Wojna Mussoliniego

La guerra di Mussolini

RSS Feed
  • Home
  • Od Autora
  • Publikacje
  • FRONTY
    • Afryka Północna – „Heia Safari”
    • Morze Śródziemne – „Mare Nostrum”
    • Wojna na Bałkanach 1939-1945
    • Kampania Włoska – „Guerra E’ Finita?”
    • Front Wschodni – „Contro il Bolscevismo!”
    • Sommergibili na Atlantyku
    • Etiopia 1935-1936 – Brudna wojna Mussoliniego
  • Armia Włoska
    • 26 Dywizja Piechoty „Assietta”
    • 4 Dywizja Alpejska „Monte Rosa”
    • 54 Dywizja Piechoty „Napoli”
    • 4 Dywizja Piechoty „Livorno”
    • Włosi w Waffen-SS
    • Organizacja Obrony Sycylii
    • Esercito Nazionale Repubblicano(ENR):
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Jednostki Włoskiej Kawalerii
    • 132 Dywizja Pancerna „Ariete”
    • 101 Dywizja Zmotoryzowana „Trieste”
    • Armia Pancerna “Afrika” w bitwie pod El-Alamein
    • M.V.A.C. i inne organizacje współpracujące z Włochami na Bałkanach
    • Doktryna
    • 1. Dywizja Piechoty (Górska) „Superga”
    • 6. Dywizja Alpejska „Alpi Graie”
    • 1° Battaglione Paracadutisti Carabinieri Reali
    • 185. Divisione Paracadutisti „Folgore”
    • 1ª Divisione libica „Sibelle”
    • 2ª Divisione libica „Pescatori”:
    • Raggruppamento sahariano „Maletti”
    • 4. Divisione CC.NN. „3 Gennaio”
    • Początek wojsk spadochronowych – Fanti dell’Aria
    • Koszty wojny w Hiszpanii
  • Leksykon Uzbrojenia
    • Myśliwce Regia Aeronautica i ANR w latach 1923-1945
    • BIBLIOGRAFIA – lotnictwo włoskie
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze i inne
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Samoloty obcej produkcji w Regia Aeronautica
    • Okręty podwodne typu Marcello
    • Pierwszy włoski Blenheim
    • Czołgi średnie
  • Osoby
    • Italo Balbo
    • Bibliografia dla działu Osoby
    • Giovanni Messe
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • Galeazzo Ciano
    • Dino Grandi
    • Gabriele D’Annunzio
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Arconovaldo Bonaccorsi
    • Pietro Maletti
    • Emilio Faldella
    • Mario Roatta
    • Annibale Bergonzoli
    • Emilio De Bono
  • Benito Mussolini
    • Spotkanie z Hitlerem – Rastenburg IX.1943
    • Konferencja z Hitlerem, Feltre 19.VII.1943
    • Duce porwany… Duce wolny!
    • Więzień Gargnano
    • Śmierć dyktatora
    • Ostatnie spotkanie dyktatorów
    • Rodzina Mussolini
    • Benito Mussolini – cytaty
    • Dzieciństwo i młodość
    • Kochanki Mussoliniego
    • Socjalistyczny dziennikarz Benito Mussolini
    • W alpejskich okopach
    • Clara Petacci i klan Petacci
    • Benito Mussolini – osobowość
    • Benito Mussolini i Adolf Hitler – trudna przyjaźń dyktatorów
  • Włochy Mussoliniego
    • Antyfaszyzm
    • Polityka wewnętrzna Repubblica Sociale Italiana
    • Squadristi, manganello i olej rycynowy
    • Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste
    • Sport w faszystowskich Włoszech
    • Doktryna faszyzmu
  • Zdjęcia
    • Afryka Północna
    • Morze Śródziemne
    • Wojna na Bałkanach
    • Italo Balbo
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • 29 Dywizja Grenadierów Waffen-SS
    • Galeazzo Ciano
    • Kampania Włoska
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Spotkania Dyktatorów
    • uwięzienie i uwolnienie Mussoliniego
    • Repubblica Sociale Italiana
    • Rodzina Mussolini
    • Front Wschodni
    • Giovanni Messe
    • Dino Grandi
    • Myśliwce Regia Aeronautica
    • Gabriele D’Annunzio
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze
    • Początki faszyzmu
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Benito Mussolini: dzieciństwo – I Wojna Światowa
    • Kochanki Mussoliniego
    • Włochy Mussoliniego na zdjęciach
    • Włoskie czołgi eksperymentalne
    • Czołgi ciężkie (carri armati pesanti)
    • Czołgi lekkie (carri armati leggeri)
    • Samochody pancerne (Autoblindi)
    • Żołnierze włoscy
    • Inwazja na Etiopię 1935-1936 r.
    • Corpo Aereo Italiano
    • Hiszpania 1936-1939
    • Benito Mussolini
    • Wielka Wojna na morzu
    • Ascari del Cielo
  • Mapy, Struktury…
    • Afryka Północna
    • Front Wschodni
    • Armia Włoska
      • 28 Dywizja Piechoty „Aosta”
  • Filmy z YouTube
  • KINO
  • Linki
  • Wojna Mussoliniego
  • » Archives
Lip
31

„San Marco” po obu stronach frontu

Żołnierz piechoty morskiej z batalionu „Fulmine” z Xª MAS (RSI). Kolejnym wątkiem na Wojnie Mussoliniego będzie piechota morska odrodzonej na północy Włoch Decimy.

