim. Zresztą dzięki wysiłkom Paryża i Londynu, sankcje te były minimalne. Odwołano wszystkie transakcje finansowe i zalecono niezakupywanie włoskich towarów. Obostrzenia objęły handel bronią. Czwarta sankcja dotyczyła embarga na sprzedaż Włochom surowców i była zaskakująco łagodna. W spisie „zakazanych” towarów były min. wielbłądy, muły, osły i aluminium (którego Włochy miały tyle, że był ich towarem eksportowym). Na liście były też nikiel, cyna, guma i kauczuk, nie było tam natomiast niezmiernie ważnych węgla, żelaza i stali, a zwłaszcza ropy naftowej. Francja i Anglia utrzymywały, że nie odcięły dostaw ropy obawiając się, że Mussolini w akcie desperacji doprowadzi do eskalacji konfliktu. Sankcje te jednak nie były skuteczne.

Włochy kupowały ropę naftową od amerykańskich koncernów, ich dyrektorzy nie mieli wyrzutów sumienia, by robić interes z oficjalnie uznanym „agresorem”. Jak sam potem wspominał Duce: Gdyby Liga posłuchała rady Edena i rozszerzyła sankcje na ropę naftową, byłbym zmuszony do odwrotu z Etiopii w ciągu ośmiu dni. Także ZSRR, Rumunia oraz Holandia nie zamierzały przerywać dostaw ropy do Włoch, robiły to przecież bez żadnych ograniczeń USA. Amerykański Kongres ogłosił neutralność i wprowadził embargo na sprzedaż broni stronom konfliktu, ale ropę sprzedawano nadal. Przez Kanał Sueski nadal płynęło zaopatrzenie dla wojska i świeże oddziały. Jednak międzynarodowe porozumienia handlowe pozwalały zamknąć go jedynie dla państw toczących wojnę z Wielką Brytanią. Ze statusu ofiary i złóż złota korzystał natomiast Selassje. Na kredyt zakupił wielkie ilości towarów, zwłaszcza broni, od niektórych członków Ligi Narodów.

W samych Stanach Zjednoczonych reakcje ich czarnoskórych mieszkańców były różne. Po walce bokserskiej pomiędzy Primo Carnerą a Joe Lewisem, w której wygrał czarnoskóry Amerykanin, doszło do plądrowania należących do Włochów sklepów i restauracji w Harlemie. Inni czarnoskórzy sprzeciwiali się niewolniczym praktykom stosowanym nadal w Abisynii. Aktorka i tancerka, Josephine Baker, nawoływała by „murzyńska armia” pomogła Mussoliniemu wyzwolić Afrykę Wschodnią.

W grudniu 1935 r. obserwatorzy europejscy nie mieli złudzeń co do wyniku wojny, ale szacowali, że potrwa jeszcze przynajmniej rok. W tym czasie sankcje Ligii Narodów mogłyby zmiękczyć stanowisko Włoch i ułatwić porozumienie.

7 grudnia 1935 sir Samuel Hoare udał się do Paryża, tam z Lavalem opracowali plan rozwiązania konfliktu etiopskiego. Włochy miały zaanektować znaczną część urodzajnych równin Abisynii, zamieszkałych w większości przez muzułmanów. 100 tys. km² mieli otrzymać natychmiast, ponad 250 tys. km², praktycznie cała płd. połowa kraju, stałaby się włoską strefą ekspansji gospodarczej i osadnictwa. Cesarzowi miano pozostawić górskie królestwo z chrześcijańskimi poddanymi oraz przydzielić korytarz do portu Assab w Erytrei, w ten sposób kraj miał zyskać dostęp do Morza Czerwonego. Cesarz miał uzyskać specjalną grupę doradców ekonomicznych, złożoną z przedstawicieli Anglii, Francji i Włoch. Politycy byli pewni sukcesu, utwierdzały ich w tym prywatne rozmowy z baronem Aloisim odbyte w Genewie. Mieli też plan zastępczy, gdyby Mussolini nie zgodził się na wytyczenie korytarza ze swoich posiadłości, byli gotowi poprowadzić go poprzez swoje kolonie. Oczywiście Brytyjczycy mieli w tym swój interes, oczekiwali, że zbudują linię kolejową z Assabu do Addis Abeby oraz zmniejszą włoskie wpływy nad Morzem Czerwonym. Selassje słusznie uważał, że plan ten to wyrzeczenie się niepodległości Etiopii. Mussoliniego także ten plan nie interesował, chciał całego tortu dla siebie.

