Wojna Mussoliniego

La guerra di Mussolini

RSS Feed
  • Home
  • Od Autora
  • Publikacje
  • FRONTY
    • Afryka Północna – „Heia Safari”
    • Morze Śródziemne – „Mare Nostrum”
    • Wojna na Bałkanach 1939-1945
    • Kampania Włoska – „Guerra E’ Finita?”
    • Front Wschodni – „Contro il Bolscevismo!”
    • Sommergibili na Atlantyku
    • Etiopia 1935-1936 – Brudna wojna Mussoliniego
  • Armia Włoska
    • 26 Dywizja Piechoty „Assietta”
    • 4 Dywizja Alpejska „Monte Rosa”
    • 54 Dywizja Piechoty „Napoli”
    • 4 Dywizja Piechoty „Livorno”
    • Włosi w Waffen-SS
    • Organizacja Obrony Sycylii
    • Esercito Nazionale Repubblicano(ENR):
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Jednostki Włoskiej Kawalerii
    • 132 Dywizja Pancerna „Ariete”
    • 101 Dywizja Zmotoryzowana „Trieste”
    • Armia Pancerna “Afrika” w bitwie pod El-Alamein
    • M.V.A.C. i inne organizacje współpracujące z Włochami na Bałkanach
    • Doktryna
    • 1. Dywizja Piechoty (Górska) „Superga”
    • 6. Dywizja Alpejska „Alpi Graie”
    • 1° Battaglione Paracadutisti Carabinieri Reali
    • 185. Divisione Paracadutisti „Folgore”
    • 1ª Divisione libica „Sibelle”
    • 2ª Divisione libica „Pescatori”:
    • Raggruppamento sahariano „Maletti”
    • 4. Divisione CC.NN. „3 Gennaio”
    • Początek wojsk spadochronowych – Fanti dell’Aria
    • Koszty wojny w Hiszpanii
  • Leksykon Uzbrojenia
    • Myśliwce Regia Aeronautica i ANR w latach 1923-1945
    • BIBLIOGRAFIA – lotnictwo włoskie
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze i inne
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Samoloty obcej produkcji w Regia Aeronautica
    • Okręty podwodne typu Marcello
    • Pierwszy włoski Blenheim
    • Czołgi średnie
  • Osoby
    • Italo Balbo
    • Bibliografia dla działu Osoby
    • Giovanni Messe
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • Galeazzo Ciano
    • Dino Grandi
    • Gabriele D’Annunzio
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Arconovaldo Bonaccorsi
    • Pietro Maletti
    • Emilio Faldella
    • Mario Roatta
    • Annibale Bergonzoli
    • Emilio De Bono
  • Benito Mussolini
    • Spotkanie z Hitlerem – Rastenburg IX.1943
    • Konferencja z Hitlerem, Feltre 19.VII.1943
    • Duce porwany… Duce wolny!
    • Więzień Gargnano
    • Śmierć dyktatora
    • Ostatnie spotkanie dyktatorów
    • Rodzina Mussolini
    • Benito Mussolini – cytaty
    • Dzieciństwo i młodość
    • Kochanki Mussoliniego
    • Socjalistyczny dziennikarz Benito Mussolini
    • W alpejskich okopach
    • Clara Petacci i klan Petacci
    • Benito Mussolini – osobowość
    • Benito Mussolini i Adolf Hitler – trudna przyjaźń dyktatorów
  • Włochy Mussoliniego
    • Antyfaszyzm
    • Polityka wewnętrzna Repubblica Sociale Italiana
    • Squadristi, manganello i olej rycynowy
    • Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste
    • Sport w faszystowskich Włoszech
    • Doktryna faszyzmu
  • Zdjęcia
    • Afryka Północna
    • Morze Śródziemne
    • Wojna na Bałkanach
    • Italo Balbo
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • 29 Dywizja Grenadierów Waffen-SS
    • Galeazzo Ciano
    • Kampania Włoska
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Spotkania Dyktatorów
    • uwięzienie i uwolnienie Mussoliniego
    • Repubblica Sociale Italiana
    • Rodzina Mussolini
    • Front Wschodni
    • Giovanni Messe
    • Dino Grandi
    • Myśliwce Regia Aeronautica
    • Gabriele D’Annunzio
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze
    • Początki faszyzmu
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Benito Mussolini: dzieciństwo – I Wojna Światowa
    • Kochanki Mussoliniego
    • Włochy Mussoliniego na zdjęciach
    • Włoskie czołgi eksperymentalne
    • Czołgi ciężkie (carri armati pesanti)
    • Czołgi lekkie (carri armati leggeri)
    • Samochody pancerne (Autoblindi)
    • Żołnierze włoscy
    • Inwazja na Etiopię 1935-1936 r.
    • Corpo Aereo Italiano
    • Hiszpania 1936-1939
    • Benito Mussolini
    • Wielka Wojna na morzu
    • Ascari del Cielo
    • Betasom 1940-1945
  • Mapy, Struktury…
    • Afryka Północna
    • Front Wschodni
    • Armia Włoska
      • 28 Dywizja Piechoty „Aosta”
  • Filmy z YouTube
  • KINO
  • Linki
pinflix yespornplease porncuze.com porn800.me porn600.me tube300.me tube100.me watchfreepornsex.com
  • Wojna Mussoliniego
  • » Archives
mar
04

