Wojna Mussoliniego

La guerra di Mussolini

RSS Feed
  • Home
  • Od Autora
  • Publikacje
  • FRONTY
    • Afryka Północna – „Heia Safari”
    • Morze Śródziemne – „Mare Nostrum”
    • Wojna na Bałkanach 1939-1945
    • Kampania Włoska – „Guerra E’ Finita?”
    • Front Wschodni – „Contro il Bolscevismo!”
    • Sommergibili na Atlantyku
    • Etiopia 1935-1936 – Brudna wojna Mussoliniego
  • Armia Włoska
    • 26 Dywizja Piechoty „Assietta”
    • 4 Dywizja Alpejska „Monte Rosa”
    • 54 Dywizja Piechoty „Napoli”
    • 4 Dywizja Piechoty „Livorno”
    • Włosi w Waffen-SS
    • Organizacja Obrony Sycylii
    • Esercito Nazionale Repubblicano(ENR):
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Jednostki Włoskiej Kawalerii
    • 132 Dywizja Pancerna „Ariete”
    • 101 Dywizja Zmotoryzowana „Trieste”
    • Armia Pancerna “Afrika” w bitwie pod El-Alamein
    • M.V.A.C. i inne organizacje współpracujące z Włochami na Bałkanach
    • Doktryna
    • 1. Dywizja Piechoty (Górska) „Superga”
    • 6. Dywizja Alpejska „Alpi Graie”
    • 1° Battaglione Paracadutisti Carabinieri Reali
    • 185. Divisione Paracadutisti „Folgore”
    • 1ª Divisione libica „Sibelle”
    • 2ª Divisione libica „Pescatori”:
    • Raggruppamento sahariano „Maletti”
    • 4. Divisione CC.NN. „3 Gennaio”
    • Początek wojsk spadochronowych – Fanti dell’Aria
    • Koszty wojny w Hiszpanii
  • Leksykon Uzbrojenia
    • Myśliwce Regia Aeronautica i ANR w latach 1923-1945
    • BIBLIOGRAFIA – lotnictwo włoskie
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze i inne
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Samoloty obcej produkcji w Regia Aeronautica
    • Okręty podwodne typu Marcello
    • Pierwszy włoski Blenheim
    • Czołgi średnie
  • Osoby
    • Italo Balbo
    • Bibliografia dla działu Osoby
    • Giovanni Messe
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • Galeazzo Ciano
    • Dino Grandi
    • Gabriele D’Annunzio
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Arconovaldo Bonaccorsi
    • Pietro Maletti
    • Emilio Faldella
    • Mario Roatta
    • Annibale Bergonzoli
    • Emilio De Bono
  • Benito Mussolini
    • Spotkanie z Hitlerem – Rastenburg IX.1943
    • Konferencja z Hitlerem, Feltre 19.VII.1943
    • Duce porwany… Duce wolny!
    • Więzień Gargnano
    • Śmierć dyktatora
    • Ostatnie spotkanie dyktatorów
    • Rodzina Mussolini
    • Benito Mussolini – cytaty
    • Dzieciństwo i młodość
    • Kochanki Mussoliniego
    • Socjalistyczny dziennikarz Benito Mussolini
    • W alpejskich okopach
    • Clara Petacci i klan Petacci
    • Benito Mussolini – osobowość
    • Benito Mussolini i Adolf Hitler – trudna przyjaźń dyktatorów
  • Włochy Mussoliniego
    • Antyfaszyzm
    • Polityka wewnętrzna Repubblica Sociale Italiana
    • Squadristi, manganello i olej rycynowy
    • Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste
    • Sport w faszystowskich Włoszech
    • Doktryna faszyzmu
  • Zdjęcia
    • Afryka Północna
    • Morze Śródziemne
    • Wojna na Bałkanach
    • Italo Balbo
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • 29 Dywizja Grenadierów Waffen-SS
    • Galeazzo Ciano
    • Kampania Włoska
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Spotkania Dyktatorów
    • uwięzienie i uwolnienie Mussoliniego
    • Repubblica Sociale Italiana
    • Rodzina Mussolini
    • Front Wschodni
    • Giovanni Messe
    • Dino Grandi
    • Myśliwce Regia Aeronautica
    • Gabriele D’Annunzio
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze
    • Początki faszyzmu
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Benito Mussolini: dzieciństwo – I Wojna Światowa
    • Kochanki Mussoliniego
    • Włochy Mussoliniego na zdjęciach
    • Włoskie czołgi eksperymentalne
    • Czołgi ciężkie (carri armati pesanti)
    • Czołgi lekkie (carri armati leggeri)
    • Samochody pancerne (Autoblindi)
    • Żołnierze włoscy
    • Inwazja na Etiopię 1935-1936 r.
    • Corpo Aereo Italiano
    • Hiszpania 1936-1939
    • Benito Mussolini
    • Wielka Wojna na morzu
    • Ascari del Cielo
    • Betasom 1940-1945
  • Mapy, Struktury…
    • Afryka Północna
    • Front Wschodni
    • Armia Włoska
      • 28 Dywizja Piechoty „Aosta”
  • Filmy z YouTube
  • KINO
  • Linki
pinflix yespornplease porncuze.com porn800.me porn600.me tube300.me tube100.me watchfreepornsex.com
  • Wojna Mussoliniego
  • » Archives
mar
08

