Wojna Mussoliniego

Od czwartku zapraszam na artykuł poświęcony Clarze Petacci, oczywiście także w częściach.

Reggiane Re.2004:

Do napędu samolotu planowano użyć silnika Isotta-Fraschini „Zeta” o przewidywalnej mocy 1267 KM. Dostawy silnika DB 605A dla Re.2005 były ograniczone, dlatego Ministerstwo Lotnictwo nalegało na produkcję maszyny z rodzimym napędem. Problemy z silnikiem spowodowały opóźnienie projektu. Zamówiono jedynie dwa prototypy. Po kapitulacji Włoch projekt anulowano.

Reggiane Re.2006:

Miał być napędzany silnikiem DB 603A o mocy 1750 KM z czterołopatowym śmigłem. Wiosną 1943 r. zamówiono dwa prototypy. Pierwszy z nich M.M. 540 ukończono w lutym 1944, jednak nie został nawet oblatany.

Reggiane Re.2007:

Miał być napędzany silnikiem odrzutowym Junkers Jumo 004. Jako uzbrojenie przewidywano cztery działka 20 mm. Samolot pozostał w fazie projektu.

Leksykon Uzbrojenia: Myśliwce Regia Aeronautica i ANR w latach 1923-1945
Zdjęcie: zdjęcie Re.2006

Reggiane Re 2005 „Sagittario” (Łucznik):

Wspaniały myśliwiec o klasie porównywalnej z Macchi C.205V. Uznawany za „najpiękniejszy samolot II Wojny Światowej”, określany też najlepszym seryjnym włoskim myśliwcem i jednym z lepszych w całym konflikcie. Skonstruowany w 1941 roku przez zespół pod kierownictwem Roberto Longhi. W grudniu 1941 przystąpiono do budowy prototypu M.M.494. Prototyp był gotowy w lutym 1942. Jego oblatanie przeciągało się ze względu na problemy z dostarczeniem silnika (w prototypie DB 605A-1), oprócz nowej jednostki napędowej samolot miał wzmocnioną konstrukcję. Pociąg z Niemiec, przewożący nową jednostkę napędową, dojechał o czasie, jednak skrzynia z silnikiem zniknęła! Nad samolotem zawisła nawet groźba zawieszenia prac. Szczęśliwie w marcu 1942 skrzynię odnaleziono na stacji w Mediolanie, w stojącym na bocznicy wagonie. Teraz należało poprawić błędy konstrukcyjne, sporządzając projekt samolotu dysponowano jedynie dokumentacją techniczną a nie samą jednostką napędową, niektóre elementy nie pasowały do siebie. 9 maja 1942 szef pilotów doświadczalnych mjr Tulio de Prato wykonał pierwsze kołowanie. 10 maja, prototyp oderwał się od ziemi i odbył pięciominutowy lot z wysuniętym podwoziem. 11 maja samolot zaliczył lądowanie na brzuchu, nie otworzyła się bowiem lewa goleń podwozia. W czerwcu 1942 samolot przeszedł próby w wojskowym ośrodku doświadczalnym w Guidonia, a w lipcu próby uzbrojenia w Furbara. „Sagittario” udowodnił swoje walory, był szybki, zwrotny i łatwy w pilotażu. W locie poziomym samolot osiągnął 678 km/h, a w locie nurkowym aż 1100 km/h (przynajmniej tak twierdził oblatywacz)! 23 września 1942 na prototypie latał ppłk Angelo Tondi, z powodu awarii silnika także ten lot skończył się awaryjnym lądowaniem. W międzyczasie wykończono drugi prototyp (M.M.495), wyposażony w docelowe uzbrojenie (trzy 20 mm działka i dwa km kal.12,7 mm, jak na włoskie standardy uzbrojenie myśliwca było potężne!). Drugi prototyp posłużył do naziemnych testów zmęczeniowych. Poddano go także testom porównawczym z nowymi myśliwcami Fiata („Centauro”) i Macchi („Veltro”). Jednak testy pokazały, że pod względem osiągów najlepszy był Macchi, drugi Fiat. Pod względem łatwości pilotażu i wyposażenia także wygrał Macchi, dwa pozostałe samoloty oceniono na identycznym poziomie. Pod względem konstrukcji i wytrzymałości Re.2005 oceniono najgorzej. W łatwości produkcji udało się wyprzedzić „Veltro”, triumfował jednak Fiat. Palmę pierwszeństwa Re.2005 zdobył jedynie w dziedzinie uzbrojenia. Do produkcji skierowano „Centauro” i „Veltro”.