Zdobyczne „Hurricane’y” w Regia Aeronautica

„Hurricane’y” w Regia Aeronautica:

Lista obejmuje jedynie maszyny nadające się do lotu lub szybkiego przywrócenia im tej zdolności:

1. Zdobyty w Mostarze w czasie kampanii jugosłowiańskiej (najprawdopodobniej 16 kwietnia 1941), oznaczenie Br.2337. Samolot wyprodukowały na licencji zakłady Zemen Zmaj. We wrześniu 1941 maszyna trafiła do Centro Sperimentale w Guidonia. Samolot przemalowano na włoski kamuflaż i użytkowano do prób porównawczych do początku 1943 r. Dzięki tej maszynie włoscy piloci zapoznawali się z samolotem, z którym mieli toczyć boje. Podczas jednego z lądowań samolot został uszkodzony (i wyłączony z użycia?).

2. „Hurricane” I Trop (V7716 TP/O). 12 marca 1941 pilot Flight Lieutenant George Eric Ball z 73 Sqn. RAF na skutek burzy piaskowej musiał lądować na terytorium wroga. Był to pierwszy lot bojowy Balla. Całkowicie sprawny samolot wpadł w ręce Włochów, pilot dostał się do niewoli. Dalszy los samolotu jest nieznany.

3. 15 marca 1941 3 Sqn. SAAF wykonywał nalot na lotnisko Diredawa, przymusowo lądował i dostał się w ręce Włochów „Hurricane” I Trop. Pilot Captain Frost został uratowany przez kolegę, który wylądował i zabrał go do swojej maszyny. Samolot nie został doprowadzony do pełnej sprawności. Spalony przez wycofujących się Włochów.

4. 24 listopada 1941 r. podczas ataku na sycylijskie lotnisko Comiso artyleria p-lot trafia jednego z atakujących „Hurricane’ów”. Pilot ląduje przymusowo na lotnisku, które przed chwilą atakował. Był to „Hurricane” IIB Z2491 (HA-D) ze 126 Sqn. RAF. Pilot Sergeant Greenhalgh dostał się do niewoli. Samolot został później ściągnięty do hangaru na lotnisku. Najprawdopodobniej pozostał na Sycylii.

  • Posted on 4 marca, 2013
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: news
  • Tags: samoloty II Wojny Światowej, samoloty Regia Aeronautica, samoloty zdobyczne w Regia Aeronautica, wyposażenie lotnictwa włoskiego
lut
28

Samoloty niemieckie w Regia Aeronautica

Maszyny niemieckie:

Większość znajdujących się na wyposażeniu Luftwaffe maszyn wariantu E Dorniera Do 217 przebudowano na nocne myśliwce Do 217 J, uzbrojone w radar i ciężkie przednie uzbrojenie strzeleckie. Część tych maszyn przekazano Regia Aeronautica. Uzbrojenie: 4 działka MG FF kal. 20 mm, 2 nkm MG 131 kal. 13 mm i 4 km MG 17 kal. 7,9 mm. Jako nocne myśliwce użyto też nielicznych Messerschmittów Bf 110. Dwa Bf 110G.4 przekazano do 59 i 60 Dywizjonu Myśliwców Nocnych. 41 Stormo wiosną 1943 r. miał na stanie min. 3 Bf 110C, 15 Do 217 J i francuskie Devoitine D.520.

W Libii RA użyła kilku Bf 109 F-4 i G-6. Na początku 1943 r. dwie włoskie eskadry w Afryce Północnej otrzymały Bf-109F-4. Nim Włosi wprowadzili nowe modele swoich samolotów otrzymywali od Niemców Bf-109 F oraz Bf-109 G2 G4 i G6 (G-6 na krótko przed kapitulacją). Samoloty wersji F weszły na wyposażenie 3 Gruppo Caccia (154 i 155 Squadriglie) oraz 150 Gruppo Caccia (363 i 364 Sq.) stacjonujących na Sycylii.

Ju 87R-2/Trop – używane we włoskim 97 Gruppo. Jednostka brała udział w kampanii bałkańskiej startując z bazy w Lecce. Godłem jednostki była kaczka niosąca bombę.

Ju-87B-2/Trop – wersja przeznaczona do działań w Afryce Północnej z filtrami pisaku oraz wyposażeniem pustynnym, ten model oraz Ju-87B-2 zostały dostarczone do Włoch, gdzie nazwano je „Picchiatello”.

Regia Aeronautica użytkowała 100 egzemplarzy dwóch powyższych typów Ju 87.

Ju 87D-3 – wyposażony w te samoloty był 103 Gruppo. Jednostka została doszczętnie zniszczona w kampanii sycylijskiej. W tych samych walkach brał udział też 121 Gruppo, ocalałe maszyny powróciły na Sardynię. W 1943 r. zakupiono 46 tych samolotów.

Ju 87B służą min. w 102 Gruppo. 15 września 1940 Junkersy Ju 87B z 96 Gruppo Bombardamento a Tuffo dokonują pierwszego nalotu Stukasów w służbie Regia Aeronautica na Maltę.

Ju 87C był wersją morską budowaną z myślą o mającym powstać lotniskowcu „Graf Zeppelin”. Po rezygnacji z projektu maszyny były używane do prób z wyposażeniem morskim min. we Włoszech z urządzeniami dla lotniskowca „Aquila”.