We wrześniu 1943 r. to, co pozostało z pułku piechoty morskiej „San Marco” oraz 1.000 rekrutów zostało przeszkolonych w obiektach pułku w Pola; kolejny tysiąc ludzi z IV batalionu „Caorle” znajdowało się w południowej Francji; kilkuset ludzi z batalionu „NP” (większość nadal przed ukończeniem szkolenia) w centralnych Włoszech i na Sardynii; 350 ludzi z dwóch kompanii w bazie Betasom w Bordeaux i 100 ludzi strzegących Sztabu Głównego floty w Rzymie. Z tych około 3.200 ludzi tylko ok. 100 ludzi z batalionu „Caorle”, plus większość ludzi z Bordeaux i batalionu NP, dołączyło do Niemców walczących przeciwko aliantom; reszta trafiła do niemieckiej niewoli, lub spróbowała przedostać się do swoich domów. Pomimo niemal całkowitego zniknięcia po kapitulacji Włoch jednostek związanych z „San Marco”, jego nazwa i symbole były wykorzystywane po obu stronach frontu, gdyż chciano spożytkować towarzyszący pułkowi prestiż.

W kontrolowanej przez aliantów części Włoch, z dniem 1 listopada 1943 włoska flota pierwsza odbudowała „San Marco” jako „Brigata Marina”, z personelem wywodzącym się z armii i marynarki. 1 stycznia 1944 powrócono do nazwy „San Marco”. W kwietniu 1944 r. jednostka trafiła na front w składzie Włoskiego Korpusu Wyzwoleńczego (Corpo Italiano di Liberazione). Brygada „San Marco” i jego pododdziały – odbudowane bataliony „Bafile” i „Grado”, była używana w roli zwykłej piechoty. Pod koniec 1944 r. stworzyła z również odbudowanym pułkiem spadochronowym „Nembo” Grupę Bojową „Folgore”, która wzięła udział w ostatniej ofensywie na froncie włoskim w kwietniu 1945 r.

W okupowanych przez Niemców północnych rejonach Włoch Xª Flottiglia MAS szybko okazała się magnesem dla personelu wojskowego pragnącego nadal walczyć przeciwko aliantom, ale niechętnego czynić to pod niemieckim dowództwem. 8 września 1943 flotylla miało ok. 400 ludzi w La Spezia, do których 10 dni później dołączyło 350 ludzi sprowadzonych tutaj z Pola przez tenente di vascello Umberto Bardelli. W połowie października w Viterbo zjawiło się ok. 50 członków batalionu „NP”, którymi dowodził capitano di vascello z formacji inżynierów morskich Nino Buttazzoni, którzy także dołączyli do Decimy. Do tego czasu duży stopień niezależności od Niemców sprowadził do capitano di fregata Borghese wielu innych ochotników, w tym spadochroniarzy, ardytów, czy członków milicji faszystowskiej. Liczba rekrutów stale rosła…

  • Posted on Lipiec 31st, 2017
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Bez kategorii
  • Tags: 3. Divisione di Fanteria di Marina „San Marco”, armia RSI, Decima MAS RSI, pułk piechoty morskiej "San Marco"
Mar
20

Batalion „N” i batalion „NP”

Marynarze z pułku piechoty morskiej „San Marco” podczas ćwiczeń, 1940 r. Ostatni wpis o „San Marco”. Nowy wątek bliżej weekendu.

Batalion „N” (od Nuotatori – pływacy) pułku „San Marco” miał swój zalążek w grupie 50 guastatorów (saperów szturmowych) zgrupowanych przez flotę w czerwcu 1941 r. w celu przeprowadzenia misji sabotażowych; tzw. Reparto G (jednostka Guastatori) miała w składzie także personel wywodzący się z armii. Podczas planowanego ataku na Maltę saperzy szturmowi mieli skrycie dostać się na brzeg wyspy, a następnie dokonać sabotażu przed rozpoczęciem się właściwego desantu. Ci starannie wyselekcjonowani ludzie trenowali pod okiem grupy Gamma z Xa Flottiglia MAS, podobnie jak batalion „P” mieli osiągnąć brzeg na dmuchanych łodziach. Początkową grupę wzmocnili ochotnicy z „San Marco” i MVSN, osiągając liczebność 200 ludzi. 21 lipca 1942 sformowano z nich Battaglione „Mazzucchelli” (na cześć bohatera z Wielkiej Wojny), wkrótce zmieniono nazwę na batalion „N”.

Nocą 4/5 września 1942 grupa złożona z oficera i 14 żołnierzy została przewieziona na pokładach motorówek za Linię El Alamein z zadaniem dokonania sabotażu akweduktu i linii kolejowej, które obsługiwały żołnierzy alianckich na pierwszej linii. Na odprawie nie przedstawiono adekwatnych informacji wywiadowczych, dlatego grupa nie zdołała odnaleźć akweduktu, zdołała jednak zniszczyć fragment linii kolejowej. Włosi nie zdołali powrócić lądem do swoich linii, jak zakładał plan, i wszyscy dostali się do niewoli. Dowódca sabotażystów przy trzeciej próbie zdołał zbiec z niewoli.