Gdy sprawa ujrzała światło dzienne brytyjska opinia publiczna była oburzona Hoare, który głosił zasady zbiorowego bezpieczeństwa, teraz godził się na ustępstwa wobec Mussoliniego. Hoare podał się do dymisji, zastąpił go Eden. Podobnie postąpił Laval. Liga Narodów i jej zasada zbiorowego bezpieczeństwa zostały skompromitowane. 16 grudnia 1935 Etiopia odrzuciła wspaniałomyślną propozycję pokojowego planu paryskiego.

Protesty Ligi Narodów zbliżyły Mussoliniego i Hitlera. Sankcje były bez żadnego znaczenia, no chyba poza takim, że był to prezent dla faszystowskiej propagandy, która stworzyła z Włoch „oblężoną wyspę” i zyskała nieograniczone poparcie Włochów dla tej wojny. W marcu 1936 r. Hitler wkroczył do Nadrenii, łamiąc postanowienia traktatów z Wersalu i Locarno. Dla Włoch oznaczało to kolejne odwrócenie uwagi światowej opinii publicznej od Etiopii.

9 maja 1936 Włochy ogłosiły powstanie nowego Imperium. Włosi tłumnie ruszyli do Etiopii, by zbijać majątki i odpocząć od prowincjonalnej nudy. Duce był popularny, zaś włoska flota i lotnictwo najsilniejsze w basenie Morza Śródziemnego. Liga Narodów nie była Mussoliniemu do niczego potrzebna, 12 maja Włochy wystąpiły z tej organizacji.

20 czerwca 1936 zalecając zniesienie sankcji wobec Włoch Stany Zjednoczone, po Wielkiej Brytanii i Francji, uznały tym podbój Etiopii przez Włochy. Dziesięć dni później na specjalnym Zgromadzeniu Ligi Narodów w Genewie zjawił się Sellasje. Włoscy korespondenci na galerii dla gości próbowali zagłuszyć go krzycząc i gwiżdżąc. Na wniosek rumuńskiego dyplomaty wyrzucono Włochów. Wystąpienie trwało 45 minut. Ale nikogo nie obchodziła już Etiopia…

15 lipca sankcje przeciwko Włochom zostały zniesione. Z wnioskiem o uchylenie wszystkich sankcji wystąpiła Anglia. Zgromadzenie Ogólne Ligii Narodów przyjęło wniosek jednogłośnie. Wojna etiopska trwała 216 dni, ekonomiczną oblężenie Włoch dokładnie 240 dni.

  • Posted on 13 marca, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: polityka zagraniczna faszystowskich Włoch, wojna w Etiopii 1935-1936
  • Tags: druga wojna włosko-etiopska, polityka zagraniczna faszystowskich Włoch, polityka zagraniczna Mussoliniego
mar
13

Mussolini proklamuje powstanie Imperium

PROKLAMACJA IMPERIUM

9 maja 1936 na Piazza Venezia Mussolini proklamował renesans Imperium Rzymskiego. Na miejscu słuchało go pół miliona Włochów i Włoszek. Ludzie zajmowali cały plac i rozlewali się na sąsiednie ulice. Szereg reflektorów wskazywał na balkon z którego przemawiał Duce. Balkon ozdabiały średniowieczne gobeliny. Tego wieczoru dyktator aż 42 razy musiał powracać na balkon wywoływany przez rozentuzjazmowany tłum. Mussolini przemawiał wówczas:

Oficerowie! Podoficerowie! Żołnierze wszystkich armii państwa w Afryce i Włoszech!

Czarne koszule rewolucji! Włosi i Włoszki w kraju i zagranicą, słuchajcie!