Tragiczny los kobiet na wojnie

Młode Włoszki z Kobiecej Służby Pomocniczej (Servizio Ausiliario Femminile) żegnają żołnierzy wyjeżdżających na front. Popularny SAF działał w czasach istnienia RSI i skupiał około 6.000 wolontariuszek.

Z okazji Waszego Święta – wszystkim czytelniczkom pragnę złożyć najlepsze życzenia!

[Natomiast jeszcze co do SAF, los tych kobiet jest dla mnie wprost niewyobrażalnie niewdzięczny. Za swoją miłość dla Ojczyzny zapłaciły szykanami, gwałtami i bestialskimi mordami. Pod tym linkiem: Ausiliarie znajduje się lista 198 SAF-ek zamordowanych w ostatnich dniach wojny w Turynie oraz kilkudziesięciu, które straciły życie w pogromach już po niej. Zbydlęcenia ich oprawców nie da się nawet opisać. Na tym blogu podano kilka opisów z sekcji, także niezidentyfikowanych ofiar, ale szczegóły zostawimy sobie na kiedyś, o ile w ogóle zdecyduję się to tłumaczyć.]

  • Posted on 8 marca, 2016
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Bez kategorii
  • Tags: Repubblica Sociale Italiana, Servizio Ausiliario Femminile, Włoska Republika Socjalna
lut
27

Dywizja alpejska „Monterosa”

Bersalierzy – łowcy czołgów uzbrojeni w granatniki Panzerschreck. Dzisiaj wpis o Dywizji Alpejskiej „Monterosa” z armii RSI.

Od 14 sierpnia 1944 trzy dywizje RSI („Monterosa”, „San Marco” i „Littorio”) zostały połączone w Armata „Liguria” (armię „Liguria”), którą dowodził Graziani. W skład armii wchodził ponadto niemiecki LXXV KA (gen. Schelemmer), rozmieszczony między San Bernardo i Albenga, oraz Gruppe „Lombardia” (gen. Jahnn), która zajmowała pozycje między Albenga i La Spezią. Każda włoska dywizja była „kontrolowana” przez Deutsche Verbindung Kommando (nie znam niemieckiego, ale z włoskiego wynika, że chodzi o oficerów łącznikowych przydzielonych Włochom), którym zawsze dowodził generał. Przy czym niemieccy generałowie raczej nie wykraczali poza swoje prerogatywy.

Po drugiej linii frontu Gruppi di Combattimento, które włączono w skład alianckich korpusów, miały przydzieloną British Liason Unit (brytyjska jednostka łącznikowa), która efektywnie kontrolowała całą działalność organiczną, szkolenie i ich działania operacyjne. To nie przypadek, że anglo-amerykanie pozwolą na formowanie jednostek czołgów i ciężkiej artylerii, aby nie pozwolić Włochom na działanie z pewną autonomią (? nie bardzo wiem co ma na myśli włoski autor).