W 1939 roku kilka samolotów Fieseler Fi 156 ”Storch” trafiło do Finlandii i Szwajcarii. Egzemplarze demonstracyjne trafiły też do Mussoliniego i nowego sojusznika Hitlera Stalina.

Na wyposażeniu RA znalazły się także bombowce Ju-88A.

Jako wyposażenie dla włoskich lotniskowców rozważano też wykorzystanie niemieckich samolotów przeznaczonych dla niemieckiego okrętu tego rodzaju „Graf Zeppelin”. Wiosną 1943 r. w bazie San Egido w Perugii testowano niemieckie Arado Ar 96 i Junkers Ju 87. Badano też aerofiniszer pochodzący z niemieckiego lotniskowca.

W Afryce Wschodniej znajdował się jeden transportowy Fokker FVII. Maszyna produkcji holenderskiej.

  • Posted on 28 lutego, 2013
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: news
  • Tags: niemieckie samoloty II wojny światowej, samoloty II Wojny Światowej, samoloty Regia Aeronautica, wyposażenie lotnictwa włoskiego
lut
25

Samoloty francuskie w Regia Aeronautica

Maszyny francuskie:

Do uzbrojenia Regia Aeronautica włączono zdobyte na Francuzach jednomiejscowe myśliwce Dewoitine D.520C1. Samoloty tego typu eksploatowała też Luftwaffe, a także Rumunia i Bułgaria. Były to najlepsze maszyny tego typu francuskiego lotnictwa (silnik Hispano-Suiza 12Y-45 o mocy 910 (862?) KM lub 13Y-49 o mocy 832 KM, prędkość 550 km/h, działko Hispano-Suiza HS404 kal. 20 mm z zapasem 40 nabojów, cztery km MAC 1934 M39 kal. 7,5 mm w skrzydłach z zapasem 675 pocisków na lufę). Maszyny te produkowano także po kapitulacji Francji, oprócz wspomnianych krajów także dla lotnictwa Vichy. Do sierpnia 1944 wyprodukowano 891 egzemplarzy.

Początek związków Włochów z D.520 miał miejsce w 1941 r. Vichy przerzucało swoje lotnictwo do Syrii, by tam walczyło z najazdem aliantów na tą francuską posiadłość. Regia Aeronautica użyczyła sojusznikowi swoich lotnisk, tam pozostały dwa Devoitin’y. Stały się one pierwszymi maszynami tego typu we włoskim lotnictwie. Na początku 1943 r. Włosi otrzymali od Niemców 30 D.520, wcześniej służyły one w lotnictwie Vichy. W maju 1943 Niemcy przekazali kolejne 30 Devoitin’ów, w zamian Włosi przekazali 39 bombowców LeO 451 – które w Luftwaffe miały być wykorzystywane jako samoloty transportowe. Tą partię myśliwców stanowiły nowe maszyny, produkowane pod nadzorem Niemców. Włosi wyposażyli w nie jednostki stacjonujące na Sycylii. Początkowo miały być użyte do celów szkoleniowych, ale ich dobre uzbrojenie spowodowało skierowanie ich do walki. Maszyny wykorzystano do walki z bombowcami B-24 i B-17. Samoloty te dostarczono do Włoch w latach 1942-1943. Latały one w Squadrigliach: 78, 82, 92, 93, 94, 156, 164, 358, 359, 370. Zazwyczaj stanowiły jedną squadriglię w danej Gruppo.

Badano też przydatność tych samolotów jako myśliwców nocnych, zajęła się tym 60 Gruppo Caccia Notturna, przeprowadzając te maszyny z Francji do Włoch. Pod koniec lipca 1943 60 Gruppo miała 7 Devoitine. W lutym 1943 8 Devoitin’ów trafiło do 359 Sq. z 22 Gruppo, walczącej w obronie Neapolu. To ta jednostka odniosła pierwsze włoskie zwycięstwo na tym typie samolotu. W lutym i marcu 1943 13 samolotów otrzymała 8 Gruppo, ale w marcu i kwietniu przekazała je do 22 i 59 Gruppo. 59 Gruppo z 60 Gruppo stanowiły 41 Stormo broniący Pizy i Florencji. Kolejne 5 D.520 trafiło w lipcu do 358 Squadrigli z 20 Gruppo, maszyny te przekazano 20 lipca 1943 do 13 Gruppo, ta jednostka miała już od maja 1943 kilka takich maszyn, teraz posiadała już 12 Devoitine i włoskie MC.202. Wiosną i latem 1943 r. 13 D.520 trafiło do 161 Gruppo. W lipcu i sierpniu 1943 D.520 służą też w 167 Gruppo Caccia Notturna. 31 lipca 1943 RA posiadała 47 D.520. Po kapitulacji 3 trafiły do ANR, gdzie służyły jako maszyny szkolne. 15 samolotów z 24 Gruppo przejęli na lotnisku Metato Niemcy.