27 października 1942 wpłynęło jednak zamówienie na serię zerową liczącą 16 maszyn. 18 kwietnia 1943 zamówiono serię przedprodukcyjną liczącą 18 maszyn i 750 maszyn seryjnych. Inne zakłady miały wyprodukować kolejne 1000 „Sagittario”. Można spotkać opinię, że na zamówienie wpływ mieli Niemcy, ceniący sobie wysoko ten włoski myśliwiec, lobbować w tej sprawie mieli w styczniu 1943. Niestety, piloci zgłosili zastrzeżenia co do wytrzymałości konstrukcji tylnej części kadłuba, 26 sierpnia 1943 wstrzymano loty tych maszyn. Drgania pojawiały się w nurkowaniu po przekroczeniu prędkości 660 km/h. Problemu do kapitulacji Włoch nie rozwiązano. Zmontowano jedynie serię zerową i 13 samolotów serii przedprodukcyjnej. Z prototypami i jedynym prawdziwie seryjnym egzemplarzem, dało to zaledwie 32 maszyny (Inne dane: Do kapitulacji Włoch Regia Aeronautica otrzymała 48 egzemplarzy, zbudowano 37 egzemplarzy?).

Konstrukcja całkowicie metalowa. Myśliwiec otrzymał nowe trójdźwigarowe skrzydła o eliptycznym obrysie. Każde skrzydło mieściło dwa samouszczelniające się zbiorniki paliwa – 160 i 108 litrów. Oba skrzydła stanowiły jedną część, mocowaną do kadłuba. Podwozie składane w klasyczny sposób w bok, w kierunku końcówek płata. Kółko ogonowe także chowane. Dzięki szerokiemu rozstawowi kół samolot był na ziemi bardzo stateczny i niewrażliwy na boczny wiatr (podwozie to przetestowano na Re.2002bis). Odchylana w prawo osłona kabiny, skopiowana z MC.205. Od przodu pilota chroniło 50 mm szkło pancerne, jego fotel osłaniały 8 mm blachy pancerne, a zagłówek podobna blacha o grubości 6 mm.

Pierwszą jednostką uzbrojoną w te maszyny była 362 Squadriglia z 22 Gruppo CT, broniąca Rzymu i Neapolu (lotniska Capua i Capodichino). Pierwsze maszyny jednostka dostała w maju 1943. Na uzbrojenie jednostki oddano prototyp i egzemplarze serii zerowej. Użyto ich podczas inwazji na Sycylii oraz do obrony większych miast włoskich. Amerykańskie samoloty atakowano czołowo w płytkim nurkowaniu, następnie wykonywano półbeczkę i uciekano w nurkowaniu, aby nabrać wysokości i ponowić atak. W dniu kapitulacji Włosi zniszczyli 8 „Sagittario” by nie wpadły w ręce Niemców. Dwa Re.2005 odnalezione i naprawione na lotniskach służyły w ANR w celach szkoleniowych. 8 znajdujących się w fabryce Re.2005 zarekwirowali Niemcy. Legenda głosi, że pod koniec wojny 11 „Sagittario” broniło Berlina (pod koniec 1943 roku?). „Widziano” je także w Ploeszti, miał tam się znaleźć drugi prototyp. Najprawdopodobniej jednak zajęte prze Niemców Re.2005 nigdy nie opuściły Włoch i latały w Kommando Italien. Jeden Re.2005 uruchomili Amerykanie i przetestowali, zyskał on bardzo wysokie oceny w oczach przeciwnika.

Planowano sprzedaż 50 maszyn do Szwecji, kraj ten produkował bowiem na licencji odpowiednie silniki. 2 lutego 1943 odmówiono jednak zgody na sprzedaż licencji i dwóch pozbawionych napędu i uzbrojenia egzemplarzy. 9 czerwca 1943 Mussolini wydał zgodę na tę ostatnią transakcję, ale kapitulacja Włoch pokrzyżowała te plany. Inna wersja mówi, że powodem anulowania transakcji były niskie zdolności produkcyjne i brak surowców po włoskiej stronie.

W sferze planów pozostał Re.2005 budowany z niestrategicznych materiałów. Projektowano też dwukadłubowy myśliwiec Re.2005 „Bifusoliera” o układzie podobnym do Me 109Z. Składał się on z dwóch kadłubów, jeden z kabiną pilota.