Pierwszą sformowaną wielką jednostką (w RSI) była Dywizja Alpejska „Monterosa”, w 19% jej kadrę stanowili żołnierze, którzy powrócili z internowania. Instruktorzy rozpoczęli jej szkolenie w grudniu 1943 r. Podstawowe szkolenie było podobne do otrzymywanego przez niemiecką piechotę. Od kwietnia rozpoczęło się szkolenie zespołowe i potrwało do połowy lipca. Instruktorzy mieli powrócić do lagrów i tam czekać na formowanie kolejnej dywizji, ale ostatecznie powrócili wraz z „Monterosa” do Włoch. Przydział rekrutów nie był ortodoksyjny jak wcześniej i wielu Alpini nie pochodziło obecnie z rejonów alpejskich. Żołnierzy przydzielonych do dywizji było tak wielu, że 5.000 z nich szkoliło się w Heuberg (z Dywizją „Italia”), zamiast w Munzingen. Szkolenie specjalistyczne, w tym przypadku alpejskie (by nie powiedzieć alpinistyczne, ale nie mam wiedzy jak wyglądało szkolenie „prawdziwych” Alpini), w dużej części pominięto. Te braki miano uzupełnić w Ojczyźnie, ale nie uczyniono niczego w tym kierunku. To nie była duża strata, dywizja nie działała w wysokich górach, jednak jak wspominali weterani wojsk alpejskich, brakowało w jej szeregach dawnego specyficznego i pełnego wzajemnej zażyłości ducha dawnych Alpini.

Dywizja Alpejska „Monterosa” liczyła 19.500-20.000 ludzi, w tej liczbie 650 oficerów i 30 kobiet. Uzbrojenie dywizji, wyłączywszy pistolety, stanowiły karabinki Mauser 98 K i karabiny samopowtarzalne G-41. Ponadto posiadano także 1.500 pistoletów maszynowych Beretta. Podstawowy karabin maszynowy stanowił MG-42. W niektórych oddziałach znalazły się także karabiny maszynowe Breda 37, cięższe i o mniejszej szybkostrzelności, ale bardziej celne od broni niemieckiej, nawet gdy ta była ustawiona na statywie. W sumie „Monterosa” posiadała 480 km. Z innych broni posiadano działa wsparcia piechoty kal. 75 mm (12 na pułk), moździerze kal. 80 mm (razem 46-50) i 24 miotacze ognia. Do obrony przeciwpancernej posiadano kompanię 12 dział 75 M.40 (Pak 40), a dla obrony przeciwlotniczej 15 działek kal. 20 mm.

„Monterosa” składała się z dwóch pułków strzelców alpejskich. W jej składzie znalazło się także Gruppo Esplorante (grupa rozp.) w składzie trzech szwadronów (squadroni) bersalierów na rowerach, których uzbrojenie stanowiły trzy działa kawalerii (prawdopodobnie 75/27 Mad. 1911) i trzy działka kal. 20 mm, ponadto posiadano cztery samochody pancerne, sześć samochodów osobowych, 20 samochodów ciężarowych, ambulans i 12 motocykli.

Pułki alpejskie składały się z trzech batalionów, każdy z nich liczył ok. 1.110 ludzi. Bataliony składały się z trzech kompanii strzelców po 220 ludzi, kompanii broni ciężkich – 300 ludzi oraz kompanii dowodzenia. W późniejszym okresie stworzono także kompanię „łowców czołgów”, uzbrojoną w 36 granatników Panzerschreck i 144 Panzerfausty (lub 144 żołnierzy je obsługujących – „lanciatori di panzerfaust”). Dywizja posiadał także trzy bataliony uzupełniające, z których dwa stały się później operacyjnymi, oraz kompanię przeciwpancerną.

Alpejski pułk artylerii posiadał cztery dywizjony, w każdym z nich służyło około 1.000 ludzi. Pułk składał się z trzech dywizjonów haubic górskich 75/13 Mod. 1915 ciągniętych przez zwierzęta (zapewne muły) i dywizjonu haubic górskich 100/17 ciągniętych przez konie. Siła baterii to 300-350 ludzi. Dywizję uzupełniały bataliony saperów i łączności oraz służby. Dostawy amunicji były limitowane, ale nie były niewystarczające. Dużym kłopotem były braki środków transportowych, posiadano ledwie połowę z 5.000 przewidzianych czworonogów oraz 1/3 pojazdów.