Devoitine D.520C.1:
Napęd: 12-cylindrowy widlasty silnik Hispano Suiza 12Y-45 o mocy 930 KM
Prędkość maksymalna: 540 km/h
Czas wznoszenia: na wysokość 4000 m w 5 min i 49 s
Pułap: 11 000 m
Zasięg: 1540 km
Masa: 2125 (pusty samolot), 2790 (maksymalna masa so startu)
Wymiary: rozpiętość – 10.2 m, długość – 8,76 m, wysokość 2,57 m
Uzbrojenie: działko 20 mm w części dziobowej i 4 km kal. 7,5 mm w krawędziach natarcia skrzydeł

Kolejnym francuskim samolotem w barwach RA był czteromiejscowy bombowiec LeO 451 Liore-et-Olivier. Samolot uważano za najlepszą maszynę francuskiej Armee de l’Air. W czerwcu 1940 maszyny tego typu dokonywały dziennych nalotów min. na cele we Włoszech. W 1941 roku 27 samolotów tego typu zamówiły włoskie siły powietrzne. Ich uzbrojenie stanowiły 2 km MAC 1934 kal. 7,5 mm, działko HS-404 kal. 20 mm w wieżyczce grzbietowej, km kal. 7,5 mm w wieżyczce podkadłubowej, mogły też przenosić 2000 kg bomb. Ich maksymalna prędkość to 495 km/h, zasięg z 500 kg bomb wynosił 2300 km.

Morane-Saulnier MS.406 : silnik HS 12Y31 o mocy 873 KM, uzbrojenie: działko kal. 20 mm strzelające przez wał śmigła i dwa km MAC 1934 kal. 7,5 mm w skrzydłach. Najpopularniejszy francuski myśliwiec, 10 maja 1940 Francja miała ich 1070, więcej niż wszystkich innych myśliwców razem wziętych. W walkach w kampanii francuskie MS.406 lepiej wypadły w walce z Regia Aeronautica niż w pojedynku z Luftwaffe (pod każdym względem ustępował Messerschmittowi Bf 109). Po zajęciu terytorium Vichy w listopadzie 1942 52 MS.406 przekazano Włochom.

W listopadzie 1942 Niemcy konfiskują lotnictwu Vichy dwumiejscowe samoloty bombowe Breguet Bre. 693, przekazano je Regia Aeronautica jako samoloty szkoleniowe.

  • Posted on 25 lutego, 2013
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: news
  • Tags: francuskie samoloty II wojny światowej, samoloty II Wojny Światowej, samoloty Regia Aeronautica, wyposażenie lotnictwa włoskiego
lut
21

Cholerny Garbus – cz. (2/2)

SM.79-I – prototyp przeznaczony dla Regia Aeronautica z silnikami Piaggio P.IX Stella RC.2. Powstała też seria produkcyjna z silnikami Alfa Romeo 126 RC.34 dla RA oraz samoloty przeznaczone dla Jugosławii. Samoloty produkowane w latach 1936-40.

SM.79B (Bimotor) – Wersja dwusilnikowa, tzw. eksportowa. Samolot posiadał ładnie wyprofilowany kadłub oraz bogato oszkloną przednią część. Kabinę pilotów przebudowano, likwidując stanowisko strzeleckie. Prototyp oblatano 8 sierpnia 1936, wyposażony był w 14 cylindrowe silniki gwiazdowe Gnome & Rhone K 14 Mistral Major o mocy 950 KM. Na trasie 1600 km z obciążeniem 1250 kg osiągnął prędkość 420 km/h. Uzbrojenie obronne stanowiły dwa km Breda-SAFAT kal. 12,7 mm. Prototyp był prezentowany w Europie, Brazylii i Chinach. W sierpniu 1937 r. przewieziono statkiem prototyp do Argentyny, która właśnie ogłosiła konkurs na nowy bombowiec. Argentyńczycy wybrali jednak amerykańskiego „Martina” 139W. 3 maszyny z silnikami Alfa Romeo 128 RC.18 udało się sprzedać Brazylii. Wiosną 1937 r. prototyp powrócił drogą morską do Włoch, pod oznaczeniem „I-AYRE” był następnie prezentowany w Jugosławii, Bułgarii, Rumunii i na Węgrzech. W 1938 roku 4 egzemplarze w wojskowej wersji sprzedano do Iraku. Samolot dla tego odbiorcy wyposażono w silniki gwiazdowe Fiat A.80 RC.41 (oblatane XI.1937) o mocy 1030 KM. Wszystkie zostały zniszczone w 1941 roku w czasie antybrytyjskiej rebelii.

Największym odbiorcą wersji dwusilnikowej okazała się Rumunia, w 1938 roku zakupiła 24 egzemplarze, ale same płatowce. Rumuni planowali dla SM.79 silniki produkowane w Brasov – IAR K.14 (licencyjny Gnome-Rhone „Mistral Major”). Przy oblatywaniu Savoi z takimi silnikami zginęli włoski oblatywacz S. Bacula i mechanik Merizzi. Zmodyfikowane Savoie z dwoma silnikami Junkers Jumo 211 Da o mocy 1200 KM latały w rumuńskich barwach na froncie wschodnim pod oznaczeniem SM.79-JR. Produkcja odbywała się w Bukareszcie (Brasov?) i osiągnęła ok. 100 (24?) maszyn. We Włoszech panowało przekonanie o zawodności maszyn dwusilnikowych, nie cieszyły się one wobec tego zainteresowaniem (początkowo nie chciano kupić SM.79 bo szukano bombowca dwusilnikowego i stąd ta wersja?). SM.79K był wersją SM.79-I z silnikami Alfa Romeo 128 RC.18 przeznaczoną dla Jugosławii. W 1939 r. sprzedano do tego kraju 45 (pada też 55) maszyn. Maszyny te bombardują min. wojska włoskie w Albanii. Po załamaniu się oporu 10 maszyn przelatuje do ZSRR, a po jednej do Rumunii i na Węgry. 6 Savoi leci do Grecji, trzy z nich ewakuowano do Egiptu i wcielono do RAF. SM.79 trafiły też do Hiszpanii, Iraku i Brazylii. Zdarzało się, że uszkodzone w walce Savoie lądowały na Krecie należącej do neutralnej w 1940 r. Grecji, jedną z nich odremontowano i używano w greckim lotnictwie w roli samolotu transportowego.