Re.2005R (Reazione) – miał osiągać prędkość maksymalną 730 km/h dzięki dodatkowemu 370-konnemu chłodzonemu cieczą silnikowi Fiat A-20, zamontowanemu w tylnej części kadłuba i napędzającemu sprężarkę układu odrzutowego konstrukcji inż. P.S. Campiniego. Projektu nie realizowano.

Napęd: 12-cylindrowy rzędowy silnik Fiat RA.1050 RC.58 „Tifone V” o mocy 1475 KM (licencyjny DB 605 A-1) z obracanym w prawo trójłopatowym śmigłem Piaggio P.2001 (P.6001?)
Prędkość: 678 km/h na wysokości 2000 m (630 km/h na 7000 m) (629 km/h na 6950 m)
Pułap: 11 500 m (11 200, 12 000, 12 192 m?)
Wznoszenie: na 4000 m w 4,40 min, na 5000 m w 5,56 min, 6000 m w 6,33 min, 7000 m w 8,15 m, 8000 m w 9,42 min
Zasięg: 980 (1070?) km (1200-1250? Te wartości zapewne z dodatkowymi zbiornikami paliwa)
Wymiary: rozpiętość – 11 m, długość – 8,85 (8,73-5?) m, wysokość – 3,15 m, powierzchnia nośna – 20,4 m kw.
Masa: 2600 kg (masa pustego samolotu), 3610 (3550?) kg (maksymalna masa startowa)
Uzbrojenie: 1 działko MG151/20 kal. 20 mm umieszczone w bloku silnika (150 nabojów), 2 działka MG151/20 kal. 20 mm (po 200 pocisków) umieszczone w skrzydłach oraz dwa km Breda-SAFAT kal. 12,7 mm zsynchronizowane i umieszczone nad kadłubem (350 nabojów na lufę) (prototyp działko 20 mm i 4 x km kal. 12.7 mm)
Udźwig bomb: 640 kg bomba na podkadłubowym zaczepie, zamiennie 240-litrowy zbiornik paliwa oraz 160 kg bomby na zaczepach podskrzydłowych, zamiennie 100 litrowe odrzucane zbiorniki paliwa.

Leksykon Uzbrojenia: Myśliwce Regia Aeronautica i ANR w latach 1923-1945
Zdjęcia: 13 zdjęć Reggiane Re.2005 „Sagittario”
Aeronautica Nazionale Repubblicana: 1 nowe zdjęcie „Sagittario” w barwach ANR

Reggiane Re 2002 „Ariete” (Baran):

Szturmowa wersja rozwojowa Re 2000, zaprojektowana przez tych samych konstruktorów Longhiego i Alessiego. Już pierwsze próby prototypu (M.M.454) w październiku 1940 wykazały, że jest to świetny samolot. Pilotem oblatywaczem był Mario de Bernardi. Próby zakończono we wrześniu 1941. Zamówienie na produkcję wpłynęło 10 września tego roku. Niestety przedłużały się problemy z napędem samolotu, dlatego produkcja rozpoczęła się dopiero w czerwcu 1942. Pierwsza seria liczyła 99 maszyn. Druga miała liczyć 100 myśliwców, przed kapitulacją udało się ukończyć 48 z nich. Po kapitulacji pod nadzorem Niemców zbudowano jeszcze 76 samolotów. Łącznie zbudowano 225 (padają też liczby 227 lub 251) Re.2002, jednak jedynie 181 spośród nich zostało oblatanych. Reszta uległa zniszczeniu lub uszkodzeniu podczas nalotu na zakłady Reggiane (8.IV.1944), po nim produkcję wstrzymano. Pod koniec wojny Niemcy zniszczyli 35 nieodebranych samolotów znajdujących się nadal w fabryce.

„Ariete” był szybki, zwrotny i silnie uzbrojony. Samolot miał dłuższy i mocniejszy kadłub. Z braku wystarczającej liczby silników rzędowych otrzymał silnik gwiazdowy Piaggio. Napęd „Ariete” był zawodny, na co narzekali i Niemcy i Włosi. Maszyna miała gorsze osiągi niż Re.2001, ale silnik gwiazdowy był bardziej odporny na uszkodzenia odnoszone podczas walki, co predysponowało samolot do ataków na cele naziemne. Samolot był połączeniem płatowca Re 2000 z nowym silnikiem Piaggio.