  • Posted on 27 lutego, 2016
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Esercito Nazionale Repubblicano, Repubblica Sociale Italiana
  • Tags: armia RSI, Dywizja Alpejska "Monterosa", Esercito Nazionale Repubblicano, Repubblica Sociale Italiana, Włoska Republika Socjalna
lut
26

Odbudowa włoskiej armii w RSI

Niemieckie działo 7,5 cm PaK 40 było podstawowym sprzętem kompanii przeciwpancernych w dywizjach Esercito Nazionale Repubblicano. Właśnie o armii RSI będą kolejne wpisy.

W momencie swojego powstania, na terytorium włoskim pod niemiecką kontrolą – w Repubblica Sociale Italiana (Włoska Republika Socjalna), jednym z pierwszych problemów, z jakim musiało zmagać się nowe Ministerstwo Obrony, była rekonstrukcja sił zbrojnych.

Rozpad Regio Esercito (armii królewskiej) pozostawił po sobie złe wrażenie, zastanawiano się, czy nowa armia nie powinna zostać odbudowana jedynie w oparciu o zaciąg ochotniczy. Jednak wraz z D.L. 28.10.43 (ustawa zasadnicza sił zbrojnych) powrócono do poboru powszechnego, wraz z wszystkimi wynikającymi z tego problemami. W tym przypadku (dywagacjach nad armią ochotniczą) możliwy jest silny wpływ okupanta, który nie chciał tworzenia bardzo licznej armii, co wynikało z ograniczeń w broni i wyposażeniu, z którymi się zmagano. Po włoskim zawieszeniu broni wszystko, co był w stanie wyprodukować włoski przemysł zbrojeniowy, było rekwirowane przez niemieckie siły zbrojne.

Wszystkim, co marszałek Rodolfo Graziani mógł wyrwać Niemcom, była obietnica (protokół podpisany w OKW w Rastenburgu/Kętrzynie pod datą 16 października 1943) wyposażenia, uzbrojenia i przeszkolenia czterech dywizji (alpejskiej i trzech piechoty), które razem miały liczyć 52.000 żołnierzy. Spośród około 600.000 internowanych przez Niemców włoskich wojskowych (w tym 22.000 oficerów i 200 generałów) należało wybrać 12.000 podoficerów, absolwentów szkół wojskowych i doświadczonych żołnierzy, oczywiście ochotników, których zamierzano użyć jako instruktorów, dołączyć ich do ich niemieckich odpowiedników oraz przydzielić ich do czterech obozów szkoleniowych udostępnionych przez armię niemiecką.

W styczniu z Włoch powinna napłynąć wystarczająca liczba ochotników by rozbudować stany nowych włoskich dywizji oraz zwiększyć o 1/3 ich planowaną liczebność. Ich szkolenie miało potrwać cztery miesiące, w pierwszych dniach czerwca dywizje powinny wrócić do Ojczyzny, pozostawiając w obozach 1/3 przeszkolonych już ludzi, którzy mieli stworzyć zalążek drugiej serii czterech dywizji mających powstać pomiędzy lipcem i listopadem. Dziewiąta dywizja, pancerna, miała być gotowa pod koniec 1944 r., jednak pod warunkiem, że włoskie dowództwo zdoła wysłać do Wunsdorfu specjalistów, którzy mieli już do czynienia ze służbą w wojskach pancerno-zmotoryzowanych. W każdym przypadku sprzęt potrzebny do stworzenia dywizji mieli dostarczyć Niemcy. Umowy przywidywały także stworzenie, przez stronę włoską, pomocniczych jednostek artylerii i inżynieryjnych dla celów obrony przeciwlotniczej i obrony wybrzeża, gdzie miało służyć kolejnych 30.000 Włochów.