SM.79T – „Transatlantico” – transatlantycki. Z czasów gdy SM.79 był jeszcze samolotem cywilnym (wersja SM.79C?). Zbudowano 11 egzemplarzy z dodatkowymi zbiornikami paliwa i przebudowano do tego wariantu 3 SM.79-I. Silniki Alfa Romeo 126 RC.34 o mocy 780 KM (P.XI RC.40?). Samolot początkowo był przeznaczony do rekordowego lotu nad południowym Atlantykiem – z Rzymu do Rio. 24-25 stycznia 1938 r. 3 SM.79 („I-BISE„, „I-MONI” i „I-BRUN„) przeleciały z Rzymu do Rio de Janeiro z międzylądowaniem w Dakarze, pokonując dystans 9842 km ze średnią prędkością 404,11 km/h. Czas przelotu wyniósł 24 h i 20 min. Samoloty pilotowali najlepsi włoscy piloci, w tym I-BRUN syn Duce Bruno.

SM.79bis – Wersja wprowadzona w 1943 r. wyposażona w silniki Alfa Romeo 128 RC 18 o mocy 860 KM ze specjalnym doładowaniem umożliwiającym 20 minutowy wzrost mocy z 507 do 671 kW. Dodatkowy zbiornik paliwa zabudowany w kadłubie o pojemności 700 litrów pozwalał przedłużyć lot do 10 godzin. Wersję tą przeznaczono głownie dla jednostek torpedowych. Samoloty wyposażono w nocne tłumiki płomieni, pancerną płytę na drzwiach, wysoki maszt antenowy i kroplową antenę radionamiernika. Zdemontowano gondolę podkadłubową, a także dolny i boczny km. Próby prowadzono w Guidonia i w Gerbini na Sycylii. Samoloty były przygotowywane do ataku na Gibraltar (operacja „Scoglio” – skała), przeszkolono załogi: ppłk Carlo Unia, majorów Gabriele Casini oraz Franco Melley, a także kapitanów Marino Marini, Dante Magagnoni, Francesco Aurelio, Carlo Faggoni, Giulio Cesare Graziani oraz Francesco di Bella. 19 czerwca 1943 atak przeprowadzono, dwie włoskie załogi storpedowały w Gibraltarze dwa statki wroga.

SM.79C – wersja sztabowa, 16 maszyn SM.79-I zostało przebudowanych do tego standardu. Silniki Piaggio P.XI RC.40 o mocy 1000 KM. Samoloty nie posiadały górnego i dolnego stanowiska strzeleckiego.

SM.79-II – w 1937 roku w Gorycji przeprowadzono testy z SM.79 przenoszącym jedną torpedę. Choć próby okazały się bardzo obiecujące, zdecydowano się na prowadzenie dalszych badań z dwiema torpedami. Po wprowadzeniu silników Piaggio P.XI RC.40 o mocy 1000 KM rozpoczęto produkcję seryjną (od października 1939). Samolot odciążono poprzez usunięcie podkadłubowej gondoli i wyposażenia bombowego. Jego późniejsze wersje były wyposażone w 18-cylindrowe silniki gwiazdowe Alfa Romeo 135 RC.32 o mocy 1350 KM lub Fiat A.80 RC.41 o mocy 1000 KM. Przenosił dwie torpedy 450 mm. Produkcja do 1943 r.

SM.79-III – pod koniec 1943 roku na wyposażeniu ANR pojawiły się nowe maszyny, jednak w małej liczbie. Wariant ten nie miał gondoli podkadłubowej, a strzelający do przodu km kal. 12,7 mm zastąpiono stałym działkiem 20 mm, służącym jako środek odstraszający artylerię p-lot podczas ataków torpedowych. Silnik Alfa Romeo 135 RC.32 lub Fiat A.80 RC.41.

Kilkadziesiąt SM.79-I i SM.79-II przebudowano do wersji transportowej.

Na początku 1943 r. w zakładach Reggiane w Reggio Emilia próbowano na kilku SM.79 silniki rzędowe Isotta-Fraschini „Zeta”. Były to 24-cylindrowe silniki w układzie „X” próbowane także na myśliwcach Re.2004. Była to rewelacyjna jednostka napędowa, wówczas jednak zupełnie niedopracowana.