Dokonało się wielkie wydarzenie, los Etiopii od 9 maja XIV roku ery faszystowskiej został przypieczętowany.

Wszystkie węzły zostały przecięte naszym połyskującym mieczem i zwycięstwo w Afryce trwale wpisało się w historię naszej ojczyzny, zwycięstwo całkowite i czyste, takie jakie wymarzyli sobie polegli legioniści i ci, którzy nadal są wśród żywych.

Włochy w końcu mają swoje imperium. Imperium faszystowskie, gdyż nosi niespieralne piętno faszyzmu, gdyż jest realnym celem, na którym przez czternaście lat skupiona była wielka i zdyscyplinowana energia młodych i walecznych pokoleń Włochów […].

Jest to imperium pokoju, gdyż Włochy chcą pokoju dla siebie i dla innych, a na wojnę decydują się wyłącznie wtedy, gdy są do tego zmuszone przez konieczność życiową, pilną, palącą.

Dajemy imperium cywilizacji i humanizmu wszystkim ludom Etiopii. Jest rzymską tradycją, aby po zwycięstwie nakreślać zwyciężonym ludom ich przyszłość […].

Lud włoski stworzył imperium własną krwią, będzie je rozwijał własną pracą i bronił własnym wojskiem. Możecie być tego pewni, podnieście, legioniści, wysoko swoje proporce, broń i serca na cześć zmartwychwstania imperium na świętych wzgórzach Rzymu po piętnastu wiekach.

  • Posted on 13 marca, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: polityka zagraniczna faszystowskich Włoch, wojna w Etiopii 1935-1936
  • Tags: druga wojna włosko-etiopska, polityka zagraniczna faszystowskich Włoch, polityka zagraniczna Mussoliniego
mar
10

Liga Narodów na straży pokoju

Etiopscy chłopi z niepokojem spoglądają na wojska włoskich najeźdźców. Jeden z nich przygotował nawet włoską tricolore.

Na Facebooku pytaliście o to jak Włosi traktowali Etiopskich jeńców. Cytując bezpośrednio z jednej z książek: „Jeńców po przesłuchaniu zazwyczaj zwalniano, by oszczędzić sobie kłopotów z ich żywieniem. Puszczeni wolno Etiopczycy najczęściej rezygnowali już z udziału w wojnie i wracali do domów”.

Tamże obiecałem też parę słów o polityce zagranicznej.

LIGA WŁASNYCH INTERESÓW

7 stycznia 1935 francuski minister spraw zagranicznych Pierre Laval i Benito Mussolini podpisali porozumienie normalizujące położenie tunezyjskich Włochów (układ Laval-Mussolini lub Pakt Rzymski). Na jego mocy odstąpiono Włochom szeroką strefę pustynną na pograniczu z Libią, część Somali Francuskiego oraz akcje odcinka kolei Dżibuti-Addis Abeba. Oba kraje miały podjąć konsultację gdyby Niemcy zagroziły suwerenności Austrii. Laval zadeklarował także, że pozostawi Włochom „wolną rękę” na terenie Etiopii. Francja zyskiwała sojusznika wobec zaborczych planów Hitlera. W czerwcu 1935 r. włoscy i francuscy generałowie podpisali konwencję wojskową, uzgodnili w niej wspólne działania w przypadku gdyby Hitler zagroził suwerenności Austrii.

Włochy mogły liczyć na poparcie Francji, zarówno przeciw Niemcom w Austrii, jak i Anglikom w Afryce Wschodniej. Anglia miała w Abisynii interesy gospodarcze oraz ambicje terytorialne. Francja odmówiła natomiast udzielenia poparcia Anglii przeciwko Włochom. Anglicy ostrzegli Lavala, że jeśli ten nadal będzie popierał Mussoliniego, to oni wycofają się z kontynentu europejskiego pod osłoną angielsko-niemieckiego układu morskiego. Francja szantażem została zmuszona do ustępstw na rzecz Anglii. By uspokoić własną opinię publiczną przed kolejnymi wyborami Anglia wyniosła sprawę Włoch pod obrady Ligi Narodów. Nie przeszkadzało to oczywiście Anglikom kontynuować negocjacji z Włochami celem uzgodnienia kompromisowego porozumienia.