W listopadzie 1942 r. druga kompania (z pięciu istniejących) batalionu została wysłana do Tunezji. Resztę batalionu wysłano najpierw do Bastii, gdy armia włoska zajmowała Korsykę, a pod koniec miesiąca została przerzucona z Livorno do południowej Francji. Batalion trafił najpierw do Hyères, a następnie wraz z batalionem „P” do Tulonu, aż w lutym 1943 r. powrócił do Włoch. Znajdująca się w Tunezji 2. kompania nie miała szans na przeprowadzenie akcji desantowej na tyłach wroga z powodu fatalnego stanu morza. W marcu 1943 r. wszystkie kompanie zostały podzielone na grupy składające się z oficera, podoficera i ośmiu żołnierzy, ich zadaniem miały być misje sabotażowe. W lipcu 1943 r. trzecią kompanię wysłano na Sycylię, gdzie dołączono ją do Dywizji Piechoty „Assietta”.

1 kwietnia 1943 stworzono kombinowany batalion „NP” (pływaków i spadochroniarzy), pod koniec maja liczył on 580 pływaków i 240 spadochroniarzy. Włochy były wówczas bezpośrednio zagrożone aliancką inwazją, nie wiedziano jednak, gdzie ona nastąpi, dlatego, podobnie jak inne wojska specjalnego przeznaczenia, siły batalionu podzielono pomiędzy Sycylię i Sardynię. Mających specjalistyczne wyszkolenie marynarzy planowano użyć w małych grupach, częściowo w cywilnych strojach; mieli oni przeczekać uderzenie aliantów, a następnie z użyciem wcześniej ukrytej broni i ładunków wybuchowych wykonać misje sabotażowe za liniami wroga.

Dziesięć drużyn z batalionu „NP” wysłano na Sardynię, gdzie pozostały nieaktywne do włoskiej kapitulacji we wrześniu 1943 r. Siedem kolejnych drużyn trafiło na Sycylię, podążając śladem wysłanej tam wcześniej 3. kompanii batalionu „N”. Drużyny sabotażowe nie miały ani czasu, ani możliwości na przygotowanie środków potrzebnych do realizacji zaplanowanych działań. W lipcu i sierpniu 1943 r. grupy były przewożone na alianckie tyły na pokładach łodzi motorowych, gdzie wykonały kilka akcji sabotażu. Na kilka tygodni przed kapitulacją Włoch pozostałości batalionu „NP” ewakuowano na kontynent.

  • Posted on Marzec 20th, 2017
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska Regia Marina
  • Tags: pułk piechoty morskiej "San Marco"
Mar
20

Batalion „P” pułku „San Marco”

Żołnierze pułku piechoty morskiej „San Marco” po zejściu na ląd w Bizercie, listopad 1942 r.

Pułk „San Marco” miał pod swoim dowództwem także jednostki specjalne stworzone do przeprowadzania misji sabotażowych, głównie podczas planowanego ataku na Maltę. W marcu 1941 r. pierwsza grupa ochotników z „San Marco” została wysłana do szkoły spadochronowej w Tarquinia; intencją stworzenia tej grupy było zajęcie z powietrza i umożliwienie jego pokonania Kanału Korynckiego w Grecji. Z początkowej grupy trzech oficerów i 50 żołnierzy stopniowo wyewoluowała pełnowartościowa jednostka przeznaczona do wykonywania sabotażu; pojedyncza kompania istniejąca w marcu 1941 r. została zasilona licznymi ochotnikami, aż stała się liczącym 340 ludzi batalionem z dowództwem i trzema kompaniami. Sformowany w marcu 1942 r. batalion „P” (od Paracadutisti – spadochroniarze) kontynuował intensywny trening na stromych klifach tyrreńskiego wybrzeża, podobnych do południowych brzegów Malty. Ludzie z batalionów „P” i „N” (o nich wkrótce) zostali wyszkoleni, by lądować na spadochronach w morzu ze specjalnymi dmuchanymi łodziami, na których mogliby osiągnąć południowo-wschodnie wybrzeże Malty, następnie dostać się do kluczowych instalacji na wyspie (portów, lotnisk etc.) i przeprowadzić ich sabotaż, zanim wylądowałaby na brzegach wyspy pierwsza fala głównych sił desantowych. Pierwszą falę desantu miał stanowić jeden z batalionów pułku „San Marco” i jednostki desantowe Czarnych Koszul, które miały uchwycić przyczółek i utrzymać go do czasu przybycia uzupełnień.

Po anulowaniu ataku na Maltę batalion „P” został użyty w roli zwykłej piechoty (dołączając do długiej listy świetnie wyszkolonych włoskich wojsk specjalnego przeznaczenia zmarnowanych w podobny sposób); w styczniu 1943 r. został wysłany z zadaniami garnizonowymi do bazy francuskiej marynarki w Tulonie, ale już w lutym został ponownie ściągnięty do Włoch, najpierw do Livorno, a później do Tarquini. Po alianckim lądowaniu w północno-zachodniej Afryce i ustaleniu przez wojska Osi przyczółka w Tunezji pilnie potrzebowano tam żołnierzy; wyspecjalizowana jednostka w rodzaju batalionu „P” przez wzgląd na małą liczebność i nieadekwatny trening słabo nadawała się do roli konwencjonalnej piechoty, ale nadal mogła wykonywać misje sabotażu za alianckimi liniami. W Tarquini i pobliskiej Civitavecchia rozpoczęto nowe kursy przygotowujące do akcji sabotażu i akcji na wzór komandosów, na potrzeby których batalion podzielono na grupy składające się z oficera i 13-15 żołnierzy. Marynarze otrzymali także wyszkolenie „łowców czołgów”. 1 kwietnia 1943 batalion „P” połączono z batalionem „N” i stworzono Gruppo Battaglioni „NP”.