SM.79-I:
Napęd: trzy 9-cylindrowe gwiazdowe silniki Alfa Romeo 1265 RC.34 o mocy 780 KM
Prędkość maksymalna: 433 km/h
Prędkość przelotowa: 375 km/h
Wznoszenie: na pułap 4000 m w 13 min i 25 s, 5000 m w 19 min i 45 s (350 m/min)
Pułap praktyczny: 6500 m
Zasięg: 1900 km z ładunkiem 1250 kg bomb
Masa: 6950 (6800?) kg (pusty samolot), 10725 (10480?) (maksymalna masa startowa)
Wymiary: rozpiętość – 21,2 m, długość – 15,6 m, wysokość – 4,1 m, powierzchnia nośna 61 m kw.
Uzbrojenie: km kal. 12,7 mm nad kabiną (początkowo kal. 7,7 mm), tylny ruchomy km kal. 12.7 mm w stanowisku grzbietowym, km kal. 12,7 mm na dolnym stanowisku strzeleckim (początkowo 7,7 mm), po jednym km kal. 7,7 mm po każdej stronie belki ogonowej
Udźwig bomb: 1250 kg

Dane dla SM.79-II:
Załoga: 4-5 osób
Napęd: 3 silniki gwiazdowe Piaggio P.XI RC.40 o mocy 1000 KM każdy (późniejsze wersje: 18-cylindrowe silniki gwiazdowe Alfa Romeo 135 RC.32 o mocy 1350 KM lub Fiat A.80 RC.41 o mocy 1000 KM)
Prędkość maksymalna: 475 km/h
Prędkość przelotowa: 410 km/h
Prędkość ekonomiczna: 250 km/h na pułapie 4000 m
Wznoszenie: na 4000 m w 10 min i 42 s
Pułap: 6800 m
Zasięg: przy prędkości ekonomicznej 1920 km przy ładunku 1250 kg bomb (2000 km)
Wymiary: rozpiętość – 21,2 m, długość –16,2 m, wysokość – 4,1 m, powierzchnia nośna – 61 m kw
Masa: 7600-7700 kg (masa własna), 11 300-11 400 kg (maksymalna masa do startu)
Uzbrojenie: 3 km Breda-SAFAT kal. 12,7 mm, 2 km kal. 7,7 mm (w zależności od wersji było jednak bardzo zróżnicowane, najczęściej składało się z km kal. 12,7 mm, strzelający do przodu z garbatego dachu kabiny, oraz z trzech innych karabinów obsługiwanych ręcznie)
Udźwig bomb: 1250 kg lub 2 torpedy kal. 450 mm pod kadłubem

Leksykon Uzbrojenia: Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica

  • Posted on 21 lutego, 2013
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: news
  • Tags: bombowce Regia Aeronautica, samoloty II Wojny Światowej, wyposażenie lotnictwa włoskiego
lut
18

Savoia-Marchetii 79 – najlepszy lądowy samolot torpedowy II WŚ (cz. 1/2)

Savoia-Marchetti SM.79 „Sparviero” (Jastrząb):

Średni samolot bombowo-torpedowy. Autorem projektu był Alessandro Marchetti. Projekt powstał na początku 1933 r. Nowy samolot był bardziej aerodynamiczną wersją pasażerskiego SM.81, mógł zabrać 8 pasażerów. Nowa wersja była rzekomo przeznaczona do udziału w zbliżającym się prestiżowym wyścigu MacRobertsona na trasie Londyn-Melbourne. Natychmiast jednak stało się jasne, że samolot stanowi doskonałą podstawę do budowy ciężkiego bombowca. Zresztą pasażerski SM.79P („I-MAGO”) nie został ukończony na czas z powodu kłopotów z dobraniem odpowiedniego silnika i nie wziął udziału w wyścigu. Prototyp został oblatany na lotnisku Cameri 8 października 1934. Pilotował go oblatywacz fabryczny Adriano Bacula. Napędzały go trzy 9-cylindrowe silniki gwiazdowe Piaggio P.IX RC.40 o mocy 448 kW. 5 kwietnia 1935 zademonstrowano samolot z nowymi silnikami Alfa Romeo 125 RC 35 o mocy 580 KM każdy. W pierwszym locie po modyfikacji osiągnął prędkość 355 km/h. Powstała seria cywilnych maszyn transportowych wyposażonych w te silniki. „I-MAGO” zademonstrował swoje możliwości w rekordowym locie z Mediolanu do Rzymu w czerwcu 1935. 24 września 1935 ten sam samolot pilotowany przez płk Attilio Biseo ustanowił rekord świata w locie po obwodzie zamkniętym 1000 km i 2000 km z różnymi ładunkami (uzyskał go bombowiec pilotowany przez płk Bisec?) (9 dni później uzyskał prędkość 410 m/h – rekord w swojej klasie?). W 1936 roku „I-MAGO” poprawił swój rekord, przenosząc 2000 kg na trasie 1000 km ze średnią prędkością 420 km/h, pomogła mu w tym kolejna zmiana silników, tym razem były to 9-cylindrowe silniki Alfa Romeo 126 RC.34 o mocy 780 KM.