Mussolini wystąpił z dużo ambitniejszym planem, datowana na 8 października 1943 propozycja przywidywała powołanie 300.000 ludzi, którzy stworzyliby 10 dywizji piechoty, 10 dywizji grenadierów pancernych i 5 dywizji pancernych. Ponadto 100.000 ludzi miało zajmować się sprawami logistycznymi, a kolejne 100.000 miało stanowić rezerwę.

Włoskimi dywizjami miało zawsze dowodzić włoskie dowództwo, na wyższych szczeblach operacyjnych miały one podlegać jednak Niemcom.

W rzeczywistości nie stworzono nigdy nic poza czterema pierwszymi dywizjami. Nie stworzono jednostek zmotoryzowanych, także plan z 29 listopada 1944 o sformowaniu batalionu czołgów nie miał żadnych następstw.

Podobna sytuacja miała miejsce także na południu i na Sardynii, gdzie alianci pozwolili sformować najpierw ledwie włoską brygadę, którą następnie rozbudowano do siły małego, liczącego 25.000 ludzi, korpusu. Taki udział południowych Włoch nie zadowalał sojuszników. Postanowiono w końcu uzbroić w najlepszy dostępny sprzęt jednostki włoskie, które pozostały na południu i zachować ich dwupułkową organizację. W ten sposób powstało sześć Gruppi di combattimento (grupy bojowe), przy czym jedna z nich miała stać się centrum szkoleniowym dla pozostałej piątki. Także na południu wielkimi jednostkami dowodzili sami Włosi.

  • Posted on 26 lutego, 2016
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Esercito Nazionale Repubblicano, Repubblica Sociale Italiana
  • Tags: armia RSI, Esercito Nazionale Repubblicano, Repubblica Sociale Italiana, Włoska Republika Socjalna
mar
29

Nie wygrają!

Nie wygrają! (lub nie przeważą). Oczywiście plakat Repubblica Sociale Italiana.

  • Posted on 29 marca, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Repubblica Sociale Italiana
  • Tags: faszystowska propaganda, propaganda faszystów, propaganda faszystowskich Włoch, Repubblica Sociale Italiana
mar
23

Tragiczna sytuacja ANR

Starannie zamaskowany Messerschmitt Bf 109 z Aeronautica Nazionale Repubblicana. Młode lotnictwo Włoskiej Republiki Socjalnej było priorytetowym celem dla alianckiego lotnictwa, cóż zatem z tego, że w powietrzu Włosi dzielnie stawiali czoła alianckiej przewadze, kiedy większość strat ponoszono na ziemi. Garść zdarzeń z historii ANR z grudnia 1944 r.:

W grudniu 1944 r. II Gruppo Caccia stoczył trzy walki, jej piloci posłali na ziemie 5 B-25 „Mitchell”, 3 P-51 i „Spitefire’a”. Utracono zaledwie jeden Bf 109. Przewaga lotnicza aliantów w powietrzu była jednak ogromna, na ziemi zniszczonych zostaje kolejne 14 myśliwców ANR. Podczas nalotu z 15 grudnia 1944 zginęło także ok. 100 Włochów z Organizacji Todt. Starszy sierżant Bonopera wspomina atak: „prawie wszystkie samoloty zostały zniszczone na ziemi, a stawienie oporu było praktycznie niemożliwe, ponieważ 186 myśliwców P-51 patrolowało i atakowało całą okolicę”. 24 grudnia 1944 lotnisko w Thiene atakowało 8 P-47, zniszczeniu na ziemi uległo kolejne 14 Bf 109 G. Siłom powietrznym Osi brakowało paliwa, amunicji i samolotów. Ostatni rok wojny będzie już tylko okresem walki o przetrwanie.

  • Posted on 23 marca, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Aeronautica Nazionale Repubblicana, Repubblica Sociale Italiana
  • Tags: Aeronautica Nazionale Repubblicana, Messerschmitt Bf 109 w ANR, Repubblica Sociale Italiana
mar
15

Osoby: Rodolfo Graziani (cz.2)

Rodolfo Graziani (w środku) w okresie istnienia Repubblica Sociale Italiana.