  • Posted on Marzec 20th, 2017
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska Regia Marina
  • Tags: pułk piechoty morskiej "San Marco"
Mar
18

„San Marco” w Tunezji

Wojska włoskie podczas operacji zajęcia Korsyki w listopadzie 1942 r.

W międzyczasie reszta pułku „San Marco” ćwiczyła z innymi jednostkami przed planowanym atakiem na Maltę, aż do czasu odwołania operacji pod koniec lipca 1942 r. W następstwie alianckiej inwazji na francuskie posiadłości w Afryce północno-zachodniej z 8 listopada 1942, „San Marco” wziął wraz z jednostkami armii udział w długo planowanym lądowaniu na Korsyce. Przeprowadzona 11-12 listopada operacja nie spotkała się z oporem, a pułk niemal natychmiast został przerzucony do Tunezji, gdzie przybył 20-24 listopada. W tym momencie pułk „San Marco” składał się z kompanii sztabowej, kompanii MILMART-u (milicja obrony wybrzeża) i plutonu zadymiania; batalionu „Bafile” (kompania dowodzenia, cztery kompanie strzelców, kompania moździerzy kal. 81 mm, działo 47mm/32 – w oryginale liczba pojedyncza – i kompania MILMART-u); batalionu „Grado” (organizacja była identyczna z wyjątkiem braku kompanii moździerzy); i wycofanego z Cyrenajki III batalionu „Tobruch” (trzy kompanie strzelców i kompania moździerzy kal. 45 mm). Sformowany niedawno IV batalion „Caorle” (cztery kompanie strzelców) nadal znajdował się we Włoszech i zamierzano wysłać go do południowej Francji. Inne jednostki, w tym bataliony „P” i „N” (o nich niebawem), także przerzucano do płd. Francji, a jedna kompania nadal pozostawała w bazie okrętów podwodnych w Bordeaux.

Bataliony „Bafile” i „Grado” oraz kompania z batalionu „N” wylądowały w Bizercie na północy Tunezji, by z innymi jednostkami włoskimi i niemieckimi stworzyć przyczółek w tym kraju. Całkowita liczebność pułku wynosiła wówczas 3200 ludzi. Z Algierii nadciągali już alianci, dlatego bataliony pułku działały osobno, czasem podzielone na mniejsze pododdziały, by w jak największej ilości miejsc zablokować czołówki przeciwnika. 1 grudnia kompania MILMART-u przydzielona do batalionu „Grado” wzmocniła jednostki niemieckie, staczając pierwszą walkę pułku w kampanii tunezyjskiej mierząc się z brytyjskimi spadochroniarzami pod Pont du Fahs; dwie Czarne Koszule otrzymały Żelazne Krzyże za tę akcję. Podczas gdy batalion „Bafile” został zaangażowany do obrony wybrzeża, „Grado” polecono 22 stycznia 1943 wykonanie kontrataku w masywie Djebel Bou Dabouss; Włosi odbili tę pozycję biorąc 200 jeńców, ponieśli jednak ciężkie straty – 24 zabitych i 65 rannych.

Po wycofaniu się batalionu „Tobruch” do Tunezji, „San Marco” po raz pierwszy mógł połączyć wszystkie swoje siły. Po odpoczynku i uzupełnieniu stanów (o marynarzy nie mających należytego wyszkolenia, którzy wcześniej służyli w bazach morskich – domyślam się, że w Libii i wycofali się z resztą armii do Tunezji) pułk powrócił na front. Batalion „Tobruch” został wysłany na Linię Mareth, a 5-6 kwietnia 1943 brał udział w bitwie o Wadi Akarit (na kolejnej linii obrony). Siła batalionu została teraz zredukowana do mniej niż 100 ludzi, wycofano go z linii, a 14 kwietnia ocalałych ewakuowano samolotami do Włoch.

W kwietniu 1943 r. z aliancką ofensywą zmierzył się także batalion „Grado”, który został zmuszony do odwrotu z Djebel Bou Dabouss, tracąc 150 ludzi, a 29 kwietnia pełnił rolę ariergardy dla jednostek niemieckich cofających się w stronę Jeziora Garaet Achkel na zachód od Bizerty. 4 maja „Grado” dołączył do dowództwa pułku i batalionu „Bafile” w Bizercie, gdzie razem poddały się aliantom 9 maja. Tylko 105 ludzi pełniących funkcje garnizonowe na wysepce La Galite uniknęło niewoli, gdy 12 maja ewakuowały ich włoskie kutry torpedowe MAS.

Pozostałości pułku „San Marco” były teraz rozrzucone pomiędzy Francją i Włochami. W listopadzie-grudniu 1942 r. IV batalion „Caorle” został wysłany do Tulonu w południowej Francji, a kompanię w Bordeaux wzmocniła kolejna – nowopowstała kompania. Kolejna kompania znajdowała się w Rzymie, broniąc Sztabu Głównego Floty, a rekruci i magazyny pułku były rozrzucone nad wybrzeżem północnego Adriatyku pomiędzy Wenecją i Polą.