Drugi prototyp powstał w 1935 roku (M.M.260). 1 sierpnia 1935 pilotowany przez płk Valle wystartował do dziewiczego lotu, celem był port Massawa w Erytrei. Po 12 godzinnym locie przez min. Kair M.M.260 osiągnął cel. 6 lub 8 lipca 1936 odbył swój pierwszy lot samolot w pełni bojowy (M.M.20663, silniki Alfa Romeo 125). Jeden z pierwszych samolotów w Europie posiadający tak nowoczesne rozwiązania jak wciągane podwozie, klapy czy zmienny skok śmigła. Konstrukcję płatowca wykonano jednak w staromodny sposób. Składała się z duraluminium (przednia część), stalowych rurek, drewna i płótna (zwłaszcza część tylna). Trójdźwigarowy płat był budowany jako całość, a jego wznios wynosił aż 11 stopni. Skrzydła drewniane, kryte sklejką powlekaną płótnem. Komora bombowa znajdowała się w środkowej części kadłuba, za nią umieszczono gondolę podkadłubową mieszczącą stanowiska bombardiera i strzelca obsługującego km. Kolejny km znajdował się w tylnej części garbu na grzbiecie kadłuba, stąd przydomek „cholerny garbus” – „Il Gobbo Maledetto”. Podwozie trójpodporowe z kółkiem ogonowym. Po schowaniu podwozia głównego koła wystawały poza obrys kadłuba. Zbiorniki paliwa były umieszczone w skrzydłach pomiędzy silnikami a kadłubem i w samym kadłubie, mogły zabierać 2110 kg paliwa. Od początku prób z nowym samolotem piloci Regia Aeronautica zgłaszali entuzjazm dla nowego samolotu.

W sierpniu 1937 roku 5 wyścigowych SM.79C („Corsa” – wyścig, ogółem przystosowano tak 16 Savoi) osiągnęło wielki sukces w liczącym 6217 km wyścigu Istres-Damaszek-Paryż, Savoie zajęły trzy pierwsze miejsca. Pierwsze miejsce zajęła załoga Cupini-Paradisi ze średnią prędkością 352 km/h, drugie Fiori-Lucchini z prędkością 341 km/h, a trzecie Biseo-Bruno Mussolini (syn Duce). Na czwartym miejscu wyścig ukończył zwycięzca konkursu MacRobertsona, samolot DH.88 Comet G-ACSS. W 1938 r. Savoie biły kolejne rekordy prędkości-odległości-ładunku. Maszyny były wyposażone w silniki Piaggio P.XI RC.40, pozbawione uzbrojenia i maksymalnie odciążone.

Pierwsze zamówienie na seryjne bombowce zostało złożone przed końcem 1935 roku (wcześniej SIAI podjął produkcję na własną rękę?). Początkowo produkcja była niska, ale po włączeniu się zakładów licencyjnych znacząco wzrosła. Przy produkcji współpracowały: zakłady Reggiane, Macchi i Aeronautica Umbra S.A. Pierwsze 24 SM.79 (I serii) trafiło do 12 Stormo w Campiano k. Rzymu (w Genui?) w październiku 1936 roku. Pułk składał się z doświadczonych pilotów samolotów wielosilnikowych i wyróżniających się pilotów myśliwskich, było to nieodzowne gdyż nowy bombowiec stawiał większe wymagania niż ówczesne umiejętności dużej części personelu Regia Aeronautica. W skład załogi wchodziło dwóch pilotów. W 1936 r. RA miała 150 tych bombowców, rok później już 300. Do przystąpienia Włoch do wojny powstało 758 SM.79 (484 w SIAI). Ogółem do końca 1944 r. zbudowano 1217 (1330?) egzemplarzy bombowca w różnych wersjach.

Pierwszy raz użyty bojowo w 1937 roku w Hiszpanii (w 8 Stormo BT), zyskał tam dobrą reputację wśród załóg. W późniejszym okresie część załóg odmawia wręcz latania na innych typach samolotów. SM.79 z 12 Stormo BT przydzielono w lutym 1937 do Aviacion del terlico na Majorce. Savoie okazały się najlepszymi samolotami walczącymi na hiszpańskim niebie, dopiero pojawienie się sowieckich I-16 spowodowało, że ich sława nieco przygasła. Jednak żadna z Savoi nie została w Hiszpanii strącona przez myśliwce. Cele w Hiszpanii bombardowano czasem startując z lotnisk nieopodal Rzymu. W okresie wojny w Hiszpanii odbyły się pierwsze próby specjalnej jednostki w zrzucaniu torped z SM.79. Na początku II Wojny Światowej Regia Aeronautica miała 10 (11?) Stormi (pułków), każdy złożony z dwóch Gruppo (dywizjonów) po dwie Squadriglie (eskadry), tych samolotów, razem 389 maszyn. Do maja 1940 r. sformowano dwunasty pułk na SM.79. W momencie ataku na Francję na wyposażeniu jednostek liniowych było 594 SM.79, z czego sprawnych tylko 403. W czasie wojny samoloty tego typu wylatały więcej godzin niż wszystkie inne włoskie bombowce. Z ogromną odwagą i umiejętnościami włoscy lotnicy wykorzystywali go do wszelkiego rodzaju misji bojowych. SM.79 operowały przeciwko miastom, okrętom wojennym czy jednostkom lądowym przeciwników. Atakują min. Maltę i flotę brytyjską podczas operacji na Krecie czy w Gibraltarze. Wielu ekspertów uważa SM.79 za najlepszy lądowy samolot torpedowy swoich czasów, który zatopił wiele statków handlowych i okrętów wojennych. Dwie lub jedna torpeda z głowicami bojowymi o masie 198 kg stanowiły o tym, że był to przeciwnik z którym należało się liczyć. W latach 1942-1943 SM.79 zatopiły 72 okręty i 196 statków handlowych, ponad 500 jednostek zostało przez nie uszkodzone. Straty własne też były niestety ogromne, tylko latem 1942r. w basenie Morza Śródziemnego stracono 50 SM.79 i 180 lotników. W chwili kapitulacji SM.79 były używane bojowo jedynie w jednostkach torpedowych. W 104 Gruppo AS było 8 samolotów, w 132 Gruppo AS było ich 6. 41, 108 i 131 Gruppo Autonomo AS posiadały odpowiednio 13, 3 i 6 SM.79. Te trzy ostatnie jednostki tworzyły Reggruppamento Aerosilurante (d-ca generał brygady Virgilio Sala), gromadzące wszystkie sprawne samoloty i doświadczone załogi z przeznaczeniem do ataku na aliancką flotę inwazyjną. Eksploatowany w latach 1936-1944. Wyprodukowano ok. 1230 egzemplarzy tego samolotu. Wbrew wojennej propagandzie okazał się trudnym do zestrzelenia przeciwnikiem. Włoskie jednostki torpedowe zdobyły sobie uznanie u przeciwnika, z udziałem Savoi, które przeleciały na stronę aliantów, zrealizowano na lotnisku w Korba w Tunezji kilka kronik filmowych o nich. Filmy były później wyświetlane w USA. Po zakończeniu II Wojny Światowej przebudowane na maszyny transportowe Savoie latają w różnych krajach do połowy lat 50-tych.