3 listopada 1939 Graziani otrzymał nominację na szefa Sztabu Generalnego wojsk lądowych. 28 czerwca 1940, po śmierci Italo Balbo, został głównodowodzącym wojsk włoskich w Libii i gubernatorem tego kraju. W dniu rozpoczęcia ofensywy włoskiej w Afryce Północnej miał 58 lat. Gdy dowiedział się, że ma ze swoim wojskiem zająć Aleksandrię był oburzony. Protestował u Mussoliniego i Badoglio. Zdając sobie sprawę ze złego wyposażenia i wyszkolenia podległych żołnierzy, powiedział o wojnie w Afryce, że jest to pojedynek „pchły ze słoniem”. Stwierdził też, że „samymi tylko paznokciami nie przebije stalowego pancerza”. Z kolei hrabia Ciano zanotował o zbliżającej się kampanii: „Jeszcze nigdy operacja wojskowa nie była prowadzona w takim stopniu wbrew woli dowódcy…”. Jego 10. Armia zdołała zając Sidi Barrani i tam się zatrzymała. Gdy Włosi ponieśli pod koniec 1940 roku porażkę w Egipcie i w Libii stosunki między marszałkiem a Mussolinim bardzo się pogorszyły. Graziani uważał, że Duce nigdy go nie słuchał i zmusił do przeprowadzenia nie mającego szans powodzenia uderzenia na Egipt. „Pięciu generałów oddało się do niewoli, a jeden nie żyje. Można z tego wywnioskować, ilu ma ducha bojowego, a ilu nie”, ripostował Mussolini. Już po upadku Tobruku, w bitwie pod Beda Fomm, Graziani porzucił swoich żołnierzy i uciekł do Trypolisu. Zrzekł się dowodzenia w Afryce Północnej w lutym 1941 r. W wyniku wszczętego przez sąd wojenny dochodzenia napiętnowano jego sposób dowodzenia. Mussolini miał nawet powiedzieć do Ciano: „To kolejny wojskowy, na którego nie mogę się irytować, bo nim po prostu gardzę”.

Pogarda trwała do upadku Duce. Pozostał wiernym faszystą, w 1943 r. Mussolini mianował go ministrem wojny w Republice Socjalnej i głównodowodzącym jej wojsk. Organizował min. wywóz robotników przymusowych do Niemiec i kierował akcjami przeciwpartyzanckimi. 13 października 1943 Graziani udał się do Rastenburga (Kętrzyna) na spotkanie z Hitlerem, wspomina: „Do pokoju w którym znajdowałem się sam, jak żebrak, przyszli wszyscy najwyżsi funkcjonariusze OKW. Trzymałem list Mussoliniego, który prosił o obronę dla Rzymu. Dwaj marszałkowi pełniący obowiązki we Włoszech, Guderian i Rommel, mieli odmienne zdanie. Za obroną miasta był Guderian, natomiast Rommel uważał, że linia obrony powinna prowadzić z La Spezia do Rimini, obejmując Dolinę Po [Padu]. Co do tej kwestii Hitler zgadzał się z Mussolinim, nie było to więc przedmiotem dyskusji. Duce zwracał się też z prośbą o środki na odbudowanie armii włoskiej. Pytał o możliwość zabrania wolontariuszy z nowych obozów dla więźniów, w celu utworzenia pewnej liczby dywizji… Hitler i jego dowództwo zastanawiali się, czy ludzie ci nie są zanadto zdemoralizowani, by był z nich jakikolwiek pożytek”. Grazianiemu jednak nie pozwolono odwiedzić obozów jenieckich. [właściwie jest to nieprawidłowe określenie, były to obozy internowania, taki bowiem status mieli żołnierze włoscy w Niemczech].

Poddał się aliantom 29 kwietnia 1945 w Mediolanie. Przebywał w obozach jenieckich we Włoszech i Algierii. Ostatecznie osadzono go w więzieniu na wyspie Procida. W 1948 roku stanął przed sądem oskarżony o zdradę, proces trwał dwa lata. W 1950 r. skazany na 19 lat więzienia, wyszedł po czterech miesiącach. Objęła go amnestia. Oskarżenie dotyczyło jednak jedynie czasów RSI. Wstąpił do neofaszystowskiej partii Włoski Ruch Społeczny (MSI – Movimento Sociale Italiano), został jego honorowym przewodniczącym. Zmarł w Rzymie pięć lat później na chorobę wrzodową. Mimo starań Etiopczyków nigdy nie osądzony za zbrodnie dokonane w Afryce. Brytyjczycy chronili w ten sposób Badoglia, zresztą Churchill pozwolił będąc ministrem ds. kolonii na użycie gazów bojowych przeciwko Kurdom w Mezopotamii w 1920 r. (podane za P. Kowalczuk, Mauzoleum dla Rzeźnika, [w:] Uważam Rze Historia 09/2012 pod red. P. Zychowicza). Autor autobiografii – „Ho difeso la Patria” (Broniłem Ojczyzny).