Pierwsze samoloty trafiły do jednostek w listopadzie 1942. Jako pierwszy otrzymał je 102 Gruppo (209 i 239 Squadriglie), wcześniej jednostka używała Ju 87B. Następnie Re.20002 trafiły do 101 Gruppo (208 i 238 Squadriglie), wcześniej latającym na CR.42 „Falco”. Oba te dywizjony utworzyły 5 Stormo. Walczyły podczas inwazji aliantów na Sycylię i poniosły tam ciężkie straty. Włosi używali ich głównie jako maszyny myśliwsko-bombowej, zdolnego do bombardowań z lotu nurkowego. W dniu kapitulacji 5 Stormo miał na stanie 24 Re.2002, w tym 12 sprawnych. Jednostka przeszła na stronę aliantów i już 18 września 1943 (więc przed wypowiedzeniem wojny Niemcom!) atakowała niemieckie okręty podczas operacji lądowania na Korfu. Później Re.2002 walczą z sukcesami przeciwko Niemcom na Bałkanach. Lotnictwo Badoglia używa ok. 40 tych maszyn, stracono 9 z nich. W ”Ariete” rozpoczęto przezbrajać także 50 Stormo. Jednostka nie zdążyła uzyskać sprawności bojowej, jej maszyny przejęli Niemcy. Po kapitulacji Włoch Niemcy używali Re.2002 do zwalczania partyzantów we Francji. Luftwaffe eksploatuje ok. 60 „Ariete”, 1/3 z nich miała za sobą służbę w Regia Aeronautica.

Re.2002bis – egzemplarz M.M.7327 miał stanowić połączenie kadłuba Re.2002 z płatem i podwoziem Re.2005. Do kapitulacji nie zdążono jednak oblatać tego samolotu.

Zakładano też opracowanie pokładowej wersji „Ariete”, przeznaczonej dla włoskich lotniskowców. Do realizacji pomysłu nie doszło.

Innym pomysłem był Re.2002 napędzany silnikiem takim, jak te napędzające niemieckie Fw 190 – BMW 801, z integralnymi zbiornikami paliwa i pięciodźwigarowym płatem pochodzący z Re.2000. Luftwaffe była gotowa zamówić 500 takich myśliwców. 8 kwietnia 1944 23 „Wellingtony” RAF nocą i 109 B-17 USAAF w dzień zbombardowało zakłady Reggiane w Toledo. Plany dosłownie legły w gruzach.

Napęd: 14-cylindrowy silnik w układzie podwójnej gwiazdy Piaggio „Turbine” B PXIX RC.45 o mocy 1175 KM z trójłopatowym śmigłem Piaggio P.2001M
Prędkość: 530 km/h na 5500 m (540?), 417 m/h na poziomie morza
Czas wznoszenia: na 2000 m w 2 min i 46 s, 4000 m w 5 min i 52 s, 6000 m w 8 min i 48 s
Pułap: 11500 (10500?) m
Zasięg: 1100 km
Wymiary: rozpiętość – 11 m, długość – 8,16 m, wysokość – 3,15 m, powierzchnia nośna 20,4 m kw.
Masa: 2390 kg (masa pustego samolotu), 3240 kg (maksymalna masa do startu)
Uzbrojenie: 2 zsynchronizowane km Breda-SAFAT kal. 12,7 mm (390 nabojów dla lewego i 450 dla prawego km) i 2 km Breda kal. 7,7 mm (po 640 nabojów na lufę), ok. 50 egzemplarzy uzbrojono w dwa działka MG151 zamiast km 7,7 mm
Udźwig bomb: 250 kg bomba na podkadłubowym wyrzutniku i dwie 160 kg bomby na wyrzutnikach podskrzydłowych, w akcjach bojowych najczęściej używano trzech 100 kg bomb.