CDN.

Leksykon Uzbrojenia: Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica

  • Posted on 18 lutego, 2013
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: news
  • Tags: bombowce Regia Aeronautica, samoloty II Wojny Światowej, samoloty torpedowe, wyposażenie lotnictwa włoskiego
lut
11

Leksykon Uzbrojenia: Savoia-Marchetti SM.81 „Pipistrello”

Savoia-Marchetti SM.81 „Pipistrello” (Nietoperz):

Średni samolot bombowo-transportowy. Opracowany równolegle z transportowym SM.73, posiadał podobny płatowiec. Oblatany w 1934 r., do służby wszedł w 1935 r. Stanowił wówczas wyposażenie 7,9, 13 i 15 Stormi. Zbudowano 535 SM.81 w trzech podwariantach różniących się jedynie silnikami (trzy typy silników gwiazdowych – dwa włoskie i zdobyczne francuskie).

SM.81 były szeroko używane w czasie podboju Abisynii min. do zadań bombowych, ale też do transportu i rozpoznania. Udowodniły swoją przydatność także na początku wojny domowej w Hiszpanii (skierowane tam już w 1936 r.), choć w dalszym jej etapie okazał się zbyt wolny jak na warunki nowoczesnego pola walki. W 1939 r. SM.81 uważano już za przestarzałe. Gdy Włochy przystąpiły do wojny Regia Aeronautica nadal dysponowała 304 sprawnymi „Nietoperzami”, w tym 147 w rejonie Morza Śródziemnego i 59 w Afryce Wschodniej. Początkowo służyły jako bombowce, w dalszym toku wojny samolotu używano ich coraz częściej do transportu, choć w Afryce Północnej prowadziły nadal nocne naloty. W Afryce Wschodniej SM.81 atakują Chartum, Port Sudan i Aden oraz wspierały włoską inwazję na Somalię. 39 Stormo BT mający bazy w Grecji wykonał szereg ataków na brytyjską flotę operującą na Morzu Śródziemnym. Do kapitulacji Włoch samolot niemal wycofano z uzbrojenia jednostek. Nieliczne samoloty, które przetrwały wojnę, pozostały w eksploatacji do 1950 r.

Załoga: 5-6 osób
Napęd: trzy 9-cylindrowe silniki gwiazdowe Piaggio P.X RC.35 o mocy 670 KM, lub 9-cylindrowe silniki gwiazdowe Alfa Romeo 125 RC.35 lub 126 RC.34 o mocy 650 (780?) KM lub 14-cylindrowe silniki dwugwiazdowe Gnome-Rhone 14-K o mocy 650 KM.
Prędkość maksymalna: 336 km/h na 5000 m.
Wznoszenie: na 3000 m w 12 min, na 5000 m w 19 min i 27 s.
Pułap praktyczny: 6600-7000 m.
Zasięg: 2000 km.
Masa: 6300-6800 kg (masa pustego samolotu), 10055-10500 kg (maksymalna masa startowa).
Wymiary: rozpiętość – 24,0 m, długość – 19,68 (17,8?) m, wysokość – 4,37 (6,0?) m, powierzchnia nośna – 93 m kw.
Uzbrojenie: km kal. 7,7 mm lub km kal. 12,7 mm w wieżyczce grzbietowej, km kal. 7,7 mm w wieżyczce podkadłubowej, dwa km w stanowiskach w belce ogonowej.
Udźwig bomb: 2000 (4 X 500) kg w komorze bombowej.

Leksykon Uzbrojenia: Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
Zdjęcia: 29 zdjęć SM.81 „Pipistrello”

  • Posted on 11 lutego, 2013
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: news
  • Tags: bombowce Regia Aeronautica, samoloty II Wojny Światowej, wyposażenie lotnictwa włoskiego
REKLAMA
Wojna Mussoliniego All Rights Reserved.
Kontakt poczta@wojna-mussoliniego.pl
Designed & Developed by Carla Izumi Bamford
Powered by Wordpress
Go back to top