Po kapitulacji Włoch z 8 września 1943 los tych jednostek był bardzo niepewny. Ludzie musieli wybierać pomiędzy poddaniem się Niemcom i internowaniem, a współpracą z nimi. Jedynie kompania stacjonująca w Rzymie i około dwóch trzecich garnizonu bazy morskiej w Poli zdołało uniknąć obu tych wyjść i marynarze powrócili do swoich domów. Nieliczni zdołali przedrzeć się do aliantów, gdzie kontynuowali służbę zachowują swoje stopnie z Regia Marina.

  • Posted on Marzec 18th, 2017
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska Regia Marina, wojna w Afryce Północnej 1940-1943
  • Tags: kampania tunezyjska 1942-1943, pułk piechoty morskiej "San Marco"
Mar
17

III batalion zapracowuje na nazwę „Tobruch”

Żołnierze III batalionu pułku piechoty morskiej „San Marco” w Tobruku, lato 1942 r. Widoczne działo ppanc. 47mm/32, czyli popularne „Elefantino” (słoniątko).

Gdy załamała się południowoafrykańska obrona Tobruku, III batalion pułku piechoty morskiej „San Marco” był wśród jednostek, które przekroczyły linie obrony wokół miasta 22 czerwca 1942 i, po dokonanym przez Niemców przełamaniu, zajmowały miasto i port (zabezpieczając m.in. bezcenne składy z alianckim zaopatrzeniem). Grupę 45 żołnierzy wydzielono do ochrony zdobytego egipskiego portu w Mersa Matruh, reszta batalionu pozostała w Tobruku, gdzie bronił portu i wybrzeża. W samym mieście stacjonował jedynie sztab i służby batalionu; reszta bataliony była rozrzucona wzdłuż 12 km wybrzeża po obu stronach miasta, obsadzając głównie stanowiska z pojedynczym ckm lub działem ppanc. Małe grupki marynarzy były odizolowane od siebie i posiadały słabe środki łączności, wodę i żywność dostarczano co dwa dni.

Nocą 14 września 1942 brytyjskie Force „A” (część 11. Royal Marine Commando) i Force „B” (kompania D z 1st „Argyll & Sutherland Highlanders”) wylądowały w Tobruku będąc częścią Operacji „Agreement”, której pozostałą częścią były działające z lądu elementy Long Range Desert Group i Special Air Force. Celem tej dużej operacji sił specjalnych był port w Tobruku i najważniejsze lotniska w okolicy twierdzy, ale „Commandos” (tak w oryginale i tak zostawmy) wylądowali dwie mile na wschód od planowanej lokalizacji. W wyniku tej pomyłki wpadli na dwa małe posterunki marynarzy z „San Marco”, powodując szybką i gwałtowną reakcję Włochów. Wobec tego zagrożenia z morza dowództwo batalionu zgromadziło wszystkich dostępnych ludzi, w tym personel sztabu i służb, i wysłało ekwiwalent dwóch kompanii do kontrataku na Commandos w rejonie Mengar el Adua na zachód od Tobruku i na „Argylls” w rejonie Mersa Sciausc na wschód od miasta. Rajd od strony lądu także został odparty, o świcie „Commandos” i „Argylls” nie mieli wyjścia i musieli skapitulować. Batalion III/”San Marco” stracił kilkunastu ludzi z ogólnej liczby 15 zabitych Włochów i 43 rannych w wyniku akcji. W uznaniu jego postawy III batalion nazwano „Tobruch”.

Po porażce Osi pod El Alamein w październiku 1942 r. i odwrocie włosko-niemieckich wojsk z Egiptu i później Cyrenajki, batalion „Tobruch” pozostał w tobruckim porcie jako straż tylna, aż do czasu zakończenia ewakuacji twierdzy 13 listopada. Później wycofywał się na zachód, najpierw do Mersa el Brega, później do Buerat, stolicę Libii Trypolis opuścił zaś 21 stycznia 1943. Batalion dołączono teraz do Dywizji „La Spezia”, z którą zajął pozycje na Linii Mareth w Tunezji.

  • Posted on Marzec 17th, 2017
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska Regia Marina, wojna w Afryce Północnej 1940-1943
  • Tags: operacja "Agreement", pułk piechoty morskiej "San Marco"
Mar
15

III batalion „San Marco” w Afryce

Grupa guastatorów z pułku piechoty morskiej „San Marco” (nie potrafię rozstrzygnąć, czy marynarze przechodzili szkolenie saperów szturmowych, że noszą miano guastatori) prawdopodobnie przed planowaną operacją desantową za Linią Gazala.

W październiku 1940 r. pułk „San Marco” był gotowy do desantu na Korfu, na tę okoliczność wzmocniła go jednostka wielkości batalionu MILMART-u (Milizia Artiglieria Marittima – milicja obrony wybrzeża, część MVSN). Pomimo swojej nazwy, batalion Czarnych Koszul nie miał wówczas żadnych dział, jedynie podniósł liczebność pułku piechoty morskiej, który w międzyczasie wysłał jedną z kompanii do bazy Betasom w francuskim Bordeaux (siedziba atlantyckiego zgrupowania włoskiej broni podwodnej).