Leksykon Uzbrojenia: Myśliwce Regia Aeronautica i ANR w latach 1923-1945
Zdjęcia: 15 zdjęć Reggiane Re.2002 „Ariete”

Reggiane Re.2001 „Falco II” (Sokół II):

Myśliwiec zaprojektowany przez Roberto Longhiego i Antonio Alessio. Plany nowego myśliwca zaczęły powstawać w lipcu 1939. Prototyp M.M.409 został oblatany 14 lipca 1940. Był to właściwie Re.2000 z dodanym silnikiem Daimler Benz DB 601A-1 o mocy 1175 KM. Samolot osiągnął 568 km/h na wysokości 5500 m. Mimo dobrych wyników władze lotnictwa podchodziły do samolotu niechętnie, zażądano wprowadzenia wielu poprawek. Podobnie jak w Re.2000 problem stanowiły zawodne integralne zbiorniki paliwa. W Re.2001 zastosowano samouszczelniające się zbiorniki paliwa i dwudzielną osłonę odchylaną na zawiasach w prawą stronę. Wprowadzanie zmian opóźniło rozpoczęcie produkcji seryjnej. Drugi prototyp i maszyny seryjne miały mocowane na stałe kółko tylne, pierwszy prototyp miał je wciągane. Badania nad drugim prototypem rozpoczęto w grudniu 1940. 14 marca 1941 samolot rozbił się podczas próby awaryjnego lądowania. W szczątkach zginął Piero Scapinelli, znany pilot, min. zwycięzca Pucharu Bleriota w 1933 r. W lutym 1941 Reggiane otrzymało zamówienie na 10 maszyn przedseryjnych.

Włoskie lotnictwo zakupiło 252 (z tego do połowy 1943 r. wyprodukowano 237 – w tym 11 maszyn nie oblatanych znajdujących się w zakładach i 16 w fazie wyposażania) egzemplarze tego samolotu. W zakładach Reggiane powstały cztery serie samolotu. Seria I: 100 samolotów – 47 myśliwców, 39 myśliwsko-bombowych, 2 z przeznaczeniem do prób z katapultowaniem, 12 z hakiem do lądowania na lotniskowcu. Do końca 1941 r. dostarczono jedynie 10 samolotów przedseryjnych i 37 seryjnych. Seria II: 50 samolotów – miały być to Re.2001 O/R, opóźnienie w budowaniu lotniskowców spowodowało, że serię dokończono w wersji nocnej (CN). Seria III: 30 nocnych myśliwców. Seria IV: zamówiona we wrześniu 1942 – stanowić ją miało 50 nocnych myśliwców, przed kapitulacją ukończono 34 z nich. Zakłady Caproni-Predappio zbudowały jeszcze 10 Re.2001CN. Niewielka ilość tych myśliwców w krawędziach natarcia obu skrzydeł miała zamontowane aparaty fotograficzne przykryte specjalnymi owiewkami.

Jako pierwszy myśliwce otrzymał w styczniu 1942 2 Gruppo CT, przezbroił się w nie z Fiatów G.50. Pierwszy raz użyto bojowo samolotów tego typu nad Maltą w maju 1942. W momencie kapitulacji Regia Aeronautica miała 73 Re.2001, w tym jedynie 33 sprawne. 30 znajdowało się w 160 Gruppo Caccia, Włosi uszkodzili swoje maszyny by nie przejęli ich Niemcy. Pojedyncze maszyny walczą potem dla lotnictwa południa, natomiast państwa „Osi” używają Re.2001 jedynie do szkolenia. Maszyna była lubiana przez pilotów, jednak niekoniecznie spełniała wymagania pola walki. Re.2001 był zwrotniejszy niż MC.202, był jednak wolniejszy i miał gorsze wznoszenie. Osiągi Re.2001 na dużych wysokościach były zupełnie niewystarczające, piloci tych myśliwców byli więc zmuszeni toczyć walkę jedynie na średnich i małych wysokościach. Tradycyjnie niewystarczające było też uzbrojenie.

100 płatowców Re.2001 planowała zakupić Szwecja. Silniki do nich planowano zakupić bezpośrednio w firmie Daimler-Benz. Jednak zapotrzebowanie włoskiego lotnictwa było na tyle duże, że z zagranicznego kontraktu zrezygnowano.

Re 2001CB – wersja myśliwsko-bombowa. Samolot mógł przenosić 640 kg bomb, posiadał podkadłubowe wyrzutniki dla bomb 100, 160 lub 250 kg.

Re 2001CN (Caccia Notturna) – nocna wersja, uzbrojony w działka, używany był głównie w północnych Włoszech. Do tych celów dostosowano aż 150 Re.2001. Zamontowano tłumiki płomieni na rurach wydechowych. Planowane uzbrojenie wersji nocnej: 2 działka MG.150/20 kal. 20 mm (60 nabojów na lufę) umieszczone w podskrzydłowych gondolach zamiast 2 km. W praktyce jednak działek brakowało, pozostawiano więc pierwotne uzbrojenie Re.2001. Jeden Re.2001CN został przetestowany jako nosiciel burzącej bomby paliwowo-powietrznej, z braku sukcesów program przerwano.