24 i 25 czerwca 1935 w Rzymie przebywał brytyjski minister ds. Ligi Narodów Anthony Eden. W rozmowach brał udział Mussolini i Fulvio Suvich ze strony włoskiej oraz Eden i ambasador brytyjski Eric Drummond. Brytyjczycy w zamian za rezygnację z podboju Etiopii oferowali Włochom liczne koncesje w Sudanie. Zaproponowali budowę linii kolejowej, biegnącej przez terytorium etiopskie, łączącej Massauę z Mogadiszem (odpowiednio Erytrea i Somali włoskie). Oferta obejmowała także część prowincji Ogaden (terytorium Etiopii…), sąsiadującej z Somali. Wielka Brytania przekazałaby Etiopii port Zeilę (Somali brytyjskie) wraz z wąskim korytarzem, dającym dostęp do morza. Duce odrzucił te propozycje. Ogaden, czyli kolejna bezwartościowa pustynia, nie był mu potrzebny do „kolekcji pustyń”. Dostęp do morza pozwalałby Etiopii jeszcze szybciej rosnąć w siłę i zaatakować włoskie posiadłości w dogodnym momencie – argumentował Mussolini.

Latem i jesienią 1935 r. odbyły się demonstracyjne manewry Royal Navy na Morzu Śródziemnym, Mussolini nie zmienia swojej polityki wobec Etiopii. Poszedł nawet dalej, w sierpniu 1935 r. sugerując dokonanie niespodziewanego ataku na flotę brytyjską na Malcie i w Aleksandrii, mówił wówczas: Z historycznego punktu widzenia konflikt między Włochami i Wielką Brytanią jest nieunikniony.

18 sierpnia 1935 w Paryżu porażką zakończyła się konferencji Wielkiej Brytanii, Francji i Włoch w sprawie kryzysu etiopskiego. 4 września 1935 rozpoczęła się kolejna sesja Rady Ligi Narodów. 6 września 1935 powołano tzw. „komitet pięciu”, złożony z przedstawicieli Wielkiej Brytanii, Francji, Polski, Hiszpanii i Turcji. Na jego czele stanął Hiszpan Salvador de Madariaga. Komitet miał zapoznać się z problemem Etiopii i zaproponować jego rozwiązanie. Dzień później komitet zażądał, żeby Włochy i Etiopia wznowiły negocjacje.

9 września rozpoczęło się XVI Zgromadzenie Ligii Narodów. 11 września w Genewie na sali Zgromadzenia Ligi doszło do debaty na temat konfliktu. Przedstawiciel Etiopii Tekle Haurjat przemawiał wówczas: Naród Etiopii wzywa wszystkich ludzi dobrej woli na całym świecie, aby nie dopuścili do tak potwornej niesprawiedliwości, jaką byłoby przelewanie krwi ich braci w Afryce!. Włochy wysuwały zarzut o utrzymywanie niewolnictwa w Etiopii, Haurjat zaproponował wysłanie komisji do swojego kraju, która zbadałaby prawdziwość tych zarzutów. Mussolini już wcześniej głośno wyrażał przekonanie, że Wielka Brytania staje w obronie Abisynii wyłącznie przez wzgląd na chęć utrzymania status quo we własnych koloniach na całym świecie. Minister Spraw Zagranicznych Anglii, Sir Samuel Hoare odpowiadał: Jeśli ktokolwiek wierzy w te podejrzenia, to niech natychmiast i ostatecznie się ich wyzbędzie. W ogóle nie przychodzą nam do głowy żadne samolubne czy imperialistyczne motywy. Anglik uderzył mocno dłonią w pulpit i kontynuował: Wielka Brytania stanowczo popiera zdecydowane wspólne kroki przeciwko wszystkim aktom niesprowokowanej agresji. Przeciwko Włochom wypowiadało się wielu polityków, Maksim Litwinow, przedstawiciel ZSRS, mówił: To Zgromadzenie może się stać kamieniem milowym w nowej historii Ligii.