Akcja na Korfu została anulowano, do kwietnia 1941 r. nie było żadnych zadań dla „San Marco”. Po niemiecko-włoskiej inwazji na Jugosławię, batalion „Grado” wykonał desanty na wyspach i wybrzeżu Dalmacji. Po zajęciu Splitu, Szybeniku i Kotoru stacjonował tam do jesieni, w sierpniu 1941 r. brał udział w akacjach antypartyzanckich w Czarnogórze. W maju 1941 r. wysłano do Grecji batalion „Bafile”, który rozmieszczono pomiędzy Patras i Koryntem. Jesienią 1941 r. oba bataliony powróciły do środkowych Włoch, gdzie rozmieszczono je na tyrreńskim wybrzeżu Toskanii. Tam, wraz z jednostkami armii i (od stycznia 1942 r.) batalionami „Camicie Nere da Sbarco” (desantowymi jednostkami Czarnych Koszul), do wiosny 1942 r. przygotowywały się i ćwiczyły przed niedoszłym do skutku desantem na Malcie.

W ciągu 1941 r., gdy Rommel odbił Cyrenajkę i okrążył Tobruk, na froncie afrykańskim potrzeba było nowych wojsk. Zwłaszcza za użyteczne uważano siły mogące desantować się na wybrzeżu za alianckimi liniami. 10 listopada 1941 trzy kompanie pułku „San Marco” (dwie z „Bafile” i kompania km z „Grado”) stworzyły nowy III batalion pułku, który liczył wówczas 22 oficerów, 35 podoficerów i 479 żołnierzy. Uzbrojenie stanowiło 400 karabinów, 12 pm Beretta kal. 9 mm, trzy moździerze kal. 45 mm, 12 ckm kal. 8 mm i 16 dział ppanc. 47mm/32. W połowie listopada 1941 r. batalion przewieziono na pokładach statków do Libii, gdzie miał zajmować się nadzorowaniem wybrzeża. Jego przybycie zbiegło się z początkiem operacji „Crusader” (18.XI), kiedy brytyjska 8. Armia próbowała znieść okrążenie Tobruku. Batalion piechoty morskiej szybko rzucono do walki w roli zwykłej piechoty, dołączając go do Dywizji „Sabratha”. Brak moździerzy kal. 81 mm i niewielka ilość ckm, nie wspominając o braku stosownego wyszkolenia, kosztował batalion 47 poległych oraz wielu rannych, tak, że jego liczebność 27 grudnia spadła do 23 oficerów, 31 podoficerów i 446 żołnierzy.

W styczniu 1942 r. batalion brał udział w drugiej ofensywie Rommla w głąb Cyrenajki. 22 stycznia III batalion znajdował się w Agedabia, 25. osiągnął Antelat. Pełnił tam służbę garnizonową aż do 7 marca, gdy został przeniesiony do Bengazi, gdzie bronił wybrzeża i strzegł niezwykle ważnego portu. Powstał plan odesłania batalionu do Włoch, jedna z kompanii zdążyła już nawet odlecieć. Wówczas powstał plan wykonania desantu na tyłach linii Gazala bronionej przez brytyjską 8. Armię, na czas operacji batalion miał przejść pod dowództwo DAK. Akcja miała być przeprowadzona podczas nowej ofensywy Rommla w maju 1942 r. 11 maja III batalion przerzucono do Zatoki Bomba, ale akcję desantową odwołano. Batalion został oddany pod rozkazy włoskiego X KA i w czerwcu został wysłany do Tmimi, gdzie ponownie pełnił zadania obrony wybrzeża.

  • Posted on Marzec 15th, 2017
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska Regia Marina
  • Tags: pułk piechoty morskiej "San Marco"
Mar
12

Planowane włoskie operacje desantowe

Desant (prawdopodobnie treningowy) żołnierzy włoskich, zima 1941 r. Kontynuujemy wątek pułku „San Marco”.

Po desantach na Bałkanach Włosi posiadali dwa aktualne plany morskich operacji desantowych: operacja „C 2” – zajęcia Korsyki, gdyby Francja Vichy miała zamiar przejść na stronę aliantów, oraz zalążek planu „C 3”, ataku na Maltę. W lipcu 1942 r. powstał jeszcze plan „C 4”, który zakładał uchwycenie przyczółków na tunezyjskim wybrzeżu. Wcześniejsze plany lądowania na Malcie datowały się na wiosnę 1940 r., ale zarówno flota jak i wojsko uważały, że perspektywy na sukces nie są duże. Plan „C” niweczył brak potrzebnych do wykonania desantu barek motorowych (motor barges), których posiadano pięć z potrzebnych 80. W maju 1941 r. flota zaproponowało zbudowanie 100 jednostek desantowych potrzebnych do uchwycenia przyczółka, a ponadto potrzeba było 160-180 statków transportowych, a wówczas posiadano ledwie połowę tej liczby. W styczniu 1942 r., gdy po ataku na Aleksandrię posiadano przewagę w wschodniej części Morza Śródziemnego, Mussolini jeszcze raz zaproponował atak na wyspę podczas spotkania z Göringiem. W związku z tym w lutym rozpoczęło się planowanie operacji „C 3”, jednak przygotowania na pełną skalę rozpoczęły się dopiero w kwietniu. Wówczas podstawy planu zostały uzgodnione na spotkaniach niemieckich i włoskich oficerów.