Reggiane Re 2001bis: – Powstał zaledwie prototyp. Umieszczono w nim chwyty powietrza do chłodnic cieczy w krawędzi natarcia płata, dzięki czemu w locie próbnym w kwietniu 1941 samolot osiągnął prędkość 600 km na 6000 m. Mimo tego świetnego wyniku nie podjęto produkcji.

Reggiane Re.2001 „Delta” – z powodu braku odpowiednich silników na M.M.920 zabudowano rzędowy, chłodzony powietrzem 12-cylindrowy silnik Isotta-Fraschini Delta RC 16-48, osiągający na wysokości 5400 m moc 840 KM. 8 września 1942 maszynę oblatano. Osiągi – prędkość 523 km/h na 5600 m i wznoszenie 10,5 minuty na 6000 m, były jednak dalekie od oczekiwań. Mimo to planowano zrealizować zamówienie na 100 maszyn. 27 stycznia 1943 podczas lotu na prototypie zapalił się silnik. Samolot utracono, zamówienie zostało anulowane.

Reggiane 2001 O/R – 12 maszyn pierwszej serii miało zostać ukończonych w wersji pokładowej O/R. Samoloty nie miały składanych skrzydeł, część z nich planowano podwieszać pod stropem hangaru, co pozwoliłoby zabrać kolejne 15 maszyn. Samoloty otrzymały wzmocnione wręgi i gniazda na zaczepy do katapulty oraz hak do lądowania na pokładzie lotniskowca. W porównaniu do konkurencyjnego G.50 O/R samoloty te miały zdolność do przenoszenia ładunku ofensywnego oraz lepsze charakterystyki startu i lądowania. Wątpliwości budził jedynie silnik DB 601, który mógł być mniej pewny niż Fiat A.74 RC.38 z G.50bis. Na pewno przebudowano 10 Re.2001, trzy z nich ukończono w wariancie Re.2001 O/R Ultralleggeriti – (wersja lekka) i stanowiły prototypy, na których testowano różne rozwiązania. Pierwsze loty wykonał Piero De Prato, testując metodę lądowania z hakiem zabudowanym na ogonie. 16 stycznia 1943 ukończono M.M. 7260, samolot miał zmienione usytuowanie haka, zrezygnowano też z części opancerzenia, dzięki czemu przesunięto środek ciężkości maszyny. Samolot wysłano do bazy San Egidio w Perugii, gdzie wykonywano starty z naziemnej katapulty oraz testy z aerofiniszerem przeznaczonym dla lotniskowca „Aquila” (liny były nawijane na bębny hamulcowe). Próby z 12 lutego 1943 nie zakończyły się jednak powodzeniem. Samolot wyhamował zbyt gwałtownie i uszkodził śmigło o podłoże. Hak przesunięto do tyłu, ta zmiana zakończyła się sukcesem. Samolot lecący z prędkością 120-150 km/h był wyhamowany na 15-20 metrach co było odpowiednią wartością. Zredukowano także uzbrojenie – do dwóch km Breda-SAFAT kal. 12,7 mm z zapasem po 350 nabojów zabudowanych w kadłubie nad silnikiem. Dodano radionamiernik RTC służący do namierzania radiolatarni lotniskowca. Zmieniono też rozmieszczenie przyrządów w kabinie. Na węzłach podskrzydłowych można było przenosić bomby po 160 kg, alternatywnie na wyrzutniku podkadłubowym jedną bombę do 600 kg lub dodatkowy zbiornik paliwa. W przyszłości zakładano możliwość przenoszenia lekkiej torpedy lotniczej. Druga seria Re.2001 liczyła 50 maszyn, miała być ukończona w wariancie O/R – z przeznaczeniem dla lotniskowców „Aquila” i „Sparviero”. Program budowy okrętów opóźniał się, będące w toku produkcji samoloty przebudowano więc na Re.2001 CN. Ostatecznie samolotem pokładowym miał stać się właśnie Re.2001, pierwsze dwie maszyny trafiły do 160 Gruppo Autonomo Caccia 26 lutego 1943, a kolejne 4 w połowie marca.