  • Posted on 15 marca, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Bez kategorii
  • Tags: generałowie Mussoliniego, Repubblica Sociale Italiana, Rodolfo Graziani, Włoska Republika Socjalna
sty
18

Czerwone monstrum

Włoskie matki, czerwone monstrum chce waszej krwi, pamiętajcie!

Plakat propagandowy Repubblica Sociale Italiana, 1944 r.

  • Posted on 18 stycznia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: zdjęcie dnia
  • Tags: faszystowska propaganda, plakaty propagandowe, Repubblica Sociale Italiana
gru
28

Alessandro Pavolini

Alessandro Pavolini w rozmowie z Galeazzo Ciano, Afryka Wschodnia, 1935 r. Tłem rozmowy jest kadłub bombowca Caproni Ca.101 z eskadry „La Disperata”. Pavolini jest osobą najwyższej wagi w historii RSI, dlatego otrzymuje swój własny album, a poniżej parę zdań o nim. Do tej biografii będziemy jeszcze wielokrotnie wracać.

Alessandro Pavolini (1903-1945)– syn wybitnego człowieka kultury, jego ojciec Paolo Emilio był docentem sanskrytu w Istituo di Studi Superiori we Florencji. Jako młody sekretarz PNF w tym mieście wsławił się wieloma inicjatywami, np. Maggio Musicale Fiorentino (muzyczny maj florencki), czy budową ważnych obiektów, jak stadion Giovanni Berta (obecnie Artemio Franchi), do dzisiaj służący klubowi AC Fiorentina, tzw. autostrada Florencja-Morze (Firenze-Mare), czy budynek centralnej stacji kolejowej. W czasie wojny w Etiopii służył w eskadrze dowodzonej przez hrabiego Gaelazzo Ciano – „La Disperata”. Tam wyróżnił się swoją odwagą. Następnie został ministrem kultury ludowej, funkcję sprawował do pierwszych miesięcy 1943 r., kiedy Mussolini rekonstruując kadry przeniósł go do zarządu dziennika „Il Messaggero”. Był to błąd Duce, Pavolini był inteligentny i wierny, nie szukał drogi ucieczki, jak jego mentor Ciano.

Jako jeden z pierwszych po 25 lipca 1943 (odsunięcie Mussoliniego od władzy) dotarł do Niemiec. Być może dzięki temu uniknął losu jaki spotkał Ettore Muti (zamordowany). Spędził kilka tygodni nad Bałtykiem, gdzie dojrzewał do przyszłych decyzji. Po 8 września 1943 (kapitulacja) i wkroczeniu Niemców do Włoch, postanowił powrócić z jasno sprecyzowanymi celami – policzenie się ze zdrajcami, przywrócenie faszyzmowi jego początkowego rewolucyjnego charakteru, sprzeciwienie się wielkiemu kapitałowi i rozpoczęcie procesu socjalizacji. Pavolini wysunął się wręcz na czele, przed zrezygnowanego Mussoliniego, jego płomienne mowy i zapał dały nowy impuls partii, powodując dobre wyniki, pomimo złej sytuacji ogólnej. Podczas pierwszego i jedynego kongresu Partito Fascista Repubblicano (Werona, 13-14 listopada 1943), stało się jasnym, że przed sekretarzem partii będzie stało wyjątkowo trudne zadanie , należało min. rozliczyć zdrajców z 25 lipca, w tym Ciano, żonatego z córką Mussoliniego Eddą. Od września 1943 r. Pavolini ścierał się z marszałkiem Grazianim, zwolennikiem armii apolitycznej. Pavolini uważał, że należy stworzyć ściśle upolitycznione formacje zbrojne. Przed takimi problemami stanął 15 listopada 1943, kiedy został sekretarzem generalnym PRF.