W maju 1942 r. Rommel sposobił się do kolejnego ataku na Tobruk, który miał się okazać pełnym sukcesem, zaraz po tej operacji miał nastąpić desant na Malcie (w międzyczasie Niemcy nazwali część powietrznodesantową operacją „Herkules”). Dla wsparcia FNS (Sił Desantowych Floty) Regia Marina zamierzała zaangażować cztery pancerniki, 10 krążowników i 20 niszczycieli oraz inne okręty; planowano użyć siedmiu frachtowców, czterech promów, 12 większych i ośmiu innych transportowców wojsk z trapami desantowymi, 65 barek desantowych (jedynie 28 posiadano w połowie lipca), 100 łodzi motorowych (posiadano 58) i 245 innych jednostek, w tym 81 niemieckich łodzi szturmowych. W czerwcu 1942 r. zgromadzono liczące 100.000 ludzi siły desantowe. Plan przewidywał łączony desant z morza i powietrza w południowo-wschodniej części wyspy; opierał się na zajęciu i szybkim przygotowaniu do użycia dla własnych celów lotniska Hal Far, w celu zabezpieczenia głównego przyczółka w rejonie Zatoki św. Jerzego (Marsa Sirocco). Wzmocnione siły Osi mogły ruszyć stąd na Valettę i północno-zachodni koniec wyspy.

W związku z szybkim upadkiem Tobruku (22 czerwca 1942) i dalszym marszem wojsk Osi na Egipt, operację lądowania na Malcie najpierw przełożono, a następnie odwołano 27 lipca 1942 r. Katastrofalne konsekwencje dla stanu zaopatrzenia wojsk Rommla, jakie jesienią 1942 r. przyniosło poniechanie zdobycia wyspy, są dobrze znane i nie ma sensu o nich dyskutować. 5 stycznia 1943 FNS zostały rozwiązane, wcześnie przeprowadziły operację „C 2” – desant na Korsyce 11-12 listopada 1942 r.

  • Posted on Marzec 12th, 2017
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska Regia Marina, wojna na Morzu Śródziemnym 1940-1945
  • Tags: pułk piechoty morskiej "San Marco", włoskie operacje przeciwko Malcie
Mar
08

Włoskie desanty morskie w kampanii bałkańskiej w 1941 r.

null

Czarne Koszule schodzą na ląd w Argostoli na Kefaloni, kwiecień 1941 r. Dalej o pułku piechoty morskiej „San Marco”, ale z ciekawym wywodem.

Włoski brak przygotowania do przeprowadzania morskich operacji desantowych może być racjonalnie wytłumaczony sytuacją geopolityczną kraju. Ograniczona do Morza Śródziemnego, włoska marynarka sądziła, że w wypadku wojny z Anglią i Francją przewaga na morzu połączonych flot tych krajów spowoduje, że niemożliwym będzie utrzymanie morskich szlaków komunikacyjnych prowadzących do włoskich posiadłości w Libii i Afryce Wschodniej. W 1938 r. uznano Maltę jako absolutnie priorytetowy cel strategiczny, ale nawet gdyby udało się zdobyć wyspę, w żaden sposób nie zrównoważyłoby to alianckiej przewagi na morzu. Jedynym rejonem operacyjnym, gdzie Włosi mogliby wykonać desant z morza były wobec tego Bałkany, Korsyka i południowe wybrzeże Francji. W związku z niemal nieistniejącą wówczas obroną wybrzeża wszelkie plany obejmowały zajęcie wrogich portów lub lądowanie na plażach, gdzie nie istniały żadne umocnienia. Jedyny wyjątek w tego typu rozważaniach uczyniono w Japonii, w reszcie krajów mogących realnie myśleć o wykonaniu desantu z morza jego postrzeganie było podobne jak we Włoszech.

Upadek Francji w czerwcu 1940 r., który zbiegł się z przystąpieniem Włoch do wojny, spowodował zmianę sytuacji strategicznej i przyniósł odnowienie ewentualnych planów desantu morskiego. Pomimo to władze floty nie poczyniły żadnych kroków w celu opracowania stosownych środków desantowych oraz techniki (taktyki) ich użycia. Postawa Sztabu Głównego (Supermarina) – obawa przed ryzykiem podjęcia bezpośredniego starcia z przeciwnikiem – także wpływała na podejście do zagadnienia. Szacowano, że Brytyjska Flota Śródziemnomorska jest w stanie zareagować na każdy desant w przeciągu czterech dni, to z kolei powodowało, że na plan każdej operacji desantowej nałożono ścisłe ograniczenia: okręty wojenne mogły pozostawać w rejonie lądowania jedynie przez trzy dni, później zaś miały pozostawić siły desantowe samym sobie.

Pierwszą akcją desantową, którą planowano od sierpnia 1940 r., miało być zajęcie greckiej wyspy Korfu. Na krótko przed włoskim atakiem na Grecję 28 października, dnia 25. tego miesiąca, utworzono Forza Navale Speciale (FNS) pod kierownictwem wiceadmirała Vittorio Tur. Siły Specjalne Floty skupiały siedem frachtowców, które miały przewieźć armijną dywizję piechoty i batalion „Bafile” z pułku piechoty morskiej „San Marco” – razem 4670 ludzi, 240 koni i 100 pojazdów. Według planu pierwszy na brzeg miał zejść batalion „Bafile” (do tego zadania posiadano jedynie łodzie motorowe – niestety, autor nie precyzuje jakie dokładnie) i ustanowić przyczółek, piechota miała desantować się jedynie w przypadku zdobycia portów. Operacja na Korfu została najpierw przełożona, a później odwołana, ale FNS nie zostały rozwiązane. W kwietniu 1941 r. wykonały mały desant na Korfu i na wybrzeżu Dalmacji oraz jej wyspach: batalion „Bafile” lądował na wyspie Krk (wł. Veglia) 15 kwietnia i na Kefaloni (Cefalonia) 30., a batalion „Grado” (także z „San Marco”) w Szybeniku 17 kwietnia, Splicie 21. i w Lesina 22.