Re.2001G – wersja Re.2001 O/R przeznaczona do zwalczania okrętów. Prototypowy egzemplarz M.M. 9921 powstał w czerwcu 1943. Samolot dostosowano do przenoszenia 500-kilogramowej bomby lub małogabarytowej 680-kg torpedy. Ze względu na rozmiar torpedy wydłużono goleń tylnego koła, a celem zmniejszenia masy zrezygnowano z 2 spośród 4 km. Po zakończeniu testów fabrycznych samolot trafił do Gorycji, gdzie w tamtejszej bazie zastało go zawieszenie broni.

Re.2001GV (skrót pochodzi od nazwisk pomysłodawców projektu)– piloci por. Riccardo Vaccari i por. Rinaldo Galimberti przedstawili kolejną koncepcję podniesienia możliwości uderzeniowych pokładowych Re.2001. Zakładała ona horyzontalny atak z małej wysokości, przeprowadzony przy pełnej prędkości przez myśliwiec uzbrojony w ciężką bombę. Memorandum wzbudziło zainteresowanie Ministerstwa Lotnictwa. Cztery samoloty przystosowano do przenoszenia 640-kg bomby powstałej w wparciu o 381-mm pocisk artylerii okrętowej włoskich pancerników. Mimo zachęcających wyników próby przerwano latem 1942 r. Powodem było opóźnienie realizacji projektu budowy lotniskowców. Samoloty przekazano do 22 Gruppo Caccia CT. Podczas operacji „Pedestal” (zob. artykuł Mare Nostrum”) pomysł przetestowano w praktyce. Por. Vaccari i por. Guido Robone (Galimberti zginął w katastrofie lotniczej) wystartowali na dwóch Re.2001 GV, uzbrojonych w lekkie 50-kg bomby burzące (docelowych 640-kg bomb brakowało). Pilotom udało się zaatakować lotniskowiec „Victorious”, którego załoga była przekonana, że są to dwa próbujące lądować „Sea Hurricane’y”. Nie otworzono ognia p-lot, Włosi wykonali atak pod kątem prostym z prawej burty. Bomby zostały zwolnione na wysokości 20 m i 80 m od celu. Obie trafiły, ale nie przebiły opancerzenia lotniskowca. Zginęło 6 marynarzy. Mimo obiecującej próby, dalsze prace wstrzymało Ministerstwo, gdyż w trakcie testów stwierdzono, że zapalnik bomby ulega uszkodzeniu podczas uderzenia w cel. Problem okazał się trudny do rozwiązania.

Napęd: 12-cylindrowy odwrócony chłodzony cieczą silnik widlasty Alfa Romea RA 1000 RC.41-Ia „Monsone” o mocy 1175 KM (licencyjny DB 601)
Zapas paliwa: w centralnej sekcji płata zbiorniki – przedni o pojemności 264 l i tylny 200 l, za kabiną pilota zbiornik dodatkowy o pojemności 80 l
Prędkość: 535 km/h (545 – Serie III)
Wznoszenie: na pułap 4000 m w 4 min i 10 s, 5000 m w 6 min i 20 s (Serie III), 6000 m w 6 min i 30 s, 7000 m w 7 min i 59 s
Pułap: 11 000 m
Zasięg: 1100 km
Wymiary: rozpiętość – 11 m, długość – 8,36 m, wysokość – 3,15 m
Masa: 2495 kg (masa pustego samolotu) (2460 kg – Serie III), 3040 (3280 – Serie III)(3240?) kg (maksymalna masa do startu)
Uzbrojenie: dwa km Breda kal. 12,7 mm (350 naboi na lufę) zsynchronizowane umieszczone pod kadłubem i dwa km kal. 7,7 mm (600 naboi na lufę) w skrzydłach

Re.2001 O/R:
Napęd: silnik RC.41-I o mocy 1175 KM
Prędkość: 545 km/h
Zasięg: 1100 km
Pułap: 11 000 m
Wymiary: rozpiętość – 11 m, wysokość – 3,15 m, długość – 8,36 m
Masa własna: 2460 kg
Uzbrojenie: 2 km kal. 12,7 mm
Udźwig bomb: 2 x 160 kg lub 1 x 600 kg

Leksykon Uzbrojenia: Myśliwce Regia Aeronautica i ANR w latach 1923-1945
Zdjęcia: 23 zdjęcia Reggiane Re.2001 „Falco II”