Zupełnie inaczej wypowiadano się za kulisami. Brytyjczycy proponowali przedstawicielowi Włoch, baronowi Pompeo Aloisi, podział Abisynii pomiędzy Wielką Brytanię, Francję i Włochy. Włosi mieli otrzymać największą część tego kraju, byle tylko zrezygnowali ze zbrojnej interwencji. Milczące przyzwolenie na to wyraził brytyjski premier Stanley Baldwin (sugeruje się nawet, że był pomysłodawcą). Mussolini skomentował to w rozmowie z Aloisim: Ci politycy są zaiste nikczemni. Nie wiem, jakim cudem pozostajesz czysty w ich towarzystwie. Ja potrzebowałbym kąpieli po każdym spotkaniu. Na sali Hoare jedynie blefował, by zmusić Mussoliniego do zaniechania wojny. Jak sam przyznał Anglik, miał tylko zamiar tchnąć nieco życia w jej [Ligi] schorzałe ciało.

21 września 1935 Włochy odrzuciły propozycję utworzenia Rady Ligi Narodów, która miałaby zająć się sprawą kryzysu w Etiopii. 26 września 1935 powołano kolejną komisję Ligi Narodów. W jej skład weszli wszyscy członkowie Rady, z wyjątkiem Włoch. „Komitet pięciu” zakończył swe prace, ten komitet nazwano „komitetem trzynastu”. Efektów pracy komisarzy nadal jednak próżno było wyglądać. 29 września 1935, na posiedzeniu Ligi Narodów, Hajle Sellasje ogłosił powszechną mobilizację wojsk etiopskich. Na początku października 1935 r., Hermann Göring powiedział do polskiego dyplomaty: Nie chciałbym być teraz w skórze Duce. Naziści uznali groźby Ligi Narodów za realne, jednak, było to jedynie grożenie palcem, nikt nie zamierzał umierać za Etiopię.

  • Posted on 10 marca, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: polityka zagraniczna faszystowskich Włoch, wojna w Etiopii 1935-1936
  • Tags: druga wojna włosko-etiopska, polityka zagraniczna faszystowskich Włoch, polityka zagraniczna Mussoliniego
maj
14

Osoby: Galeazzo Ciano (poprawiona biografia)

Dzisiaj nieco zmodernizowana biografia Galeazzo Ciano. Uzupełniona zwłaszcza o okres zatrzymania w Niemczech oraz cytaty z i o włoskim ministrze spraw zagranicznych. Hrabiego Ciano w historii faszystowskich Włoch jest pełno, wątki z nim związane możecie znaleźć w wielu innych tematach (chociażby proces w Weronie w temacie o polityce wewnętrznej RSI). Nadrzędną zasadą tej strony będzie to, że staram się nie dublować informacji – nie umieszczam tego samego w dwóch różnych artykułach (oczywiście wyjątki się zdarzają, bo czasem muszą). Dział Osoby docelowo ma służyć do przedstawiania osobistości ówczesnej Italii od tej ludzkiej strony. Będzie tam o życiu prywatnym, znajdziecie tam ciekawostki, cytaty, opinie etc. Życiorys ministra Ciano będzie jednym z tych najobszerniejszych (być może rozrośnie się do osobnej zakładki), być może uda mi się jeszcze dostać jego dzienniki, być może uda się też kupić jego biografię. Niestety nakłady tych książek są na ukończeniu, poszukiwania trwają. Dzienniki są zamówione ale czy pewnej księgarni uda się je wyszukać, oby…

Jeszcze w tym tygodniu biografia małżonki Galeazza – Eddy Ciano (Mussolini).

zobacz dział Osoby
Zdjęcia: Galeazzo Ciano (7 nowych fotografii)

  • Posted on 14 maja, 2012
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: news
  • Tags: faszystowskie Włochy, Galeazzo Ciano, polityka zagraniczna faszystowskich Włoch
Page 1 of 212
REKLAMA
Wojna Mussoliniego All Rights Reserved.
Kontakt poczta@wojna-mussoliniego.pl
Designed & Developed by Carla Izumi Bamford
Powered by Wordpress
Go back to top