  • Posted on Marzec 8th, 2017
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska Regia Marina
  • Tags: kampania na Bałkanach II wojna światowa, pułk piechoty morskiej "San Marco"
Mar
01

Początki pułku piechoty morskiej „San Marco”

Sylwetki żołnierzy pułku piechoty morskiej „San Marco” stacjonujących w włoskiej placówce w Chinach. Włoska flota strzegła tam interesów handlowych swojego kraju, podobnie jak czyniły to inne ówczesne potęgi morskie.

Korpus Piechoty Królewskiej Marynarki (Corpo di Fanteria Real Marina) został stworzony po zjednoczeniu Włoch w 1861 r. Jego zadaniem była służba garnizonowa w portach i arsenałach floty, wydzielał także żołnierzy do służby na pokładach okrętów wojennych. Z powodu cięć budżetowych rozwiązano go w 1878 r. Pozostawiono jedynie „compagnie da sbarco” (kompanie desantowe). Wzięły one udział w działaniach w Afryce, na Krecie i podczas powstania bokserów w Chinach w 1900 r.

Chociaż oficjalny dekret wydano wstecznie dopiero w 1919 r., to pułk został odbudowany po włoskim przystąpieniu do I WŚ. Wraz z Raggruppamento Artiglieria (zgrupowanie art.), ten Reggimento Marina, liczący cztery bataliony, stworzyły brygadę floty. Brigata Marina została użyta do obrony laguny weneckiej, a gdy wojna zmierzała do końca, użyto jej do zajęcia półwyspu istryjskiego i niektórych wysp na wybrzeżu dalmatyńskim. Wówczas pułk został zredukowany do jednego Battaglione di Marina. Wdzięczne władze Wenecji, które doceniały rolę piechoty morskiej w obronie miasta, zaproponowały, by jednostka otrzymała nazwę na cześć jego patrona. Król przychylił się do prośby i batalion przyjął nazwę „San Marco” oraz zaczął nosić insygnia lwa św. Marka na swoich mundurach.

W okresie międzywojennym batalion był kilkukrotnie reorganizowany, choć oficjalnie składał się z kompanii artylerii i czterech kompanii piechoty; dla przykładu w 1922 r. liczył 348 żołnierzy i oficerów oraz miał cztery działa 65mm/17. Stacjonował na wschodnim wybrzeżu Zatoki Weneckiej w Poli (Pula w Chorwacji) na Półwyspie Istria, dawnej głównej bazie marynarki Austro-Węgierskiej. Elementy batalionu wydzielono także do Chin, gdzie wraz z okrętami floty stacjonowały w Tiencin (Tiensin), Pekinie i Szanghaju. (Oddział wydzielony nosił barwy „San Marco”, ale podobnie jak włoski batalion w Chinach został później zreorganizowany; po włoskiej kapitulacji w 1943 r. Włosi zostali rozbrojeni przez Japończyków.)

Batalion „San Marco” wziął udział w ostatniej fazie wojny z Etiopią w 1936 r., a w kwietniu 1939 r. w zajęciu Albanii. Do batalionu trafiali tylko wybrani żołnierze-marynarze, musieli sprostać wysokim wymogom fizycznym, także dlatego, że władze floty chciały, by podczas służby międzynarodowej w Chinach sprawiali dobre wrażenie na tle swoich brytyjskich, amerykańskich i japońskich odpowiedników.

Głównym zadaniem jednostki były nadal funkcje garnizonowe w Poli, dopiero w 1935 r. podjęto decyzję o intensywnym przeszkoleniu batalionu w operacjach desantowych, co niebawem stało się jego priorytetową funkcją. (Przeszkolenie obejmowało także wioślarstwo, a to przez całkowity brak wyspecjalizowanych środków desantowych). W tym samym czasie pojawiły się plany rozwinięcia jednostki do siły 1000 ludzi w wypadku mobilizacji, w czterech kompaniach strzeleckich i jednej karabinów maszynowych. Batalion zmobilizowano 15 sierpnia 1939, na krótko przed wybuchem wojny w Europie, a na początku 1940 r. rozbudowano „San Marco” do siły dwu batalionowego pułku. Bataliony nazwano „Bafile” i „Grado” (obie nazwy wywodziły się z I WŚ, pierwsza została nadana na cześć tenente di vascello Andrea Bafile, który poległ i otrzymał najwyższe włoskie odznaczenie – Medal Waleczności Wojskowej). W październiku 1940 r. pułk stał się częścią Forza Navale da Sbarco (Sił desantowych floty).

CDN.

  • Posted on Marzec 1st, 2017
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska Regia Marina
  • Tags: pułk piechoty morskiej "San Marco"
REKLAMA
Wojna Mussoliniego All Rights Reserved.
Kontakt poczta@wojna-mussoliniego.pl
Designed & Developed by Carla Izumi Bamford
Powered by Wordpress
Go back to top