  • Posted on 28 grudnia, 2014
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: zdjęcie dnia
  • Tags: Alessandro Pavolini, Partito Fascista Repubblicano, Repubblica Sociale Italiana
gru
14

Wojna domowa we Włoszech

„Rozstrzelanie dwóch faszystów w prowincji Padwa, w wyniku parodii procesu. Zwraca uwagę zdjęcie Mussoliniego u człowieka z lewej”. W poniższym tekście zacytowałem fragmenty z opracowania o Czarnych Brygadach, użyta terminologia (np. nazywanie partyzantów bandami) także została wiernie zachowana. Nie wtrącam w tym tekście żadnych własnych uwag. Włoska wojna domowa do dzisiaj budzi żywe emocje…

Garybaldczycy i GAP rozpoczęły eliminację swoich przeciwników, przy czym w miastach ograniczono się do zamachów, a na wsi działano na większą skalę. Celem ataków nie były tylko osoby pierwszej ważności, ale także zwykli faszyści, lub ledwie ich sympatycy. Bardzo wiele osób wyeliminowano jedynie z powodu ich pozycji społecznej.

Bezpieczeństwo próbowały zapewnić GNR i Polizia Repubblicana, jednak było to trudne zadanie, partyzanci bowiem uderzali także w zupełnie marginalne osoby i ich potencjalnych „celów” było bardzo dużo. Po zwycięstwach aliantów pod Cassino i Anzio siły policyjne wpadły w poważny kryzys i dopiero przechodziły reorganizację. Napór aliantów i obecność partyzantów na tyłach miały także inne następstwa, wielu młodych ludzi w wieku poborowym zastanawiało się co począć. Wielu z nich dołączyło do band, by uniknąć rekrutacji. Niektórzy woleli pozostać w obozach internowania w Niemczech, niż ryzykować dla sprawy RSI.

Przy działaniach obu stron pojawiają się wątpliwości natury moralnej, partyzanci np. dokonywali ataków w miejscach publicznych, zabijając także cywilów, w tym dzieci, jak stało się w czasie słynnego zamachu na Via Rasella. Innym przykładem może być atak na niemieckich żołnierzy, którzy na mediolańskim Piazzale Loreto dystrybuowali żywność, gdzie zginęło pięciu Niemców i 13 Włochów (7.30, 8 sierpnia 1944, w następstwie o 6.30 dwa dni później rozstrzelano w tym samym miejscu 15 partyzantów). Oczywiście, dla powstrzymania podobnych akcji uciekano się do wszelkich metod, w tym tortur. Tego samego dopuszczali się także partyzanci, znęcając się nad swoimi ofiarami nim je zamordowano. Najgorszy terror miał miejsce na wsi, tam faszyści byli szczególnie narażeni na atak, ale także w miastach ilość morderstw systematycznie rosła. By w jakiś sposób bronić się nałożono nawet ograniczenia na korzystanie z rowerów, częsty środek lokomocji napastników. Terror ukierunkowano także w stronę członków rodzin faszystów, którym w tych realiach towarzyszyło poczucie frustracji i bezradności.

  • Posted on 14 grudnia, 2014
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: zdjęcie dnia
  • Tags: Repubblica Sociale Italiana, RSI, włoscy partyzanci, Włoska Republika Socjalna, wojna domowa we Włoszech
gru
07

Plakat z okresu RSI

„Bandyci i rebelianci, oto wasz koniec!”. Plakat z okresu Repubblica Sociale Italiana.

  • Posted on 7 grudnia, 2014
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: zdjęcie dnia
  • Tags: faszystowska propaganda, Repubblica Sociale Italiana, Włoska Republika Socjalna, wojna domowa we Włoszech
Page 1 of 3123
REKLAMA
Wojna Mussoliniego All Rights Reserved.
Kontakt poczta@wojna-mussoliniego.pl
Designed & Developed by Carla Izumi Bamford
Powered by Wordpress
Go back to top